Review Pukkelpop 2012

Op 16, 17 en 18 augustus was het weer tijd voor het jaarlijks Pukkelpop feest. Na de rampzalige editie van vorig jaar begon Pukkelpop met een klein hartje aan een nieuwe editie. Veiligheidsmaatregelen werden versterkt, tenten vervangen, oude bomen werden gekapt en vervangen door jonge bomen. Het enigste wat onvervangbaar was, waren de slachtoffers van Pukkelpop 2011...

Het tropisch weer zorgde voor puffende mensen, die vooral schaduw zochten in de tenten. Op de affiche stonden headliners zoals Björk, The Stone Roses en The Foo Fighters. De slotdag 18 augustus stond in het teken van de vijf overledenen en de andere slachtoffers. Zo werd er om 18:10 (het moment dat het noodweer begon in 2011) één minuut stilte gehouden om de slachtoffers van de Pukkelpop storm te herdenken. Een lawaaierige weide veranderde in een ijzige stilte.

Hieronder kan u de verslagen van drie dagen Pukkelpop terug vinden. Veel leesplezier!

De eer en de vloek van het openen moet altijd iemand gegeven worden. In dit geval was dat een band van eigen bodem. Zornik stond als allereerste op de mainstage de eerste officiële dag van Pukkelpop. En ja, dat officiële en vloek heeft inderdaad wat met elkaar te maken. De woensdag was er namelijk al een gigantische party aan de gang waar menig pukkelpopper aan deelnam. Dat maakt het publiek voor de opener de volgende dag natuurlijk wat meer aan de luie kant, zij die de moeite namen om zo vroeg de weide op te gaan dan toch.

Niet dat Koen Buyse en de zijnen dit aan hun hart lieten komen. Nee, de sfeer op het podium zat er uiteraard weer zeker in. Een bom aan energie heeft die band wel, zeker de zanger/gitarist in het bijzonder dan. Het gaat hem ook gewoon goed af dat heen en weer geloop, een adhd kantje? Misschien maar goed ook want niet dat het echt van de eerste noot het publiek wakker ramde. Stilaan zag je wel degelijk hoe het publiek zich meer en meer aan de band gaf. Met een set van amper een half uurtje moet je natuurlijk ook meteen een goede setlist uitkiezen. Hierdoor speelde de band wel zowat al hun hits. Zo wisten onder andere 'Scared of yourself', 'Believe in me' en hun doorbraak hit 'It's so unreal' de revue te passeren. Benieuwd dus wat Zornik zou presteren met wat meer setminuten en een iets menselijker uur.

Eén van de bands die tot vergeefs niet op Pukkelpop editie 2011 hebben kunnen tonen wat ze kunnen was Bleed From Within. Dit jaar hadden ze echter meer geluk, en dat mag de Shelter geweten hebben op de eerste dag! Het was dan ook niet de eerste keer dat deze heren het bont mochten maken op dit podium. Met hun strakke gitaarwerk en bonkende drums wisten ze de moshpits al vlug te openen. Scott laat het dan ook niet na het volk telkens wat op te peppen om er nog wat harder in te vliegen. Wel jammer dat de jongere jeugd het hele idee achter dit gegeven wat verloren is. Het gaat er dan ook niet om om zo hard mogelijk je buurman in de pit op zijn smoel te stampen me dunkt.

Voor een metal/deathcore band met zelfs heel wat thrash metal en symfonische death metal invloeden weet Bleed From Within toch heel wat hardcore fans te lokken. Je merkt ook wel dat deze Schotten jaarlijks echt wel groeien in hun performance. Ook op muzikaal vlak weten ze het publiek netjes te vermaken en bespelen. Nu moet wel gezegd worden dat de vocalen van Kennedy zeker wat luider mochten staan omdat ze met momenten wat verloren gingen in het instrumentale gedeelte. Dat liet zowel de band als publiek echter niet aan hun hart komen, dat kon je wel zien. Zo werd de tent de lucht in geblazen met songs als onder andere 'The Novelist'. Ook een voorsmaakje van hun derde album mocht natuurlijk niet ontbreken. Hoewel het album dan pas mag uitkomen na hun tour met 'While She Sleeps', dit najaar mogen we wel stellen dat het zeker zal knallen. Net zoals Bleed From Within zelf deed op Pukkelpop dus.

Een band die België intussen al door en door moet kennen is toch wel Young Guns. Zo stonden ze al een aantal keren op onze bodem dit jaar. Niet dat de fans dit erg vinden. Zeker de dames niet zag je wel toen ze op donderdag in de Shelter stonden. Niet dat het hun beste show was tot nu toe. Dat niet, wel toch weer een degelijke set welteverstaan. Een zanger die goed genoeg weet dat hij populair is en zich voornamelijk van zijn beste kant laat zien (aan de poses te oordelen was dat dus zijn linkse zijde). Dat heeft Young Guns wel.

Natuurlijk naast die eigenschappen ook een heel resem aan catchy rock songs en een echt rockende attitude. Luidkeels werd er meegezongen door de tent, hoewel het dan wel eerder de vrouwelijke stemmen waren die aan kop stonden. Aan de mensen te zien vond niet echt iemand het erg deze show even tussendoor meegepikt te hebben. Zeker niet toen hun monsterhit 'Bones' door de luidsprekers mocht klinken! Een lekkere aanvulling voor de namiddag mogen we dus wel concluderen.

Wat zou er gebeuren indien men een combinatie maakt van Foo Fighters, Nofx, Lagwagon en Swingin' Utters, men krijgt Me First And The Gimme Gimmes en ze spelen enkel covers!

Gitarist Chris Shilett (Foo Fighters) werd vervangen door zijn broer Scott Shiflett (Face To Face) voor dit optreden. De band startte gretig aan hun set. Zo brachten ze hun eerste nummer (Stairway To Heaven). Een goed vol gelopen Shelter zag Me First And The Gimme Gimmes het beste van zichzelf geven en reageerden enthousiast. Buiten de Engelstalige covers was er ook plaats voor een Japans nummer van hun laatste CD 'Sing in Japanese'.

Op het einde vertelde een redelijk op de achtergrond gebleven Joey Cape dat de volledige show opgedragen werd aan hun overleden vriend Tony Sly (No Use For A Name).

Apocalyptica stond vorig jaar ook op de affiche van Pukkelpop, helaas dachten de weergoden er toen anders over. De band mocht dit jaar hun optreden houden en deden dit met verve. Vanaf het eerste moment ontplofte de Shelter en gaf de band het beste van zichzelf. De setlist bestond vooral uit Metallica nummers van hun album “Metallica By Four Cellos”. Dat deze CD nog altijd in de smaak viel was overduidelijk, het ene nummer na het andere werd luidkeels meegebruld. Hoogtepunten waren ongetwijfeld ‘Master Of Puppets’ en ‘Seek And Destroy’.

Dag 2 op Pukkelpop en de temperatuur zat er al heel vroeg in. Toch zat er ook al een mooie opkomst in voor het Belgische kwartet van Freaky Age. Op zich wel normaal ook aangezien hun gezellige indierock zich echt wel perfect leent om met een bakje koffie de slaap uit je ogen te wrijven. Het publiek wiegde dan ook vrolijk mee in op de knap gebrachte tonen van Freaky Age in het heerlijke zonlicht. Alsof het zo hoorde, want zeg nu zelf, wie geniet nu niet van een nummer als 'Masks' of 'Where Do We Go Now' tijdens zo'n moment? Zoals vele bands natuurlijk wel weer een tikkeltje aan de korte kant dankzij het vroege uur. Dat maakt niet dat de band zich weer extra bewezen heeft. Zeker een knappe prestatie van Freaky Age, dat was te zien ook. Tussendoor werd er dan ook een pak meegezongen en gedanst. Natuurlijk zijn ze nog jong en als ik hier een gokje mag wagen, zien we ze zeker nog een keer terug op deze weide.

Voor de vierde keer op Pukkelpop stond de Britse band Blood Red Shoes. Deze is ook wel wat een gemengde Engelse versie van onze Black Box Revelation. Een vrouwelijke gitariste en een mannelijke drummer met andere woorden. Op zich vooral indierock met straffe punk invloeden, en het klinkt gewoon lekker. Ook op deze Pukkelpop editie deden ze netjes hun best. Met hun erg licht verteerbare muziek wisten ze zowaar een ruim verscheiden publiek te lokken. Natuurlijk geen overrompeling aan toeschouwers, gewoon lekker gezellig zeg maar. Zeker wanneer je de mooie Lisa Smolders tot een van deze mag rekenen. Net als zij genoot menig opgedaagde met volle teugen van dit duo. Gaande van lichtjes meedingen op de drum tot luidkeels meejoelen op de frontlinies. Vermaken deed zowat iedereen zich. Misschien toch nog gaan voor een vijfde keer dan, meneer Mahassine?

Wanneer men reggea, punk en metal in de blender gooit creëert men Skindred. Met de rasta roots van zanger Benji Webbe op de voorgrond beloofde dit op voorrand al een feestje te worden, wie aanwezig was in de hete Shelter kreeg in de vooravond een groots feestje gepresenteerd. De band combineerde covers met hun eigen werk en dit continu in hun eigen stijl. Zo kregen wij covers van Metallica, AC/DC, Slipknot en zelfs Beyoncé te horen.

Een band die je eerder op een festival als Sjock kan verwachten (en daar ook al meermaals stond) was op de bloedhete zaterdag The Jim Jones Revue. Met o.a. hun hit 'High Horse' wist de band intussen wel een wat breder publiek te trekken, ook naar de Shelter op Pukkelpop dus. Vergelijkingen met Little Richard en Motörhead zijn intussen al meermaals gevallen bij het noemen van deze band. Zeker geen slechte voorbeelden op zich, een beetje zoals wij het noemen: een lekker potje old-school rock 'n roll op een gigantische dosis speed! Zo klonk het dan ook afgelopen zaterdag.

Van begin tot eind een razend tempo en een dansende menigte die elkaar aanspoorden als een kudde wild vee. Naar groot vermaak van zanger Jim Jones hem zelve die er met zijn interactie af en toe nog een schepje plezier bovenop wist te gooien. Dat deed uiteraard niet veel goeds aan de sowieso al stijgende temperatuur in de Shelter. Jim en de zijnen zullen dit ongetwijfeld ook wel gevoeld hebben in hun lange strakke broeken.

Een grote vooruitgang sinds hun vorige keer in 2010 was het podium voor All Time Low. Dat ze dat ook zelf beseften was te merken toen zanger Alex even tussendoor wees naar de tent waar de band toen speelde. Verdienen deden ze hun main stage plekje dit jaar wel. Met hun catchy pop-punk songs, knappe voorkomen en lollige commentaren die geen blad voor de mond houden, zijn deze Amerikanen echte podiumbeesten. Zo was er vooral de communicatie tussen Alex en Jack over de Belgische borsten die de kop opstak. Jack die ook wel bekend staat voor zijn verzamelen van bh's tijdens de show wist zeker ook voldoende aandacht te trekken met zijn ietwat vreemde danspogingen, humoristische opmerkingen, sprongen van de luidsprekers en het groeten van het publiek op de eerste rijen. Je kan dus wel stellen dat All Time Low zeker voldoende tijd neemt voor zijn publiek en dat maakt ze gewoon nog extra sympathiek. Ook lijken deze gasten wel een vermogen aan hits te bezitten. Zo kan je wel stellen dat 'Lost In Stereo', 'Stella', 'Damned If I Do Ya (Damned If I Don't)' en 'I Feel Like Dancin' hun doel niet gemist hebben. Natuurlijk voornamelijk een hele horde aan jonge dames maar ook de heren die dit konden smaken. Als een 4-sterren restaurant met gast-koks (muzikanten dus) dat ze zijn, hebben ze zich weer enkele stapjes opgewerkt op de Pukkelpop appreciatie ladder.

Ietwat over de helft kreeg het publiek ook nog hun recentste single 'Time Bomb' op hun bord. Weer een bom die uiteraard zijn doel niet gemist heeft. Naar het einde toe werden we nog eens extra verwend met een van hun tophits 'Weightless'. De absolute afsluiter was gegund aan iets van hetzelfde kaliber 'Dear Maria, Count Me In'. Trouwens iemand die geweldige gitaar kruis-worp gezien? Toch iets om het opschrift van Jack's shirt van te krijgen, niet? Nuja, voor zij die het opschrift gemist hebben... In één woord 'BONER'. Niet erg toepasselijk voor de vrouwen, maar dat geeft niet. Zij zullen ongetwijfeld wel zwanger zijn van Alex na dit optreden, dat zei hij dan ook zowat letterlijk.

Dat het bij Enter Shikari op de afsluitingsdag heet zou worden in de Shelter was makkelijk te voorspellen. Niet alleen door de piekende temperatuur deze zaterdag. Nee, ook omdat deze Engelse gasten er voor bekend staan het dak er af te blazen. Combinatie muziek die genoeg straffe gitaren en scream bevat om de gemiddelde rock/post-hardcore fan tot een weinig subtiel hoogtepunt te brengen. Daarbij gevoegd nog eens wat andere sub-genres uit de heavy metal. Ook niet te vergeten heel wat elektronische invloeden zoals dubstep, drum and bass en trance. Uiteraard ja, je krijgt een deftig stoofpotje bij elkaar, maar het werkt gewoon. Dit was zeker ook te zien aan de netjes volgestampte tent.

Opvallend was ook een publiek uit een heel andere tak dat zich vervoegde in de Shelter. De meer elektronische fans die in vele gevallen waarschijnlijk nog nooit deze tent van dichtbij zagen waren alom vertegenwoordigd. Een beetje logisch nadenken en je kent een van de oorzaken van de moshpits bij dubstep. Populair is deze sound wel, minstens 10 minuten voor tijd werd er al luidkeels gejuicht als er nog maar een roadie over het podium liep. Je kan je wel voorstellen dat de boel helemaal ontplofte toen de heren van Shikari zelf het podium opstormden. Eigenlijk is het sindsdien ook niet meer rustig geworden. Met waanzinnige sprongen, lage drops, diepe vocalen en gewiekste opmerkingen zette onze overwaterse buren de tent in vuur en vlam. En aan de temperatuur te voelen leek dit nog letterlijk ook. Sorry You're Not a Winner? Wel, in dit geval won Enter Shikari toch een hele Shelter voor zich.

De absolute headliner van Pukkelpop 2012 waren toch wel de Foo Fighters. Ze beloofden het enkele dagen na Pukkelpop 2011 al, dat ze zouden terug komen. Op 18 augustus 2012 was het eindelijk zo ver. De Foo Fighters mochten Pukkelpop 2012 afsluiten.

Een super enthousiaste band vloog vanaf het begin er stevig in, ze openden de show met het nummer ‘White Limo’. Hierna kregen wij de klassieker ‘All My Life’ al om onze oren gesmeten. De sfeer zat er vanaf het eerste moment in en deze sfeer werd ook behouden tot het laatste nummer. Toen Dave na ongeveer 30 minuten het publiek toesprak met een ‘HEY’ zagen wij de decibelmeter aan de PA op 109Db springen. Maar goed dat Joke Schauvliege niet in de buurt was want ze zou het optreden aan banden leggen.

Frontman Dave Grohl vertelde dat Pukkelpop zijn eerste festival was, zo’n kleine 21 jaar geleden. Hij speelde er toen nog met zijn niet zo bekende band Nirvana ('Nevermind' werd vier weken na Pukkelpop uitgebracht).

Het eerste hoogtepunt was toch in de setlist het vroeg gebrachte nummer ‘My Hero’. Na dit nummer riep Dave zijn hero op het podium namelijk Bob Mould. Ze brachten samen de nummers 'Dear Rosemary' en 'Learn To Fly'.

Het absolute kippenvel moment van de show was toch wel het nummer ‘These Days’. Bij de uitgespannen intro vertelde Dave over de gebeurtenissen van vorig jaar en bracht een huldemoment aan de slachtoffers. Het publiek reageerde met een groot en spontaan applaus. Drummer Taylor Hawkings zong tussendoor ook nog het nummer ‘Cold Day in the Sun’.

Voor de bisronde was er ook een klein film moment voorzien tussen frontman Dave en drummer Taylor. Ze discussieerden over hoeveel nummers ze nog gingen spelen, uiteindelijk zouden het nog vier nummers worden.

Afsluiter van deze 130 minuten durende show was het alom bekende nummer ‘Everlong’. Pukkelpop werd hierna afgesloten met een groots vuurwerk.

Setlist:

White Limo
All My Life
Rope
The Pretender
My Hero
Dear Rosemary (with Bob Mould)
Learn to Fly (with Bob Mould)
Arlandria
Generator
Walk
Cold Day in the Sun
These Days
Monkey Wrench
Hey, Johnny Park!
This is a Call
In the Flesh? (Pink Floyd cover)
Best of You

Breakout
Young Man Blues (Mose Allison cover)
Everlong

Geschreven door Kevin en Kurt.