Review Graspop Metal Meeting: vrijdag 16 juni 2017

Een nieuwe editie van Graspop Metal Meeting, metalfans vanuit heel Europa en zelfs daarbuiten kijken er jaarlijks naar uit. 2017 beloofde een tot nu toe unieke editie te worden, te wijten aan headliner Rammstein die voor het eerst op Belgisch grootste metalfestival zou spelen. Voorgenoemde headliner zorgde ervoor dat deze eerste volwaardige festivaldag uitverkocht was.

Wat een ongeziene drukte heerste er op the holy metal fields of Graspop deze dag! Niet alleen alle vrijdagtickets waren de deur uit, maar ook voor het eerst in de geschiedenis van Graspop Metal Meeting werden ook de allerlaatste combitickets op deze dag verkocht. Het ware bordje sold out moest uitgehangen worden, waanzinnig! We gokken dat het afgezegde optreden van Rammstein op Rock Am Ring hier veel mee te maken had, sommige mensen moeten veel over gehad hebben om Rammstein toch nog te zien. We kunnen hen geen ongelijk geven, zo zou later blijken. Maar een ticket koop je natuurlijk voor meer dan enkel een headliner. Het hele package is belangrijk en Graspop programmeerde deze vrijdag een reeks diverse bands, te beginnen met MaYan en Evil Invaders.

MaYan - Metal Dome

Wie vrijdag vroeg genoeg uit de veren was kon zijn Graspop dag starten met MaYan. De symfonische deathmetalband rond Epica’s Mark Jansen mocht als eerste band van de dag aantreden in de Metal Dome. Of het nu met een koffie of iets sterkers in de hand was, wakker was je als toeschouwer sowieso. MaYan wond er geen doekjes om en bombardeerde zijn publiek achtereenvolgens met zware riffs, donkere grunts en hemelse stemmen. Een eclectische mix van death en symfonisch die weinigen zo goed weten te combineren. Het was een bijzonder sterke performance die bleef boeien en waarvan iedereen op het podium duidelijk ook genoot. Met 10 bandleden is er dan ook heel wat talent in huis en op speed dial is, want Henning Basse die op tournee is met Firewind werd indrukwekkend vervangen door Adam Denlinger. De set bestond naast nummers van het eerste en tweede album ook uit nieuw werk dat op hun volgende album zal verschijnen. Een ideaal begin van de dag.

Evil Invaders - Main Stage 2

Op naar onze nieuwe Belgische thrash trots Evil Invaders. We haasten ons naar de Main Stage 2 want met een nieuw decor beloofde het een speciaal optreden te worden, zo werd ons van tevoren gezegd. Het is ook zelden dat een Belgische band op deze stage mag spelen. Evil Invaders is op korte tijd uitgegroeid tot een ware hit doorheen Europa en zelfs daarbuiten, daarom lagen de verwachtingen dan ook hoog toen we hoorden dat de old shool heavy/thrash metalheads weer op Graspop stonden. De weide werd iets na de middag heftig wakker geschud door zware gitaarsolo’s en de snelle riffs. De band opende hun setlist dan ook met de toppers In For The Kill en Pulses of Pleasure. Dat Evil Invaders niet voor watjes is werd al snel duidelijk, de moshpits en circle pits waren al vanaf het begin zichtbaar en dit konden de bandleden wel smaken. Er werd een zeer energiek optreden gebracht waar vooral het instrumentaal deel ervoor zorgde dat we nog enthousiaster werden, maar natuurlijk mag Joe's ijzige stem niet onbesproken blijven. Het heerschap is een ware publieksmenner die erop los schreeuwde, en het publiek deed hetzelfde. We kregen ook een voorsmaakje van het nieuwe album en we kunnen je verzekeren dat dit iets is om naar uit te kijken! Op 30 september is de cd releaseshow in De Klinker in Aarschot, be there!

Battle Beast - Main Stage 1

Helaas hebben we Slydigs moeten missen als opener op de Main Stage 1, maar na Evil Invaders op het andere podium mocht Battle Beast aantreden. De Finse heavy/power metal band is al een aantal jaar aan een goede opmars bezig. Met een nieuwe grote achtergrondbanner speciaal voor de festivals zag het decor er simpel maar mooi uit, maar boeit niet, de muziek is het belangrijkste. De muzikanten kwamen het podium op en de kloeke zangeres Noora gehuld in een strak leren pak volgde, ze kregen alvast luid gejuich van de toch wel grote schaarste fans die voor het podium verzameld hadden toen de tonen van opener Straight To The Heart weergalmden. Battle Beast wordt dan ook steeds populairder en daar zit het nieuwe album Bringer of Pain zeker voor iets tussen. De band benutte vooral songs uit dat album in hun setlist, volkomen te begrijpen maar iets meer oldies had gemogen. Battle Beast haalde zelfs het meest poppy nieuw nummer boven namelijk Familiar Hell, leuk maar misschien was iets meer gitaargeweld wel beter geplaatst. Ach, het publiek deed goed mee met songs als Black Ninja, Bringer Of Pain, Bastard Son of Odin en King For A Day, Noora was goed bij stem en zette het publiek steeds aan tot meedoen. Ze kwam over als een energiebom die nooit stilstond, zorgde voor publieksinteractie en ook de gitarist sprak het publiek regelmatig aan. Kortom, een leuk optreden.

Melechesh - Marquee

Tijd voor wat hoognodige black metal op Graspop, iets dat dit jaar minder op de affiche staat in vergelijking met vorig jaar. Melechesh speelde in de marquee en gaven een rauw en duister optreden. Een goede opwarmer voor bv. Mayhem later op het festival. Melechesh wist met hun black metal met Israëlische invloeden de zaak boeiend te houden. Hier voor hun eerste keer op Graspop knalden ze er gewoon op los. De band komt origineel uit Israel, maar verhuisde ondertussen wegens de gekende problemen in dat land naar het Westen, ze huisvesten zich nu in Duitsland. Ze brachten hun laatste album Enki aan de man met songs als The Pendulum Speaks en Multiple Truths. Voor toevallige passanten zal het echter een worst wezen, want zoals dat vaak is bij buitenstaanders, klinkt black metal allemaal min of meer hetzelfde. Maar ook het laatste nummer Rebirth of the Nemesis knalde erop los en ze verdienden het uitgebreide applaus dat ze kregen.

Blue Öyster Cult - Main Stage 1

Ietwat verwarde blikken richting podium als plots de intro van Game of Thrones begint. Maar neen we zijn niet mis, het is inderdaad Blue Öyster Cult die aantreed op Main Stage 1. De Amerikaanse rockband uit Long Island is zelden in de buurt en voor de fans was dit dan ook de ideale gelegenheid om eens lekker nostalgisch te zijn. Voor de rest van de weide mag het misschien een beetje onwennig zijn maar al snel zat of stond iedereen mee te wiegen op de klanken van The Red & the Black. Ook klassiekers als Godzilla en Don’t Fear The Reaper mochten uiteraard niet ontbreken. Hoewel sommigen onder hen al van de jaren ’60 bezig zijn, is er van sleet weinig te bespeuren. Spectaculair is de show niet maar muzikaal was het een strakke set die duidelijk ook de jongere generatie wist te bekoren. Goede oude rock zoals we het graag zien.

Metal Church - Main Stage 2

Metal Church is back en dat is al twee jaar geweten. Vorig jaar brachten ze hun nieuw album XI uit en dat luidde de terugkeer in van hun meest charismatische zanger, zijnde Mike Howe. Twintig jaar is Howe afwezig geweest bij Metal Church, maar de heavy metal legende is terug van weggeweest. Ze speelden heel wat oldies maar ook het populaire nieuwe nummer Needle and Suture werd gespeeld en op gejuich en applaus onthaald. Toch blijft Metal Church uitblinken in heavy metal van uitstekende kwaliteit door de talenten van de muzikanten. Kurdt Vanderhoof als enig overgebleven origineel bandlid (al kunnen we Mike ook als ‘vroege vogel’ beschouwen) speelt nog steeds de pannen van het dak met knappe gitaarsolo’s. Het was een leuk heavy metal feest daar aan de rechterzijde van het festival.

Rotting Christ - Marquee

Ondertussen speelde Rotting Christ in de marquee. Deze Griekse blackmetalband zag eind de jaren '80 het daglicht (of liever de duisternis) en is doorheen de jaren sterk geëvolueerd. Ze gaan snoeihard, maar incorporeren ook doom, Zuiderse en zelfs Oosterse elementen in hun muziek en hun roots en afkomst niet vergetende. Onder een duistere intro kwam de band op om daarna alles te geven. Rotting Christ zette met hum oergeluiden de marquee in lichterlaaie, wisselend tussen hypnotiserende nummers en bonkende krakers van songs. De marquee stond al tot achteraan goed vol. Een gitzwarte mis werd het maar het publiek schuwde geen crowdsurfers, mosh- en circlepits. Of je daar nu aan deelnam of gewoon headbangend genoot, iedereen leek zich te vermaken.

Black Star Riders - Main Stage 1

Eindelijk stonden de Black Star Riders op Graspop. Ricky Warwick, Scott Gorham en Damon Johnson van Thin Lizzy bijgestaan door bassist Robert Crane (Vince Neil, Ratt) en drummer Jimmy DeGrasso (Megadeth, Alice Cooper, David Lee Roth). De hardrockers zijn sinds 20012 met Black Star Riders begonnen en hebben ondertussen drie albums uitgebracht. Met die typische Amerikaanse flair stonden ze op het podium om het beste van zichzelf te geven. Ze brachten een goede mix van de nieuwe nummers zoals titeltrack Heavy Fire, When The Night Comes In en Testify or Say Goodbye afgewisseld met songs van het eerste en tweede album bv. Bloodshot en The Killer Instinct. Maar de band zou het publiek niet optimaal kunnen entertainen zonder Thin Lizzy covers. The Boys are back in Town en afsluiter Whiskey in the Jar konden uiteraard nog op het meeste enthousiasme rekenen.

Sepultura - Main Stage 2

Het machtige Sepultura mocht ook aantreden op deze editie van Graspop. Neen, niet de gebroeders Cavalera die de dag erna het Roots album integraal zouden spelen, maar de metalmachine die Sepultura nu is met Derrick Green aan de microfoon. Verrassingen moesten we niet verwachten, de band speelde een als een tornado voorbijrazende set met een mix van nieuwe songs uit het album Machine Messiah en oude krakers als Refuse Resist, Roots Bloody Roots en Ratamahatta met Derrick al drummend. Als we eerlijk zijn haalden de nieuwe songs enigszins het ritme wat uit het optreden, maar we zullen er gewend aan moeten worden. Op cd klinkt het immers prima, live nog niet genoeg gekend.

Dee Snider - Main Stage 1

Dee Snider was eerst helemaal niet van plan om opnieuw op Graspop te staan (hij speelde met Twisted Sister vorig jaar de weide plat), maar hij werd als vervanger uitgekozen om op de Main Stage te spelen in de vroege avond. Dee heeft namelijk ook een soloproject. Hij bracht met zijn band eigen nummers zoals het energieke We Are The Ones waar hij mee begon en het haast tedere Close To You,  maar natuurlijk kwamen de nodige Twisted Sister klassiekers ook aan bod, The Kids Are Back, The Price, I Wanna Rock en natuurlijk We’re Not Gonna Take It. Dat nummer werd halverwege onderbroken waarop het publiek doorzong en het hervat werd. Het kwam dit optreden ook drie keer terug. Het hele optreden was aaneengerijgd door lange maar grappige bindteksten met veel publieksinteractie. Voor de liefhebbers was er ook de Nine Inch Nails cover Head Like a Hole en Outshined van Soundgarden. Dee had nog zogezegd tijd voor één nummer en dat is So What geworden. Een leuke act met een goede portie hardrock.

Amenra - Marquee

In de marquee speelde het Belgische Amenra. Gedragen op handen door hun fans, als noise ervaren door buitenstaanders, je moet er voor zijn. Zij die hen kennen vinden hun muziek hemels en het brengt hen zelfs naar hogere sferen als we sommigen mogen geloven. Wij houden onze voeten op de grond en schrijven dat het een talentvolle band is. Hun muziek is complex en van technisch hoogstaand niveau, terwijl de ijzige zang door merg en been gaat. Sommigen beschrijven het als een van de beste optredens op Graspop, eigenlijk eender waar ze spelen. De marquee wisten ze hier alvast in vervoering te brengen, mensen waren verzameld tot buiten om hun muziek mee te maken, want dat is wat je moet doen bij een Amenra concert, het geheel ervaren. De band geeft zelf toe dat het op een festival moeilijker is om iedereen tot achteraan mee te krijgen in de beleving, maar het is hen toch maar gelukt. We geven ook even de setlist mee die de band openbaar maakte:

• Boden
• Razoreater
• Thurifer. Et Clamor Ad Te Veniat
• Terziele
• Nowena | 9.10
• Am Kreuz
• Silver Needle. Golden Nail

Alcest - Metal Dome

Deze Franse post-metalband speelde nog maar voor de tweede keer op onze Belgische weide, steeds op een unieke manier. Toen ze het eerst in de Metal Dome speelden in 2015 brachten ze vooral een kalme en zachte show waar hun muziek centraal stond. Voor velen was dit echter maar een saaie en slaapverwekkende show, dus niet echt Graspop waardig. Twee jaar en een wereldtournee later waren ze terug te zien afgelopen vrijdag in het befaamde Dessel waar vele metalheads hun woorden hebben ingeslikt. Hun laatste album genaamd Kodama is hun zwaarste album dusver en doordat ze vooral nummers van deze cd hebben gebracht kwam hun show nog beter tot zijn recht. Hun ware potentieel kwam tot leven op Graspop en welverdiende populariteit volgde. Onze Franse vrienden mogen dan wel op die twee jaar tijd enorm zijn geëvolueerd, één belangrijk aspect is zeker en vast niet veranderd: hun muziek spreekt nog steeds voor hen. Kortom, het was een zeer geslaagd optreden dat black metal eer toe deed, we kijken enthousiast uit naar hun wederkering.

Epica - Main Stage 2

Epica toert de wereld rond met hun nieuw album The Holographic Principle en Graspop was aan de beurt. De Nederlandse symphonic metal band stond naast hun vele optredens in de marquee ook eerder al op de Main Stage, maar toen vrij vroeg op de dag. Nu kregen ze een slot hogerop en het was geweten waarom: de spetterende show die Epica bracht zal velen bijblijven. Je moet onder een steen geleefd hebben de laatste jaren om het succes van Epica niet opgemerkt te hebben. Nummers uit zowel The Holographic Principle als voorganger The Quantum Enigma zijn grote hits en die werden bijgevolg live gespeeld. Deze nummers zijn niet alleen zulke hits door de songwriting en muzikale talenten van de bandleden, maar natuurlijk ook door de fluwelen stem van Simone Simons waar niks op aan te merken was hier op Graspop. De band en hun performance was tiptop in orde, het decor prachtig en daarbovenop ook de eerste vlammen van de dag. De old school fans bleven hier op Graspop misschien wel op hun honger zitten, want bijna alle nummers kwamen uit de meest recente albums. Toch werd Cry fort he Moon nog even van onder het stof gehaald en vreemd genoeg kwam daar spontaan uit het niets vanuit het publiek een wall of death bij te pas. Niet bepaald het nummer om dit op te doen, maar zo zie je maar hoe energiek de menigte voor het podium was. De band vond het in ieder geval leuk en vroeg zelf ook om een circlepit en crowdsurfers. Ook toetsenist Coen Jansen deed mee aan een potje crowdsurfen, met draagbaar keyboard erbij. Met oldie Consign To Oblivion werd zoals altijd geëindigd, waar nog maar eens een moshpit bij ontstond.

Tarja - Marquee

Dan zijn er al weinig female fronted bands op Graspop Metal Meeting, programmeert de organisatie ze nog op gezamelijke momenten. Tarja viel slachtoffer aan het succes van Epica, zij begon haar optreden toen Epica al volop bezig was. Gelukkig konden we nog de helft hiervan meepikken, maar de vraag is of dat na het overdonderende optreden van Epica wel een goed idee was. Tarja is een piekfijne zangeres, daar bestaat geen twijfel over. Maar waarom ze hier in godsnaam haar nummers deels verknalde door steeds uit te schieten met haar stem alsof ze aan het opwarmen of soundchecken is, of wou bewijzen hoe hoog ze kan, het is ons een mysterie. De stukken waar ze dat niet deed en gewoon zong waren gelukkig wel goed. Maar Tarja zal muzikaal straffer uit de hoek moeten komen, de laatste albums houden niet zoveel meer in en net die kwamen veel aan bod. De marquee gaf dan ook het luidste applaus bij de Nightwish nummers die zij en haar band brachten, een medley van Tutankhamen/Ever Dream/The Riddler/Slaying The Dreamer. Helaas valt hier dan weer het verschil in muzikaal talent met Nightwish sterk op. Tarja zong Ever Dream fantastisch, maar maakte opnieuw de fout om doorheen deze medley er schelle kreetjes tussen te voegen. Ook fans die we spraken na het optreden gaven het toe: dit was het niet… “De magie is weg”.

Europe - Main Stage 1

Terwijl de massa zich in het laatste uur zon voor Main Stage 1 had samengepakt, betrad Europe het podium. Dat niet iedereen daar stond om Europe aan het werk te zien werd al snel duidelijk na opener War of Kings. Hier en daar klapte iemand en er kon ook nog wel een gilletje af maar over het algemeen was de ontvangst lauw. Nochtans leek Joey zich best te amuseren. Dat het publiek zijn enthousiasme niet helemaal deelde was hem blijkbaar na 2 nummers ook opgevallen en dus smokkelde hij in Rock the Night een stukje Rammstein binnen (Du Hast? Serieus?!). Nochtans waren de eerste rijen ondertussen wel al een beetje ontdooid, werd er mee geklapt en af en toe ook gezongen. Het concert kabbelde rustig verder tot iedereen gezellig kon meebrullen met het laatste nummer. U raad het al: The Final Countdown. Het hoogtepunt van een voor de rest climaxloze show. De Rammstein fans zijn ongetwijfeld al weer vergeten hoe het klonk, de rest waarschijnlijk ook.

Brides Of Lucifer - Marquee

Een eerbetoon aan de meest gekende metalnummers gebracht door een dertiental frontvrouwen en een band gevormd door Koen Buyse (Zornik) en Ives Mergaerts (Kick,TPO)... Het is iets wat we op voorgaande Graspop-edities nog niet gezien hadden. Brides of Lucifer was op zowel donderdag (surprise act) als vrijdag in de marquee te zien. Samen met de Kolacny broers en hun Scala koor mochten ze dus tweemaal op de heilige metalvelden van Graspop spelen, met de nodige vooroordelen van de festivalgangers. Maar ze hadden zich al de dag ervoor bewezen, waardoor de marquee opnieuw nokvol zat. Het optreden begon sterk met de klassiekers Holy Diver, Walk en Painkiller (moeten we echt de bands vernoemen van deze nummers? We dachten het inderdaad niet). De dames kregen als het ware metal uniformen en toen het bekende Engel van Rammstein gespeeld werd droeg een van de zangeressen zelfs de engelvleugels. De nummers werden op een originele manier gebracht en werden ook door het publiek herkend. Het kwam soms tot een raadspelletje bij sommigen, plezier verzekerd. Het enige spijtige is dat er op zowel donderdag als vrijdag exact dezelfde set gespeeld werd. Toch hebben we twee keer genoten van de heavy metal klassiekers. Verder passeerden onder andere South of Heaven (Slayer), Warriors of the World United (Manowar), Fear of The Dark (Iron Maiden) en Burn In Hell (Twisted Sister) de revue. We hopen met het overgrote deel van Graspop dat hier nog een vervolgtournee aan toegevoegd wordt.

De setlist:

• Holy Diver (Dio cover)
• Walk (Pantera cover)
• Painkiller (Judas Priest cover)
• South of Heaven (Slayer cover)
• Engel (Rammstein cover)
• Futility (Scala & Kolacny Brothers cover)
• Warriors of the World United (Manowar cover)
• O Father O Satan O Sun! (Behemoth cover)
• Fear of the Dark (Iron Maiden cover)
• Burn In Hell (Twisted Sister cover)
• Halo (Machine Head cover)

Emperor - Main Stage 2

Je zou het Graspop soms niet nageven, maar af en toe nemen ze gedurfde keuzes. Emperor als co-headliner boeken bijvoorbeeld. De doorsnee metalfan en vooral de jonge generatie trokken allicht hun wenkbrauwen op, de meesten kennen Emperor zelfs niet, anderen stelden de headlinerkeuze in vraag. Hoe zou een black metalband nu een Main Stage kunnen afsluiten? Emperor gaf hen echter lik op stuk. Zanger Ihsahn en zijn Noorse kornuiten Samoth en Trym Torson eindigden de band in 2001 pas na hun vierde studioalbum op een hoogtepunt. Ieder ging zijn eigen weg met eigen projecten (Ihsahn was al solo op Graspop te zien bijvoorbeeld), maar af en toe kwam het drietal nog eens samen om de gouden tijden van toen te doen heropleven. We denken bijvoorbeeld terug aan hun indrukwekkende passage op Wacken Open Air in 2014. Welke gelegenheid beter dan het vieren van het twintigjarig bestaan van een album om dat nog eens te doen? Emperor bracht Anthems to the Welkin at Dusk integraal. Dat betekende bonkende drums, rochelende screams en razende gitaarriffs, black metal op z’n best maar dat zonder al die fransjes zoals corpepaint of varkensbloed. Nee hoor, de heren stonden daar chill en casual, alsof ze alledaags een optreden geven. De hoofden aan de Main Stage 2 bewogen wild, lang haar zwiepte overal heen en ook moshpits stonden niet stil. Toen het album live gebracht was, speelden ze nog enkele van de Emperor klassiekers vooraleer ze van het podium verdwenen om plaats te maken voor het –nog net ietsje meer- legendarische Rammstein.

Rammstein - Main Stage 1

Iedereen maar dan ook iedereen was gekomen voor headliner Rammstein. Het gaat dan ook de geschiedenisboeken in, Rammstein op ons geliefde metalfestival, eindelijk. Of dat betekent dat we ooit nog mogen hopen op Metallica, is een andere vraag. Het spreekt voor zich dat de Desselse weide nog nooit zo vol heeft gestaan als nu (we laten het eendagsoptreden van AC/DC even buiten beschouwing). Zo’n zes minuten later dan gepland begonnen de Duitsers eraan, het publiek keek reikhalzend uit naar wat ze zouden brengen. Een teller geprojecteerd op het podium deed de countdown van tien naar nul, vuurwerk schoot van achter het podium en Ramm4 werd ingezet terwijl de gitaristen naar beneden kwamen via gefabriceerde liften aan het podium. Al tapdansend kwam zanger Till Lindemann op het podium en de boel was op gang getrokken met de volgende knaller van formaat Reise, Reise.

Rammstein bracht een best-of show, maar eentje die helaas al eerder gezien is. De show had weinig verschil met optredens op bv. Hellfest en Pinkpop vorig jaar, dus voor zij die daar aanwezig waren, niks nieuw. Till wisselde geregeld van outfit en ook het al veel besproken bomgordel vuureffect was van de partij, alsook de gitaren die vuur spuwden. Nu we het toch over vuur hebben, geen gebrek hieraan. De vlammenwerpen vooraan en bovenaan het podium zullen de eerste rijen verschroeid hebben. En ook het vuurtje op Till zijn borstkas tijdens Mein Herz brennt was fantastisch en gewaagd. Opnieuw moest toetsenist Flake enkele marteltechnieken ondergaan, de arme stakker.

Zoals gezegd kregen we muzikaal de grootste hits te horen. Keine Lust, het massaal meegebrulde Feuer Frei, het rustige Seemann, Ich tuh dir weh, Du riecht so Gut, Links 2-3-4, Ich Will, Du Hast, … Ze waren allemaal van de partij. Ook de Depeche Mode cover Stripped werd zelfs gespeeld. Natuurlijk kon Sonne en Engel niet ontbreken (waarbij Till aan metalen engelenvleugels werd gehangen en de lucht in werd gehesen) en ook Amerika werd gespeeld. Elk stuk voor stuk hard meegezongen door het massale publiek. Obligatoir vuurwerk op het einde en het zat er op. Rammstein at Graspop Metal Meeting, people!

Foto's door Graspop Metal Meeting.

Lees ook de review van donderdag, zaterdag en zondag.