Review AC/DC @ Dessel

Datum: 
maandag, 6 juli, 2015

Het is ongebruikelijk om twee weken na Graspop Metal Meeting opnieuw op de Stenehei weide rond te lopen. Wat was hier twee weken later nog te doen, op dit terug groen geworden terrein waar alle eet- en drankstanden (inclusief de wijn- en cavabar, Belgian beer bar en vele Graspop logo's) nog op exact dezelfde plaatsen stonden? Het sinds januari én in 2 uur tijd uitverkochte festivaloptreden van AC/DC, de Australische alom gekende rockers.

Een dag na hun doortocht in Dessel moet AC/DC het op verschillende fora ontgelden dus laten we van deze inleiding even gebruik maken om het vitriool te spuien zodat we er meteen van af zijn. Natuurlijk ware het leuker geweest indien AC/DC gewoon één van de headliners was op het voorbije Graspop Metal Meeting maar iedereen die iets kent van de geplogenheden in de muziekwereld heden ten dage weet dat zulks onmogelijk was. En ja, de Australische band is ook een waar bedrijf dat zijn spullen tegen exuberante prijzen te koop aanbiedt (voetbalshirt aan € 100 het stuk); maar feit blijft dat geen enkele band ter wereld zo’n opwindende rockshow weet op te voeren als AC/DC, wat Gene Simmons ook moge beweren of dromen.

Wanneer om stipt 14:00 de wagen op een van de parkings staat, blijkt dat lang niet de enige te zijn. De metalplaza is al behoorlijk gevuld en met name de uitdagend geklede danseressen op het DJ-platform hebben reeds flink wat bekijks van het aanwezige publiek dat qua leeftijd de gemiddelde Graspopbezoeker toch met 10 à 15 jaar overtreft. Elke zelfrespecterende Belgische rocker of metalhead voelt zich hier opnieuw thuis. De metaldome van op Graspop heeft plaatsgemaakt voor de hoofdingang en de Jupiler stage is ook verdwenen (net als de marquee verderop) maar verder zie je weinig verschil. Wanneer iets na 16:00 de poorten naar de eigenlijke festivalwei eindelijk opengaan, ontstaat er een grote toeloop om toch maar de begeerde plaatsjes op de eerste rij te bemachtigen voor een speciaal voor AC/DC gepimpt podium. Vanaf dat moment is het welgeteld nog 6 uur de verzengende hitte trotseren alvorens de aftrap van het concert gegeven wordt.

Wie opent voor AC/DC weet van bij aanvang dat men gedoemd is tot een bestaan in de marge maar desalniettemin proberen Rivals Sons en Vintage Trouble er het beste van te maken. De twee openers tappen uit een opvallend verschillend vaatje. Rival Sons poogt enig enthousiasme los te weken met vrij traditionele hardrock maar slaagt daar slechts matig in. Het is warm, de zon schijnt en de mensen eten en drinken nog iets, terwijl de band eerder achtergrondmuziek lijkt. Tot nu toe is iedereen er nog voor het plezier, niet de muziek. Het is dan ook ondankbaar om te openen voor een publiek dat enkel en alleen in de de nostalgische hoofdact geïnteresseerd is.

Maar Vintage Trouble speelt in op de verrassing door te kiezen voor een show die vol staat van typisch Amerikaanse blues gecombineerd met modderige riffs. Respect voor de griezelig op James Brown lijkende zanger die onvermoeibaar oproept tot handgeklap en zelfs een Mexican wave, maar verder dan de eerste 10 rijen reikt zijn invloed niet op her en der een groepje mensen verderop na. Nog steeds is het eerder wachten op de hoofdact en ondertussen wat plezier maken en een babbeltje slaan, al lijkt het er op dat de band toch de goedkeuring krijgt van het publiek.

Maar dan, wanneer het introductiefilmpje start lijkt het alsof er een stroomstoot door het publiek gejaagd wordt. Reikhalzend focust men op de schermen waarop een komeet richting aarde suist. Op het moment van de impact op aarde ontploft ook het podium. Vuurwerk spat uit elkaar en de openingsriff van Rock Or Bust verscheurt zowel spanning als trommelvliezen. Het geluid zal tijdens dit concert -Joke Schauvliege ten spijt- steeds loeihard blijven staan.

Vanaf dat moment zijn we vertrokken voor een rockshow die zijn gelijke niet kent. Akkoord, de close-ups van de bandleden zijn weinig flatterend en tonen duidelijk dat we hier te maken hebben met een verzameling grootvaders, maar wie de ogen sluit en enkel vertrouwt op zijn gehoor hoort een band die ondanks de leeftijd nog steeds in bloedvorm verkeert. De stem van Brian Johnson is nog steeds goed en even rauw als vroeger en ook de geschifte gitarist Angus Young is nog steeds het podiumbeest dat hij altijd geweest is. Met zijn typische moves en outfit bracht hij een lach op menig gezicht.

Het is genieten geblazen met een setlist om vingers, duimen en god weet welke andere lichaamsdelen af te likken. Shoot To Thrill en Back In Black schroeven het adrenalinepeil nog een beetje op. Het nieuwe Play Ball is eerder een leuk tussendoortje dat afbleekt tegenover het volgende nummer Dirty Deeds Done Dirt Cheap​, waarbij het publiek luidkeels het refrein meezong. Maar wanneer Thunderstruck wordt ingezet gaat het publiek pas helemaal uit zijn dak. Duizenden smart- en andere phones gaan de lucht in om dit moment vast te leggen waarbij het slechte karakter van ondergetekende vurig hoopt op een gezamenlijke blikseminslag in al deze toestellen tegelijk, je kan nu eenmaal onmogelijk opgaan in een nummer en tegelijk bezig zijn met de opnamekwaliteit van je filmpje dat aan je vrienden dient te bewijzen dat je er wel degelijk bij was. Vocaal is dit nummer trouwens het zwakst in heel de set. Waar je voor het overige Brian Johnson bijna niet kan betrappen op een foutje, zit de zanglijn er hier compleet naast. Niet dat iemand dat trouwens aan zijn of haar hart laat komen, want wat een sfeer heerst er. De band maakt in het geheel weinig publieksinteractie en na zowat elk nummer is er een korte adempauze, maar geen van dat kan de sfeer en gemoedelijkheid die er is bederven.

Verdere hoogtepunten zijn de doorleefde versie van Hells Bells (met obligate klok), het bijzonder ranzig gebrachte Sin City, een massaal meegebruld You Shook Me All Night Long en het al even enthousiaste T.N.T. Enige voorspelbaarheid is AC/DC niet vreemd want tijdens Whole Lotta Rosie verschijnt alweer de vertrouwde opblaaspop maar we zouden het ook niet anders wensen, integendeel, bij afwezigheid zou er scha en schande over geroepen zijn. Met een -te- lang uitgesponnen versie van Let There Be Rock komt er een einde aan de reguliere speeltijd. Angus Young blijft hier maar zijn gitaarsolo spelen, leuk om zien wat de al wat oudere man nog steeds allemaal kan (benieuwd of een gemiddelde 60-jarige ook nog met gitaar rond zich op de grond kan ronddraaien, spontaan recht springen en naar de andere kant van het podium lopen) en leuk om die pure rock gitaarakkoorden te horen, maar iets teveel van het goede.

Ondergetekende maakt van de break (die deze keer meerdere minuten in beslag nam) gebruik om zich tactisch terug te trekken naar de achterste rijen om zo sneller de parking te kunnen bereiken bij de uittocht. Een beslissing die, gezien de enorme parkingchaos des nachts, niet onverstandig was. Zelfs zij die dachten met de fiets sneller thuis te zijn waren er aan voor de moeite wegens de vele voetgangers die in een grote massa de straat bezetten. Wat wil je dan ook, met 50.000 personen die op min of meer hetzelfde moment willen huiswaarts keren. Het was overigens heel moeilijk om geen lachend gezicht te zien, iedereen had zich klaarblijkelijk goed geamuseerd en er werd nog gezongen en geroepen tot op straat.

Maar nog even terug naar het einde van het optreden. Met Highway To Hell dat massaal wordt meegezongen en een in alle opzichten explosief For Those About To Rock (met fake kanonnen op het podium) stuurt AC/DC de massa murwgebeukt naar huis. Vuurwerk schiet tijdens de laatste klanken hoog de lucht in waarop AC/DC voor echt de laatste maal het podium verlaat. Indien dit de laatste doortocht ooit van de band was in ons land, dan mogen we gerust stellen dat het een memorabel einde was. Tot nader order zagen we hier de grootste, beste en meest imposante rockband ter wereld aan het werk. Als morgen Pietje De Dood aan de deur klopt hebben we dit toch gehad.

Setlist:

  • Intro
  • Rock or Bust
  • Shoot to Thrill
  • Hell Ain't a Bad Place to Be
  • Back in Black
  • Play Ball
  • Dirty Deeds Done Dirt Cheap
  • Thunderstruck
  • High Voltage
  • Rock 'n' Roll Train
  • Hells Bells
  • Baptism by Fire
  • Sin City
  • You Shook Me All Night Long
  • Shot Down in Flames
  • Have a Drink on Me
  • T.N.T.
  • Whole Lotta Rosie
  • Let There Be Rock

Toegift:

  • Highway to Hell
  • For Those About to Rock (We Salute You)
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!