Review Hellfest: vrijdag 22 juni 2018

Datum: 
vrijdag, 22 juni, 2018

Terwijl veel van de GigView collega's zich op de weide van Graspop Metal Meeting bevonden, begaf ik me ruim 700 km zuidelijker. In het Franse kasteeldorp Clisson vond het jaarlijkse Hellfest plaats met nagenoeg dezelfde affiche als in Dessel. Na aankomst en installatie in de B&B begaf ik mij die avond nog naar de ingang van Hellfest waar ik het toegangsbandje en fotopas reeds kon gaan ophalen, een leuke wandeling van een kleine 3km die ik nog een aantal keer ging afleggen. 's Anderdaags kon dan het echte werk gaan beginnen, vroeg op post en met de camera reeds in de hand om de bezoekers te fotograferen die Hellcity, een heavy-metal dorpspleintje vlak voor de hoofdtoegang, betraden. Die hoofdingang staat hier trouwens bekend als “de kathedraal”, spreekt een beetje voor zich waarom. Het meest in het oog springend voor mijn eerste keer hier op Hellfest was de omkadering en inkleding van het gehele festival, het lijkt wel Tomorrowland voor metalheads. Ook aangenaam was het cashless systeem waarbij je geld kon opladen op de chip in je polsbandje en alzo voor je drank en eten kon betalen. Het positiefste vond ik dan nog de herbruikbare bekers waar je voor betaalde maar waar je wel een leuk Hellfest souvenir aan had. Officiële souvenirs of merchandising bemachtigen ging een heel huzarenstukje worden want zoals ik ging merken stonden er steeds ellenlange wachtrijen. Tip voor de bezoekers, storm als eerste de terreinen op en haast je rechtstreeks naar de merch standjes, wat ikzelf op dag twee ook heb gedaan. Maar de hoofdzaak is natuurlijk de talloze bands die hier vandaag gaan optreden en die uw reporter hopelijk voor de lens kan krijgen.

De eerste band op mijn lijstje was de Bretoense folkmetalband Drakwald, de ideale start van drie dagen metal, bier en plezier. De zon was ook al vroeg van de partij en dat zorgde voor een uitgelaten sfeer bij band en publiek. Zelfs in de Altar, één van de drie grote tenten.

Voor de eerste maal naar de mainstage waar ik direct kennismaakte met de gekende wachtrij. Door het grote aantal fotografen had je meestal maar één nummer om te fotograferen en had je een doorschuifsysteem aan alle podia. Eerste lied voorbij en de volgende tros fotografen kon zijn taak aanvatten. De lengte van de wachtrij ging naarmate de dag vorderde langer en langer worden maar bij Mos Generator viel dit reuze mee. Dit drietal verwendde het publiek met lekkere, strakke stonerrock.

Terug naar Altar dan waar ik kennis ging maken met The Walking Dead Orchestra, ik dacht eerst aan een echt orkest dat muziek ging spelen uit de gelijknamige serie maar niets was minder waar. Deze band brengt retestrakke deathcore, pure verwennerij voor mijn oren want de laatste jaren kan dit genre me meer en meer bekoren. Zeker in de beukende en bulderende stijl van deze mannen uit Grenoble.

Aan Main Stage I lag het publiek al languit van de zon te genieten en stond een groot deel enthousiastelingen klaar voor de classic rock van Toseland. Een perfecte soundtrack voor de zomerse temperaturen die bijna de 30 graden bereikten.

Nu was het vooral pendelen tussen beide Main Stages want de volgende band Tesseract speelde op Main Stage II. Tesseract bracht een stijl die wat het midden houdt tussen Deftones en Tool. Het moge dus duidelijk wezen dat de band hier zeker in de smaak viel.

Na een pauze om de inwendige mens te versterken (keuze genoeg hier trouwens) was de tijd aangebroken voor de eerste supergroep dit weekend, want zo mag je gerust Sons Of Apollo omschrijven. Met Mike Portnoy, Derick Sherinian (Dream Theater) en Jeff Scott Soto beschikt deze band over een aantal kleppers. Dat hoor je terug in de muziek, superlatieven schieten hier gewoon tekort en deze band had gewoon later op de dag moeten komen zodat we er langer van konden genieten. Cool om zien trouwens waren ook de bas en gitaar met dubbele hals.

De volgende band zal serieus straf uit de hoek moeten komen om dit enigszins te benaderen. Gelukkig was deze band Rose Tattoo en die wisten met hun Aussie Rock 'n' Roll de hele weide in te palmen. Ok, niet zo straf als de voorgangers maar wel dikke fun en dat zal zeker aan de guitige frontman Angry Anderson hebben gelegen.

Converge bracht op de andere Main Stage wat er van hen werd verwacht. Pure New York hardcore die serieus wat stof deed opwaaien op de weide en dat mag je letterlijk nemen. Het voelde wel wat raar om zo een band op de Main Stage aan te treffen maar dat kon de pret bij de toeschouwers zeker niet drukken.

Aan enkele hits had Joan Jett, hier samen met haar Blackhearts, genoeg om de hele weide aan het dansen en zingen te brengen. Wie kent die ultra klassieker I love Rock 'n' Roll nu niet? Spijtig was het ook niet meer dan dat en kon ze voor de rest niet echt overtuigen.

Overtuigen kon Meshuggah des te meer, misschien wel de beste performance van de dag. Hoe meer snaren, hoe meer vreugd lijken deze mannen wel te denken want wat dreunt deze djent lekker. De keizers van dit subgenre doen met hun bulderende set zelfs de donder, die gelukkig nergens te bespeuren viel, blozen.

Wie Europe zegt, zegt in één adem The Final Countdown, dé klassieker van de 80's en nog steeds een onvervalste klepper op de weide. De sentimentele waarde bij Europe voor mezelf is groot want dit was gedurende mijn gehele jeugd mijn favoriete band. Ze hebben zoveel sterke nummers buiten die ene “foute” hit en dat laten ze hier horen.

Na een deugddoende pizza en een pauze in de gezellig ingerichtte vip/persruimte kregen de meeste fotografen te horen dat er geen plaats was bij Hollywood Vampires, de band met Johnny Depp, Alice Cooper en Joe Perry. Maar zo kon ik wel kennismaken met de verrassing van de dag, Solstafir. Hoe deze band de duistere stijl weet te integreren met zweverige en melodische klanken, het bleef me de gehele set verbazen. Na deze set kon ik nog even genieten van het optreden van Hollywood Vampires, leuk om Johnny Depp op een podium te zien in plaats van in een film, want zingen en gitaar spelen kan hij wel. Samen met Mr. Cooper maakte hij er een waar spektakel van met leuke covers.

Een van de beste frontmannen van de laatste 20 jaar is zonder twijfel Corey Taylor. Bekend van nu metal kleppers Slipknot en natuurlijk ook deze Stone Sour. Al lang niet meer de kleine tweede band van Corey Taylor maar een volwaardige metalband. Er zijn al een heel resem line-up veranderingen in deze band geweest maar daar heeft de muziek zeker niet om te lijden, die blijft retestrak. En Corey Taylor blijft een top entertainer inclusief confetti kanon. Stone Sour kwam, zag en overwon.

Ik begaf me dan voor de eerste maal naar de Warzone, het meer punk en hardcore getinte podium op Hellfest. Geen fotopas voor Judas Priest dus werd het genieten van de ouwe punkers in Bad Religion. Misschien oud qua leeftijd maar jeugdig in enthousiasme en uitstraling eens op een podium. Wie ook jeugdig lijkt te blijven is Mark “Barney” Greenway van Napalm Death. Hij stond gedurende de gehele set geen seconde stil en liep heen en weer over het podium als een opgefokt duracell konijntje.

Tijd voor de afsluiter van de dag op Main Stage II, A Perfect Circle. De tweede band van Mynard James Keenan, die we natuurlijk kennen van Tool, heeft net een nieuw album uit. De band is een hel om te fotograferen met Maynard die zich continue achteraan het podium bevindt en amper verlicht maar dat kon natuurlijk de muzikale pret niet drukken. Het blijft een plezier om Maynards' stem te horen galmen over de weide. Na een uur zat de show erop en zo ook dag één van Hellfest, op naar dag twee met o.a. Tremonti, Jonathan Davis, Body Count, Bullet For My Valentine, Parkway Drive, Maria Brink van In This Moment en zoveel meer.

Lees ook de reports van zaterdag en zondag en bekijk de foto's van vrijdagzaterdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!