Review Jera On Air 2018

Datum: 
vrijdag, 29 juni, 2018 tot zaterdag, 30 juni, 2018

Terwijl zowel Graspop Metal Meeting als Hellfest nog nazinderden, waren de headbangende reporters vna GigView alweer op pad. Deze keer trokken enkelen naar Antwerp Metal Fest en ging ondergetekende alweer de grens over. Deze keer niet naar het zuiden maar naar het noorden. Bij onze noorderburen vond namelijk het jaarlijkse punk en hardcore festival Jera On Air plaats in Ysselsteyn vlakbij Eindhoven. Voor de eerste maal in het bestaan van dit festival kon de organisatie het bordje sold out uithangen. Enerzijds komt dit natuurlijk door de knappe organisatie van het festival met nieuwe namen voor de podia en uitgebreide drank -en eetgelegenheden en een strakke line-up en anderzijds natuurlijk ook door het ontbreken van een outdoor editie van de Belgische tegenhanger Groezrock. Met bezoekers vanuit ruim 40 landen kon je hier wel spreken van een interessante internationale mengelmoes.

 

Dag 1:

De band waarmee ik mijn tweedaagse aanving was Any Given Day. Deze Duitse metalcore band werd bekend bij het grote publiek door hun geweldige cover van Rihanna's Diamonds. Dit leverde de band al wat naambekendheid op nog voor ze ook maar een album hadden uitgebracht. Inmiddels is de band al twee albums verder en vooral rijper en dat hoor je duidelijk in hun performance hier vandaag. Ondanks het vroege aanvangsuur is de tent toch goed volgelopen en kregen we zelfs een heuse wall of death te zien. Strakke performance van deze Duitsers, hou ze zeker in de gaten want dit is niet de laatse keer dat we ze gezien gaan hebben. Met Knocked Loose zag ik een oude bekende terug want vorige week zag ik hen ook op Hellfest aan het werk. Ik moet wel zeggen dat de band hier beter uit de verf kwam, de intiemere show die ze hier brachten met de kleinere setting lag hen duidelijk beter.

 

Wie overal een vette show weet neer te zetten is de charismatisch en immer actieve Frank Carter, hier in het gezelschap van zijn trouwe Rattlesnakes. De gekende elementen komen telkens terug waardoor het allemaal wat voorspelbaar is zoals de ladies only crowdsurf of Frank die het publiek induikt maar het blijft pure fun en top entertainment de gehele performance door. Met Stray From The Path zag ik opnieuw oude bekenden aan het werk. Net zoals op Hellfest zetten ze hier een retestrakke set neer. Pure hardcore uit New York met een dikke straight to your face mentalliteit. Met een vette “no to racism” die door het publiek met veel gejuich werd onthaald besloten ze hun set.

 

Het werd steeds warmer en warmer in de tenten en Bless The Fall deed met hun energieke en beukende metalcore de temperaturen nog wat stijgen. Circlepit na circlepit, moshpit na moshpit en crowdsurfer na crowdsurfer zagen we doorheen de set. Energie van de band die duidelijk overstraalde naar het publiek. Met zo een temperaturen is het uitermate belangrijk om genoeg te hydrateren en dat ging deze reporter dan ook doen alvorens het volgende optreden aan te vangen. Na wat vochtinname kon ik alweer enkele liters uitzweten in de tent waar Neck Deep aan hun set was begonnen. De Welsche punkrockers wisten een feestje te ontketenen voor de liefhebbers van het genre.

 

Voor mezelf was het vooral aftellen naar de band waarvoor ik eigenlijk naar hier was afgezakt. Bury Tomorrow blies me compleet van mijn sokken, ik had me een plekje kunnen bemachtigen vlak aan de barriere en kon zo ondanks geen photopit access nagenoeg uit een vergelijkbare positie deze band op de gevoelige plaat vastleggen. Met een nieuwe plaat in aantocht waren de fans natuurlijk benieuwd of ze enkel nieuwe nummers live al gingen brengen. Hierin werden de fans niet teleurgesteld, zowel titeltrack Black Flame als Knife Of Gold zaten in de set. Na deze knappe performance kon ik nog enkele woorden wisselen met zanger Daniel Winter-Bates en gitarist Jason Cameron, uiterst sympathieke kerels. Hierna was het de beurt aan Frankie Palmeri en zijn band Emmure. Lekker beukende en dreunende deathcore, hier lustten de aanwezigen duidelijk wel pap van. Veel actie en opwaaiend stof binnen de overhitte tent terwijl er buiten evenveel fans de muziek beluisterden al liggend onder de stralende zon.

 

Sick Of It All hoeft helemaal geen introductie, deze pioniers van de New York hardcore scene draaien al ettelijke jaren mee. En hoewel ze niet meer van de jongste zijn kunnen ze nog steeds tekeer gaan als jonge wolven eens ze het podium betreden. En of het publiek dol is op deze band. Enter Shikari kon met hun post-hardcore waarin ook elementen uit techno, drum 'n base en dubstep zitten op heel wat bijval rekenen. Voor mij was dit allemaal een beetje teveel van het goede en werd het een beetje een te drukke boel.

 

Geef mij dan maar de oerkreten van Terror, die met een strakke hardcore set de Vulture tent mochten afsluiten. Het werd nu enorm druk in de tenten en steeds moeilijker om op een veilige manier mijn fotografische taak te volbrengen. Dit is dan ook de reden dat ik amper foto's heb kunnen nemen van headliner Billy Talent, wat eigenlijk spijtig is want dit was wel een leuke set. Totaal anders dan de beukende hardcore van Terror of de dreunende beats van Enter Shikari. Deze vrolijke punkrock kon een heerlijke feestnacht inzetten met natuurlijk de klepper Fallen Leaves die door denk ik alle aanwezigen luidkeels werd meegezongen. Een fijne afsluiter van deze eerste dag Jera On Air. Op naar dag 2.

 

Dag 2:

 

Dag twee ving voor deze reporter pas aan bij Brutality Will Prevail, de voorgaande bands konden niet genoeg interesse opwekken. Brutality Will Prevail kon dit met hun hardcore punk wel en ik heb er echt van genoten. Lekkere aanzet van deze tweede dag. Born From Pain werd hier als Nederlandse hardcore band op handen gedragen en dat merkte je overduidelijk aan de reactie en interactie van het publiek. Ook de band zelf was duidelijk blij om hier op deze zomerse dag te mogen spelen en hun fans te entertainen. Ook leuke kennismaking met de band Adept. Ik kende de band totaal niet maar door de omschrijving in het festivalboekje toch maar besloten om deze band eens te checken. Metalcore gaat er hier meestal wel in en zelden wordt ik binnen het genre teleurgesteld. Ook door deze Zweden dus niet, die me aangenaam hebben verrast. Weer een leuke toevoeging voor de muziekcollectie.

 

Puur jeugdsentiment dan met Dog Eat Dog die elk nummer lieten overgaan door middel van samples en leuke interactie met het publiek. Maar ik heb het liever zonder al deze poespas en gewoon de muziek voor zich laten spreken. Desondanks passeerden alle grote hits van de band hier wel de revue. Rocky, Who's The King, Isms en klepper No Fronts, allen zaten ze in de entertainende set. Deze band is het duidelijk nog niet verleerd.

 

Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten van de band Nasty. Al enkele malen was ik deze band tegengekomen maar nog nooit iets van beluisterd of live aan het werk gezien. Hun stijl werd omschreven als beatdown hardcore en dat deed me al helemaal de wenkbrauwen fronsen. Wat is beatdown? Blijkbaar is dit gewoon een naam voor hardere hardcore waar meer elementen inzitten van thrash metal. Nu ja met al die subgenres zie je door het bos soms de bomen niet meer. Gelukkig kunnen we gewoon nog luisteren naar wat een band ons brengt. En bij onze landgenoten van Nasty is dit geweldige en inderdaad loeiharde hardcore. De omliggende gemeenten van Ysselsteyn zullen het ook geweten hebben. Nasty zat hoog op de schaal van Richter.

 

Voor de eerste maal dit weekend dook ik dan in de kleine Buzzard tent waar Our Hollow Our Home speelde. Mij aan het oor gekomen door de Ed Sheeran cover Shape Of You die ze vorig jaar uitbrachtten. Nadien zag ik ze aan het werk op Rock Louwel en ik was een instant fan. Inmiddels werken ze aan een opvolger voor hun debuutplaat 'Heartsick'. Deze band zou wel eens the next big thing kunnen worden.

 

Het hoogtepunt van de dag kwam er door Being As An Ocean. Het was een hele poos geleden dat ik nog naar muziek van deze band had geluisterd. Ik werd compleet weggeblazen door de tracks uit hun nieuwste album die ze hier brachten. Ok, Dissolve, Glow en mijn favoriet Thorns komen allen uit 'Waiting For Morning To Come' en zorgden voor zo een intense emotionele ervaring dat ik moeite had om mijn tranen te bedwingen. Het was zo puur, zo innemend, zo bevangend hoe Joel Quartuccio zijn lyrics overbracht naar het publiek zowel in zijn schreeuwende spoken words als in zijn cleans.

 

Bij Underoath kregen we net als bij Enter Shikari de dag voordien een mix van electronische geluiden en hardcore/metalcore. Minder druk als bij Enter Shikari en daardoor iets meer genietbaar. De band bracht dit jaar nog een nieuw album uit, 'Erase Me' en dat is zeker het beluisteren waard. De fans waren duidelijk blij dat deze band terug bij elkaar was en dat Aaron Gillespie zijn plaats terug had ingenomen aan de drums.

 

Het meeste plezier heb ik beleefd aan Less Than Jake. De leuke entertainende punkrock kon me zeer zeker bekoren. Toen ze enkele groenharige fans het podium opriepen kon de pret pas echt beginnen. Daar stonden ze dan op het podium, maar wat gaan ze doen. Zanger Chris Demakes zei dan al grappend dat ze hun genitale piercing moesten laten zien en nog voor hij dit goed en wel had uitgesproken stond één van de groenharige punkers al met zijn broek op zijn enkels. Hilariteit bij band en publiek alom. Verder kregen we nog twee wc-rol blazers en een jonge fan mocht samen met zijn vader komen dansen op het podium. Topentertainment waar de volle tent van heeft genoten.

 

Minder pret en entertainment maar daarom niet minder genieten bij Stick To Your Guns. De tent was nu afgeladen volgelopen waardoor ik noodgedwongen veiligere oorden diende op te zoeken met mijn duur fotomateriaal. Fotograferen vanuit het publiek heeft zijn charmes maar het moet doenbaar en veilig blijven. Dit was ook de reden dat ik afsluiter Nofx links liet liggen en wat vroeger huiswaarts trok. We zullen deze band in de toekomst nog wel tegenkomen. Jera On Air, bedankt en tot volgend jaar.

 

Bekijk ook het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!