Nightwish European tour report

Datum: 
vrijdag, 13 april, 2012 tot zaterdag, 21 april, 2012

Nightwish is bezig met het Europese luik van hun Imaginaerum World Tour 2012-2013. Hierbij hebben ze onder andere Amsterdam, Düsseldorf en Vorst al bezocht. Een verslag kan u hieronder lezen en zal worden geupdate met extra shows naarmate de tour vordert.

Update:
- review Vorst Nationaal
- review Palais Omnisports de Paris Bercy (Frankrijk)
- review Rockhal, Esch-zur-Alzette (Luxemburg)

Heineken Music Hall, Amsterdam - Vrijdag 13/04/2012

10:00: Vanuit Leuven naar Amsterdam gereden en geparkeerd in een ondergrondse garage vlakbij de Heineken Music Hall waar 's avonds Nightwish en hun supports Battle Beast en Eklipse zouden spelen. Reeds om 6:30 bleken de allereerste Nederlandse fans al aanwezig te zijn voor de deuren van de zaal. Bij het toekomen om 10:00 waren er zo'n tiental fanatiekelingen die her en der voor de zaal op de grond zaten. Best gezellig deze ochtend, de zon scheen zacht en zolang de wind zich verstopte was het een aangename temperatuur. De security jaagde de aanwezigen niet veel later weg van de deuren om achter een hek te gaan zitten een paar meter verder, zodat de deuren vrij bleven.

11:00-16:00: twee regenbuien waren in tussentijd over de Heineken Music Hall getrokken. De wachtrij was verdeeld in twee rijen voor de twee deuren. Terwijl de linker wachtrij de regenbuien moest trotseren, was er over de rechter wachtrij een plastiek getrokken die de meerderheid van de regen afweerde. Geniaal gevonden van de persoon die dit had meegebracht en uitermate gezellig om er allemaal onder te zitten en samen de plastiek omhoog te houden, die deels was vastgebonden aan de hekken. Nog een twintigtal mensen kwamen na de middag toe en pas in de late namiddag begon het iets of wat drukker te worden, al viel het voor een Nightwish optreden heel goed mee. Even leek het er zelfs op dat er helemaal niet veel volk zou opdagen deze avond, zo rustig was het.

17:00: een onweer leek ons te treffen. Medelijden met de mensen in de linker wachtrij, die toch wel doorweekt moesten zijn indien ze geen paraplu of ander regenwerend middel bij zich hadden. Rechts begon de plastiek regenbeschermer her en der door te scheuren, waardoor de menigte eronder nogal van plaats begonnen te verschuiven, met als gevolg dat mensen die veel later waren toegekomen, plots vrij dicht tegen de ingang stonden. Enkele mensen vluchtten weg naar een overdekte plaats, zij hielden het even voor bekeken.

17:45: eindelijk was het lange wachten voorbij. De security kwam naar buiten. Vriendelijke mensen trouwens, ze maakten een praatje met de aanwezigen terwijl ze op een rustige manier instructies gaven: zo meteen gaan de deuren open, niet lopen, ga rustig naar binnen, laat je kaartje controleren, de rugzak inkijken en al stappend naar de zaal. De nadruk lag dus op niet lopen... Moeilijk om te zeggen bij een menigte die stond te smachten om binnen te gaan en een plek op de eerste rij te veroveren...

18:00: alle gekte brak los toen ze de hekken waar iedereen achter stond verzetten en de menigte naar binnen stroomde. Een kleine stormloop ontstond naar de inscan ingangen binnen in de zaal, tot zover de waarschuwing van de security, die de menigte duidelijk niet kon stoppen. Veel geduw en gedrum om hierdoor te raken en vervolgens een spurt door de zijdeuren om de zaal binnen te lopen naar die felbegeerde eerste rij. Tot grote verontwaardiging van de vroege vogels bleken er al heel wat mensen op voorhand binnen te zijn, die heel het middenstuk van de eerste rij al in beslag hadden genomen. Zeer jammer en teleurstellend voor degenen die al zo vroeg waren gekomen. Zo geschiedde het dus dat enkelen van de mensen die nog voor de middag al in de wachtrij stonden, de eerste rij aan hun neus zagen voorbij gaan.

19:00: na een uur wachten mocht Eklipse openen. Eklipse kan beschreven worden als een vrouwelijk Apocalyptica. Vier vrouwen (drie met viool, één met cello) coverden verschillende populaire nummers. Ze gingen van start met Cry me a River, een cover van Justin Timberlake. Zeer mooi gedaan. Het decor was vrij sober, maar dit paste er perfect bij: vier witte stoelen waar de dames op konden zitten, authentieke lantaarnpalen en een grote banner achter zich met de bandnaam op, waar lichteffecten op inspeelden zodat het soms leek alsof het kabbelend water was. Ze speelden slechts 20 minuten in totaal met onder andere Wonderful Life, het themalied van The Godfather, Lady Gaga's Paparazzi, In the End van Linkin Park en als afsluiter Clocks van Coldplay. Zeer leuk gedaan en een aangename 20 minuten. Sommige aanwezigen dachten hier echter anders over, zij gingen op de voorste rijen neerzitten, niet echt van veel respect gesproken.

19:25: nog geen vijf minuten na Eklipse begon Battle Beast al aan hun set. Stevige heavy metal met een frontvrouw. Een heuse kans om voor Nightwish het publiek te mogen opwarmen. Battle Beast (ook uit Finland) is de winnaar van de Wacken Metal Battles 2011. Hun debut album 'Steel' klonk alvast veelbelovend. Live echter lijkt de stem van frontvrouw Nitte Valo minder krachtig over te komen. Feit is wel dat ze een veelzijdige stem heeft. Ze heeft toch wel veel kracht in haar stem, kan schreeuwen op verschillende tonen zowel hoog als laag en kan zelfs die screams achterwege laten en clean zingen, zoals ze dat bij het nummer 'Iron Hand' liet blijken. Daar leek een bepaald stuk haast een ballade tussen al die heavy metal riffs door. De songs hebben trouwens een hoog meezing gehalte. Nummers als 'Enter the Metal World', 'Justice and Metal', en 'Show me how to die' vielen bij het publiek in de smaak. Verder speelden ze nog 'Steel' en 'Cyberspace', waar ook het keyboard een grote rol speelde. Bij Victory kregen we ook de gitarist als main vocalist te horen. Qua decor was er niet veel te zien, twee banners aan de zijkanten van hun logo moesten maar volstaan. Vooral na het rustige Eklipse was dit duidelijk wel een opwarmer, ze hadden dynamiek voor twee en probeerden het publiek vele malen te laten meedoen: met de armen zwaaien, klappen en roepen. Ze kregen toch een deel van het publiek goed mee, een goeie support dus.

20:10: na Battle Beast moesten we een goed half uur wachten op Nightwish. Het decor werd stapsgewijs opgezet. Een lange gaas die ze al een hele tour gebruiken werd van boven afgerold. Aan deze gaas waren allemaal witte stukken stof gebonden, wat een leuk effect zou geven eens de show zou beginnen. Het licht ging op het podium uit waardoor de andere attributen konden geplaatst worden zonder dat iemand het zag: een groot scherm achteraan, afbeeldingen van het Imaginaerum thema en ook de instrumenten werden in gereedheid gebracht. Een soundcheck was reeds gebeurd nog voor de deuren van de zaal open gingen, dus hier hoefden we ook geen tijd mee te verliezen. De zaal was ondertussen goed vol gelopen. De Heineken Music Hall mocht dan wel niet uitverkocht zijn, er was wel een zeer grote opkomst. Het zal in elk geval niet veel van uitverkocht gescheeld hebben.

20:40: het licht ging geheel uit en het doek met de witte stof eraan bevestigd werd belicht door diverse spots, wat een leuk effect gaf. De intro Taikatalvi speelde af. Hierbij nam Marco plaats in een schommelstoel en zong hij live de tekst. Dankzij de lichten werd hij al schommelend in zijn schommelstoel geprojecteerd op het doek. De sfeer zat er al onmiddellijk in, het publiek wachtte ongeduldig af, maar genoot van deze intro. Marco gooide de schommelstoel opzij van het podium, verdween weer en iedereen wachtte in spanning af. De eerste tonen van Storytime weerklonken in de zaal, het publiek begon mee te klappen op het ritme. De band kwam het podium op, maar we zagen slechts schimmen achter het doek. Dit doek werd door wind blazers weggeblazen, waardoor de witte stukken stof begonnen te wapperen, een heel mooi effect. Na het eerste refrein viel het doek heel getimed naar beneden. Het publiek reageerde luidkeels enthousiast om de band nu voor het eerst te aanschouwen. Wat een energiebom die losbarstte.

De hele band had er duidelijk zin in. Net als het publiek reflecteerden ze energie, opnieuw naar hen toe. Anette Olzon was zeer goed bij stem, wie vroeger nog twijfelde aan haar capaciteiten zal deze keer over de streep getrokken zijn. De evolutie in haar stem sinds de Dark Passion Play tour in 2007-2009 is opmerkelijk te noemen. Het nieuwe album is dan ook deze keer samen met haar geschreven, wat van het vorige niet kan gezegd worden. Ze klonk zelfzekerder en meer op haar gemak dan enkele jaren geleden. Ook de interactie met de band zat volledig goed, je merkte dat het heel goed klikt en dat ze op elkander ingespeeld zijn. Naast Anette dient natuurlijk ook Marco Hietala's stem in de spotlight gezet te worden. Met dat dit pas de vijfde Europese show was, was er nog niets van vermoeidheid te merken (geldt trouwens voor beide vocalisten). Marco's krachtige stem ging door merg en been. Zijn heavy metal stem past perfect bij de songs en vooral bij de nieuwe nummers kan hij zich laten gaan en op het einde van een strofe of refrein even goed doorschreeuwen. Dat ze al een Finse tour achte r de rug hebben is ook hoorbaar, want zowat elk duet met Anette zat goed. Dat hij ook niet schuw is om zijn microfoon even te verlaten was ook leuk, verschillende keren liep hij naar alle zijden van het podium om vervolgens weer mooi op tijd achter de microfoon te staan. Met momenten kwam het tot een samenspel (en gekke toestanden) met gitarist Emppu Vuorinen. Vooral deze twee leken zich op het podium grandioos te amuseren. Emppu is zowaar het bandlid dat het meest interactie heeft met het publiek. De blonde, kleine gitarist toverde fantastische gitaarsolo's uit zijn handen en beloonde enthousiaste mensen geregeld met een plectrum. De twee overige bandleden vielen iets minder op. Tuomas Holopainen kan onmogelijk zijn keyboard verlaten, waardoor hij voor de rechterkant van de zaal een beetje verborgen bleef. Zijn keyboard was mooi versierd, het leek een soort kruising tussen een koraalrif en een orgel. Uit de pijpen kwam bij bepaalde songs stoom en rook, waardoor Tuomas geregeld in dwarrelende rookkringen te zien was. Een zeer apart en zelfs mysterieus, spookachtig effect. Hoewel Tuomas vast staat aan de linkerkant, zal hij zijn bezigheid wel gehad hebben met de hoeveelheid fangirls die steeds proberen om voor hem te staan en zijn aandacht te trekken. Last but not least, drummer Jukka Nevalainen. Heel vaak op de achtergrond en dat was nu niet anders. Een drumsolo kregen we niet, dus jammer genoeg geen spotlight moment voor Jukka. Toch weet ook hij op te vallen, hij bonkt zo hard op zijn drums dat het lijkt alsof hij enkele drums of zijn stokken aan diggelen gaat slaat tijdens het optreden.

Werd er zonet gezegd last but nog least? Dan zou het bijna zesde lid van Nightwish vergeten worden. Het gaat hier om Troy Donockley, de man met zijn instrument dat de uilean pipes heet, een doedelzak afkomstig uit Ierland. Troy tourt al de hele tijd mee. Vooral bij de folk achtige Nightwish nummers hoort hij er net als op de albums gewoonweg bij, maar ook bij enkele oudere nummers gaf hij er een extra touch aan. Dit maakte op hun beurt het geheel alweer uniek en niet te vergelijken met Nightwish shows van een vorige tour. Troy werd wel niet aangekondigd zoals dat op voorgaande optredens het geval was, een aantal aanwezigen konden zich dus vragen stellen bij deze zesde persoon die bij een aantal nummers op het podium verscheen.

De setlist stond uiteraard in het teken van Imaginaerum, waardoor niet zoveel oude nummers gespeeld zijn. Dit was echter geen gebrek, Imaginaerum is immers opnieuw een meesterwerk, objectief bekeken en niet afgaand op een bepaalde muzieksmaak. Dit kan ook niet wegens de variëteit aanwezig in het album Imaginaerum. De songs kwamen live nog beter en sterker over dan op CD. Om niet teveel te proberen verklappen voor het Belgische optreden in Vorst Nationaal, zal de setlist niet geplaatst worden. De setlist verandert immers niet veel naargelang de shows vorderen. Deze kunt u verwachten na de show in Vorst Nationaal, met een uitgebreid verslag van de nummers. Wat wel kan gezegd worden, is dat de nieuwe nummers inslaan als een bom. Misschien kan zelfs gezegd worden dat de 'nieuwe era' nu pas goed van start is gegaan. De setlist was ondanks het dominerende Imaginaerum veelzijdig en gaat van hard naar zacht en opnieuw naar hard. Voor iedereen is er wat wils en ook fans van akoestisch en folk komen aan hun trekken. Singles zoals Amaranth, The Islander, Wish I had an Angel en Nemo blijven aanwezig, al wordt Nemo deze keer akoestisch gespeeld, wat het alleen maar intiemer maakt. Op het einde kregen we een dosis vuurwerk. Anette kan niet tegen luide knallen en liep op het einde van het laatste nummer het podium af, al zwaaiend naar het publiek. Nightwish kwam, zag en overwon overtuigend. Zelf benieuwd? Rep je dan op 16 april naar Vorst Nationaal! Je zal niet teleur gesteld worden!

ISS Dome, Düsseldorf - Zaterdag 14/04/2012

10:15: in Amsterdam de dag ervoor zat rond dit uur nog niet veel volk, zowaar was er nu nog minder. En dit op een zaterdag, een dag dat er toch veel mensen niet moeten werken. Maar net als in Amsterdam was dit geen reden tot paniek, het volk zou wel later toestromen. De ISS Dome in Düsseldorf is wel bijna dubbel zo groot als de Heineken Music Hall in Amsterdam, maar liefst 11.000 man kan hier binnen. Slechts een beperkt deel van de bovenverdieping was niet toegankelijk, dus het beloofde een grote opkomst te worden. Geleidelijk aan begon wat volk te arriveren de komende uren.

15:00: nog steeds niet zoveel volk, minder dan in Amsterdam. Het leek erop dat er drie ingangen zouden zijn, de aanwezigen hadden zich dus verspreid over de drie. Met de nadruk op leek, want rond 15:00 kwam de security naar buiten. Iedereen moest zo'n 20 meter naar achter, ze spanden een lint rond lantaarnpalen waar de mensen moesten achter blijven staan tot alles op zijn plaats stond. Ze begonnen twee rijen te vormen met hekken, die een heel eind naar links en rechts gingen. De mensen wisten niet wat er ging gebeuren en liepen wat paniekerig en ongeduldig naar de uiteinden van de linten. Hoe dan ook, de wachtrij die er was gevormd voorheen door de vroege vogels, was ook deze keer volledig om zeep. Mensen die later waren toegekomen, hadden niet de intentie om de vroege vogels voor hen te laten, zoveel was duidelijk. Gelukkig waren er ook sympathieke Duitsers die van mening waren dat wie voor hen er was, ook daadwerkelijk voor hen mochten. Wel jammer voor de mensen die aan de verkeerde deuren stonden die niet opengingen.

16:00-17:30: iedereen stond nerveus en in de kou dicht op elkaar gepropt in de twee gemaakte wachtrijen. Tot groot ongenoegen begon het dan ook nog eens te regenen. Paraplu's gingen open maar uiteindelijk kregen we nog een streepje zon te zien voor de deuren opengingen. Bussen naar de ISS Dome arriveerden een voor een, die steeds een lading fans afzetten. De wachtrijen waren hier uiteindelijk grandioos, niet te vergelijken met Amsterdam. Zo'n half uur voor openingstijd begon iedereen al nerveus te worden, de security was hier ook veel strikter, dat was al eerder duidelijk bij het opzetten van de hekken.

18:00: twee security mensen maakten de linten die tussen de hekken waren gespannen los nadat de deuren werden geopend en een hele groep security mensen zich positioneerden om de mensen te fouilleren voor ze mochten binnengaan. Hier verliep alles zeer rustig, de mensen werden uitgebreid gefouilleerd, tickets werden gecontroleerd en er werd zelfs binnen diverse malen op gehamerd om niet te lopen. Dat deed dan ook niemand, uit schrik buiten gestuurd te worden. Alles verliep heel ordelijk, dit moet dan ook als je zo'n 11.000 man kan verwachten. De zaal was nog zo goed als leeg, wat een ideale plaats op de eerste rij opleverde. Het volk stroomde vlot binnen en in een mum van tijd leek al minstens de helft van de zaal gevuld te zijn.

19:00 Na een uurtje mocht Eklipse aanvangen. Voor een volledig beschrijving van Eklipse, zie boven. Eklipse leek al wat meer op hun gemak. De vier dames speelden zelfzekerder en hadden iets meer te zeggen door de microfoon tussen de nummers door. Je moet het maar doen, als klein groepje optreden voor zo een massa. De setlist was dezelfde, muzikaal dus absoluut geen verschil. Wel was de grote banner hier niet aanwezig, het decor bestond alleen uit de witte stoelen en de lantaarnpalen.

19:25: ook nu begon vrijwel onmiddellijk na Eklipse de heavy metal band Battle Beast. Battle Beast was de dag ervoor al zelfzeker genoeg, ze straalden opnieuw diezelfde energie uit. Het zag ernaar uit dat we exact dezelfde setlisten zouden krijgen als de dag ervoor. Hun debut album 'Steel' werd goed voorgesteld aan de Duitsers, enige verschil was dat ze het publiek nu beter meekregen dan in Amsterdam. Het publiek apprecieerde Battle Beast duidelijk, de Duitse Nightwish fans hebben hen hartelijk welkom geheten. Dit gaf Battle Beast extra energie, ze konden meer met het publiek doen. Zo moest het publiek op het einde meezingen met zangeres Nitte, in het begin slechts enkelen, maar na wat aanmaningen zeer veel mensen. "Jullie moeten opgewarmd worden voor Nightwish, daar zijn we hier voor!", zei de sterke frontvrouw. Missie duidelijk geslaagd.

20:40: naast de setlisten waren zelfs de uurschema's quasi hetzelfde. Na een goed half uur decor opzetten begon Nightwish aan een gelijkaardige setlist. Opnieuw wordt hier niet dieper op ingegaan tot de Belgische show in Vorst Nationaal voorbij is. Wie toch benieuwd is en zich niet kan houden, kan een kijkje nemen op de website Setlist.fm. Het is altijd oppassen met door de mensen gemaakte setlisten op internet, maar deze keer klopt het met wat ze daadwerkelijk gespeeld hebben.

Geen teken van vermoeidheid bij de band te bespeuren. Anette zag er wel anders uit, laten we het een vrouwelijk iets noemen om voor elk optreden een andere outfit aan te doen. In Amsterdam droeg ze een glitterbroek met een bijpassend blouse, hier in Düsseldorf had ze dit omgeruild voor een mooi zwart kleedje en een veer erop op borsthoogte. Classy en stylish. Ook had ze deze keer een verband om haar rechterhand, blijkbaar had ze een paar optredens terug haar vinger gebroken of verstuikt, maar toen on stage de pijn verbeten en er niet meer op gelet. Jammer genoeg voor haar het hand waarmee ze haar microfoon vasthoud, maar gelukkig leek ze hier niet al teveel last van te hebben.

De band was ook nu weer in topvorm. In de ISS Dome leek meer dynamiek te zijn, het publiek reageerde enthousiaster, wat het gevoel gaf dat het optreden hier beter was. Muzikaal zal echter niet veel verschild hebben. Dezelfde nummers zijn gespeeld in dezelfde volgorde. Vocaal natuurlijk wel 'op het moment zelf' stukken en dialogen en andere tussenstukken tussen de nummers door. Zo was er Marco's grap over 'slow sex' als inleiding op Slow, Love, Slow. Ook hier kregen we vuurwerk te zien op het einde van de show, voorafgegaand door confetti wat in Amsterdam niet het geval was. De sfeer zat er ook hier van begin tot einde volledig in, zelfs nog meer om eerlijk te zijn. De Duitse fans werden dus net als de Nederlanders ook getrakteerd op Nightwish op hun best. De volgenden die aan de beurt zijn, zijn de Belgen!

Vorst Nationaal - Maandag 16/04/2012

10:30: net als op voorgaande concerten waren er al enkele vroege vogels, zo’n tien personen die aan de vijf ingangen van Vorst Nationaal verspreid zaten. Het leek een mooie dag te worden, de zon scheen en die lentewarmte deed deugd. Maar de lentezon verdween achter donkere wolken en we werden getrakteerd op koude wind en zowaar een hagelbui, tot zover het mooie weer.

17:00: de security kwam buiten even een kijkje nemen. Fans waren al wat meer toegestroomd, verspreid over alle ingangen. Helaas voor de middelste rij werd een hek gezet. De security vroeg wel vriendelijk aan de meest rechtse rij om de voorste mensen ook vooraan te laten staan. Niemand hoefde dus te vrezen voor hun kans op front row, tot nu toe uniek op deze tour.

18:00: nu pas was er al heel wat volk voor de ingang. Tot aan het einde van het pleintje voor Vorst Nationaal stonden mensen in slordige rijen te wachten tot de deuren zouden opengaan om 18:30. Beetje bij beetje nam de spanning toe en mensen begonnen te drummen.

18:30: acht security mensen kwamen naar buiten en deden de poorten open. Ze maanden aan tot kalmte en vooral niet lopen. Ook binnen bij de ticketcontrole werd hierop gehamerd, maar de Nightwish fans trokken zich hier niet veel van aan. Eens voorbij de scanners, liepen mensen her en der naar de zaal, sommigen verdwalend in het doolhof dat Vorst Nationaal kan zijn. Deze ondertussen hierin ervaren reporter wist als een van de eersten de zaal binnen te lopen en kon met gemak een plaats op de eerste rij bemachtigen. Meer dan op de vorige optredens werd er hier fel gedrumd en geduwd, het was minder comfortabel staan dan voorheen. Dit toont alweer aan dat Belgische fans vrij hevig zijn.

19:05: Eklipse startte met hun set. Dit vrouwelijk viertal speelde op hun snaarinstrumenten covers van diverse populaire songs. Deze keer echter waren er enkele foutjes te bespeuren, ze speelden iets minder strak dan voorgaande twee keren. Nochtans leken ze zich comfortabel te voelen hier in Vorst, hun podium uitstraling zat dan weer wel goed. Ze waren beweeglijker, wisselden vaker van plaats en hadden meer te zeggen tussen de nummers door, al bleef het bij een korte voorstelling van de band, aankondiging van de nummers en bedanking van het publiek. Het Belgische publiek was trouwens zeer enthousiast over Eklipse, ze konden het zeker appreciëren en zongen en klapten zelfs mee met de nummers, iets wat voorheen nog niet gebeurd was. Voorheen gingen de vrouwen van Eklipse bij het laatste nummer een voor een het podium af. Deze keer deden ze dat ook, maar bleef de celliste zitten en bij de allerlaatste noten van Coldplay cover ‘Clocks’ kwamen de andere drie dames haar vergezellen om samen een buiging te maken en het publiek te bedanken. Een geslaagde performance, waardoor die steekjes die ze soms lieten vallen hen vergeven worden.

De setlist:

  • Cry me a River
  • Wonderful Life
  • Paparazzi
  • The Godfather theme
  • In the End
  • Clocks

19:35: het tijdschema dat Vorst Nationaal publiceerde, werd overhoop gehaald toen Battle Beast al een half uur vroeger begon. Net zoals in Amsterdam en Düsseldorf begonnen ze zowat vlak na Eklipse. Battle Beast kan het tegenovergestelde genoemd worden, ze spelen heavy metal en moesten het publiek opwarmen voor Nightwish. Alweer missie geslaagd, de Belgen deden heel goed mee, Battle Beast had duidelijk succes. Net als voorheen had de band er zin in, hun dynamiek werd zowaar naar het publiek gereflecteerd. Het duurde niet lang eer ze het publiek meekregen, de vocaliste Nitte Valo kan als geen ander het publiek bespelen en hen aanzetten om actief mee hun heavy metal te beleven. Er werd veel geklapt, met de vuisten in de lucht gezwaaid en zowaar zelfs gezongen. Sommige teksten van nummers zoals ‘Steel’ en ‘Enter the Metal World’ zijn dan ook tijdens het spelen zelf vrij snel aan te leren. Battle Beast warmde het publiek alvast op voor Nightwish. Naast de krachtige stem van de zangeres, waren ook de gitaarsolo’s van goeie kwaliteit. Hun heavy metal werd gesmaakt in België.

 

De setlist:

  • Intro
  • Justice and Metal
  • Armageddon Clan
  • Cyberspace
  • Steel
  • Iron Hand
  • Victory
  • Enter the Metal World
  • Show me how to die

20:45: hoewel er bij de support acts lang nog niet zoveel volk was, was de zaal nu gelukkig toch wat gevuld. Het bovenste zitgedeelte van Vorst Nationaal was afgesloten, wat er toch op wijst dat er minstens zo’n 1000 tickets niet verkocht waren. Hoewel het Belgische publiek dan misschien in de minderheid was in vergelijking met Amsterdam en Düsseldorf, maakten ze zowaar het meest lawaai van allemaal. Zoals gewoonlijk was de intro van Nightwish Taikatalvi, waarbij Marco Hietala in een schommelstoel zat, hij zijn deel in het Fins zingt en de stoel op een stoere manier weggooit. Dit allemaal was te zien achter een gaas met witte stof eraan vastgehecht, waarop schijnwerpers het silhouet van Marco en schommelstoel projecteerden. Dit doek werd vervolgens met wind geraakt bij aanvang van Storytime, waardoor de witte stoffen begonnen te waaien, een spookachtig effect. De band kwam het podium op en pas na het eerste refrein viel dit doek naar beneden. Een geluidsbom barstte los toen het publiek de band eindelijk te zien kreeg. Massaal geheadbang, geklap en gezwaai met de handen in de lucht tot gevolg. De single Storytime klinkt niet alleen op album goed, ook live gaven ze er een lap op. Anette Olzon was weer goed bij stem en zong de pannen van het dak. Er werd nog even verder gegaan op de harde toer met Wish I had an Angel. Een nummer waar nu Marco kon in uitblinken. Zijn krachtige stem stelt niet teleur, dat deed het ook nu niet. Ook de duetten en afwisselingen met Anette waren zeer geslaagd.

Tijd voor iets rustiger. De eerste single van Dark Passion Play werd gespeeld: Amaranth. Zeer populair bij het brede publiek en een leuke meezinger, wat het publiek dan ook openhartig deed. De Belgische fans gingen echt uit hun dak voor Nightwish, meer dan in Amsterdam en Düsseldorf.

De band verdween vervolgens even van het podium. De intro van Scaretale speelde af en toen de band opnieuw in actie kwam was het een waar headbang moment. Anette haar zang klonk live minstens even leuk als op het album, ze speelde zelfs nog wat op de situatie in door her en der wat toe te voegen. Ook Marco kon hier even alles geven, hij leek zich grondig te amuseren en het publiek te entertainen zoals hij dat zou graag en goed doet. Vooraan deed iedereen goed mee met ‘hoo-haa’ te roepen toen Marco hierom vroeg. Scaretale is een echt live nummer, het sloeg in als een bom.

Tijd voor iets helemaal anders met Slow, Love, Slow. Anette zette een hoed op terwijl zij en Marco plaatsnamen op twee barkrukken. Bij aanvang kon Marco het niet laten met de titel in een grap te maken. Deze keer geen slow sex, maar een steek naar de Europese politiek toe. Alles gaat daar soms ook zo ‘slow’. Maar vermits hij een drukke reiziger is, houdt hij wel van de euro. Het jazzy nummer van Imaginaerum zal allicht verschillende meningen in het publiek teweeg brengen, maar het was een leuke afwisseling. Een deel van publiek ging in elk geval op in de muziek, vooral toen Emppu Vuorinen zijn gitaar stukje solo speelde. Monsieur Vuorinen deed dat goed, zoals Anette hem aankondigde.

Opnieuw een totale wisseling hierna met I want my Tears back. Een folky nummer waarvan je gewoonweg happy wordt. Je zou kunnen spreken van een hoogtepunt, maar dat zou inbreuk doen op alle andere songs uit de setlist. Troy Donockley stond de band bij vanaf dit nummer met zijn Ierse doedelzak, waardoor ze dus met zes op het podium waren. Het publiek ging enthousiast op in dit prettige lied.

Tot nu toe hadden we nog niet echt oud materiaal gehoord. Come Cover Me was het eerste hiervan, en meteen ook het oudste nummer dat gespeeld werd. Anette zong ook dit zeer goed, haar stem was zeemzoet vooral op het einde toen de instrumenten van de andere bandleden wegstierven. Luid applaus en geschreeuw luidde op uit het publiek, Anette bedankte even de toeschouwers voor hun support.

Na dit alles was het tijd voor het akoestische deel van de show. Dit begon met de laatst uitgekomen single The Crow, the Owl and the Dove. The Birdie song zoals het ook genoemd wordt deed het publiek kalmeren. In het verlengde hiervan lag The Islander. Beide nummers zijn bedacht door Marco en ze konden op veel respons uit het publiek rekenen. Bij The Islander, nog meer dan bij de Birdie song, werd volop meegezongen. Marco riep op om lichtgevende dingen zoals gsm’s, aanstekers en camera’s in de lucht te houden en heen en weer te wiegen op de muziek. Prachtige beelden als je even naar achter keek, vooral op de tribunes een verdiep hoger. Ook Nemo kon niet ontbreken in deze tot nu toe spetterende setlist. Het werd akoestisch gespeeld, een idee van Anette om er toch eens wat verandering in te brengen in vergelijking met vorige tours. Nemo kon op deze manier menig aanwezige bekoren, de tekst blinkt extra uit door de zachte, akoestische gitaren en de inbreng van Troy’s fluittonen maakten het een uniek iets.

   

Na deze drie softe nummers moest het publiek terug in gang schieten, en wat beter om dat mee te doen dan Last of the Wilds. Net als voorganger I want my Tears back een folk nummer, waarop wat gedanst of gesprongen kon worden. Anette kon nu een adempauze halen, het nummer is immers instrumentaal. Een leuke overgang naar het volgende: Planet Hell. Dit knodigde Marco zeer ludiek aan met de verwijzing tussen Anette en het nummer: "please welcome your mistress and dominator Anette Hell!"

Met Planet Hell zat het publiek weer vol pit. Zo hoort dat ook, met de nodige pyro’s stond de zaal bijna letterlijk in vuur en vlam, vooraan was het in elk geval lekker warm. Anette moet met dit nummer vriend en vijand verrast hebben, ze zong het fantastisch. Natuurlijk speelt Marco ook een grote rol hierin, die hij uiteraard zeer goed vervulde. Een song met veel kracht, dat staat dus op het lijf geschreven voor hem met zijn bulderende heavy metal stem. Het publiek deed uitbundig mee vooral bij de refreinen, waarbij zowel Marco als Anette samen zongen.

Het was duidelijk dat er opnieuw een harder deel van de setlist was aangekomen. Met Ghost River deden ze verder in dit elan. Zeer bombastisch en opnieuw zeer geslaagd, maar eigenlijk kunnen we dit van zowat alle nummers tot nu toe zeggen. Dead to the World deed hier nog een schepje bovenop, het publiek leek wild te worden met dit Century Child nummer. Luidkeels werd meegezongen en fans van het iets hardere werk konden naar hartenlust headbangen.

Al deze nummers vlogen voorbij, zo waren we plots al aan het laatste nummer toe. Een ode aan de overleden Gary More, Over the Hills and Far Away. Veel kritiek was hier al op gekomen, maar dit viel uiteindelijk live zeer goed mee. Verkeerde teksten zijn niet onmiddellijk opgevallen indien ze er waren, het was gewoon een echt sfeermoment. De duetten zaten deze keer ook goed, hoewel Marco misschien een beetje Anette overstemde.

Het publiek vroeg uiteraard om meer, hier kon het toch nog niet eindigen. We moesten niet lang wachten tot we Troy opnieuw het podium zagen opkomen. Met zijn ‘uilean pipes’ speelde hij de intro van Finlandia, aangevuld door keyboard van Tuomas en gitaar van Emppu. Een tweede intro als het ware en een voorganger voor het indrukwekkend Song of Myself. Dit nummer bestaat uit drie delen, waarvan het laatste deel een gedicht is. De woorden hiervan werden getoond op het grote scherm achteraan, terwijl deel een en twee live werden gespeeld. Samen met de pyro effecten zowaar nog een hoogtepunt!

Er werd tot slot afgesloten met Last Ride of the Day. Nog even goed gas geven dacht de band, ook dit was een zeer leuk nummer en live fantastisch gebracht. De duetten tussen Marco en Anette waren subliem, ondersteund door de bonkende drum van Jukka, de snijdende gitaarkunsten van Emppu en uiteraard de keyboard tonen van Tuomas. Confetti kanonnen schoten links en rechts papiertjes de lucht in die doorheen de zaal naar beneden dwarrelden. Anette verliet plots bij de laatste zinnen van het refrein het podium, al wuivend naar het publiek. Reden hierom was dat er bij de laatste tonen vuurwerk werd afgeschoten, letterlijk een spetterend einde!

Vlak hierna klonk de song Imaginaerum nog na, terwijl de band elkaar omhelsde en boog voor het publiek. Ze waren de Belgische fans enorm dankbaar voor hun support, gooiden nog wat spullen zoals plectrums, handdoeken en drumstokken in het publiek en maakten een triomfantelijke aftocht. Zoals al eerder gezegd: Nightwish kwam, zag en overwon, ook deze keer België.

De setlist op een rijtje:

  • Taikatalvi
  • Storytime
  • Wish I had an Angel
  • Amaranth
  • Scaretale
  • Slow, Love, Slow
  • I want my Tears back
  • Come Cover Me
  • The Crow, the Owl and the Dove
  • The Islander
  • Nemo
  • Last of the Wilds
  • Planet Hell
  • Ghost River
  • Dead to the World
  • Over the Hills and Far Away

Bis:

  • Finlandia
  • Song of Myself
  • Last Ride of the Day
  • Imaginaerum (outro)

Palais Omnisports de Paris-Bercy - Dinsdag 17/04/2012

13:20: in het grote Parijs eerst even de venue gaan checken om een beeld te hebben van hoe groot deze zaal nu precies zou zijn en waar de ingangen precies gesitueerd waren. Het Palais Omnisports de Paris-Bercy kan maar liefst 17.000 mensen verwelkomen en slechts enkele zitbalkons bovenaan waren afgedekt. In vergelijking met voorgaande optredens was er hier al meer volk op dit uur aanwezig. Zelfs enkele fanatiekelingen hadden hun tent mee en hadden dus overnacht aan de ingang.

16:30: dat deze Nightwish show niet zou kunnen vergeleken worden met voorgaande was nu wel overduidelijk: de wachtrij die er voorheen was, was niet dubbel, driedubbel of zelfs vierdubbel zo groot geworden, maar minstens vijfdubbel. Het eerste gedeelte was afgezet opdat alles wat vlot zou verlopen, de overige wachtenden en aankomende mensen moesten in een mooie, afgebakende rij gaan staan. Het miezerde en regende pijpenstelen ondertussen hier in het Parc Bercy, waar de wachtrij doorliep.

18:05: met zo’n vijf minuten vertraging ging ingang poort 27 open. De security fouilleerde iedereen grondig vooraleer hen binnen te laten. Allicht was er net zoals bij de andere shows een kleine stormloop bij de voorste rij, maar eens de eerste lading binnen was, verliep alles zeer ordelijk en rustig.

19:30: pas een uur en half later begon de eerste supportband: Eklipse. Voor een muzikale beschrijving, zie boven. Deze keer klonk wel alles foutloos. Het Franse publiek reageerde zeer enthousiast, waarschijnlijk het beste publiek ooit voor Eklipse tot nu toe. Er werd massaal geklapt op de nummers en zelfs af en toe ‘oh!’ geroepen bij het herkennen van een cover. Vooral het themalied van The Godfather leek de Fransen het meest te bekoren.

20:05: Battle Beast mocht gelukkig vrijwel onmiddellijk hierna aanvangen. Niet veel extra kan over hun optreden gezegd worden dan hierboven al vermeld is. Dezelfde setlist, dezelfde sfeer. Ook hier in Parijs kregen ze het publiek goed mee.

21:20: Na de 40 minuten durende set van Battle Beast en vervolgens een goed half uur wachten, mocht Nightwish eindelijk beginnen. De setlist en alle attributen waren hetzelfde, ook de intro Taikatalvi en Storytime dat er op volgde was quasi hetzelfde gebracht. Het publiek was hier in Parijs niet alleen enorm luidruchtig maar ook zeer uitgelaten. Parijs houdt van Nightwish, dat is zeker.

Na Storytime kwam Wish I had an Angel, een zeer gekend nummer. Het Franse publiek begon ongelooflijk te duwen, de eerste rij werd haast verpletterd. Hevig geduw en getrek vond plaats, haast mensen die omver vielen omdat ze naar links of rechts werden geduwd. Dit maakte het optreden soms wel wat ongemakkelijk. Wish I had an Angel viel meer in de smaak dan Storytime blijkbaar, en ook Amaranth was razend populair bij het Franse publiek.

De Fransen leken het nieuwe album blijkbaar niet zo goed te kennen… Iedereen stond vreemd te kijken toen de intro van Scaretale werd gespeeld, het drong pas later door dat dit toch wel een fantastisch nummer is. Na Scaretale zou Slow, Love, Slow volgen afgaande op de vorige setlisten, maar niets was minder waar. Plots hoorden we de tonen van The Siren, wat een ongelooflijke reactie in het publiek opwekte. Alweer zo’n hevig duw moment op de voorste rijen, het was intensief maar zeker de moeite waard. Al is het hier toch nog steeds wennen aan de totaal andere manier van zingen van Anette dan op het album Once.

Met dit nieuwe nummer in de setlist was het nu wel de beurt aan Slow, Love, Slow. Eindelijk zag de band de kans om het Franse publiek uitvoerig aan te spreken. Paris, the city of love… Amours… Slow… Love… Aldus Marco. Een zeer leuke dialoog tussen Marco en Anette over de stad van de liefde. Na dit rustige nummer ging het publiek uit de bol op I want my Tears back, hoewel, het viel nog mee in vergelijking met voorgaande nummers van het album Once.

Het nummer dat uit de setlist verdwenen was, was Come Cover Me. Vrij jammer, het was het enige pre Century Child nummer in de setlist (de cover Over the Hills and Far Away niet meegerekend). Het akoestische moment was nu dus aangebroken na het folky I want my Tears back. Bij ‘the Birdie song’ (The Crow, the Owl and the Dove) ging het er zeer rustig aan toe, het was vooral The Islander en Nemo die uitermate in de smaak vielen. Bij The Islander was het machtig om zien hoe tot helemaal achteraan en bovenaan lichtjes werden aangestoken. Bij Nemo had Nightwish France (de Franse Nightwish fanclub) witte A4 papieren met een zwart hart erop de lucht ingestoken, terwijl het publiek uit volle borst meezong op deze akoestische versie. De band vond dit uitermate leuk, Anette bedankte het publiek. Bij Nemo dwarrelden ook papiertjes naar beneden, wat een sneeuweffect gaf.

Het publiek ging pas echt uit de bol bij Last of the Wilds. Blijkbaar een zeer populair nummer hier in Parijs, zowaar het meeste sfeer en activiteit van allemaal. In elk geval niet te vergelijken met andere shows.

Verder kwamen Planet Hell, Ghost River en Dead to the World aan bod, waar lustig werd meegezongen (alweer het nieuwe Ghost River het minst activiteit van deze reeks). Anette zong op vorige tour in Parijs Frère Jaques samen met het Franse publiek. Deze keer zong ze een klein stukje Frans, maar geen kat leek dit te kennen. Het klonk als volgt: “Paris l’ amours, tralalalalaaa”. Een beetje een beschamend moment vermits niemand het kende en meezong, maar dit wist ze goed op te vangen. Ze zou staken en niet meer zingen, waarop het publiek “noooon” riep. Ze gingen dan maar verder met Over the Hills and Far Away, het publiek was gekomen om haar te horen zingen in plaats van dat zelf te doen, zoals ze zei. Luidkeels werd de band hierna teruggeroepen voor hun bisnummers. De tekst van Over the Hills and Far Away leek voor het Franse publiek overigens ook niet zo makkelijk te zijn.

In de bisronde zat opnieuw geen verschil. Finlandia wekte de sfeer op, terwijl Song of Myself voor headbang momenten zorgde. Ook bij Last Ride of the Day ging het publiek nog even voluit en juichten ze bij de vele pyro effecten en de machines die confetti de lucht inspoten, deze keer een mengsel van papier en glitters. Algemeen gezien moet gezegd worden dat de sfeer uitermate goed was, maar het meest bij totaal andere nummers dan op de vorige shows, dit was wel opvallend.

De setlist:

  • Taikatalvi
  • Storytime
  • Wish I had an Angel
  • Amaranth
  • Scaretale
  • The Siren
  • Slow, Love, Slow
  • I want my Tears back
  • The Crow, the Owl and the Dove
  • The Islander
  • Nemo
  • Last of the Wilds
  • Planet Hell
  • Ghost River
  • Dead to the World
  • Over the Hills and Far Away

Bis:

  • Finlandia
  • Song of Myself
  • Last Ride of the Day
  • Imaginaerum (outro)

Rockhal, Esch-zur-Alzette (Luxemburg) - Zaterdag 21/04/2012

10:30: opnieuw waren er al enkele moedige fans op dit vrij vroege uur aanwezig aan de drie ingangen van de Rockhal in Esch-zur-Alzette. Zowaar de meest comfortabele plek om te wachten, een afdak beschermde de vroege vogels tegen de regenbuien die deze dag gretig naar beneden vielen. Dit optreden in Luxemburg lag ideaal gelegen ook voor Belgen, Fransen en Duitsers, waardoor een grote opkomst kon verwacht worden. Hekken werden op een ordelijke manier gezet, waardoor plaatsen gegarandeerd bleven. Dit moet in het algemeen gezegd worden over de Rockhal: zeer goed georganiseerd!

18:00: op het ticket stond dat de deuren zouden opengaan om 19:00, maar hier was echter twijfel over. De drie wachtrijen waren ferm vergroot en de druk en spanning bij de aanwezigen nam toe. Er was ondertussen een lange wachtrij tot ver in de straat van de venue.

18:45: een kwartier eerder dan vermelde openingstijd gingen de deuren open. Een snelle ticketcontrole en fouillering met vervolgens het op een lopen zetten naar die felbegeerde eerste rij. Het volk stroomde binnen, waardoor ook voor de eerste support band er al een groot aantal aanwezigen waren.

19:15: Eklipse mocht aan hun set beginnen. Her en der klonken er precies een paar valse noten uit de violen, maar het merendeel van het publiek zal dit niet gehoord hebben, vooral niet degenen die hen voor het eerst zagen. Voor het eerst zat er variatie in hun setlist. Het is te zeggen, een nummer minder. Zo hebben ze Clocks (Coldplay cover) niet gespeeld, maar was In the End van Linkin Park de afsluiter. Opnieuw was het leuk om zien hoe het publiek de artiesten van de covers probeerden te bedenken. Eklipse speelde dus een nummer minder, maar hebben toch hun 20 minuten gebruikt. Ze leken wel opnieuw wat onzeker hier in de Rockhal.

19:40: Battle Beast volgde opnieuw vijf minuten later. Voor het eerst klonk het geluid niet goed in het begin. Alles leek stiller te staan dan gewoonlijk en de zang van frontvrouw Nitte Valo kwam niet goed door. Dit werd doorheen het optreden wel bijgesteld, waardoor naar het einde toe het toch een actief en goed optreden werd. Ook Battle Beast moest het met een nummer minder stellen. Victory is overgeslagen in de setlist die u in bovenstaand verslag van Vorst Nationaal kan vinden. Deze extra minuten hebben ze goed opgevuld door het publiek wat meer te laten meedoen. Zo moesten we verschillende malen meezingen, eerst links, midden en rechts, dan de gehele zaal tot achteraan. Het opwarmen van het merendeel van het publiek was wederom goed gelukt, klaar voor Nightwish.

20:45: iedereen zette zich schrap voor Nightwish, die opnieuw begonnen met de Marco projectie op het doek dat voor het podium hing, gevolgd door Storytime. Zoals gewoonlijk nog voor het doek naar beneden viel al veel geroep van het publiek en een uitbarsting toen dat naar beneden viel en de band volledig te zien was. Ook Wish I had an Angel en Amaranth hadden opnieuw razend veel succes en nieuw nummer Scaretale viel ook zeer goed in de smaak. Qua publieksactiviteit moet echter ook deze show onderdoen voor Parijs, waar de mensen massaal aanwezig waren en het actiefst waren.

Bij de band leek geen spoor van vermoeidheid te bespeuren. Emppu en Marco waren opnieuw zeer actief heen en weer over het podium aan het lopen en Marco wist nog steeds het publiek goed te bespelen. Al vond hij deze keer geen passende grap voor nummer Slow, Love, Slow. Hij maakte er eerder een contradictie van: "Let's play fast Slow, Love, Slow", waarop de rest van de band even bleef wachten om met het nummer te beginnen en Marco zo nog een opmerking moest maken. Tot zover snel.

Er werd terug gegrepen naar de setlist van Amsterdam, Düsseldorf en Vorst. Dit betekent dat Come Cover Me in de setlist zat en niet The Siren. The Siren was blijkbaar exclusief voor de drie Franse optredens, namelijk Parijs, Nantes en Lyon. We konden dus opnieuw genieten van de zeemzoete stem van Anette op dit rustige, sfeervolle nummer. Wie trouwens tegendeel beweert over Anette haar stem, heeft duidelijk nog geen show van deze nieuwe Imaginaerum tour bijgewoond. Dezelfde taferelen vonden plaats zowel op het podium als bij het publiek, activiteit bij I want my Tears back en Last of the Wilds, zelfde akoestisch stuk, meezing- en sfeermomenten bij vooral The Islander en Nemo, even de beuk erin geven met Planet Hell, Ghost River en Dead tot the World, om te eindigen met Over the Hills and Far away, voor ze aan hun bisronde begonnen.

Wat dit optreden wel speciaal maakte, was de verjaardag van drummer Jukka Nevalainen. Hij kreeg enorm veel aandacht deze avond en het publiek had enkele geschenken voor hem bij, zoals banners, kaartjes en knuffelberen. Bij geregeld nummer werd hij in de belangstelling gezet. Anette verklapte overigens zijn leeftijd in een dialoog met Marco, entertainment tussen de nummers door was ook verzekerd. Marco zelf keek op van al die 'furry creatures' die op het podium werden gegooid en benadrukte het 'knuffelbeergehalte' (of eerder het 'furry' deel) in zichzelf ook even. Vrij veel unieke sfeermomenten dus, die er elders niet waren. Muzikaal kregen we eenzelfde performance en ook vocaal zat alles nog goed. Hiermee eindigt het Nightwish tour report op Festivalblog, een 'versnipperde roadtrip' die de moeite waard was. Nightwish staat er volledig opnieuw met hun nieuwste album Imaginaerum en zal zelfs de sceptici van de Dark Passion Play tour grote ogen doen opzetten.

De volledige setlist nog eens:

  • Taikatalvi
  • Storytime
  • Wish I had an Angel
  • Amaranth
  • Scaretale
  • Slow, Love, Slow
  • I want my Tears back
  • Come Cover Me
  • The Crow, the Owl and the Dove
  • The Islander
  • Nemo
  • Last of the Wilds
  • Planet Hell
  • Ghost River
  • Dead to the World
  • Over the Hills and Far Away

Bis:

  • Finlandia
  • Song of Myself
  • Last Ride of the Day
  • Imaginaerum (outro)
 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!