Een niet uitverkocht maar toch goed gevulde Trix deed goed mee bij de eerste band Evocation. Deze Zweedse death metal band gaf het beste van zichzelf en klonk lang niet slecht! Goed headbangbare muziek dat naar meer smaakte na hun dertig minuten lange setlist.

Ze mochten plaats maken voor The Black Dahlia Murder, een eerder naar het deathcore neigende band. Het publiek dat voor deze band kwam was onmiddellijk herkenbaar: petjes, kort haar en her en der kleurrijke t-shirts. Dit in groot contrast met de doorsnee Amon Amarth fan met hun lang haar en t-shirt van een of andere Scandinavische metalband. The Black Dahlia Murder speelden een lange setlist, de lengte is me ontglipt wegens de eentonigheid naar het einde toe. De zanger wisselde tussen zware grunt en luide screams en jutte het publiek op door bijna bij elk lied te roepen om de vuisten in de lucht te zwaaien, wat bij menig Amon Amarth fan tot lachwekkende immitaties leidde. Achja, niet geïnteresseerden dienden zich ook te amuseren. In het midden van de zaal ontstond af en toe een moshpit en op aanzoek van de zanger ook een circle pit. Links in de zaal begonnen met kijken, achteraan aan de overvolle bar geëindigd. 

Die overvolle bar liep zowat leeg toen Amon Amarth op het punt stond te beginnen. Het podium zag er indrukwekkend uit dankzij hun gigantische achtergrond met de cover van hun nieuwste album Surtur Rising erop. Eens begonnen werd dit nog veel spectaculairder dankzij de verschillende lichteffecten op de reus op het doek. Na een intro speelden ze War of the Gods, de eerste track van de nieuwe cd. Meteen een knaller van formaat, al stond de zang nog niet volledig afgesteld, die werd wat overdonderd door de instrumenten. Na een indrukwekkende opkomst gingen ze verder met With Odin on our Side. Nummers die me verder bijbleven zijn Destroyer of the Universe (een zwaar liedje dat een harde moshpit in gang zette), de meezinger of liever gezegd meebruller Guardians of Asgaard en het melodieuze Live for the Kill. Hierna werd het wat eentonig en na Victory or Death even door de warmte iets gaan drinken en vanop afstand de overige twee liedjes gevolgd. De band werd teruggeroepen voor bisnummers. Op slag was de eentonigheid verdwenen met Twilight of the Thunder God, Runes to my Memory en de meezinger Pursuit of Vikings, waarbij de zanger het publiek vollop liet meezingen door eerst het refrein zelf eens te zingen en dan het publiek aan het woord te laten. 

Samenvattend een heel goed begin en einde, maar tussenin toch wat het gevoel van meer van hetzelfde. Verder had ik ook iets meer show verwacht van de band zelf. Zo herinner ik nog hun optreden op Graspop Metal Meeting enkele jaren geleden toen de band opkwam met twee vikingen die elkaar met een bijl aan het bevechten waren, wat perfect in hun thema en lyrics past. Gelukkig was er wel een goeie interactie met het publiek en werd er af en toe gegrapt over bijvoorbeeld het lekkere Belgische bier. Geen show elementen deze avond, maar wel een energieke band die er duidelijk zin in had.