Review Jera On Air 2019 dag 1: vrijdag 28 juni - Enter Shikari als architecten van een geslaagde eerste dag

Amper een week nadat we nog in Frankrijk vertoefden voor Hellfest en we ook nog aanwezig waren op Graspop Metal Meeting, tekenden we alweer present voor het volgende festivalweekend. Jera On Air waar de punk, hardcore en metalcore liefhebber zijn gading vindt. De tropische hitte namen we er met liefde bij, al hebben we de temperaturen in de tenten vaak vervloekt. 

Opener van deze eerste festivaldag, tenminste als je de pre-party dag niet meeteld waar we helaas verstek moesten voor laten gaan, is het Eindhovense Another Now. Een band uit de regio dus en dan denk je dat daar wel heel wat volk op afkomt. Helaas was dit niet echt het geval want de meesten lagen overduidelijk nog hun roes uit te slapen in hun tent of waren zich op de camping al terug aan het indrinken. Hun verlies, want deze metalcore band gaf ons een heel sterke indruk. Ze weten perfect waar ze mee bezig zijn en waar ze naartoe willen, Nederland op de metalcore kaart zetten. Met deze ingesteldheid en de toch wel strakke nummers moet dit zeker lukken.

Hierna was het dan de beurt aan toch wel een legende in het hardcore wereldje. BillyBio oftewel William Graziadei die we natuurlijk kennen als de oprichter van Biohazard. Je mag dan wel een legende zijn maar dat wil niet zeggen dat we dan zomaar alles moeten goedvinden. Nu was de set retestrak, gevuld met stevige nekbrekers en was Billy zijn fans op de eerste rijen gaan begroeten. Toch merkten we op dat hij vaak aan we vermoeden zijn stagemanager vroeg hoeveel tijd er nog reste. Moest hij hierna nog ergens heen? Misschien een detail dat er niet toe doet als je kijkt naar hoe de nummers hier gebracht werden. De fans die waren alleszins ook laaiend enthousiast.

Een van de bands die de meeste indruk op ons maakten was Bad Omens. Deze opkomende metalcore band zette hier een geweldige performance neer. Hou deze naam maar in de gaten want we gaan er nog veel van horen. Zeker nu de releasedate (2 augustus) van hun nieuwe album 'Finding God Before God Finds Me' dichterbij komt. Van dit nieuwe album kregen we hier al een voorproefje dankzij de nummers Careful What You Wish For en The Hell I Overcame.

Klaar dan voor hét feestje van de dag of misschien wel van het hele festival? Fever 333, overal waar ze komen ontploft de boel. Ijzersterke songs, een politieke boodschap waar iedereen zich wel in kan vinden en de gekke capriolen van de bandleden. Gek zijn doet geen zeer zeggen ze wel maar we weten niet of die capriolen wel altijd zo goed aflopen. Vraag maar eens aan gitarist Stephen Harrison die minutenlang vastzat bovenin de tentmast. Zanger Jason Butler van zijn kant ging al crowdsurfend naar diezelfde mast eerder in de show maar kroop niet tot in de top zoals zijn kompaan, hij hield het op een duik in het publiek vanop enkele meters hoogte. Maar we vertelden over de ijzersterke songs en die kregen we ook vandaag weer te horen, Burn It, One Of Us, Made In America om er enkele te noemen. We zijn hier bij GigView trouwens helemaal mee met de 333, Op 3 weken tijd zagen we de band op drie festivals in drie verschillende landen, en of we fan zijn. 

Van de ene tent naar de andere want in de Vulture tent, de kleinste van de 2 hoofdpodia/tenten, stond Statechamps klaar om aan hun set te beginnen. Het was een vrolijke, leuke en entertainende punkrock band die we hier aan het werk zagen. De nummers die we hoorden deden ons terugdenken aan de plezante feestnummers van Blink 182. Hier mocht dus zeker gelachen, gedanst en gefeest worden en dat lieten de aanwezigen zich geen twee keer zeggen.

Na deze vrolijke deuntjes was het tijd voor bittere ernst. Of zoals de aankondiger van dienst zei "je hebt hard, je hebt snoeihard, je hebt loeihard, je hebt zo ongemakkelijk hard dat je er toch vrolijk van wordt en dan heb je Whitechapel". Dit kunnen we enkel maar bevestigen, Whitechapel denderde als een bulldozer door de Eagle tent. Ze spelen nagenoeg dezelfde set als op Hellfest dus nieuw is het allemaal niet maar who cares? Dit is lekkere, dreunende deathcore waar we duimen en vingers van aflikken. Brimstone, Forgiveness Is Weakness, Mark Of The Blade, When A Demon Defiles A Witch, ... we krijgen er maar niet genoeg van.

Wanneer we spreken over New York Hardcore, of kortweg NYHC, zijn er enkele namen die direct op het puntje van onze tong liggen. Een van hen is ongetwijfeld Madball. Dat ze hier in Nederland wel wat hardcore lusten is alom gekend. Madball heeft dan ook geen enkele moeite om in luttele seconden de tent te doen ontploffen. De warmte in de tent zorgde er wel voor dat de circle pit in grootte beperkt bleef en dat de tent niet echt volliep. De meesten zitten op een plekje in de schaduw of zoeken verkoeling aan de waterkranen. Maar of Madball daar hoegenaamd iets van gemerkt heeft was aan hun set zeker niet op te maken, ze gingen snoeihard door tot het einde.

The Interrupters zorgden vandaag voor het gezelligste optreden. Plezier met hoofdletter P is wat we opmerkten in de Eagle tent. Wat een fijne band was dit. De ska-punk band uit Los Angeles hield ons danig in de greep. Zangeres Aimee Allen pakte het publiek met gemak in en ging net als Billy Bio de fans aan de barriere groeten, van links naar rechts liep ze handjesschuddend en zingend. Leuk om een band met zoveel enthousiasme aan het werk te zien. 

Hardcore zonder genade dan van Terror, die ervoor zorgden dat de crowdsurfers een ware terreur werden voor de security. Een aanhoudende golf kregen deze moedige vrijwilligers over zich heen. Hoedje af toch voor deze mannen, die ervoor zorgen dat iedereen veilig wordt opgevangen. Ook in de moshpits en circlepits ging het er soms heel heftig aan toe. We stonden het dan maar vanop een veilige afstand gade te slaan want op onze leeftijd herstellen we hier niet zo snel meer van en er resten ons nog veel optredens. 

Een blij weerzien vandaag was het met Beartooth. Eerder dit jaar zagen we ze al aan het werk in het voorprogramma van Architects in de Lotto Arena en daar maakten ze toch indruk op ons. Net zoals vandaag trouwens, zanger Caleb Shomo was uiterst goed gezind en stond met een stralende lach op het podium. Ook hier veel aandacht voor hun recentste album 'Disease', een plaat die wat softer genoemd wordt in vergelijking met z'n voorgangers maar daar merkten we toch weinig van. De band en het publiek gingen als een bezetene tekeer en knalden met Bad Listener, Afterall, Manipulation, You Never Know en titeltrack Disease uit meest recente werk.

We komen stillaan bij de hoofdacts van de avond en daar mogen we Sum 41 toch zeker bij rekenen. Eén van de populairste punkbands van eind jaren 90 en begin 2000. Het was al voor de band nog maar in de buurt van het podium was dat het publiek zin had in een dik feestje. Toen Toxicity van System Of A Down en Last Resort van Papa Roach door de speakers klonken, werden die luidkeels meegezongen. Dat hoorde nog eens niet bij de show van Sum 41 want die begon net als vorige week op Hellfest met Black Betty en TNT van respectievelijk Ram Jam en natuurlijk AC/DC. Al bij het tweede nummer van de set We're All To Blame werden de confetti-kanonnen afgevuurd, de aanzet om het feestje pas echt te laten losbarsten. Al duurde dat voor ons toch tot bij de cover van Queen's We Will Rock You en hun klepper Fat Lip.

Afsluiter van de Vulture vandaag was het Amerikaanse Converge, die door hun mix van punk, hardcore en metal als grondleggers worden aanzien van metalcore. Dat metalcore uitermate populair is merken we aan de headliners die op vele festivals al binnen dit genre vallen. Denk maar aan Parkway Drive die hier morgen afsluiten. Ook Converge kan nog zeker op een trouwe aanhang rekenen. En al bestaat deze band al van 1990, toch zien we ook opvallend veel jongeren genieten van deze band en dat terwijl ze bij het onstaan nog niet waren geboren. Sommige muziek is nu eenmaal tijdloos en binnen hardcore kan je niet om bands als Converge heen.

Met het afzeggen van headliner Architects zat de organisatie met een vervelende kwestie en even met de handen in het haar. Welke evenwaardige vervanger zouden ze nog kunnen strikken. Nu evenwaardig zouden we ze niet noemen maar Enter Shikari was maar al te graag bereid deze leemte op te vullen. Met hun eigenzinnige mix van post-hardcore met elementen uit techno, dubstep en drum 'n bass zetten ze de tent hier in een ultieme party modus. Al vanaf opener The Appeal And The Mindsweep Part I ging het dak er figuurlijk af. Ze lijken soms buitenaards en gedragen zich graag zo, zoals frontman Rou Reynolds ons aanspreekt met "Carbon based lifeforms". Dit is muziek die je live moet horen, pas dan komt het feestgehalte helemaal tot zijn recht. Omdat ons morgen nog een lange dag wachtte, besloten we om voor de drukte te vertrekken maar wat we zagen van de set was dik in orde. 

Lees ook het verslag van de tweede festivaldag en bekijk de foto's van de eerste en tweede dag.