De eerste twee bands op de Mainstage moeten missen wegens een onverwachte file richting Puntpop te Wuustwezel. Aldus begonnen met wat toch een van DE beloftes van het laatste jaar mag genoemd worden in Belgie: Psycho 44. Ze eindigden heel hoog in Humo's Rock Rally met een wel heel strakke punk-rock gerichte set. Die strakke set zetten ze nu wederom neer, ze bewezen dat ze heel wat in hun mars hebben en een publiek gemakkelijk kunnen mee krijgen, net zoals ze dat deden in de finale van Humo's Rock Rally in AB vorig jaar, de paar ‘schoonheid foutjes’ hier en daar vergeven we hen, want ze zijn jong en moeten nog groeien, maar zullen er zeker komen… Veelbelovend, heel erg zelfs!

Broken Glass Heroes lieten me persoonlijk vorig jaar een beetje ‘met een dubbel’ gevoel achter op Pukkelpop. De vorig jaar uitgebrachte cd ‘Grandchildren of the Revolution’ deed echter het beste vermoeden, heel intens klinkende songs met momenten. Ook live viel het deze keer ondanks dat het met momenten wat ‘allemaal op dezelfde lijn was’ veel beter mee dan op Pukkelpop, tweede keer goede keer dus.

Galacticos gaven er vorig jaar op het feestje van ‘10 jaar Keremos’ nog een deftige lap op in Vooruit Gent, met de nieuwste in 2010 uitgebrachte cd onder de arm ‘Paint The Town Rad’ waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen. Met soms heel strakke nummers en ‘ingetogen’ momenten kwamen ze weer heel overtuigend over, maar net iets minder dan in Vooruit toch, dat kan natuurlijk liggen aan het verschil ‘in een zaal of op een festival’. Maar ze speelden hier toch wederom met gemak de pannen van het dak!

The Sore Losers eindigden tweede op Humo's Rock Rally 2010. Ook zij brachten in 2010 een cd uit getiteld 'The Sore Losers’, best een heel intens en soms strak plaatje, benieuwd hoe dat live zou overkomen. Op Humo's Rock Rally vond ik het soms wat naar de eentonige kant op gaan persoonlijk, maar ze hebben zeker potentieel en bewezen door hun cd en het optreden op Puntpop waarom zij zo hoog zijn geëindigd. Volgens sommige pers zelfs de gedoodverfde winnaars moesten zijn geweest. Het combineren van meeslepende songs met lekker strakke momenten die ze ook op plaat profileren zorgden er voor dat het publiek volledig in vervoering geraakte, de tent stond dan ook heel goed vol. En ook al kwam voor mij wederom dat ‘allemaal beetje op dezelfde lijn’ spook opzetten, het is een lijn die er best mag zijn! 

Gabriel Rios was voor mij de perfecte afsluiter op de Mainstage (de overige geweldige live band Triggerfinger gelaten voor wat het was wegens al genoeg gezien op andere festivals). Zijn 'zwoele' stem, het combineren van ingetogen intense momenten met een zuiders aanvoelende muziek deden de temperatuur in de toch al warme tent nog stijgen. Muziek die heel goed paste bij deze zwoele warme festival dag/avond. Jammer dat bij de rustige nummers je het publiek ook kon horen vertellen over hun laatste belevenissen in de week waardoor de magie een klein beetje verloren ging maar dat is nu eenmaal een van de nadelen van spelen op een festival. Magie op zijn zuiders, zalig!

Ook op het Vendettastage was heel wat te beleven. Bliksem hebben we door de omstandigheden gemist. Dus begon onze dag met een vleugje Rock’n’Roll. Dat hadden we toch verwacht met een bandnaam als Rock’n’Roll Allstars. Een jonge, Zweedse shockrock band die zijn inspiratie haalt bij bands als Mötley Crüe. Het was vroeg, er was weinig volk en deze allstars pasten misschien niet zo thuis in het metalplaatje dat werd verwacht in de Vendettastage.

De kloof met de volgende band was gigantisch. Rompeprop was het begin van een middagje verkleedpartijen. Zo was een van de gitaristen bijvoorbeeld verkleed in een skelet kostuum. Muzikaal klonk het als grindcore, een beetje steeds in dezelfde lijn, maar deze Nederlanders krijgen wel de prijs voor de meest bloederige outfit. En als we dan toch met prijzen smijten, de prijs voor de meeste nummers in een half uur halen ze ook met gemak binnen. Een twintigtal korte liedjes over de vuilste dingen die je u kunt inbeelden. Het was een leuke show met zowaar de eerste moshpit.

De volgende band Birdflesh dook dan weer in de kleerkast van hun grootmoeder. Ook zij speelden een korte set. Ook zij lieten de tent niet halfvol lopen. 

Dat deed de volgende band wel. De tent stond stampvol bij Diablo Blvd, die net hun nieuwe album hebben uitgebracht. Ze beukten in als een machine, met spontane pits en ‘walls of death’ als gevolg tot groot genoegen van zanger Alex Agnew. Hun nieuwe album is duidelijk een voltreffer. De interactie met het publiek was ook zeer goed, geen flauwe grapjes ‘à la Alex Agnew’, maar een pure en keiharde mengeling van rock en metal! Een eerste hoogtepunt van de dag.

De volgende band was Macabre. Hun muziek is even extreem als hun teksten en zij sloten goed aan bij Rompeprop. Als je na 25 jaar nog succes hebt met dezelfde line-up, dan ben je echt wel goed bezig! De zanger/gitarist leek op een landbouwer met zijn blauwe overall aan en hij had een microfoontje recht voor zijn mond, in plaats van in een staander. Ondanks dat leek hij amper te bewegen op het podium, je zou immers denken dat deze vorm van zingen heel veel bewegingsvrijheid geeft. De hele set leek wel een lang verhaaltje. Tussen de liedjes door vertelde hij een verhaaltje, waarna dat overging in soms naar grindcore of death metal neigende korte liedjes. De meningen in het publiek waren duidelijk verdeeld. Misschien geen hoogvlieger, maar best wel leuk om te aanschouwen.

Dat Wuustwezel tegen de Nederlandse grens ligt was overduidelijk. Maar dit zal ook deels de verdienste zijn van Peter Pan Speedrock. Peter Pan Speedrock zijn muzikale helden. Dikke Dennis verzorgde natuurlijk de intro. Ook zong hij als voorlaatste liedje een Nederlandstalige versie van Ace of Spades van Mötorhead, Schoppen Aas klonk geweldig. Maar ook zonder Dikke Dennis was het een waar feestje. Het publiek ging wild uit de bol, bij zowat elk liedje waren er crowdsurfers en moshpits. De sfeer zat er het hele optreden goed in. Een tweede hoogtepunt van de dag!

The Sword overtuigde niet. Deze jonge band speelde een mooie set maar vervaagde een beetje tussen het geweld dat hun vooraf ging en dat nog komen zou. Ondanks dat ze al support mochten zijn voor het grote Metallica in oa. het Sportpaleis, ook hier konden ze niet overtuigen. Er was amper interactie met het publiek en de stem paste niet zo goed bij het muzikale, wat een beetje jammer was vermits muzikaal het nog wel in orde klonk.

En dan was er Tankard. Meteen de topper van de avond, opnieuw stond de tent stampvol net als bij Diablo Boulevard en Peter Pan Speedrock. Hun alcohol-themed thrash metal maakt het allemaal iets luchtiger. Tankard was overigens de enige thrash metal band van de dag en als snel werd duidelijk dat het publiek hier op wachtte. Tankard heerste en ze speelden de tent plat, met menig ruige moshpit bij vrijwel elke song.

Van een volle tent naar een heel wat minder volle tent voor Marduk, een beetje een vreemde eend in de bijt tussen al de andere bands. Maar ik denk niet dat Marduk daar wakker van lag. Je houdt van black metal of je houdt er niet van. Marduk speelde een prachtige show, ze wekten een agressief sfeertje op. En het weinige volk dat het aandurfde de eerste rijen te betreden, maakte er een waanzin van. Misschien horen ze niet thuis op een all round festival als Puntpop, maar toch slaagden ze er in het nog even heel interessant te maken. Interactie met het publiek, enkele moshpits en heel veel geheadbang en het opwekken van agressie, Marduk bewees toch wel tot de groten der Black Metal te horen.

Puntpop was een zeer geslaagd dagje met veel variatie. Laat ons hopen dat de volgende editie even spectaculair wordt.

Alle informatie over het Puntpop festival vindt u hier terug en op de officiële site hier.