Review Suikerrock 2022: vrijdag 29 juli - Zwartjassen en een wit T-shirt

Datum: 
vrijdag, 29 juli, 2022

Meer dan drie decennia vond Suikerrock plaats op de Grote Markt van Tienen, maar na de corona-pandemie is het terrein van de Tiense Suikerraffinaderij de nieuwe locatie geworden. Dit nieuwe terrein is misschien een minder charmante plek dan de Grote Markt, maar biedt ook zeker zijn voordelen. Er zullen altijd voor- en tegenstanders van deze verhuis zijn, maar aan die discussie doen wij niet mee. GigView ging op vrijdag 29 juli 2022 naar de stevige dag van Suikerrock om De Mens, Therapy, White Lies en The Sisters Of Mercy in levende lijve te aanschouwen.

Als eerste band mocht De Mens opdraven, die dit jaar hun dertigjarig bestaan vieren. Het openingsduo Sex Verandert Alles en Dit Is Mijn Huis zette meteen de toon. Onder een stralend zonnetje waren er al een behoorlijk aantal vroege vogels komen opdagen. Zij zagen hoe De Mens hun stinkende best deed om de moeilijke taak als opener van deze stevige dag tot een goed eind te brengen. Hiervoor belonen wij zanger/gitarist Frank Vander Linden, bassist Michel De Coster, drummer Dirk Jans en toetsenist David Poltrock met de prijs voor de strijdlust voor hun niet aflatende inzet. De grapjes van frontman Frank vielen in de smaak, ook van de reeds talrijk aanwezige zwartjassen. Zo was er het grappig moment dat bij de song Bijna gesteld werd dat “Al wie niet springt, komt niet van de grond”. Zelfs de valse start bij Mooie Verliezers werd spelenderwijs opgelost. Een ingetogen moment was er met de akoestische versie (enkel begeleid door piano) van Jeroen Brouwers (Schrijft Een Boek), een hulde aan de recent overleden auteur. Toen na bijna een uur spelen De Mens in tijdnood kwam na de topnummers En in Gent en Maandag, kregen ze toch nog van de organisatie de mogelijkheid om hun set gepast af te ronden met de bisnummers en publieksfavorieten Irene en Ergens Onderweg. Kritisch als we zijn willen we in de marge toch even poneren dat het ernstige liedje Broer uit de toon viel tijdens deze festivalset en eerder geschikt is voor een zaaloptreden van De Mens. Na het optreden kreeg het viertal een welverdiend applaus en kreeg de jarige Frank Vander Linden (60 jaar) een taart aangeboden, vergezeld van een hip hip hoera van het publiek.

“Sugarrock”, zo hoorden we het telkens uit de mond van zanger/gitarist Andy Cairns van Therapy rollen. De afgelopen maanden zagen we het Noord-Ierse trio meermaals aan het werk en telkens tot tevredenheid. Maar deze keer was dat anders. Vooral zanger Andy leek ongeïnspireerd en had niet zijn beste stem. En dus kwam de vlam niet echt in de pijp. De matig samengestelde festivalset van 15 songs liet ook wat te wensen over met bijvoorbeeld Kakistocracy en Callow van het meest recente album ‘Cleave’ en Still Hurts van ‘Disquiet’ (2015) erin. Geef ons dan maar liever wat meer old school songs (‘Troublegum’ anyone?), want die zorgden wel voor wat animo. Potato Junkie werd aangekondigd als “an old Irish folk song”, Die Laughing werd opgedragen aan de enkele maanden geleden overleden drummer Taylor Hawkins (Foo Fighters) en een andere track werd dan weer ter ere van The Sisters Of Mercy gespeeld, band met dewelke Therapy al geregeld toerde. Om het dus met een eufemisme uit te drukken: het was zeker niet de beste keer dat ik Therapy aan het werk zag.

Het daaropvolgende concert van White Lies maakte veel goed, want met een overdonderende sound en een uitgekiende setlist waarin al hun zes albums aan bod kwamen, lieten zanger/gitarist Harry McVeigh en zijn drie compagnons een heel overtuigende indruk. Ook al was er weinig interactie met het publiek in het eerste deel van het concert, de songs (meestal gekende singles, waaronder onder andere Farewell To The Fairground, There Goes Our Love Again, To Lose My Life, Is My Love Enough en Big TV) spraken voor zich en werden voorzien van een sublieme belichting. Met een sterk einde van de set kwamen er wel meezingmomenten (de oude kraker Death van hun debuutalbum en het knallende larger than life-anthem Bigger Than Us van hun tweede album) en zo werd de tweede passage van White Lies op Suikerrock net zoals hun eerste keer in 2018 een ware triomftocht. Opvallend: in tegenstelling tot de andere bands en een groot deel van het publiek die allemaal in het zwart gekleed gingen, koos Harry McVeigh ervoor om een wit T-shirt te dragen. Geen zwartjas, die Harry?

De duidelijke hoofdact, waarvoor het merendeel van de toeschouwers naar het Bietenplein in Tienen waren afgezakt, was The Sisters Of Mercy. Hun hondstrouwe aanhang, die ook probleemloos de concertzalen vult telkens zanger Andrew Eldritch en co (allen uitgedost met zonnebrillen) in ons landje spelen, mocht genieten van een show waar de rookmachine voor een keer geen overuren maakte, de belichting keurig alle bewegende aspecten ondersteunde en waar de geluidsbalans dik in orde was. Het is ooit al anders geweest, n’est-ce pas? Op de schermen waren projecties van allerlei animatiefilms en B-films te zien, zonder de aandacht van het podium af te leiden. Een spraakzame Eldritch en zijn twee gitaristen Ben Christo en Dylan Smith verkenden ook de zijkanten van de bühne en zochten contact met het publiek dat aanvankelijk wat lauw reageerde. Als er hits werden gespeeld, dan was er wel veel respons. Hits? Bijvoorbeeld Alice, More, Lucretia My Reflection, Temple Of Love en This Corrosion. Fans weten dat ook al heeft de band na een conflict met hun toenmalige platenfirma reeds sedert 1993 geen vers materiaal meer uitgebracht op fysiek formaat, er al ettelijke jaren live wel de nodige nieuwe songs worden gespeeld. Op de setlist stonden zo maar liefst 10 unreleased tracks, waarvan sommigen gloednieuw waren na de lockdown. Ziehier de titels: Don’t Drive On Ice, Crash & Burn, I Will Call You, But Genevieve, Eyes Of Caligula, Here, Instrumental 86, There’s A Door, Summer en When I’m On Fire. En zo werd het derde aantreden van The Sisters Of Mercy op Suikerrock (na 2008 en 2015) toch wel een bijzondere ervaring. In mijn ogen zelfs één van de betere keren dat ik ze zag. Na 75 minuten en zonder bisnummer namen de zwartjassen met een diepe buiging afscheid.

De stevige dag van Suikerrock in 2022 was mede door het uitstekende weer een uiterst geslaagde festivaldag. We hopen dat in 2023 opnieuw te mogen beleven.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!