Neem nu de bands van vrijdag 22 April. Drie potentiële headliners van het festival deze God is Astrounaut, Junius en Maybeshewill. Door omstandigheden er niet geraakt deze avond dus hierover geen verslag jammer genoeg.

Zaterdag 23 April 2011

Een zonovergoten Paas zaterdag met temperaturen die zomers aanvoelen, het heeft ooit anders geweest. Al redelijk wat volk dat stond te wachten tot de deuren open gingen.

Om 14u stipt was het dan zo ver en zowaar reeds een eerste hoogtepunt. Nog niet de massa volk aanwezig maar zij die het zagen en hoorden waren tevreden over de prestaties van The Shaking Sensations die met een sobere verlichting maar een heel intens aanvoelende set de tendens van de dag een beetje aangaven. Het opbouwen naar een climax was er ook bij maar vooral door de inbreng van niet een drumstel maar zowaar twee drummers. Een goeie keuze want dat zorgde voor een wel heel diep gaan de climax telkens weer.

Wild Dogs in Winter deden het dan weer heel rustig aan. Muzikaal heel veel meeslepende songs die gedragen werden door een wel heel prachtige stem van zanger Rhys Jon Baker. Een voor een songs die je doen weg dromen en de zorgen doen vergeten als het ware. De cd ‘Homba' is dan ook een ware aanrader voor wie houd van zeemzoete post-rock gecombineerd met wat ‘folk’ invloeden. Een heel warm optreden dat door de vocals niet eentonig overkwam integendeel!

Na deze twee hoogtepunten zou je haast denken, het kan alleen maar slechter worden? Maar dat was buiten Kafabidunya gerekend. Het combineren van heel strakke gitaar met bonkende drums zorgden wederom voor een uurtje stevig headbangen en met momenten zelfs een streepje ’metal’ gevoel bij deze. Er waren ook wel rustige momenten maar het waren die stevige songs die soms door merg en been gingen die het best overkwamen. Een onverwacht hoogtepunt van de dag dus.

Een van de bands waar ik persoonlijk dan weer naar uit zag was Tides From Nebula. In tegenstelling tot hun voorgangers moesten zij het vooral hebben van intensiteit. Ook hier heel rustige songs maar deze keer volledig instrumentaal gebracht. Een typisch post-rock concertje toch deze. Geweldige diep gaande met momenten, zonder de geluidsdrempel te overschrijden maar ook zonder saai over te komen hielden ze je stevig in een zachte greep om het zo te zeggen. Rustig zonder eentonig te worden… genieten was dit, ik werd er stil van en de zaal blijkbaar ook!

Tijd voor iets heel anders. The eye of Time deden het met een keyboard/laptop en een gitarist die ook soms eens cello speelde. De zaal was zo goed als leeg gelopen. Het was precies HET moment om eens te gaan eten. Jammer eigenlijk want ondanks dat het niet echt post-rock was, hoeft ook niet altijd, was dit best een genietbaar optreden. Het combineren van ‘bliebs’ uit de computer met de cello waren soms magisch. Met momenten schreeuwde de gitarist iets in de micro maar dat kwam dan weer minder goed over. Instrumentaal was dit vooral  een leuke combinatie van laat ons maar zeggen ’post-rock meet noise’ of zoiets.  De afwezigen hadden ongelijk!

Bij Kokomo stond de zaal dan weer bomvol. Hun sublieme optreden van vorig jaar en dat ze hier hun cd ’If Wolves’ kwamen voorstellen zal daar wel een rol in hebben gespeeld. Nog steeds die strakke harde naar de strot grijpende sound die als een sneltrein een uur lang over je heen denderd. Zonder de screams van de vorige cd weliswaar maar daarom niet minder goed integendeel en de zaal headbangte en danste duchtig mee. Zowel de cd bespreking als het interview na het optreden vind u terug op onze blog. Dit was ondanks alle goede optredens voor hen, wel HET hoogtepunt van de dag, gewoon geweldig diepgaand tot op de bot, zonder op te kijken. Het publiek bleef dan ook verweesd achter en vroeg naar meer maar kregen dat jammer genoeg (tijdsgebrek?) niet maar het smaakte alvast naar meer.

Wederom een rustig moment. De harde en rustige momenten wisselen elkander mooi af met The Ascent of Everest,  waar vooral de prachtig stem van de zanger met de cello/zangeres het mooie weer maakte zonder afbreuk te doen aan de rest van de band uiteraard. Dit in combinatie met heel mooie beelden op de achtergrond. Het leek wel een film. Dit zorgde voor een wederom heel magisch sfeertje, ook voor deze band een heel ruim publiek. Maar de mokerslag van Kokomo bracht dit geest en lichaam wederom tot rust en dat hadden we net nodig. Een magisch orgelpunt van een reeds geslaagde eerste dag.
 
Want Caspian kon me ondanks alles dan weer niet echt overtuigen. Muzikaal klinkt het uiteraard goed, ze hebben een parel van een plat me de uitgebracht met ‘Tertia' eerder dit jaar. Maar live kwam het een beetje, en ik wik en weeg mijn woorden te vaak eentonig over. Sobere verlichting en niet echt veel variatie in hun sound of was het de vermoeidheid want ze zijn al tijdje op tour? In alle geval, niet slecht, kan natuurlijk ook niet als je zo prachtige muziek voort brengt maar op cd net dat iets beter dan live toch. Misschien op een ander moment eens gewoon een tweede kans geven?

Al bij al een geslaagde eerste dag.

Zondag 24 April 2011

Na een schitterende zaterdag op Dunk! Festival over naar dag twee (of eigenlijk 3 met vrijdag avond bij gerekend)

Uberkitsch mochten deze dag openen. Deze Belgische band uit Aalst brengt eigenlijk niet echt post-rock hoewel die invloeden er inzitten. Er is ook een beetje noise en indie merkbaar in hun sound, een wel heel opvallende stem van G Aimé Janssens daarbij zorgen er voor dat dit alvast een leuk begin van de dag is.

Goed begonnen is half gewonnen! Our Ceasing Voice geeft alvast het goede voorbeeld. Het combineren van rustige momenten met keiharde climaxen zorgen er voor dat je je geen moment verveelt. Een typisch post-rock gericht optreden van de bovenste plank als het ware.

Na een korte pauze over naar wat wel een beetje een van DE hoogtepunten van de dag zou gaan worden. Lis Er Stille gaven er wel een heel stevige lap op. Van begin tot einde snijdend gitaren en bonkend drums die me bijna heel de tijd aanzetten tot een stevig potje headbangen. Veel beweging op het podium ook en op het einde vloog de gitaar zelfs effe in het publiek, een ware chaos van gitaar en drums,  strak en ruig!!! Just the way we like it. !

Over naar het veel rustigere Her Name Is Calla met een heel mooie stem gecombineerd met zeemzoete geluiden, vreesde ik eerst dat het was saai zou gaan worden na die mokerslag van Lis Er Stille. Maar er was wederom een mooie combinatie merkbaar, vooral dan naar het einde van elke song toen alle instrumenten in een grote climax hun ding konden doen. Dat opbouwen van heel zacht naar heel luid, wederom typische post-rock zorgde er voor dat dit toch weer een hoogtepunt mag genoemd worden. Heel intens gebracht songs die eindigen in chaos.

Cecillia :: Eyes gezien in 2008 op datzelfde Dunk!. Kon me toen niet echt bekoren, zou het deze keer beter gaan? Puur muzikaal zit het allemaal wel goed maar het klinkt met momenten een beetje ‘allemaal op dezelfde lijn’ om de aandacht heel de tijd aan te houden. Wel iets meer gevarieerd dan in 2008 dat wel. Hier zouden dan weer beelden beter passen bij het geheel dan deze sobere podium aankleding.

Dan iets heel anders, wederom een keyboard/laptop op het podium en een zanger met een heel mooie stem, Arms and Sleepers brachten een laat me maar zeggen ’post-rock set met lap top’ dus. Dat gecombineerd met mooie beelden op de achtergrond. Deze combinatie zorgde voor een bij wijlen ‘magisch’ sfeertje.

De headliner van het festival dan Ef. Een typisch post-rock afsluiter, heel strak, heel intens, heel hard en dan weer zacht. Ook enorm veel beweging op het podium en op het einde bij de bisrnummers sprong een van de gitaristen zowaar in het publiek. Dit was puur genieten van het begin tot einde. Een beter einde van een geslaagd weekend kon Dunk! konden we niet krijgen. Ze mochten dan ook volkomen terecht terug komen voor een bisronden en sloten na een uur en half het festival knallend af!

Dunk! Festival is aan het groeien, maar blijven hun intimiteit en kleinschaligheid behouden met kwaliteit optredens om 'U' tegen te zeggen. Een sympathieke organisatie die het niet laat om eens een babbeltje te doen met het publiek!

Chapeau!!! Tot volgend jaar!!!

Geschreven door Erik Van Damme