Review Graspop Metal Meeting 2022 dag 2: vrijdag 17 juni - Jonge garde toont zich klaar voor de toekomst

Wat heeft iedereen er na maar liefst twee jaar uitstel naar uitgekeken, de 25e verjaardagseditie van Graspop Metal Meeting. Een officiële en volwaardige vierdaagse stond er op de planning, van uitstel kwam geen afstel en ondanks een bewogen jaar vol met cancels en vervangingen op de affiche, werd het een spetterende, feestelijke editie. Met Iron Maiden en Volbeat op donderdag, Within Temptation en Scorpions op vrijdag, Judas Priest en Korn op zaterdag en Deftones en Sabaton op zondag als headliners werd er enerzijds gesteund op oude rotten en vaste waarden en anderzijds gedacht aan de toekomst. Op de tweede festivaldag stond aldus de eeuwig durende afscheidstournee van Scorpions op het programma, de tweede keer headlinerpositie voor het Nederlandse Within Temptation alsook het afscheid van Whitesnake en jong metalgeweld op de bühne.

Het beloofde een mooie tweede dag te worden. Opnieuw een gevarieerde programmatie, bij zomers weer met veel zon en een lekker warme temperatuur (maar nog niet tropisch zoals de dag erna). Een dag waarop jong en oud aan z'n trekken zou komen. Wat dacht je van Bullet For My Valentine, Heaven Shall Burn en A Day To Remember, tegenover oude rockers als Megadeth, Scorpions en David Coverdale's Whitesnake. Laatstgenoemde was hier trouwens voor een afscheid, Whitesnake houdt na deze tournee ermee op.

Phil Campbell & The Bastard Sons - North Stage

We kennen nog het recept momenteel bij Phil Campbell en zijn Bastard Sons, hij speelt met zijn kornuiten namelijk Motörhead songs in plaats van zijn eigen materiaal. Dat heeft ongetwijfeld tot een zekere sfeer geleid bij een deel van het publiek (gelukkig heeft de zanger deze keer de teksten niet vanop een monitor afgelezen, cfr. Headbanger's Balls Fest). Maar het blijft gewoon nog altijd neen, Mr. Campbell. Motörhead zal altijd geliefd blijven en daar hebben uw bastaardzonen, jijzelf en je abominabele zanger niets meer bij te zoeken. Als je een zanger bij hebt die meer tegen het publiek aan het praten is dan te zingen en dan nog eens om de vijf minuten vraagt om op de tel van vier 'yeah' te roepen, dan zou ik je levenskeuzes toch nog eens herevalueren, samen met die van je kinderen, want ik denk dat zij elders een betere toekomst tegemoet kunnen gaan. Dus neen, Mr. Campbell, gewoon neen.

Beyond The Black - South Stage

Deze lauwe start weerhield ons er gelukkig niet van om een groot stuk van Beyond The Black mee te pikken op de South Stage. De Duitse symphonic metalband rond zangeres Jennifer Haben, in een mooi rood kleedje trouwens, timmert hard aan hun succes. Ze zijn bezig aan hun vijfde studioalbum (en hopelijk blijft de line-up nu wel voor enkele jaren stabiel, want la Haben kan er wel wat van, ze is de enige die nog overblijft van de originele bezetting) en zijn enorm populair in hun thuisland. Ook hier op Graspop, want al heel wat volk was verzameld aan het podium. Niet gek als je de band aan het werk zag. Jennifer was goed bij zang en de muziek varieerde tussen zeemzoete symphonic metal en stevige power metal intermezzo's. En hoewel Jennifer stevig in de schijnwerpers stond, kudos aan de muzikanten voor hun geweldig gitaar- en drumspel. Je snapt wel waarom die Duitsers hen het 'nieuwe Within Temptation' noemen. We onthouden songs als Heart Of The Hurricane, In The Shadows en afsluiter Hallelujah. Zonder dat we het wisten kregen we ook de première te horen van de nieuwe single Reincarnation. De single en videoclip ervan ging zowaar online tijdens dit optreden! Een mooie traktatie zo vroeg op de dag.

Dool - Marquee

De donkere gotische, psychedelische rockband Dool uit Rotterdam, onder aanvoering van zanger/gitarist/TV-persoonlijkheid Raven van Dorst, scoorde weer goede punten met een bevlogen performance. Want ondanks de warme temperaturen en de loden zon wist men toch een duistere sfeer te creëren. Dat de zinsnede “Under The Moonlight” uit de song Wolf Moon in dit geval sloeg als een tang op een varken, dat trekken we ons even niet aan. De songs van het meest recente album Summerland kwamen goed over en uiteraard behoorde Oweynagat van het debuut ‘Here Now, There Then’ samen met de bloedstollende cover van Killing Joke’s Love Like Blood tot de hoogtepunten van de set. Wanneer zien we Dool in ons landje nog eens in een donkere concertzaal voor een volwaardig optreden?

Gloryhammer - North Stage

In de vroege namiddag vonden we stapsgewijs opnieuw onze weg naar de North Stage. Ondertussen staat Gloryhammer voor de derde keer op Graspop en de band heeft een reputatie om iedere live show in een feestje te veranderen. Niet verwonderlijk aangezien we Christopher Bowes (toetsenist en zanger) kennen van Alestorm. Voor zij die Gloryhammer nog niet kennen, deze band zingt over eenhoorns, goblins en ook andere epische verhalen komen aan bod. Onder luid onthaal kwam de band het podium op en tijdens The Siege of Dunkeld (In Hoots We Trust), werd het al snel duidelijk dat het optreden niet teleur zou stellen. Tussendoor kwam Bowes achter zijn keyboard vandaan om ook wat toneel op te voeren. De vuisten vlogen wild de lucht in wanneer Gloryhammer ingezet werd. Tussendoor riep het publiek ook luidkeels “Hoots, Hoots” en na The Land of Unicorns en Fly Away kreeg het publiek zijn zin. Hootsforce en Angus McFife zijn de meest gekende en geliefde nummers van Gloryhammer en dit was te merken aan de grote menigte die zich voor de North Stage verzameld had. Nadat er werd afgesloten werd met The Unicorn Invasion of Dundee kroonde Zargothrax (Christopher Bowes) king Hootsman (bassist James Cartwright).

Steel Panther - South Stage

Nog meer gekheid hierna aan de andere kant. Dat Steel Panther niet iedereen kan smaken zien we niet als een verrassing. Een optreden van Steel Panther bestaat uit heavy metal, vrouwelijk schoon en vunzige moppen. Dat was ook deze keer niet anders. Aan de hoeveelheid volk zal het niet gelegen hebben. Ook deze keer werden er vrouwelijke fans het podium op geroepen, dit bij Asian Hooker, Weenie Ride en uiteraard ook bij 17 Girls in a Row. De onderlinge dissen mochten uiteraard niet ontbreken. Satchel kondigde Michael Starr aan door te zeggen: “I want to introduce you to one of the greatest heavy metal lead singers in the world, I want to introduce you to a heavy metal icon, I want to introduce you to a singer that has inspired an entire generation of children to drop out of school and to f*ck strippers on a regular basis. Unfortunately Vince Neil is not here tonight … on the lead vocals of Steel Panther, one of my top 3 favorite employees, Mr. Michael Starr”. De rest van het optreden werden nog opmerkingen als deze gemaakt. Tijdens Community Property bleek dat er technische problemen waren, nu is het zo dat dit niet de eerste keer gebeurt, dat dit in scène gezet was, is dan ook reëel. Terwijl de crew hiermee bezig was entertainden de bandleden de weide om even later het nummer verder te zetten. Er waren ook problemen met de microfoon van Michael, dus trakteerde Satchel ons op zijn beste Randy Rhoads impressie om dan Crazy Train van Ozzy Osbourne te spelen. Ondertussen werd Michael door twee crewleden het podium op begeleid en deed zijn beste Ozzy impressie en we moeten toegeven, deze leek er hard op, zeer vermakelijk en een grappige toevoeging aan het optreden. Toegegeven, de humor van Steel Panther is niet voor iedereen weggelegd maar toch kunnen fans terugblikken op een optreden waar de meeste favoriete nummers gespeeld werden.

Ghøstkid - Metal Dome

Voor wie dit geen spek voor de bek was, kon naar een ander 'specialleke' gaan kijken. In de Metal Dome speelde namelijk Ghøstkid. Dit geesteskind van de Duitse jongeman Sebastian "Sushi" Biesler, die eerder bij die andere opkomende Duitse band Electric Callboy speelde maar hen verliet om zijn eigen weg te gaan, brengt wel heel aparte muziek, maar een genre dat sterk aan een opmars bezig is (zie ook Electric Cowboy zelf, maar Ghøstkid gaat nog vele stapjes verder). Een mlx van metal, industrial, gothic, emo tot zelfs rap, hij voegt het allemaal samen tot één coherent geheel, en het lijkt nog te werken ook. Eens je over die bevreemdende eerste indruk bent, krijg je een 'wall of sound' op je afgevuurd die best goed klinkt, fris en modern. Maar allicht niet voor oude rock en heavy metal knarren. Getuige een goed gevulde Metal Dome met veel jonge mensen en nieuwsgierigen.

Gaahls Wyrd

De grootste tent verwelkomt vandaag niet één, maar twee legendarische figuren uit de black metal. Als eerste mocht Gaahl in het voetlicht treden en de Marquee veranderen in een akelige tempel waar mysterieuze riten zouden plaatsvinden. De immer in zichzelf gekeerde frontman had geen behoefte aan een opgefokte podiumprésence, je zal hem dan ook niet betrappen op één voetstap te veel, laat staan dat hij de behoefte voelt om als een dolleman over het podium te stuiteren (ik heb het over jou, Bruce!). Hij neemt genoegen met het ijzig staren in de verte en neem het van ons aan; dat is meer dan genoeg om de rillingen over ieders rug te laten rollen. Omringd door een keure aan topmuzikanten fluisterde, schreeuwde en gruntte Gaahl zich door een intrigerende en nimmer vervelende set waarin Carving A Giant, Ghosts Invited en Alt Liv het meeste indruk maakten.

Black Label Society - North Stage

Het was een spannende wedstrijd, maar de beste microfoonstandaard van het weekend gaat wel naar Zakk Wylde. Een berg schedels wint in dit geval altijd. En bij die berg schedels hoorde ook een band die de pannen van het dak speelde. Was het een voorspelbare show? Uiteraard. Was het iets wat we al vaker gezien hebben? Ja dat ook. Maar was het zo goed en zo professioneel gespeeld dat je niet anders kon dan gefascineerd blijven kijken? Dat ook 100%. Jammer dat Mr. Wylde door zijn ziekte er wat afgezwakt en er bijna onherkenbaar uitzag, maar dat nam niet weg dat zijn stem nog altijd een hele wei kan bekoren en dat zijn gitaarspel nog altijd tot de beste van het genre genoemd kan worden. Dit was een perfecte band om de avond van het festival in te zetten, een band die de hitte van de zon even deed vergeten en je terugvoerde naar wat echte metal je te bieden heeft.

Angelus Apatrida - Marquee 

Door het afzeggen van Sacred Reich dreigde de Marquee op zaterdag zo goed als thrashloos te eindigen. Maar niet getreurd, in de vorm van de Spaanse bloedhonden Angelus Apatrida werd te elfder ure een vervanger gevonden om het thrash vaandel hoog te houden. De Marquee mocht dan matig gevuld zijn, de Zuid-Europese vrienden van het snellere werk lieten het niet aan hun hart komen en startten furieus met Bleed The Crown. Het aanwezige publiek had duidelijk zin in een feestje en als er al frustratie was omwille van het afzeggen van Sacred Reich dan was de pit de perfecte plaats voor fysieke frustratietherapie. Al van bij het prille begin ontstond er een indrukwekkende circlepit waar een bescheiden helikopter moeiteloos in het midden zou kunnen parkeren. De wall of death bij aanvang van Give ‘m War was ook redelijk impressionant en dat ondanks de steil oplopende temperaturen in de tot zweethut gepromoveerde Marquee.

Dit gaf ons trouwens de gelegenheid om even een werkpuntje aan de organisatie te melden. Welke complete wereldvreemde malloot heeft het bedacht om de vloer ter hoogte van de pit te voorzien van anti-slipplaten? Bij de minste vochtigheid is het slipgevaar even groot als bij standaard vloerplaten, met dat verschil dat deze nieuwe vondst bij onzachte aanraking fungeert als grofkorrelig schuurpapier dat als een dunschiller huid van ellebogen en knieën verwijdert. Het aantal bloedende schaafwonden was bijna niet bij te houden en op zaterdag heeft Dying Fetus het aantal vloerplatengerelateerde verwondingen nog fiks de hoogte ingejaagd. Dit gezegd zijnde, terug naar Angelus Apatrida dat enthousiast door de setlist raasde. Dat hier en daar schoonheidsfoutjes gespeeld werden zien we grootmoedig door de vingers want inzet kunnen we ten zeerste appreciëren. Met You’re Next kwam er een einde aan een weliswaar niet foutloos maar wel bijzonder intensief optreden.

The Vintage Caravan - Metal Dome

Dat klassieke hardrock niet dood is, werd nogmaals bewezen door de drie jonge Ijslanders van The Vintage Caravan. Deze jongemannen, samen gemiddeld 23, verplaatsten de Metal Ddome terug naar de woelige jaren 1970. Als ze het dak van de Dome hadden opengezet zaten we ergens op in een broeierige woestijn in Arizona. Met fantastische versies van On the Run en Reflections zorgden zij voor een geweldig feest, waar niemand kon stilstaan. Zelfs tijdens de rustige momenten kon de band bekoren. Dit is een band waar we nog enorm veel van gaan horen, en graag zelfs.

Bullet For My Valentine - South Stage

Opnieuw heel wat volk aan de South Stage. Vooral een jong publiek tekende present voor Bullet For My Valentine. De jonge snotters die we in 2006 voor het eerst op GMM zagen zijn ondertussen zelf eind de 30, begin de 40. Hun muziek klinkt echter nog even snedig als toen. Met een uitstekende, opzwepende drumpartij van nieuwe drummer Jason Bowld ving het optreden aan, Your Betrayal was een goeie starter zodat iedereen onmiddellijk doorhad wat voor optreden dit ging worden: screams en clean vocals nog steeds uitmuntend gezongen door Matt Tuck op snedige gitaarriffs van Tuck en Michael Paget. Warm of niet vandaag, er ontstond al een grote circlepit uit zichzelf, maar op verzoek van Tuck moest deze nog groter. Zo gezegd, zo gedaan. De band had ook een nieuw album (uitgebracht in 2021) te promoten, het zelfgetitelde Bullet For My Valentine. Knives en Shatter klonken goed, maar zijn niet zo gedenkwaardig als andere hits die ze speelden zoals 4 Words (To Choke Upon) en All These Things I Hate (Resolve Around Me). De hele weide voor de main stage leek wel grote hit Tears Don't Fall te kennen, wat zeker het hoogtepunt was, gevolgd door afsluiter Scream Aim Fire, waarop nog een laatste, gigantische circle pit ontstond. Kom dat zien volgend voorjaar in de AB in Brussel.

Heaven Shall Burn - North Stage

We bleven lekker warm in de zon gewoon staan aan de South Stage kant om naar Heaven Shall Burn aan de andere kant te kijken. Ergens zijn we daar best wel blij om, want het ging er van begin tot eind hevig aan toe. De Duitse metalcore/melodic deathmetalband staat immers bekend om hun intensieve optredens. Hoe kan dat ook anders met een opener als Endzeit, dat kan tellen. Meteen werden ook de eerste confettislingers de lucht in geknald en werden de vlammenwerpers in werking gezet. En wat blijft zanger Marcus Bsschoff een podiumbeest met bulderende stem. De sfeer werd nog versterkt met knaller Black Tears dat altijd leuke meezingmomenten met het publiek creëert. En ja hoor, ook Heaven Shall Burn had een 'corona-album' te promoten na zo'n twee jaar live inactiviteit. We kregen van dat nieuwe dubbelalbum Of Truth & Sacrifice übermacht, Protector en My Heart And The Ocean to horen, gespreid met enkele van hun grote hits ertussen zoals Voice Of The Voiceless en Counterweight. Bij oldie Beyond The Wall Of Silence werd het publiek gesplitst voor een wall of death, maar een kern bleef een circle pit in het midden houden, geweldig. Een mooie mix tussen oud en nieuw, lekker beuken was dit. Ook volgend voorjaar te zien in de AB!

Alcest - Marquee

De mix van shoegaze en black metal van het Franse combo Alcest gedijt minder goed bij zonlicht en hoge temperaturen maar niettemin slaagden Neige en zijn kompanen er in om de Marquee om te toveren tot een intieme club waar het fijn vertoeven was voor romantici en aanhangers van de melancholie. De timide frontman betrad het podium niet met grootse gebaren maar met een bescheiden knikje en nauwelijks opgeheven hand naar het publiek. Wat volgde was een emotionele tocht doorheen hun backcatalogue. Opener Les Jardins De Minuit zette meteen de toon en drie kwartier lang had de uitgelatenheid die de rest van het festival kenmerkt plaatsgemaakt voor een bijna sacrale sfeer. Ingetogenheid was het codewoord en tijdens de nummers kon je een speld horen vallen. Publiekslieveling Autre Temps mocht bij aankondiging dan wel rekenen op een enthousiast onthaal maar zodra het nummer begon viel het publiek stil en gingen oogleden dicht om in stilte te genieten. Oprechtheid vormt een basiselement van Alcest en de verlegenheid van de frontman is zo aandoenlijk dat we weigeren te geloven dat dit deel zou uitmaken van de act. Met Délivrance kwam er een einde aan een set die bol stond van emotie. Dat Alcest daarbij steeds verder afdwaalt van de wortels in de black metal kan dan ook niemand meer schelen.

Twin Temple - Metal Dome

Misschien wel het grootste buitenbeentje op heel het festival, Twin Temple speelt muziek uit de jaren 1940-1950, alsof we op een Radio Modern feestje waren. Als je echter begint te luisteren naar de teksten, begin je al meer te verstaan waarom ze op Graspop stonden. Met nummers als Let’s have a Satanic Orgy en Lucifer, My Love namen ze het publiek mee naar een satanisch ritueel waar er wel eens wat gedanst mag worden. Zangeres Alexandra James en haar man en gitarist Zachary James brachten een saxofonist mee die hun satanische Doo-Wop extra kleur gaf. Ze gooide rozen in het publiek en liet ons meezingen met een van de beste teksten aller tijden: "we just want you to sing Satan with us!" En dat deed het publiek maar al te graag. Zelfs toen ze door de organisatie van het podium moesten, kreeg het publiek er niet genoeg van. Een roadie, duidelijk enorm zenuwachtig, vroeg het publiek of we nog meer wouden. De band kwam terug en gaf nog een laatste apotheose tot één van de vreemdste, toch beste optredens van het weekend.

A Day To Remember - South Stage

Opnieuw tijd voor jong geweld op de main stages. De sound van A Day To Remember is sterk geëvolueerd doorheen de jaren. Van hardcore naar meer nü metal en een poppunk neigende sound. Het spreekt boekdelen dat het vooral een jong publiek was dat hierop afkwam. De band schoot krachtig uit de startblokken met populaire nummers als The Downfall of us All en All I Want. Maar ook zij hadden een nieuw in 2021 uitgekomen album te promoten, You're Welcome. Daarvan hoorden we wel slechts twee songs, die heel poppy klonken in vergelijking met ouder materiaal. De vergelijking met een Papa Roach komt zelfs in gedachten, al zorgen die ferme breakdown momenten ervoor dat we toch A Day To Remember blijven horen. Crowdsurfing, mosh- en circlepits en violent dancing, we hebben het allemaal gezien tijdens deze show. Ze mogen dan wel een rijzende ster blijken, we fronsen toch bedenkelijk om hen op een hogere positie te zien dan bv. eerdere bands als Bullet For My Valentine, Heaven Shall Burn en Black Label Society. Al een geluk dat ze tenminste niet boven Megadeth stonden, of we zouden toch een hartig woordje moeten praten met wie die indelingen opmaakt!

Jinjer - Jupiler Stage

Jinjer... Een Oekraïnse band die zelfs onder de huidige omstandigheden in hun door oorlog geteisterd land op tournee konden vertrekken. Let wel, hier hebben ze vanalles voor moeten bewerkstelligen om dit te kunnen doen! We hebben dan ook gehoord dat een deel van de inkomsten van hun tournee en dus ook van deze Graspop show naar het land zelf gaat. Het was dan ook een emotioneel optreden. Vele bands dit weekend lieten het al verstaan in hun bindteksten, maar de oorlog leek nu echt even dichtbij. En dat de Belgen en bij uitbreiding de Europeanen de band en alle getroffen Oekraïners omarmden, was ook duidelijk: zangeres Tatiana die de fans en België dankte voor de steun aan hun land, fans die bloemen en een Oekraïnse vlag vol boodschappen van Belgische fans naar het podium doorgaven, ... zulke dingen zijn pakkend. Muzikaal dan. Is Jinjer eigenlijk niet al een beetje te groot om slechts op de Jupiler Stage te mogen aantreden? De band bracht een gebalde set met oud en nieuw materiaal. De drie heren zoals altijd top in het bespelen van hun instrument en Tati, die zowel vocaal als fysiek een prachtverschijning was, klaart de klus met haar combinatie van clean zang en grommende grunts. Zelfs al is het niet jouw 'cup of tea', dit optreden was een eerbetoon en steunbetuiging voor het getroffen Oekraïne. De nokvolle weide aan het podium was hier getuige van.

Paradise Lost - Marquee 

Wie zegt dat doom metal saai is? Paradise Lost kan het tegendeel bewijzen. Toegegeven, voor dit type muziek moet je in de vibe geraken die de muziek teweeg brengt. Met een oldie vingen ze aan, Enchantment. Niet meteen een nummer dat volk naar de tent lokte, maar steeds meer en meer geïnteresseerden vonden hun weg naar de Marquee. De meeste nummers kwamen uit het in 2020 uitgekomen album Obsidian, niet verwonderlijk want dit moest nog live geïntroduceerd worden. Forsaken, Darker Thoughts en Ghosts gaven een goede illustratie van hoe het nieuwe Paradise Lost klinkt. Voeg daar nog wat oude krakers als Hallowed Land uit 1995's Draconian Times album, Say Just Words (1997, One Second), het spookachtige The Enemy en topsong No Hope In Sight aan toe en je had een optreden om van te smullen. Doom metal of niet, zowel band als publiek hadden een glimlach op het gezicht.

Zeal & Ardor - Metal Dome

Wij gaan het u, beste lezer, bijzonder gemakkelijk maken: het optreden van Zeal & Ardor was met stip een van de beste wat we op deze editie van GMM hebben mogen beleven. Zowel naar muzikaal vakmanschap, intensiteit als publieksreactie was dit van een onaardse grandeur die nog lang zal nazinderen. Toen Manuel Gagneux indertijd al ‘stoemelings’ black metal koppelde aan gospel en country verklaarde iedereen hem gek, maar kijk, de tijd heeft hem overtuigend gelijk gegeven en een ramvolle en bloedhete Metal Dome stond te popelen om dit live te mogen aanschouwen. Nog voor de eerste noot gespeeld werd, was het al drummen voor een plaatsje, laat staan dat eens je die plaats gevonden had, je het nog in je hoofd zou kunnen halen om andere oorden op te zoeken. 

De ontvangst door het publiek was van bij de aanvang zo enthousiast dat het gejuich en applaus een grotere aanslag waren op de trommelvliezen dan de muziek die uit de boxen knalde. Hoogtepunten aanstippen is bijna onmogelijk want werkelijk elk nummer werd glashelder en met overtuiging uitgevoerd. De twee backing vocals speelden daarbij een doorslaggevende rol, als is de term ‘backing vocals’ misschien een iets te denigrerende benaming voor de inspanning die de heren links en rechts van de frontman leverden. Bij Row, Row bereikte het publiek een extatisch kookpunt dat veel weg had van een groepsorgasme, maar ook bij Servants en Devil Is Fine ging het dak er finaal af. Ook de band leek te beseffen dat er magie in de lucht hing en geregeld wisselden ze ongelovige blikken uit waar een duidelijke ‘WTF’ in schitterde. Wanneer de eindtonen wegstierven, brulde het publiek hongerig om meer maar de tijdsdruk was ongenadig, als de organisatie de podiumwissel wilde doorvoeren, werden ze getrakteerd op een fluitconcert en boegeroep. Dit is een concert dat ons nog zeer lang zal bijblijven.

Megadeth - North Stage

Het laatste studioalbum van Megadeth dateert al van 2016, maar in september 2022 komt er eindelijk nieuw materiaal uit. In tussentijd was er niet alleen de coronapandemie, maar moest frontman Dave Mustaine ook afrekenen met keelkanker en was er het onverkwikkelijke seksschandaal van bassist David Ellefson dat leidde tot zijn ontslag en de zoektocht naar een nieuwe bassist. Die nieuwe bassist is oudgediende James LoMenzo en sedert enkele jaren mogen wij Belgen extra trots zijn dat onze Dirk Verbeuren achter de drums zit. Samen met gitarist Kiko Loureiro is dit hopelijk een bezetting die langere tijd de samenwerking met Dave Mustaine kan aangaan. Dave, die dus goed hersteld is van keelkanker en zich op het podium presenteerde met rosse haren, grijze baard, roodverbrand van de zon en met wit hemd en witte polsbandjes. Dat de live zangprestaties van chief Mustaine soms naar geneuzel neigen, dat zijn we al lang gewend, maar het muzikale vakmanschap stond buiten kijf. Wel een beetje jammer dat Megadeth, toch één van de bands die als The Big Four bestempeld worden, hier op Graspop niet als een volwaardige headliner beschouwd werd en slechts één uur speeltijd kreeg. Maar in dat ene uur kregen we dan weer wel een geweldige setlist. Onder meer Hangar 18, Sweating Bullets, Angry Again, The Conjuring, À Tout Le Monde, Symphony Of Destruction, Peace Sells (waarbij mascotte Vic Rattlehead zelfs zijn opwachting maakte op de bühne) en Holy Wars …The Punishment Due kregen we allemaal voor de kiezen en werden gretig verorberd door het dankbare publiek. Het vele applaus deed Dave Mustaine zichtbaar deugd en ontroerde hem zelfs toen hij sprak over de voor hem moeilijke tijden van de afgelopen jaren met onder andere corona en kanker. Hij besloot dan ook met de woorden “Fuck it, metal rules. This is Holy Wars”. We kijken al reikhalzend uit naar de nieuwe cd ‘The Sick, The Dying …And The Dead!’ die op 2 september 2022 gereleaset wordt, maar waarvan jammer genoeg nog geen song werd gespeeld op Graspop. Maar met de geweldige setlist en performance die Megadeth op de planken legde, is het ook al verlangend smachten naar een zaaltournee waarbij we Megadeth als volwaardige headliner mogen beleven.

Whitesnake - South Stage

Na het gitaargeweld van Megadeth was het tijd voor een goeie portie rock. David Coverdale, 70 jaar ondertussen, wou in 2020 al ophouden met zijn Whitesnake, maar de coronapandemie dacht daar anders over. Fast forward naar 2022, Whitesnake is op z'n allerlaatste tournee en bezocht Graspop Metal Meeting nog voor een laatste keer. Coverdale en zijn assemble rasmuzikanten (waaronder voor de eerste keer ooit in Whitesnake geschiedenis een vrouw, Tanya O'Callaghan op basgitaar, aldus Coverdale naar het einde van de show toe tijdens zijn bandvoorstelling) brachten een ware best of set. Slide It In, Love Ain't No Stranger, Slow an' Easy en Fool For Loving You zetten de deuren open voor een enthousiast publiek, de toon was gezet.

Dat Coverdale niet meer van de jongsten is, is geweten, maar dat deed niets af van z'n podiumprécense. Of alles 100% live gezongen was, daar hebben we ergens wel onze twijfels over. Hij laat zich omringen door een dynamische groep muzikanten. Een van de gitaristen (was het Joel Hoekstra?) was een enorm showbeest en verleider, met z'n verleidelijke blikken in de camera. Ze werden ruimschoots in de schijnwerpers geplaatst, met gitaar- en keyboardsolo's. Tijdens Crying In The Rain kregen we een zalige drumsolo te horen van die andere oldie Tommy Aldritch (geboren in 1950!), die wel leek te huffen en puffen tijdens zijn drumspektakel, maar hij deed dat zelfs op het einde zonder stokken, met de blote handen!

Na zulk muzikaal gesmul werd het publiek nog meer getrakteerd op rasechte klassiekers. Is This Love, Give Me All Your Love met opnieuw een gitaarsolo- en meezingmoment, Here I Go Again en een uitgesponnen versie van Still In The Night. Al deze songs werden goed meegezongen door het publiek. Coverdale was geëmotioneerd en kreeg haast tranen in de ogen na deze finale songs. We wish you well was de gepaste outro.

Pertubator - Metal Dome

We hebben op Graspop zelden zo gedanst als op Perburbator in de Metal Dome. Wat een feestje was dat. Een effectieve mix van synth wave met black metal invloeden, live tot in de perfectie gespeeld. Achter de twee bandleden, waaronder bezieler James Kent, stond een huis gebouwd, volledig bezaaid met ledverlichting, dat met momenten zelfs een heus pentagram naar voren bracht. Een geweldige lichtshow was het zeker, alhoewel we er niet veel van merkten, door het heen en weer gewieg en gedans. En we waren zeker niet alleen. Rondom ons alleen maar dansende, zwetende en breed glimlachende mensen die het stevige gitaarwerk even beu waren en wouden gaan voor een authentieke en elektronische ervaring. Dit najaar in oktober te zien in de AB!

Within Temptation - North Stage

Lees het verslag van headliner Within Temptation hier.

Heilung - Marquee

Heilung is altijd een belevenis. Een review over deze groep willen schrijven is al even gemakkelijk als ten strijde gaan tegen de krijgers die op het podium geëerd en opgepept worden. Met bijna mythische proporties, en geen enkele gitaar in de buurt, worden we enkele honderden jaren teruggevoerd in het verleden, toen Vikingen in het hoge noorden de plak zwaaiden. Voor zij ten strijde gingen, waren zij onderdeel van verschillende rituelen om het innerlijke beest naar boven te halen, en dat is net wat Heilung aan zijn publiek laat zien. Bezwerende drums, sjamanistisch gezang en een resem aan figuranten met schilden en speren zorgden voor een show die alle zintuigen bespeelde.

Jammer dat dit niet echt werkte in de grote tent van de Marquee. Het publiek was liever met elkaar bezig dan met de band, en dit zorgde voor enorm veel geroezemoes tussen de nummers door. Dit doorprikte de illusie volledig en zorgde ervoor dat dit een mindere passage voor de band was. Jammer, want tijdens hun show op Alcatraz vorig jaar of eerdere headline shows haalde iedereen nog wel die hogere sferen. En dat is eigenlijk enorm jammer, want als je er volledig in zit, dan ben je precies echt een onderdeel van het ritueel en dans je mee de benen uit je lijf.

Scorpions - South Stage

Om de South Stage en de dag af te sluiten, konden we genieten van een concert van Scorpions. Genieten van die goeie ouwe rockhits althans, want wat betreft performance valt er niet over naar huis te schrijven. We vroegen ons gedurende het optreden af wat er zou gebeuren als zanger Klaus Meine zijn microfoonstandaard zou loslaten, zou hij dan als het puddingkje dat hij leek in elkaar zakken? Maar ondanks dat de ouderdom en misschien de warmte doorheen de dag wel kan gezorgd hebben dat de gewrichten niet meer zo goed meegingen, stelden ze op muzikaal vlak zeker niet teleur. Iedereen kon mee zingen of roepen met de klassiekers zoals Wind of Change, Still loving you en Rock you like a Hurricane. En met de al dan niet nodige halve liters in de hand kon je die (prothese)heupen nog eens goed laten schudden bij nummers als The Zoo, Big City Nights,... Velen zullen misschien wel denken, zijn die nu nog niet gestopt, maar toch blijft het de moeite om een band die al zo lang mee gaat nog eens bezig te zien op een podium. Al mogen er aan alle mooie liedjes een eind komen, ook deze. Laat een potentieel volgend optreden nu eens echt het laatste afscheidsconcert zijn (zoals dat jaren geleden al was aangekondigd, toevallig ook op Graspop Metal Meeting).