Review Headbanger's Ball - Sorry, Mr. Campbell, maar neen, gewoon neen

Na verschillende datumwijzigingen, dankzij covid-19, konden metalfans vorige zaterdag hun tanden stukbijten op een straffe line-up. CC De Leest in Izegem beefde en schudde door elkaar en de volgende dag werden veel mensen wakker met een erg stijve nek. Wij waren er bij en zagen een paar geweldige optredens, maar kropen ook in onze schulp van plaatsvervangende schaamte.

Zaterdag viel de regen met bakken uit de hemel, maar gelukkig zaten we met een 650-tal zwetende metalheads binnen. Jammer genoeg kan ik u niet al te veel vertellen over openen Cobra The Impaler, want dankzij de goede vrienden van de NMBS kwam ik te laat toe in Izegem. Maar wat ik er van hoorde heb ik best een show gemist. Een band om in de gaten te houden zelfs! Gelukkig was ik er wel voor Toxic Shock. Deze band probeerde de zaal naar hun hand te zetten met hun mengeling van trash, hardcore en punk. Jammer genoeg lukte dit niet echt. Aan de energie van de band had het zeker niet gelegen, maar ik denk dat de band te vroeg stond geprogrammeerd, of dat er te weinig bier in de man zat. Het was een leuk optreden, maar ik kijk met plezier terug naar de show dat ze eerder op Catacombfest gaven. 

Ik geef het toe, ik ben geen fan van metalcore, dus ik kan je bitter weinig vertellen over het optreden van Signs of Algorithm. Wat ik wel hoorde was een band die met enorm veel plezier speelde en het publiek sneller uit hun hand deed eten. Neen, ik was me al mentaal aan het voorbereiden op Psychonaut. De Mechelaars speelde hun derde show op 24 uur tijd (eerder in Trix en in Nijmegen), maar dat was er niet aan te zien. Ze kregen een uur om hun ding te doen, en dat uur is voorbij gevlogen. Krachtige versies van 'All I Saw as a Huge Monkey' en 'The Fall of Conciusness' deden mijn hart iets sneller slaan. Ze blijven, voor mij, toch het beste dat België momenteel te bieden heeft. Ik hoop dan ook dat hun Nederlandse uitstap zijn vruchten zal afwerpen naar een internationaler publiek. Het Izegemse publiek kon het in ieder geval smaken, en ze bleef niet op hun honger zitten. Nederlandse deathmetal iconen Pestilence deden perfect wat er aan hen gevraagd werd. Een trip down memory lane, strak gespeeld en met volle overtuiging. Vooral het iets oudere publiek werd op zijn wenken bediend en zagen een band die nog altijd met enorm veel plezier hun ding komt doen. Songs als 'Out of the Body' en ''Dehydrated' gingen er in als goede broodjes.

We konden dan met z'n allen uitkijken naar nog meer nostalgie met Phil Cambpell and the Bastard Sons. Dit optreden was echter van een totaal andere orde, in de negatieve zin. Met alle respect van Mr. Campbell heeft gedaan met Motörhead, maar dit is het toch echt niet. Het is een geweldig concept, dat de man met zijn eigen zonen de wereld rondtoert, maar het houdt de herinnering aan Lemmy niet recht. Integendeel. Een zanger met het charisma van een vuile theedoek, ongeïnspireerde eigen nummers en zelfs flauwe coverversies van zijn grootste hits maakte van deze show een zielige bedoeling. Het publiek kwam duidelijk ook alleen maar voor de nummers van de man zijn vorige band, die iedereen zo kon meezingen en meedansen. Iedereen.... Behalve de zanger. Die keek om de drie seconden naar een Ipad vlak voor zijn voeten om de tekst te kunnen lezen. Zelfs als de band een versie van 'Sharp Dressed Man' van ZZ Top bracht als eerbetoon, kon de plaatsvervangende schaamte niets anders doen dan een pintje te gaan halen en dat in een teug leeg te drinken, om deze show zo snel mogelijk te vergeten. 

Gelukkig was daar nog Orange Goblin. De Britten gaven hun eerste post-corona show en dat was er aan te merken. Ze speelden helemaal niet zo strak of goed, maar gewoon het plezier dat er vanaf kwam maakte dat ruimschoots goed. Meteen met het eerste nummer was de zaal mee en werd er gecrowdsurft, gemosht en gedanst. We waren allemaal even Sons of Salem en werden meegesleurd in hun heavy sludge sound. Zanger Ben Ward versleet verschillende flesjes water en kroop regelmatig de front in, in rechtstreeks contact met het publiek. De man stond er heel de tijd met een smile tot beide oren en hij was niet alleen. Het werd ook meteen een geslaagde vuurdoop voor nieuwe bassist Harry Armstrong, die met zo een plezier speelde alsof hij al jaren bij de band zat. Het was een perfecte afsluiter voor het festival en gaf ons iets om al feestend het vorige optreden mee weg te spoelen. Ik kijk alvast uit naar de volgende editie, want de West-Vlamingen zijn toch echt een gezellig volkje!