Review Rock Herk 2022: vrijdag 15 juli - Muzikale mengelmoes te Herk

Datum: 
vrijdag, 15 juli, 2022

Van Main stage naar Club naar The Street, op Rock Herk viel ook dit jaar opnieuw heel wat te beleven. Verschillende muzikale genres kruisen elkaar met als gevolg een aangename mengelmoes van muziek, verdeeld over drie locaties te Herk. GigView was van de partij op de meer rockgetinte dag: vrijdag 15 juli.

Laat ons beginnen met te zeggen dat het voor deze verslaggever de eerste kennismaking was met Rock Herk ooit! Hij sloeg zich onmiddellijk voor het hoofd, want wat een leuk festival vond hij dit! Spijt dat hij dit nu pas ontdekte!

We wandelden de wei op toen in de Club Peuk net aan hun set begon. Peuk, de Limburgse band dus, niet te verwarren met de Brugse band Beuk! Peuk brengt zowat de meest authentieke Belgische grunge die we in jaren hebben mogen ervaren! Een drupje Butthole Surfers, een eetlepel Sonic Youth afgekruid met een snuifje Nirvana, zo kan je Peuk ongeveer omschrijven! De band is hard aan het werken aan nieuw materiaal en kondigde dan ook aan dat ze het publiek hier vooral van gingen laten proeven. Op zich maakte het niet veel uit. Zangeres/gitariste Nele Janssen weet het publiek bij de strot te grijpen en hen daar te houden, uiteraard geruggesteund door haar twee stoere boys, Dave Schroyen (drums) en Jacky Willems (Bas). Uiteraard kon Caveperson niet ontbreken in de set! De band was erkentelijk voor het enthousiaste publiek. Volgens ons is dit toch één van de bands om in het oog te houden, de toekomstige festivalsensatie van België en hopelijk ook ver daarbuiten, want dat verdienen ze!

Op de main stage werd daarna uit een heel ander vaatje getapt. Bluai, één van de winnaars van de Nieuwe Lichting van dit jaar, brengt namelijk zeemzoete gitaarpop. Een volledige vrouwelijke band, dat kom je trouwens niet zo vaak tegen! Maar laat je niet verblinden door deze schone deernes op het podium. Zij zijn niet alleen een streling voor het oog, maar ook voor het oor! Ze staan wel degelijk hun mannetje op deze main stage! Wij lieten ons alvast heerlijk mee zweven op de bezwerende tonen van dit viertal!

Wie net zoals ons nog onder het zachte dekentje lag van de brave pop van Bluai, werd redelijk abrupt wakker gemaakt op ‘The Street’. Een podiumnaam die je trouwens letterlijk mag nemen! De bands staan hier gewoon ‘op straat’. De band die ons zo gewelddadig wakker maakte, luistert naar de naam Ronker. Een band met een energetische uitstraling van hier tot in Tokio! De energie die zij uitstraalden, werkte aanstekelijk op het publiek en de eerste moshpit van de dag was een feit! De muziek die zij brengen is niet onder één categorie thuis te brengen, maar het klinkt oprecht, vuil, smerig, vettig en rauw! Zo hebben wij het graag! Climax was toen tijdens Goliath (de eerste en enige single tot op heden) de zanger op de opeengestapelde boxen klom en het kolkende publiek van daarop toezong om daarna, uiteraard een ‘diveke’ in het publiek te doen! Hij sloot af met de memorabele woorden: “Jullie waren vertrouwd, terwijl jullie vreemden waren!”. Wat een rockshow! Dit is een band waarvan je (hopelijk) nog gaat horen! Hou ze in het oog en vooral in het oor!

We waren net op tijd in de Club om de eerste noten van Nothing mee te pikken. Het ging er een stuk geciviliseerder aan toe dan bij het vorige optreden, dat is het minste dat je kan zeggen! Zij hebben een noisy, ritmische en vlijmscherpe sound, die bij wijlen deed denken aan Deftones. Bij momenten was het ook echter allemaal net iets té serieus. Wij hadden de indruk dat het (te) statische publiek ook moeite had om het geheel te vatten. Ook wij verlieten voor het einde van de set de tent om ons terug naar The Street te begeven! Hier schoot namelijk John uit te startblokken! John (Newton) plus John (Healy) equals John, zo simpel kan het soms zijn! De leden van Peuk zijn alvast fan, want zij hadden post gevat op de eerste rij! En na hun doortocht op Rock Herk kunnen wij hen alleen maar gelijk geven! De rauwe stem van Healy viel bij ons enorm in de smaak, alsook de venijnige noisy punkrock die zij brachten!

Helaas, ook deze set moesten wij voortijdig verlaten voor weer een winnaar van de Nieuwe Lichting. Deze keer van editie 2021. Ramkot heeft sinds die winst niet stilgezeten en ook zij (net als Peuk) brengen veel nieuw werk! Dat deze heren geliefd zijn, was duidelijk aan de massaal afgezakte fans aan de main stage. Helemaal aan het begin van de set speelden de heren al Exactly What You wanted. Voor de Stubru/De Afrekening luisteraars was dit eigenlijk al geen nieuw nummer meer! Dat was te merken aan de vele crowdsurfers, duidelijk iets waar de security frontstage (nog) niet op gerekend had! Gitarist Tim Leyman doet mij trouwens een beetje denken aan een jonge Chris Cornell! Ramkot speelt dat het een lieve lust was, zij grooven, zij rocken, zij beuken en weten moeiteloos de volledige grote tent in te palmen. Afsluiter Am I Alright Now werd dan ook de apotheose op deze geweldige set, chapeau!

Ondertussen was in de Club Wiegedood al begonnen aan hun gitzwarte set! Het blijft een beetje raar om deze band overdag te zien, terwijl de zon lekker schijnt. De heren lieten het echter niet aan hun hart komen. Een dubbele basdrum hadden we vandaag nog niet gehad, maar dat maakten deze heren ruim goed. Zij dreunden in op het middenrif van het publiek. Er werd geheadbangd, geapplaudisseerd en geroepen; het publiek lustte er duidelijk pap van. Geruggesteund door ‘There's Always Blood At The End Of The Road’,  bewijzen zij eens te meer waarom zij behoren tot de absolute top in black metal land. Demonische sound met onheilspellende brutale riffs! We werden met veel plezier murw geslagen!

Op de main stage was het ondertussen behoorlijk druk geworden, voor wederom  een winnaar van de Nieuwe Lichting: Portland. Het verschil tussen de band die we net bekeken kon niet groter zijn. Met hun poprock wisten Jente en Sarah het massaal opgedaagde publiek te betoveren. Hun geslaagde passage bij Liefde Voor Muziek zal hier wel voor iets tussen zitten. Wij waren echter vooral benieuwd naar wat er op The street geprogrammeerd stond, namelijk Brennt und Klakmatrak! Want de Brent waarover sprake is, is niemand minder dan Brent Vanneste van STAKE! Vanneste is van veel markten thuis en dat werd hier nogmaals bewezen. Gekleed in een roos trainingspak, met petje van Slipknot, bracht hij niets minder dan snoeiharde hardcore, niet zoals Hatebreed, maar hardcore als in gabbermuziek! Keiharde jumpmuziek, met af en toe een streepje gitaar en wat geschreeuw, noisecore zo u wilt! Wat een teringherrie en toch werkte het! Niks poppy, niks dromerigs of zweverigs, maar keiharde dancemuziek waar op gemosht werd, een heerlijk zicht!

In de Club waren ondertussen Justin Broadrick en G.C. Green, beter bekend als Godflesh, bezig aan hun soundcheck. Deze Engelse band uit Birmingham is ondertussen meer dan 30 jaar bezig! Samen met Ministry worden zij wel eens de godfathers van de industrial metal genoemd. Diep zware drums uit de drumcomputer, diepe bassen, schreeuwende gitaar en de onheilspellende stem van Broadrick, meer hebben deze twee heren niet nodig om de club te bezweren! Aan interactie met het publiek werd niet gedaan, de heren laten graag de visuals op de achtergrond het werk doen, samen met hun muziek! Dat lukte dan ook aardig!

Het was over de koppen lopen aan de main stage. Met Noordkaap stond dan ook een serieuze klepper uit eigen land geprogrammeerd, meer nog: uit eigen streek! Een thuismatch dus, die moeiteloos gewonnen werd! Ze kozen ook niet de makkelijkste weg want naast hun bekendste nummers werden ook minder gekende songs zoals het prachtige Bedland en het sterk ondergewaardeerde Hoopvol gespeeld. Maar uiteraard passeerden alle toppers de revue! In het begin al Panamarenko, halverwege de gekende cover van Will Tura's Arme Joe en geëindigd werd er met Ik hou van U, daar tussenin werden vooral nummers van het topalbum Gigant gespeeld! Stijn Meuris was enorm goed gezind en gitarist Lars van Bambost speelde op zéér hoog niveau! Prachtige, grappige bindteksten, snoeiharde solo’s, en Meuris die heel goed bij stem was, het werd een memorabel reünie-optreden waar nog lang zal worden over nagepraat!

Danko Jones - onze favoriete Canadees - stond ondertussen op ons te wachten in de clubtent. Het was duidelijk dat veel mensen voor deze rocker naar Herk waren afgezakt, want de clubtent barstte zowat uit zijn voegen! Dit is begrijpelijk ook want Danko Jones ademt, zweet en bloedt rock & roll, hij is gewoon Mister Duizend Procent Rock & Roll! Hij schoot uit de startblokken met Saturday van het nieuwe album Rock Trio. Het duurde dan ook niet lang voor er verschillende moshpits ontstonden en Danko was er duidelijk van onder de indruk. Hij maande het publiek meermaals aan om voorzichtig te zijn en lief te blijven voor elkaar! Crowdsurfers zagen we ook regelmatig over ons passeren en dat zonder frontstage?! Maar de show must go on, eerst werd nog een beetje gas teruggenomen bij Lipstick City, maar Flaunt It hakte er weer in als een beenhouwer op een côte-a-l’os! We hadden de indruk dat Jones toch een beetje onder de indruk was van de moshpit! Het was dan ook de eerste keer dat ze terug in een ‘tent’ speelden, zo gaf hij aan! Na My Little RnR zat deze zinderende set er op en zagen we veel bezwete en voldane mensen! 

Veel afgeborstelder ging het er ondertussen aan toe op de main stage met The Vaccines, een Britse band, dat verklaart misschien de iets andere rockbenadering en -beleving. What did you expect from The Vaccines? Het is de naam van hun eerste en tevens bekendste album, en dat is inderdaad de vraag die we ons heel de dag stelden! Dat de nadruk op dit album zou liggen was een beetje een weggever, maar toch brachten zij een gevarieerde set! Energiek, maar naar onze mening misschien een tikkeltje te braaf! Justin Hayward-Young is een typische Engelse frontman, welbespraakt met een hoog ‘ideale schoonzoon gehalte’. Propere set waar eigenlijk niet veel op aan te merken viel!

Aan de Clubtent was het ondertussen over de koppen lopen en was er vooraan zelfs geen doorkomen meer aan ! Het kon niet anders dan dat onze nieuwe metaltrots Brutus klaar was om het beste van zichzelf te geven. We schrijven nieuwste, want dit jaar stonden zij op het hoogste schavotje van de zwaarste Lijst! Stefanie Mannaerts is een lieve, mooie en dankbare frontdame, die verdomd goed kan drummen en dat dan ook nog eens combineert met een bijzonder krachtige stem! Wij vinden het zo straf wat deze band telkens weer opnieuw neerzet, dat wij hier alleen maar in superlatieven kunnen schrijven. Of het nu de nieuwe single Dust is, Baby Seal of Justice de Julia II, het ging er bij iedereen in als zoete koek! Uiteraard blijft de apotheose All Along, het triomfnummer van de band! Het spelplezier straalde er van af en de fans zorgden voor veel crowdsurfers en er werd ook zeer stevig gedanst! Topshow!

Het laatste échte optreden van de dag was weggelegd voor het zootje ongeregeld dat De Jeugd van Tegenwoordig heet. Je kunt een optreden van deze jongens kort omschrijven als springen, dansen en handjes in de lucht! Luchtig - ook dat is een accurate omschrijving - alsook chaotisch met een zeer hoog entertainmentgehalte! Voor ons alvast de perfecte afsluiter van deze dag. De DJ-sessie lieten we aan ons voorbij gaan, maar wij gingen alvast ruim voldaan naar huis.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!