Desertfest Antwerpen Dag 1 - Zwevend tussen emoties

Datum: 
vrijdag, 14 oktober, 2022

Desertfest staat er om bekend om allerlei verschillende genres te combineren tot een geweldig geheel. En daar was de eerste dag een schoolvoorbeeld van. Er werd gespeeld met ambient en drone, psychedelica en hardrock, stoner en doom. En wij waren erbij. 


De feestelijkheden werden op de Vulture Stage (die van het Trixcafé) ingezet door Hispin, een Doom-sludge band uit Charleroi, die zingen over het dagelijkse leven aldaar. Letterlijk, want de zanger zingt puur over zijn ervaringen als sociaal werker in de industriestad. De toon en de verwachtingen van het weekend stonden meteen hoog, want dit was een uitstekend concertje. Het jammere aan Desertfest zijn de vele overlappingen. Als je alles wil zien (wat je bijna nooit zal lukken), moet je slechts fragmenten van optredens zien. En dat hebben we dan ook gedaan. Daarom hebben we slechts een stukje van de Amerikaanse Blues van Dommengang gezien. Deze band uit Los Angeles laat met hun fuzz-gevulde geluid zien dat het genre zeker niet dood is (kijk hiervoor ook bijvoorbeeld naar Earthless)

Dan was het tijd voor de eerste band op de Desert Stage, of de Main stage. En wat we daar zagen, waren we eerlijk gezegd niet klaarvoor. Het hoogtepunt van die dag werd ons op een dienblaadje geserveerd door de Ambient/drone band IIVII. Dit duo zorgde voor een audiovisuele show, gevuld met sci-fi beelden, electronische geluiden en een atmosfeer die je bij je nekvel greep. Het is niet voor iedereen, want de zaal was nog niet half gevuld en ik heb veel mensen gezien die vertrokken, maar voor zij die gebleven waren was het een show die je deed zweven tussen emoties. Het deed sterk denken aan Godpeed you! Black Emperor, die je ook tot het binnenste van je ziel kan raken. Maar wat zij met 9 doen, deed deze band met twee. Het was een optreden dat erg bleef nazinderen, en dat heeft wel een beetje gespeeld met het gevoel bij de rest van de bands. 

En daar was vooral Pink Room een beetje de dupe van. Deze band stond nochtans op het 'zeker zien' lijstje. Deze band speelt normaal gezien een mengeling van Noisepunk en garagetrash, maar kwamen naar Desertfest voor iets speciaals. Ze speelden het volledige 'Paranoid-album' van Black Sabbath van begin tot einde. Aardige poging, dat wel, maar ze kwamen nog niet in de buurt van het origineel. Het zijn ijzersterke songs, maar niet iedereen kan ze de nodige eer aan doen. Wij waren echter wel een van de weinigen die dit vonden. Het kon zijn dat het vorige optreden nog te hard in botten zat, maar wij geraakten niet in het optreden. Even boven op het dakterras een luchtje scheppen, en oude vrienden terug zien. Want dat is ook wat Desertfest doet. Het brengt mensen terug samen, mensen die je al een tijdje niet meer gezien hebt, en ook enkel maar op Desertfest tegenkomt. 

Vol verse moed en een halve liter 'Bolleke' in de hand begaven we ons naar het Amerikaanse Cave In. In een ver (ver) verleden nog als voorprogramma van Muse gezien in Vorst Nationaal, dus vond het een beetje vreemd hen hier aan te treffen. En jammer genoeg was ook de post-hardcore van deze band niet genoeg om te overtuigen. Het is dan ook eerlijk gezegd mijn genre niet. En nogmaals, ik had in die zaal net een wervelwind aan emoties gevoeld, die er nu niet inzaten. Maar er waren genoeg fans aanwezig om hen een wervelende show aan te bieden. Geef mij dan maar de rock van het Duitse Samavayo. Mijn hoofd werd volledig leeggehaald door de op en neerwaartse beweging die de muziek me liet doen. Het was terug genieten van wat gitaargeweld. En net op tijd, want het was tijd voor Acid Mammoth

Deze uitstekende doom band, met vader en zoon duo, zette de Canyon Stage (Trixclub) in vuur en vlam. Niemand stond stil, de plastieken glazen op de toog stonden zelfs mee te trillen op de heavy riffs die van het podium kwamen. De band kwam laatste worp 'Caravan' voorstellen, een album dat je meeneemt naar het 'donkere onbekende', waar Elder Gods en anderen creaturen je staan op te wachten om samen met je het einde der tijden te vieren. Daverend stapte ik de trap af, me totaal onbewust hoe het weer een ommezwaai van genre ging zijn. Want the Brian Jonestown Massacre stond klaar om de zaal mee te pakken op hun trippy reis. Deze werd eerder gekleed in psychedelische kleuren en peace & love. Even terug met de voetjes op de grond dus. En dat mocht ook, want het werd een einde van de eerste dag. Jammer genoeg had de dag zelf Somali Yacht Club afgezegd, en stond het Belgische Hypnos 69 voor ons klaar op het kleinere podium. 

Maar door de vele reizen, van het onbekende, tot de jaren 70 en tot ver in de ruimte waren we toch al moe genoeg om huiswaarts de keren. Er kwamen nog twee dagen aan, die voor minstens evenveel emoties gingen zorgen. 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!