Review De Staat + Black Box Revelation @ Lokerse Feesten: Gelukkig worden van hoppende mensen

Dag 5 van de Lokerse Feesten stond in het teken van energie. Daarom stonden er twee van de meest energieke bands van de Lage Landen op het podium aan de Grote Kaai: De Staat en Black Box Revelation. 

Het zou mijn eerste Lokerse Feesten in twee jaar worden en ik keek er dan ook enorm naar uit. Ik vond het zelfs niet erg om aan een tafeltje te zitten in de buurt van de PA. Dat was vrij ver van het podium, ook iets waar ik aan moest wennen, omdat ik meestal toch redelijk vanvoor probeer te staan. Het was dus zeker niet hetzelfde gevoel als een normale Lokerse, but it was good to be back, al was het aan een tafeltje in bubbel-vorm! Dit was trouwens uitermate goed georganiseerd, met begeleiding van aan de ingang tot aan de tafel inbegrepen indien nodig/gewenst en cashless drank en eten betalen met opdiening aan tafel. 

Opener De Staat is groots in thuisland Nederland en moet met zijn energieke rock nog doorbreken bij het Belgische publiek. Maar dat hield de mannen niet tegen om er een enorm dansbare show van te maken. De bij aanvang zittende mensen stonden op vraag van zanger Torre Florim vrijwel meteen op. Hun diepgaande basdrums zorgde dan ook meteen voor op en neer gaande kopjes. Mensen die rondom hun tafel hopte als kleine konijntjes, het was een prachtig zicht. Een zicht waarvan ik van geluk een klein traantje heb voor moeten wegpinken. Want dat is wel wat De Staat het beste doet. Dansbare rock maken waar je op moet bewegen. Af en toe lijkt het dan wel een beetje op een one-trick-pony, maar wat een trick! Het was voor de band zelf ook een speciale show, omdat in Nederland alles opnieuw werd afgelast. Ook iets dat de band niet kon laten om te vermelden: "Hier in België weten jullie tenminste wel hoe het moet!", om dan Witch Doctor in te zetten. Dit leek me dan ook het einde van de set te zijn, maar jammer genoeg eindigde de band een beetje in mineur met een van de traagste nummers van het optreden. Verpestte de sfeer en de nazindering wel een beetje. Maar al bij al was het een band dat goed op elkaar was ingespeeld en een band dat er een echt feestje van heeft gemaakt. 

Dat was bij Black Box Revelation net iets anders. Hier bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Net als drummer Dries Van Dijck is de band zijn wilde haren kwijt. Ondanks dat Jan Paternoster zijn vingers bloedden door zijn gitaar is het rauwe van de band er echt af. Dit ook door toevoegen van derde bandlid Jasper Morel, die ondersteuning gaf met keyboard, tamboerijn en gitaar. De band verhuisde van de garage naar de woonkamer, waar alles net iets meer opgeblinkt is. Wat niet wil zeggen dat songs als I think I Like you en Never Alone, Always Together niet inslaan als een bom. Het was vooral die bekende songs dat de mensen in beweging kregen. Tijdens de rest van de set was er toch vooral een opwaartse armbeweging met pint of glas wijn in de hand richting de mond op te merken. Had ik het een beter optreden gevonden had ik me meer vooraan kunnen zetten? Dat denk ik wel. Ik heb een band gezien dat goed op dreef was, maar het toch niet kon waarmaken.