Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2015: dag 1

Datum: 
zaterdag, 1 augustus, 2015

Een zonovergoten weekend, een prachtig nieuw terrein en een line-up om duimen en vingers van af te likken, de achtste editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival was een schot in de roos. De eerste festivaldag bood een gevarieerd programma aan met Trivium en Nightwish als headliners.

Alcatraz 2015 heeft een affiche om duimen en vingers van af te likken dus was het een bijzonder ondankbare taak om in zo'n sterk bezet deelnemersveld de debatten te moeten openen. De Zweedse oldschool metalheads van Wolf mochten het nagelnieuwe (en prachtige!) podium muzikaal ontmaagden. Een podium passend bij de naam van het festival, volledig aan de zijkanten opgebouwd uit kunststoffen stenen gevangenismuren en bijhorende torens waar overigens net als op bijvoorbeeld Wacken Open Air vuur uit schiet. Dat Harley Davidson een grote sponsor was, was ook duidelijk aan de twee Harley's die langs weerskanten van het podium stonden.

Net zoals de vorige jaren zet Alcatraz de traditie voort om de festivaldag(en) te laten starten met bands die makkelijk weghappen en in de categorie 'leuk en doen niemand kwaad' vallen. Het is met Wolf niet anders. De sympathieke Scandinaven brengen een enthousiaste en energieke set maar het valt niet te ontkennen dat er wel erg nadrukkelijk leentjebuur gespeeld is bij bands als Accept en Saxon. Songs als The Bite, Voodoo, Skull Crusher en afsluiter Speed On zijn weliswaar niet verkeerd maar echt beklijven deed het allemaal niet. Dankzij de duidelijke speelvreugde van de band en het goede weer liet echter niemand dit aan zijn hart komen en hiermee was Alcatraz 2015 officieel goed geopend.

Wie de bewogen geschiedenis van Armored Saint eens rustig wil nalezen kan op het internet terecht voor verschillende sappige verhalen waarin bezettingswisselingen, faliekante zakelijke beslissingen en muzikaal hoogverraad een prominente rol spelen. Ons oordeel over een band laten we echter zoals steeds afhangen van hun podiumprestatie en Armored Saint stelde niet teleur, meer zelfs, velen beschouwen dit nauwelijks tweede optreden van de eerste festivaldag als één van de hoogtepunten van het weekend. Het nieuwe album ligt nog maar pas in de rekken dus is het een klein risico om je set meteen te openen met een nieuw nummer maar Win Hands Down van de gelijknamige langspeler liet meteen zien (en horen) dat hier een band aan het werk is die sinds 'La Raza' (2010) weer helemaal de juiste muzikale focus heeft gevonden. Ondanks de wat lauwe publieksreactie stoomde de band vol door met March Of The Saint, een nummer dat meer dan 30 jaar eerder het levenslicht zag maar vandaag nog even fris en relevant klinkt. De liefhebbers van deze light-versie van de US-thrash werden verwend en smuldlen verder van onder andere Raising Fear, Last Train Home en Reign Of Fire. Vooral zanger/frontman John Bush was in bijzonder goede doen maar ook de rest van de band draaide als een geoliede machine.

Bij meezinger Can U Deliver werd er plots een wel heel erg jonge gitarist bijgeroepen. Het mannetje kan nauwelijks meer dan 10 jaar oud geweest zijn maar legde zijn gezicht al in een ernstige gitaristenplooi om een potje mee te rammen. Navraag bij de 'specialist in het relationele leven van metalzangers' (onze medewerker Rick) leert ons dat het hier de zoon van zanger John Bush betreft. Wanneer de jongeheer in vocaal duel ging met zijn verwekker klonk dat verrassend goed en het publiek leek eindelijk te ontdooien. Met Mad House breidde de band vervolgens een einde aan een memorabele set.

Als derde groep op de Alcatraz-zaterdag was het de beurt aan de Bay Area thrashers van Death Angel. Zoals altijd bij het vijftal stond hun sound als een huis, maar de ongebreidelde energie die ze live meestal tentoon spreiden, die bleef een klein beetje achterwege; misschien ten gevolge van het vroege uur? Toch viel er niet te klagen, want zanger Mark Osegueda, gitarist Rob Cavestany en co knalden de oordoppen uit iedereens oren met een krachtige set, waarbij de nadruk nog steeds lag op de vorige studio-CD ‘The Dream Calls For Blood’ die vertegenwoordigd werd met vier nummers.

Ook de andere CD’s die verschenen sedert de reünie van Death Angel in 2001 (met name ‘The Art Of Dying’, ‘Killing Season’ en ‘Relentless Retribution’) kwamen aan bod in de setlist en van het eerste tijdperk kregen we Mistress Of Pain en de intro van The Ultra Violence te horen. Meer tijd was er helaas niet, maar we kijken al uit naar een volgende clubshow van de sympathieke Bay Area thrashers. Eerst kruipt Death Angel in het najaar de studio in voor de opnames van een nieuw album dat in april 2016 het licht zal zien.

Na al voorgaand gitaargeweld was het tijd voor een iets intiemer en intenser optreden. De Portugezen van Moonspell brengen fantastische live muziek in een donkere zaal, maar stonden in klaar daglicht deze namiddag op het podium. Toegegeven, het effect van hun show en de sfeer die er ontstaat ontglipt enigszins in zulke omstandigheden, maar toch was het een geslaagd optreden.

Moonspell heeft twee zijden. Enerzijds donkere gothic metal, anderzijds keiharde black metal. Hun laatste album ‘Extinct’ heeft geen greintje van dat laatste te bespeuren, waardoor we op Alcatraz een rustige maar intense set te horen kregen. De nieuwe nummers zoals openers Breathe (Until We Are No More) en Extinct werden afgewisseld met klassiekers van de albums ‘Wolfheart’ en ‘Irreligious’ zoals Opium, Awake, Alma Mater en ultieme afsluiter Full Moon Madness (ondanks de stralende zon, zoals zanger Fernando Ribeiro ludiek aankondigde). Verrassend genoeg werd Vampiria niet gespeeld en was het hardere nummer Night Eternal een uitschieter. De band had er enorm veel zin in, ze speelden technisch heel goed en Fernando wisselde perfect tussen clean vocals en diepe grunts en hij jutte het publiek goed op, al doet zijn verschijning dat al voor zich met zijn monsterlijke blikken en imposant figuur.

De meningen leken verdeeld, maar Moonspell heeft dan ook twee soorten fans. Met wat meer black metal songs zou misschien onder deze stralende zon de activiteit iets hoger geweest zijn, maar een nieuw album moet nu eenmaal gepromoot worden en gelukkig hielden de nieuwe nummers meer dan goed stand.

Na de zware ruzie die Queensrÿche enkele jaren geleden in twee kampen verdeelde (zanger Geoff Tate versus de rest van de groep), presenteert de band uit Seattle binnenkort –oktober 2015- al zijn tweede album, ‘Condition Hüman’, met nieuwe zanger Todd La Torre. Van deze nieuwe schijf kreeg Alcatraz reeds het nummer Arrow Of Time voorgeschoteld, een aardig voorproefje.

De rest van de set werd opgevuld met songs uit de jaren ’80 periode van Queensrÿche, voornamelijk omdat La Torre geen enkel probleem heeft om de noten in de hoge regionen te halen (wat van Tate in zijn Queensrÿche-nadagen niet kon gezegd worden, aheum) en tevens doet men hiermee de oude fans plezier. Zo kregen we degelijke versies van bijvoorbeeld Breaking The Silence, En Force, Eyes Of A Stranger, Queen Of The Reich en Take Hold Of The Flame, maar viel ook weer eens op dat de commercieel succesvolle periode van het album ‘Empire’, alsook alle albums die nadien uitkwamen, compleet genegeerd werden. Tja, in 50 minuten speeltijd kan men niet alles spelen. Volgend jaar dan maar Geoff Tate op Alcatraz?

Hoe beter een set beginnen dan met ‘Doctor Doctor’, de kraker van UFO? Iron Maiden gebruikt het nummer al jaren als intro voor hun shows, maar Michael Schenker gaf direct een staaltje van wat zijn rijke oeuvre zoal aan hardrock-klassiekers bevat. Dat hoeft niet te verwonderen natuurlijk, want de legendarische gitarist, zestig inmiddels, speelde in het verleden zowel bij Scorpions als UFO en telt in zijn huidige begeleidingsband ook drummer Herman Rarebell (ex-Scorpions), bassist Francis Buchholz (ex-Scorpions) en zanger Doogie White (ex-Rainbow, ex-Yngwie Malmsteen) in de rangen. Maar Michael Schenker’s Temple Of Rock diende zich niet alleen aan als jukebox voor Scorpions- en UFO-nostalgie, maar men speelde ook enkele deuntjes van de meest recente studio-CD’s ‘Temple Of Rock’, ‘Bridge The Gap’ en ‘Spirit On A Mission’. Daarbij kwam Doogie White zijn stem beter tot zijn recht, want de brave borst sloeg in de covers van UFO geregeld de vocale bal mis. Het publiek reageerde echter euforisch bij het aanhoren van al dat moois uit het verre verleden en de luchtgitaar werd bovengehaald bij Lights Out, Natural Thing, Lovedrive, Rock You Like A Hurricane (eindelijk eens gezongen door een zanger zonder storend Duits accent) en Rock Bottom. Voor degenen die er niet genoeg van krijgen, op 1 november 2015 speelt Michael Schenker’s Temple Of Rock in de Spirit of 66 te Verviers.

Tot nu toe had het Alcatraz publiek zich vooral onderscheiden door zijn uiterst warme maar toch enigszins gereserveerde reactie, enkel death Angel wist al enige deining te veroorzaken. Die relatieve rust werd echter bruusk verstoord door een razend monster genaamd Overkill. Frontman en levende thrashlegende Bobby Blitz was van plan om geen compromissen te sluiten en leidde zijn troepen een regelrechte veldslag in.

Armorist zorgt aanvankelijk enkel voor wat kleine rimpelingen onder de toeschouwers maar mede dankzij de sympathieke en enthousiaste opstelling van Bobby en een uitgekiende setlist nam het aantal moshers en crowdsurfers gestaag toe. Electric Rattlesnake werd luidkeels meegebruld en bij Rotten To The Core ging het dak (nu ja) er helemaal af. Tussen de songs door werd de bandnaam telkenmale enthousiast gescandeerd door het publiek, het was voor de eerste keer deze dag dat een band er in slaagde om het ijs te breken, zij het dan met een voorhamer. De voorspelbare maar immer genietbare afsluiter Fuck You (Subhumans cover) kreeg alle middelvingers de lucht in en voor één keer mag dat als een mooi compliment gezien worden. Zelfs in de gestaag groeiende wachtrij voor de signingsessie van Nightwish werd gemeend geapplaudisseerd voor de Amerikaanse oerthrashers.

De Amerikaanse shockrockers W.A.S.P. stonden in 2014 ook al op de affiche van Alcatraz, het was dus zeer de vraag of dit een geval zou worden van overdaad schaadt. Het antwoord daarop is een volmondig 'nee'. Reden daarvoor is contradictorisch genoeg het feit dat de band dit jaar een plaatsje lager op de affiche stond en bijgevolg minder speelduur toebedeeld kreeg. Waar in 2014 het optreden halverwege een beetje inkakte konden Blackie Lawless en de zijnen vandaag wel heel de tijd beklijven. Noodgedwongen beperkten ze zich tot een best off en dat pakte bijzonder goed uit, temeer daar de immer verdikkende frontman bijzonder goed bij stem was en bovendien beter geluimd leek te zijn. Een aantal ballads zijn gesneuveld ten voordele van hun klassiekers wat maakte dat de speeltijd voorbij leek te vliegen. L.O.V.E Machine, Wild Child, The Idol en I Wanna Be Somebody volgden elkaar in een ongenadig tempo op tot niet geringe vreugde van de fans. Met Chainsaw Charlie en Blind in Texas sloten ze een set af die dan ook niets dan tevreden gezichten achterliet. Opvallend, ondanks de nakende release van een nieuw album 'Golgotha' werd er geen enkele nieuwe song ten berde gebracht. Op veilig spelen noemen ze zoiets.

Waar W.A.S.P. en Overkill het publiek eindelijk goed meekregen, deed Trivium er nog een schepje bovenop. Wegens de vertraging die men opgelopen was bij enkele voorgaande bands, startte de Amerikaanse metalband zo’n 15 minuten later, maar ze schoten razend uit de startblokken met het nieuwe Silence in the Snow, gevolgd door Brave This Storm en Down from the Sky, twee knallers van formaat. Het publiek vooraan ging wild en het duurde niet lang eer de eerste moshpits zich openden en de crowdsurfers over de hoofden vlogen. Songs als Pull Harder on the Strings of Your Martyr en Built to Fall deden hier nog een schepje bovenop. Maar het was een raar optreden. Het werd even stilgelegd voor een meisje dat was flauwgevallen tijdens Throes of Perdition, waarop zanger Matt Heafy verzocht om even plaats te maken en de security door te laten en de band even de kluts kwijt was en vanaf de tweede strofe opnieuw begonnen met het nummer. Maar dit bijzonder moment, dat overigens op veel applaus kon rekenen, werd snel vergeten met songs als Anthem (We are the Fire) en Black, het tempo en de sfeer zat er snel terug in. Trivium brengt dit jaar ook een nieuw album uit genaamd ‘Silence in the Snow’ en hier speelden ze het nummer Blind Leading the Blind van. Nog meer bijzonderheden, want de band wou hierna voor alle oldschool Trivium fans Dying in Your Arms inzetten, maar dit werd abrupt stopgezet met Heafy die vertelde dat ze nog maar één nummer konden spelen wegens de opgelopen vertragingen (en eerder genoemde bijzonderheden?). In de plaats weerklonk de intro van In Waves (Capsizing the Sea) maar ook die werd gestopt, de band kreeg dan toch nog extra tijd. En zo sloot Trivium dit vreemde optreden toch nog goed af met het meezingnummer Dying in Your Arms en het energieke In Waves.

De eerste dag van Alcatraz werd afgesloten met Nightwish. Twee jaar terug stonden ze er ook al als headliner. Toen met nieuwbakken zangeres Floor Jansen voor het eerst maar nog niet officieel bij de band, nu wel met volledige officiële bezetting en het nieuwe album ‘Endless Forms Most Beautiful’ onder de arm. Drummer Jukka is jammer genoeg al een tijdje inactief wegens insomnia die hem niet langer in staat stelt er voluit voor te gaan, hij is vervangen door Kai Hahto, ook een drummer met uitstekende vaardigheden.

Het zou een waar spektakel worden. De laatste shows van Nightwish zijn grandioos, met pyro’s, veel rook en vuurwerk. Ook hier niet anders, opener Shudder Before the Beautiful liet de eerste rijen lekker opwarmen! Dit nummer van het nieuwe album is zeer energiek en demonstreert de kracht en energie die in het nieuwe album zijn gestoken. Ook Yours Is an Empty Hope liet het publiek hevig headbangen. Nightwish zou Nightwish niet zijn als er ook geen goeie meezingers zouden zijn. Het rustige Amaranth, de klassieker She Is My Sin, het folky nieuwe My Walden en de single Élan zorgden voor feestvreugde en veel sfeer.

Zowel de nieuwe als de oude nummers werden perfect gezongen door Floor, die zo veelzijdig kan gaan met haar stem als het maar moet. De chemie binnen de band is optimaal en dat straalden ze allemaal ook uit. Nog nooit is er zoveel interactie tussen elkaar geweest dan nu, wat vaak tot amusante beelden leidde tussen gitarist Emppu Vuorinen, bassist Marco Hietala, toetsenist Tuomas Holopainen en de multi-instrumentalist Troy Donockley, die hoofdzakelijk de ‘uilleann pipes’ bespeelt, maar ook klarinet en deze avond zelfs een stukje gitaar. De aanwinst van Troy bracht ook extra vocalen met zich mee, iets waar de band op het nieuwe album goed gebruik van maakt.

Recent materiaal wisselde af met oud. Weak Fantasy, Storytime en I Want My Tears Back waren ware publiekstreffers maar dan kwam er een eerder onnodig rustig moment. Het stokoude Stargazers werd gespeeld, gevolgd door de ballade Sleeping Sun, iets wat nu niet echt op een festival thuishoort. Beide nummers haalden het tempo van dit optreden onderuit. Nightwish liet ook hun meganummer van het nieuwe album niet achterwege. De ingekorte versie van The Greatest Show on Earth, dat enorm veel variatie en rariteiten zoals dierengeluiden bevat, werd gespeeld vooraleer ze heel even het podium verlieten. Twee bisnummer werden nog gespeeld, die niet van de minste waren. Iedereen zat er op te wachten, zeker wie Nightwish vorige keer op Alcatraz heeft gezien: Ghost Love Score, voor velen meest epische nummer van Nightwish waarin Floor Jansen uitblinkt. Opnieuw werd er op het hoogtepunt geroepen en geapplaudisseerd wanneer Floor de hoogste lange noten zong, kippenvel. Ze sloten tot slot af met Last Ride of the Day met ontzettend veel pyro’s en als kers op de taart vuurwerk hoog in de lucht. Ja, deze eerste dag van Alcatraz was al fantastisch te noemen!

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy en Rick. Foto's door Tim Vermoens, meer binnenkort.

Tags: 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!