Review Antwerp Metal Fest 2019: vrijdag 31 mei

Een nieuwe datum en een nieuwe locatie; Antwerp Metal Fest breekt met zowat alle tradities. We kunnen dus spreken over een nieuwe start, maar waar ze wel trouw aan gebleven zijn is een eigentijdse affiche, en het blijven trekken van de Belgische kaart.

We trappen af met de publiekswinnaar van de Antwerp Metal Fest contest: Breakfast At Midnight. Deze Belgische band viert zijn tienjarig bestaan in stijl, want ik vermoed dat opener AMF 2019 mooi op hun cv zal staan. Zij zijn inderdaad al een tijdje bezig en hebben enkele woelige jaren achter de rug. Een tijdje geleden besloten ze om verder te gaan als duo. De vergelijkingen met Black Box Revelation zijn dan ook niet ver weg. Is dit een slecht iets, uiteraard niet! Brecht Stiers geselt zijn drumstel alsof het hem net bedrogen heeft met zijn lief en Sten schreeuwt zich de longen uit zijn lijf. Kidi Coke blijft hangen omdat het zo lekker vuil en grauw is, al kondigen ze zelf dit nummer aan als “het slechtste nummer dat we geschreven hebben”. Of het daardoor kwam dat het nummer tot twee keer toe fout werd ingezet durf ik te betwijfelen! Maar één ding is zeker: ik heb al slechtere openers geweten!

Breken met tradities gebeurt ook op het podium, want de eerste band op het hoofdpodium is zowaar een buitenlandse band: Caged Existence uit Australië. In tegenstelling tot de vorige band, zijn zij nog niet zo lang bezig. Hun eerst single Demonized werd pas in januari 2018 op de mensheid losgelaten. Het heeft ooit langer geduurd eer een dame het AMF-mannenbastion, dat een metal podium toch doorgaans is, mocht doorbreken. Maar ook deze traditie wordt door zangeres Steffanie met verve doorbroken. Hoe fris de verschijning op het podium is, zo grof zijn de klanken die zij uit haar strot ramt. Gewapend met hun nieuwe EP The Burden of Purpose, rechtvaardigen zij hun bestaan door serieus van jetje te geven!  Het verraste dan ook niet dat zij kozen voor Liar’s Tongue, uit die nieuwe EP, als opener. Deze female fronted metalband speelde loeihard en ondergetekende was dan ook zwaar onder de indruk!

Throatsnapper had ik al enkele jaren eerder op AMF verwacht. Hun zelf getitelde debuut dateert dan ook al van enkele jaren geleden en kon mij best wel bekoren. Met hun donker doomachtige sludge wist dit viertal uit Antwerpen de Marquee in een griezelig sfeertje onder te dompelen. Hun nummers zijn sterk opgebouwd en wiegen de luisteraar eerst in slaap om ze dan hardhandig wakker te maken met een nachtmerrie! Dat deze jongens over alles goed nadenken werd bij het begin al duidelijk bij de opbouw van de intro. Een extra 'muzikant' (die zich later ontpopte tot fotograaf) werd ingezet om ritmisch enkele ijzeren staven tegen elkaar te slaan. Hard en angstaanjagend, maar zeer sterk!

HuracÁn is wederom een band van eigen bodem en als je je vernoemt naar een God (in dit geval een Mayagod) dan mogen de verwachtingen al iets of wat hooggespannen zijn. Zij konden het publiek van Dunk!festival en dat van Roadkill al overtuigen met hun doomachtige sludge. Dat de drummer van dienst niet gehoord had dat de dresscode op het podium zwart was en een fleurig hawaïhemdje aan had, kon bij enkelen een glimlach niet onderdrukken. Muzikaal was het dan weer een stuk serieuzer! De tempowisselingen volgen elkaar genadeloos op. Eerst traag plagend openen met Crystal Mathematics om daarna Realm of instabilty door je trommelvliezen te drammen. Afsluiten deden de heren met Dark Numbers en daarbij zagen wij veel mensen overtuigend hun nekspieren geselden! Beklijvende gitaarriffs, een dikke vette basslijn en drumpartijen die de gehoorgang naar believen teisterden. Neem daarboven de geslaagde combinatie van clean vocals en screams en je krijgt best een strakke set, bijna goddelijk zou ik durven stellen. Muzikaal kon het mij enorm bekoren!

Hoog tijd dat de Amerikanen de plak zwaaien op de podia. Te beginnen met Kublai Kahn in de Marquee. Deze band uit Texas brengt pittige agressieve metalcore. Het is snel duidelijk dat deze jongens al wel wat kilometers op de spreekwoordelijk teller hebben staan. Het gemak waar zij mee op het podium staan is impressionant, evenals de binnenkomer Antpile. En net zoals de Mongoolse strijdheer Kublai Kahn, zorgt de opzwepende stem van zanger Matt Honeycutt voor menig strijdgewoel aan het hoofdpodium! De eerste echte moshpit van de dag was een feit! B.C. en Eyes Up gingen erin als zoete koek! En just saying, afsluiter The Hammer is gewoon echt een graaf nummer! Een beetje verrassend dat deze jongens niet hoger op de affiche stonden!

Meer Amerikanen met meer hardcore, maar dan met punkinvloeden. Cruel Hand bestormt het hoofdpodium met een geweldige goesting. Dit uit de hand gelopen zijproject van de punkband Outbreak kent duidelijk het klappen van de zweep! Bij de eerste toon, was het eerste dat ik dacht: “wat een heerlijke oldschool hardcore!” De baslijnen doen me bij momenten erg aan Sick Of It All denken en dat is zeker geen slechte zaak! Dat moet de jongeman ook gedacht hebben toen hij zich waagde aan de eerste crowdsurf van de dag! Hij kreeg onmiddellijk bijval van Chris Linkovich, de zanger van Cruell hand, met de shoutout: “You’re my man!” Vooral Decompose is in mijn oren blijven hangen, maar voor de rest stond de set bol van zeer vermakelijke, punkachtige hardcore!

Son of a Wanted Man doorbreekt even de Amerikaanse hegemonie op AMF. Uit de donkere diepte van de Beringse mijnen beslopen deze jongens het Antwerpse podium. Ze sloegen de luisteraars met verstomming met hun geslaagde mix van post en black metal. Deze donkere, broeierige sound werd aangevuld door de door merg en been snijdende stem van Jan Buekers, die regelmatig Tool-gewijs op de achtergrond van het podium plaatsnam om er zo voor te zorgen dat de muzikale mokerslagen het publiek vol in gelaat konden treffen! In de slipstream van Amenra brengen deze jongens niets nieuws, maar de wall of sound die zij optrekken, bezweert iedere slechte gedachte, wat wil zeggen dat we het naar binnen speelden zonder dat heel erg te vinden!

Terug Amerikaans geweld op het hoofdpodium en dat mag u vrij letterlijk nemen. Knocked Loose zorgde voor crowdsurfers en een bij wijlen (zeer) hevige moshpit met hun opzwepende brutale sound. Brutale sound resulteert ook vaak in violent dancing en ondanks de t-shirts met 'support violent dancing', trek ik daar toch echt wel een lijn, maar ieder zijn ding. De heren die hiervan houden, konden zich volop uitleven op de tonen van Deadringer, Damned Earth en Counting Worms. Bryan Garris ging vocaal enkele keren uit de bocht, maar dat kan de schuld van het vermoeiende tourleven zijn. Het is duidelijk dat deze band nog niet aan zijn plafond zit en dat zag ik ook aan het opgekomen publiek!

Na hun denderende cd-release party in JH Kaddish, waren mijn verwachtingen voor Fatal Move zeer hoog. Zij spelen letterlijk en figuurlijk een thuismatch en dat was dan ook wel duidelijk te merken! De Marquee tent stond dan ook behoorlijk vol! Geruggesteund door hun uitstekende langspeler Somewhere Between Life and Death, toveren zij de dansvloer aan de Marquee in een mum van tijd om tot een waar slagveld. Een moshpit waar jong en oud (oh ja, zelfs ondergetekende kon zich deze keer niet inhouden) elkaar terugvond! De opener Redefine kwam binnen als een kopstoot en er was weinig tijd om op adem te komen, want opvolger Venom Life kwam binnen als een goed gemikte rechtse hoek! Uiteraard lag de klemtoon op Somewhere Between Life … met kleppers als Cold & Relentless en Virtual World. Zanger Ziggy Coertjens acteert op hoog niveau en zweept het publiek op, zo erg zelfs dat één van de fans zich niet kon inhouden en één van de palen in de tent begon te beklimmen! Maar niet alleen Ziggy was in topvorm, de strakke baslijnen van Thomas bulderde door de tent geaccompagneerd door de stevige drumpartijen van Joeri! Om maar te zeggen, deze jongens zijn klaar om de Champions league van de (Europese) hardcore scene te spelen! Na het optreden zag ik dan ook maar alleen gelukkige mensen rondom mij, zowel voor als op het podium!

Iemand die al jarenlang op wereldniveau speelt in de hardcore scene stond klaar om zijn opwachting te maken op het hoofdpodium. Toen ik nog een uppie was, ging ik voor de eerste keer naar Graspop, toen Graspop nog Graspopje was! Ik vermoed niet dat er veel meer dan 7 bands speelden die dag. Motörhead, Midnight Oil, Urban Dance Squad, Jason Rawhead (toen volgens mij zelfs als surprise band) en Magnapop, kan ik mij nog goed herinneren! De headliner dat jaar was een band die toen immens populair aan het worden was en toen Dessel deed daveren op zijn grondvesten: Biohazard! Mijn eerste live kennismaking met Billy Graziadei. De man die later ook nog, puur voor de fun, Powerflo uit de grond stampte. Nu staat hij hier alleen met zijn band onder de naam BillyBio. Een legende en dat merkte je onmiddellijk aan de setlistkeuze en aan ’s mans préséance op het podium! Energiek springend, maar toch iets minder dan vroeger. Af en toe gezeten op een box, anekdotes vertellend uit zijn rijkgevulde rockcarrière. De anekdote i.v.m. Justin Bieber werd door een technisch gitaarprobleem iets langer uitgesponnen, maar geen mens die daarom maalde. Billy wisselde gretig nummers van zijn eigen album af met kleppers uit zijn Biohazard periode. Shades of Grey, How it Is en A Lot to Learn om er maar enkele te noemen. Verrassen deed hij nog het meest met zijn eigen versie van Get Up (Stand Up) van Bob Marley! Tijdens dit nummer ontstond er een reuzemoshpit, maar het publiek werd pas helemaal gek tijdens afsluiter Punishment! Naar mijn aanvoelen is er geen grotere pit geweest het afgelopen weekend! Billy kwam, zag en overtuigde … en bleek achteraf ook nog eens een sympathieke kerel!

Nog meer sympathieke kerels, maar dan uit onze contreien, met Your Highness. Al zat achter de drums wel verrassend Kris Martens, u weet wel, de drummer van Tangled Horns en Diablo Blvd. Maar voor de rest geen verrassingen bij deze steengoede Belgische stonerband! De baslijnen deden de tent en de rest van het Merksems Fort op zijn grondvesten daveren! Kris Martens kweet zich voortreffelijk van zijn nieuwe job en voor Ben Baert maakt het blijkbaar niet uit of hij op het Graspop podium staat of in een tent op AMF, die smijt zich altijd 200%! Lang geleden dat ik nog zo’n goede versie van Desertkater gehoord heb! Eén puntje van kritiek misschien: ik miste hun overheerlijke Hoogheid-bier op de wei!

Na al het metal- en hardcore geweld van de dag, gooide de headliner het over een totaal andere boeg. Hierdoor was het publiek al aardig geslonken, de fans van het genre hadden zich al huiswaarts gekeerd om zich klaar te maken voor de volgende dag. Het nog wel aanwezige publiek kon de heupen volledig losgooien met de hardrock van het Duitse trio Kadavar. Deze heren staan garant om je een blast from the past te geven met hun muziek die zo uit de jaren ‘70 kon weggelopen zijn. Met erg snedige versies van klasse songs als Doomsday Machine en Black Sun kon het geluk van het aanwezige publiek niet op. Ook had de band er zelf wel zin in. Een headlineshow geven op een festival is uiteraard niet iedereen gegeven. De drummer had zijn bijnaam niet gestolen: Christoph 'Tiger' Bartelt leek echt een beest op de drums, de vergelijking met Animal was nooit ver weg. Ook gitarist Christophe Lindemann bespeelde zijn gitaar alsof hij er de liefde mee bedreef en zong de longen uit zijn lijf. Bassist Simon 'Dragon' Bouteloup liep zijn helft van het podium op en af en bespeelde het publiek als een marionettenspeler. Iedereen aanwezig genoot er enorm van. De benen voelden de volgende dag iets zwaarder en fabrikanten van valse heupen konden hun toekomstig geld al ruiken. Deze band stelt nooit teleur en is meer dan ooit klaar om door te breken bij het grote publiek!