Desertfest dag 2 - Een omvergeblazen gevoel

Dag 2 van Desertfest Antwerpen 2022 liet bijna niets heel van zijn bezoekers. Er werden mokerslagen uitgedeeld, je werd omvergeblazen en kreeg weinig tijd om te recupereren. Een verslag. 

De voorgaande dag was nog niet verwerkt of ik stond al rond half drie aan de deuren van Trix. Lijstje van favoriete bands in handen, want dat waren er vandaag toch wel een hoopje. Door het fijne weerzien met enkele vrienden (want dat is Desertfest ook), jammer genoeg Half Gramme of Soma gemist, wat jammer is, want ik lust wel graag wat Stoner bij mijn lunch. Gelukkig wel present bij de pinnenmutsen van Gnome. Als je naast die potsierlijke hoofddeksels kijkt, krijg je een geweldige band dat het beste van Melvis en Primus mengt met de stoner van Red Fang. En wat een show ook! Ik denk dat ik over heel Desertfest de Canyon stage niet zo vol heb gezien. Iedereen die de Belgische muziek, en vooral rockmuziek, een warm hart toedraagt was aanwezig voor een van de beste show van heel het weekend. Die mannen gaan het nog ver schoppen. Gewoon opletten dat het niet op kabouter pinnenmuts zijn paddenstoel is!

En dan was het tijd voor een beetje muziekgeschiedenis. Unida is een band dat werd opgericht na het uiteenvallen van Kyuss, en het was dus vol spanning afwachten: 'Zou hij erbij zijn?'. Maar neen, John Garcia moest ergens anders zijn. Wat de aanwezige leden, met Miguel Cancino op zang, niet tegenhield het publiek te overdonderen met was desertrock kan doen. De fuzz en solo's werden je om de oren geslagen en Cancino was zeker een waardige vervanger van Garcia. Meer van dat! Gelukkig was daar de heavy rock van Slomatics, een Britse band die zonder franjes zware rock speelt. Een uitstekend vieruurtje noemt men dat dan. 

Want dan was het tijd voor de eerste van de heilige drievuldigheid die de Desertstage van die dag beklom. Naxatras is een band die het boegbeeld is van de Griekse psychedelische progrock en bewezen nog maar eens waarom ze dit waren. Het viertal kwam het nieuwe album IV voorstellen en deed dat met verve. We hadden precies met zijn allen wat LSD genomen en stonden heen en weer te wiegen alsof we heel ons leven niets anders gedaan hadden. Ook de band genoot er enorm van, getuige de enorme smiles op de gezichten van de bandleden. Zelden iemand met zoveel plezier aan een draaitafeltje geluidjes zien maken! Daarna waren Radar Men on the Moon een perfect dessert op wat Naxatras had geserveerd. Ook hun psych rock ging er in als zoete koek. Al was het podium voor zes grote hollanders in de club net iets te klein. 

Deel twee van de drievuldigheid kon vorige zomer op Alcatraz niet overtuigen, maar deden op Desertfest meer dan dubbel hun best om dat goed te maken. De psychedelische doom die Pallbearer ten berge bracht kwam binnen en sloeg je murw tegen de grond, waar je bleef liggen om de trip nog gezelliger te maken. De grond onder je blijft daveren door de harde bassen en het wiegt je net even in slaap om je dan met het volgende nummer wakker te schreeuwen. Een uur was zelfs te kort, want dat vloog voorbij. Ik was de passage in Kortrijk tegen het einde van set gewoon vergeten. Wat een band! Zeker checken als je naar Desertfest Gent zou gaan! En het was alsof de programatie het er voor deed, want ook de band in de Canyon stage ging op dat verdere elan verder, als gingen zij nog iets psychedelischer. Alunah is al een tijdje bezig, en heeft veel ups en downs gekend, en dat zorgt dat hun muziek alle uithoeken van het (doom)spectrum bezoekt. Check vooral hun geweldige cover van Wicked Game van Chris Isaak. Eentje om in te kaderen. 

En dan was het tijd voor de créme-de-la-créme van die dag. De Amerikaanse band Elder heeft de stoner bijna tot een kunst verheven, en toonde dit dan ook graag aan het Antwerpse publiek. Ze bliezen het publiek omver met hun zeer uitstekend gespeelde riffs en straffe solo's. Elk optreden van deze band is iets speciaals, maar deze had nog net iets specialer. Zij hadden de Desertpeople tijdens Covid te hard moeten missen, en wou dan ook met hen de hereniging vieren. Ook een absolute tip als je naar Gent zou gaan!

Na deze uppercut van een optreden was het dus even tijd voor iets anders. En dat kwam er in de vorm van The Necromancers. Deze band haalt inspiratie uit het occulte en speelt een mengeling van prog rock, heavy psych en 70's metal. Dat bloeit samen tot een geheel dat wel smaakte en je terug met beide beentjes op de grond zetten. Om daarna weer in de lucht te zweven met de zachte psychedlica van Weedpecker. Deze band kwam terug volle goede moed, na het verlies van drie van de vier bandleden. Maar dit zorgde dan voor een nieuwe creatieve insteek die de muziek een flinke dosis riffage teruggaf. 

Headiner Red Fang deed dan weer zijn best om het ons het optreden van Elder te doen vergeten, maar slaagde daar totaal niet in. Daarvoor was er te weinig plezier of was de muziek net iets te generisch. Beetje jammer wel, want het stond in de sterren geschreven dat deze exclusieve Europese show iets speciaals ging worden, maar het was gewoon meer van hetzelfde dan van wat we van deze band gewoon zijn. Neen, dan was Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (of Pigsx7) een betere afsluiter. Hun eigen twist aan wat heavy noise rock kan geven blies je voor de laatste keer die dag omver en zorgde voor een waardig afscheid van de Borgehoutse Woestijn. We kropen terug de duisternis in, huiswaarts.... Niet wetende dat de volgende dag die duisternis in het Trix was blijven hangen, en broedde op iets heel speciaals.