Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2014: dag 1

Datum: 
vrijdag, 8 augustus, 2014

Voor het tweede jaar op een rij werden rock- en metalliefhebbers uitgenodigd op het terrein van op het terrein van Vives campus Kortrijk. Dit jaar bestond het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival voor het eerst uit twee festivaldagen. Zou dit het festival ten goede komen en zou er op de affiche voldoende volk afkomen? Onze ondervinding is volmondig ja. Zowel dag 1 als dag 2 wist de bezoeker van het festival te overtuigen. Niet alleen dankzij de diverse line-up die was samengesteld, maar ook door de sfeer en gemoedelijkheid dat het festival en de (bovendien professionele) organisatie uitstraalt. Horns up, zei mascotte Officer Nice, dat gebeurde 2 dagen lang in Kortrijk.

Een kleine opmerking om te beginnen. De eerste dag zou het festival geopend worden om 11:00. Dit bleek pas een uur later te zijn, waardoor er al heel wat volk aan de ingang en aan de loketten verzamelde. Maar na een moeizame start ging alles het hele weekend lang heel vlot. 

De eerste band die op vrijdag het festivalterrein in Kortrijk op stelten mocht zetten was Diablo Blvd. De vijf Antwerpenaren betraden het podium onder de begintonen van ‘Beyond the Veil’. Ze hadden er duidelijk zin in, al vanaf het eerste lied spoorde zanger Alex Agnew het starten van moshpits aan. Het was nog vroeg dus het publiek moest nog langzaam aan ontwaken, daar deed de band alles aan en liedje na liedje kwam er meer beweging, moshpits en zelfs walls of death tevoorschijn.

De band speelde tien songs, de helft van de setlist bestond uit nummers van hun nieuwe plaat ‘Follow the Deadlights’. De nieuwe nummers leken goed in de smaak te vallen, aangezien er meer variatie tussen de verschillende tracks is dan op hun vorige albums. Eveneens zit er een iets commerciëler kantje aan ‘Follow the Deadlights’. In het midden van de set volgde het iets rustigere nummer ‘Saint of Killers’, om daarna terug los te breken met de single ‘Rise like Lions’. Vooral bij songs als ‘Between the Hammer and the Holy Cross’, ‘Endless Reign’ en afsluiter ‘Black Heart Bleed’ was het nodige enthousiasme bij het publiek te bespeuren. Diablo Blvd. verliet tevreden het podium en het publiek was opgewarmd voor de tweede band.

De volledige setlist: 

  • Beyond the Veil
  • Builders of Empires
  • Fear is for the Enemy
  • Peace won by War
  • Saint of Killers
  • Rise like Lions
  • Between the Hammer and the Holy Cross
  • Endless Reign
  • Follow the Deadlights
  • ​Black Heart Bleed

Avatar is een melodic death metal band, afkomstig uit Zweden, die voor het eerst een festivalpodium op Belgisch grondgebied betraden. De band bestaat al meer dan tien jaar en heeft doorheen de jaren al enkele muzikale transformaties doorgevoerd. Hierdoor komt het melodische kantje in de muziek tegenwoordig meer op de voorgrond. De bandleden, die eruit zagen als circusartiesten, namen plaats op het podium, waarna zanger Johannes Eckerström met grote passen en een creepy lach op zijn gezicht het podium kwam opgestormd. Hoe meer show hoe beter, moeten de mannen van Avatar gedacht hebben, want wanneer de zanger overschakelde van death metal vocals naar clean vocals was het inderdaad niet zo’n slecht idee om even je oren te sluiten en enkel op de show te letten. Het publiek toonde interesse en de gestoorde Zweden konden een lach toveren op het gezicht van vele mensen, ondanks de regenbui die het publiek over zich heen kreeg. Vooral bij de Marilyn Manson fans viel deze band wel in de smaak. Vanwege de grote variatie in hun muziek zat er echter geen consequente lijn doorheen de hele show, waardoor vele toeschouwers na de helft van de show wat interesse verloren. Toch eindigde de band hun show met evenveel energie en een even grote lach op het gezicht als waarmee ze waren opgekomen.

De supergroep Hellyeah dan bestaat uit de kernleden zanger Chad Gray (ook bekend van Mudvayne), Nothingface-gitarist Tom Maxwell en natuurlijk de voormalige Pantera-drummer Vinnie Paul. Eerder dit jaar brachten ze hun vierde CD uit, ‘Blood For Blood’, en nu waren ze te gast op Alcatraz. In hun energieke set van elf songs was er ruimte om niet alleen nieuw werk (onder meer ‘Sangre Por Sangre’, ‘Demons In The Dirt’, ‘Moth’ en ‘DMF’) voor te stellen, maar kwamen ook hun vorige drie CD’s aan bod. Chad Gray schreeuwde de longen uit zijn lijf op prijsbeesten zoals ‘Matter Of Time’, ‘Drink Drank Drunk’ en de afsluiters ‘You Wouldn’t Know’ en ‘Hellyeah!’. Het publiek lustte er wel pap van.

Het was overigens Alcatraz echt niet gegund vandaag, goed weer. Wederom werd het publiek getrakteerd op een natte plensbui. Net voor de start van de volgende band Lacuna Coil begon het te druppelen, maar daar bleef het niet bij. De druppels werden dikker, harder en vooral veel talrijker. Zanger Andrea wist ons voor het optreden nog te zeggen dat zoiets typisch is voor hen in België, het begint te regenen maar na een paar nummers stopt het dan gelukkig. Wel Dhr. Ferro, u had deze keer ongelijk. Het bleef goed doorregenen tot zowat het einde van het optreden.

Maar dat kon de pret niet bederven zo bleek. Veel plaatsen om te schuilen waren er niet op het terrein, dus gelukkig voor de groep bleef er nog veel volk staan. Allemaal nat dus, ook de band zelf. Dit tot leedvermaak van zangeres Cristina Scabbia, die met het publiek meeleefde en vaak vooraan het podium kwam staan in de regen, al headbangend met nat haar en haar doorweekte jurk, ook tot leedvermaak van het publiek toen ze bijvoorbeeld op haar kont op de rand van het podium ging zitten in een plas en er zelfs al zingend in ging liggen. Zij hadden er klaarblijkelijk zin in, de regen deerde hen niet want ze gaven het beste van zichzelf. Met hun nieuw album 'Broken Crown Halo' lijkt het alsof de band een nieuwe energieboost heeft gekregen. Toegegeven, we missen wel een tweede gitarist en de drummer is vervangen, maar dat gaf geen deuk in de dynamiek van de band en hun optreden. Hun muziek is album na album steeds moeilijker in een genre in te delen, maar de laatste twee cd's brachten er opnieuw een meer duistere sfeer in. Kenmerkend aan hun sound voor de leken blijft natuurlijk de gevarieerde zang van zangeres Cristina Scabbia, de om een of andere reden erbij passende zang van Andrea Ferro (nu ook opnieuw met growls) en strakke gitaarriffs.

Starten deden ze met het populaire 'Trip the Darkness', gevolg door 'Kill the Light'. Beiden donkere songs van voorgaand album 'Dark Adrenaline' die nu wel goed pasten bij dit donkere, natte weer. België kreeg hier op Alcatraz de vuurdoop van enkele nieuwe nummers. 'Die & Rise', 'Victims', 'Zombies' en 'Nothing Stands In Our Way' werden gespeeld en gesmaakt door het publiek. Deze nummers bouwen verder op de donkere sfeer van vorig album 'Dark Adrenaline'. Verder was er een mix van nog meer 'Dark Adrenaline' nummers met onder andere de live-indroductie van 'Fire', 'Fragments of Faith' van 'Karmacode', 'Spellbound' en de afsluiter 'Our Truth' van 'Shallow Life' en natuurlijk kon ook 'Heaven's a Lie' niet ontbreken. Elk nummer werd piekfijn gespeeld, ondanks dat er nu slechts één gitarist overblijft, en zowel Cristina als Andrea waren goed bij stem, al leek Cristina heel even in het begin niet stemvast te zijn, een euvel dat gelukkig snel verbeterde. De growls van Andrea in de nieuwe nummers zijn live opnieuw een welkome toevoeging!

We geven nog even de volledige setlist mee:

  • Trip the Darkness
  • Kill the Light
  • Intoxicated
  • Die & Rise
  • Victims
  • Fire
  • Fragments of Faith
  • Zombies
  • Heaven's a Lie
  • Upside Down
  • Spellbound
  • Nothing Stands In Our Way
  • Our Truth

Alcatraz had naast de reguliere bands ook wat speciaals in petto. Het was iets om naar uit te kijken: de reünie van Life Of Agony en het betreden van het podium door Mina Caputo (vroeger bekend als Keith Caputo). De zanger(es) van Life Of Agony (LOA) is sedert enkele jaren bezig met een geslachtsverandering van man naar vrouw, maar werd niet op hoongelach onthaald. Immers, haar zelfrelativerende opmerkingen bevatten de nodige humor en aan haar stem is (gelukkig) geen sikkepit veranderd.

Aangezien LOA al lange tijd geen nieuw materiaal meer uitbracht, werd het een nostalgische set waarin hoogtepunt na hoogtepunt volgde en de publieksreactie laaiend enthousiast was. Van de CD’s ‘Soul Searching Sun’ en ‘Broken Valley’ werden enkel ‘Weeds’ en ‘Love To Let You Down’ gespeeld, maar de nadruk lag uiteraard op de heel succesvolle eerste twee CD’s ‘River Runs Red’ en ‘Ugly’. You name it, you got it en dus passeerden onder andere ‘Lost At 22’, ‘Other Side Of The River’, ‘Bad Seed’, ‘This Time’, ‘Underground’, ‘Respect’ en ‘Method Of Groove’ de revue. Een meer dan geslaagde reünie, die de wansmaak van het slechte optreden op de Lokerse Feesten in 2010 wegspoelt.

Waarom kon het nu niet donker bewolkt zijn of zelfs onweer. Cradle of Filth mocht spelen onder een aangenaam zomerzonnetje. Niet de meest gewenste omstandigheden om deze black metal band te zien, maar een goed optreden zonder twijfel. Het is altijd wat afwachten wat Cradle live zal geven, zanger Dani Filth is niet altijd even standvastig. Niets abnormaal, probeer immers maar eens zijn screams na te doen, veel succes. Maar Dani was hier op Alcatraz wel degelijk in vorm. Al onmiddellijk na de intro hoorden we Dani's hoge screams en growls, hoe die man het toch doet. 'Cthulhu Dawn' zette onmiddellijk de toon voor een hevig optreden.

Alcatraz werd getrakteerd op een uitstekend Cradle of Filth met veel variatie in de setlist. Zowel zware songs zoals 'The Principle of Evil Made Flesh' en 'Born in a Burial Gown' als melodieuze nummers zoals 'Nymphetamine' passeerden de revue. Heel veel oud materiaal ook, de albums 'The Principle of Evil Made Flesh', Cruelty and the Beast' en 'Midian' kwamen veel aan bod. Zo kregen we als ultieme afsluiter 'Her Ghost in the Fog'. Dit alles samen met de typische black metal corpsepaint en bijpassende outfits en podiumdecoratie maakte het een goed optreden. Iedereen zal een verschillende opinie hebben, maar Cradle of Filth zou gerust kunnen headlinen hebben.

Headliner van de eerste Alcatraz-dag was Marilyn Manson. De CD’s die de man de laatste tien jaar uitbracht, zijn niet bepaald klassiekers, maar live opteerde de felgeschminkte zanger gelukkig voor een best-of set en slechts twee songs (‘No Reflection’ en ‘Hey, Cruel World…’) uit de laatste studio-CD ‘Born Villain’. Samen met een uitgekiende lichtchoreografie zorgde dit voor een voortreffelijke performance, waarin zowel Brian Warner (Manson zijn echte naam) als de toeschouwers volledig opgingen. Dat een pauze hier en daar de vaart eruit haalde, dat moest je erbij nemen, want de heer Manson benutte de pauzes om zich om te kleden of er werden allerlei attributen op het podium gesleept. Opvallend is ook dat ijzersterke coverversies van Depeche Mode’s ‘Personal Jesus’ en Eurythmics’ ‘Sweet Dreams (Are Made Of This)’ ondertussen haast tot het eigen oeuvre van Marilyn Manson behoren. Voeg daaraan knallers als ‘Disposable Teens’, ‘Get Your Gunn’, ‘mOBSCENE’, ‘The Dope Show’, ‘Rock Is Dead’, ‘Tourniquet’, ‘This Is The New Shit’, ‘Irresponsible Hate Anthem’ en de bisnummers ‘Antichrist Superstar’ en ‘The Beautiful People’ toe en je krijgt een setlist om duimen en vingers van af te likken. Het abrupte einde moet je dan op de koop toe accepteren, want zo een eigengereid iemand is Marilyn Manson nu eenmaal.

Geschreven door Gillian Pieteraerens, Tim Vermoens & Rick

Voor meer foto's, klik hier. Lees ook de review van dag 2.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!