Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2015: dag 2

Een zonovergoten weekend, een prachtig nieuw terrein en een line-up om duimen en vingers van af te likken, de achtste editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival was een schot in de roos. De tweede festivaldag bestond uit een sterke, zware affiche met Venom en Sabaton als headliners.

De Alcatraz-zondag werd geopend door de Denen van D-A-D (Disneyland After Dark), die in hun eigen land een mega-status genieten. In Kortrijk waren er toch ook enkele honderden enthousiastelingen die het vroege uur trotseerden om de broertjes Binzer en hun twee compagnons aan het werk te zien. Zanger Jesper Binzer had wat opwarmtijd nodig om zijn schor keelgeluid weg te werken, maar hij zocht veel contact met het publiek en zorgde er zo voor dat alle hoeken van het podium benut werden. Hier werd hij in gesteund door de knettergekke bassist Stig Pedersen, die gekleed als een soort Napoleon Bonaparte bij elk nummer een andere zelfontworpen basgitaar in de vreemdste vormen (o.a. een raket en oud oorlogsvliegtuig) etaleerde. De korte speeltijd noodzaakte D-A-D om snel te grasduinen in hun 11 studio-albums tellende discografie, maar bekende nummers zoals bijvoorbeeld Jihad, I Want What She’s Got, Bad Craziness en uiteraard Sleeping My Day Away kregen zeker het beleefdheidsapplaus dat ze verdienden. Heren, kom nog eens op clubtour naar onze contreien aub.

Wat waren ze toch vroeg geprogrammeerd, Powerwolf. Vorig jaar zetten ze Graspop op stelten ook op een vroeg uur, toen bleek al dat ze een ware hitmachine zijn. Deze Duitse power metalband weet hoe ze een publiek moeten entertainen, niet alleen met hun weerwolf- en vampier thematische nummers die oh zo meezingbaar (of meeschreeuwbaar) zijn maar vooral ook met hun podiumprésence en interactie met het publiek. Zanger Atilla Dorn is de duivelse kardinaal die hun metalreligie predikt aan al hun volgelingen (en dat waren er zo vroeg op de middag een heel pak), gitaristen Matthew en Charles Greywolf shredden op hun gitaren terwijl ze enerzijds de gekste bekken en anderzijds dreigende blikken werpen, drummer Roel van Helden (als enige Nederlander in het gezelschap) lijkt recht uit de hel te komen en toetsenist Falk Maria Schlegel, die staat vaker vooraan het podium het publiek op te zwepen dan achter zijn keyboard. Allemaal dingen die Powerwolf op hun muziek na zo’n geweldige live band maken.

Maar het optreden dan. Een grote menigte stond hen op te wachten. Met al enige vertraging kwamen ze een voor een het podium op en gingen ze knallend van start met Sanctified With Dynamite. Vrijwel onmiddellijk gingen de vuisten van het publiek de lucht in en vlogen de haren op de hoofden in alle richtingen. Laat het aan Powerwolf over om je even goed uit te leven op heavy metal. De band had het al in een interview met ons gezegd, ze wouden er een ware heavy metal mis van maken die niet te missen was.

Powerwolf’s succes is alleen maar gestegen dankzij hun nieuwe album ‘Blessed & Possessed’. Hiervan speelden ze ook menig nummer zoals Army of the Night, Armata Strigoi en de titeltrack. Maar ook andere hits zoals Amen & Attack, We Drink Your Blood en hun hilarische Resurrection by Erection werden gespeeld. Afsluiten deden ze met Lupus Dei, waarbij de heer Dorn opnieuw met het publiek in interactie ging om hun stembanden voor een laatste keer te testen. Steeds hoger zong hij tot ze het slotnummer inzetten. Powerwolf was de eerste bom die op deze tweede Alcatraz dag viel.

Death-boegbeeld Chuck Schuldiner overleed in 2001 ten gevolge van kanker, maar sedert enkele jaren wordt zijn muzikale nalatenschap geëerd door de muzikanten van Death (DTA). Bij die muzikanten vinden we drummer Gene Hoglan, bassist Steve DiGiorgio, gitarist Bobby Koelble en zanger/gitarist Max Phelps. De technische death metal werd door dit gezelschap nauwgezet en precies gebracht. Niet even makkelijk te verteren voor iedereen, maar voor de liefhebber een lekkernij.

Er werd sterk geopend met The Philosopher, vervolgd met Suicide Machine, Overactive Imagination, Spiritual Healing / Within The Mind, Symbolic, Zombie Ritual / Baptized In Blood en besloten met Crystal Mountain en het toepasselijke Pull The Plug. Sommige puristen zullen deze tribute to Death heiligschennis en lijkenpikkerij vinden, maar de respectvolle manier waarop Death (DTA) het oeuvre van Evil Chuck in de verf zet verdient meer krediet dan dat.

Ondergetekende was redelijk onder de indruk van de doortocht van Annihilator op Graspop 2014 en het was dus met een zeker genoegen uitkkijken naar de doortocht van de Canadezen op Alcatraz. Met een opgefokte versie van King Of The Kill kan qua blitzstart weinig verkeerd zijn en al helemaal niet als No Way Out er op volgt. Maar wat er dan gebeurde tart iedere verbeelding. Er werd eerst nog wat aarzelend een vorm van uitgesponnen intro gespeeld waarna de band gewoon van het toneel verdween. Minutenlang liepen mensen nerveus doende van links naar rechts over het podium en werd er kort gecommuniceerd over 'technische problemen' met de gitaar van frontman Jeff Waters. De verbazing was compleet als even later werd aangekondigd dat de problemen 'onoverkomelijk' waren en de band zijn optreden ter elfder ure cancelde.

Bijzonder merkwaardig. Op elk festival van enige grootte zijn achter de schermen tientallen gitaren, honderden kabels en duizenden reserve-onderdelen te vinden waardoor technische problemen toch moeten opgevangen kunnen worden. Ook het feit dat het iemand van de Alcatraz-crew was die moest aankondigen dat het Jeff Waters oprecht speet dat ze ermee moesten kappen was enigszins verdacht. Een beetje frontman licht zelf zijn publiek in. Het vermoeden rees dan ook bij velen dat het onoplosbare probleem zich niet bevond in een gitaaronderdeel maar in het humeur van de heer Waters. Dat de gitaartechnicus van de band (en tevens ex-Alestorm gitarist) er in de persruimte ook bijzonder ongelukkig bijliep en liever niet op de kwestie inging is ook veelzeggend. Een aanfluiting en een band onwaardig. Het publiek nam het gelukkig vrij goed op al werd de band gedurende de rest van het festival herdoopt tot Annulator. Positief bekijken, nu was de opgelopen vertraging tijdens de vorige bands tenminste ingehaald en kon Carcass stipt op tijd beginnen.

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het voor mezelve bijzonder moeilijk is om objectief over Carcass te berichten. Niet alleen is het één van mijn favoriete bands aller tijden maar bovendien sta ik gedurende heel het concert mijn fysieke integriteit te riskeren in de pit. En die fysieke beleving maakt dat het intellect ondergeschikt wordt aan de adrenaline. Feit is dat Carcass de deceptie genaamd Annihilator met forse hand uitwiste.

Opvallend is hoe in een live-setting de verschillende muzikale periodes die Carcass in zijn carrière doorlopen heeft veel naadlozer in elkaar overvloeien dan op album. Unfit For Human Consumption en Captive Bolt Pistol van het laatste album gingen broederlijk hand in hand met oude krakers als Incarnated Solvent Abuse en Exhume To Consume. Het aantal crowdsurfers liep in de tientallen en de security had de handen vol. Hulde trouwens voor deze hardwerkende mannen en vrouwen die zonder morren en met een glimlach iedereen veilig terug ter aarde brengen.

Frontman en freelance stand-up comedian Jeff Walker kon het niet laten om tussendoor de reeds massaal vooraan aanwezige Sabatonfans een flinke veeg uit de pan te geven, tot groot jolijt van de liefhebbers van het extremere werk. Het zijn dit soort opmerkingen die de brave man de reputatie van een arrogante zak hebben opgeleverd maar wie de kunst van de ironie verstaat kan er best om lachen. Met een droomfinale bestaande uit Keep On Rotting, Corporal Jigsaw Quandary en Heartwork liet Carcass zijn trouwe volgelingen euforisch, bezweet en enigszins beschadigd achter. Wie er niet genoeg kon van krijgen verwijzen we graag door naar eind oktober wanneer de Britse grinders op pad gaan met Obituary, Napalm Death en Voivod (jawel, lees dat rijtje nog maar eens luidop na).

Graspop 2014; iedere fan van het Poolse satansgebroed hield zijn hart vast of hun band er wel in zou slagen om in het volle daglicht en op het hoofdpodium te kunnen overtuigen. Ondertussen weten we dat de doortocht van Behemoth één van de meest legendarische momenten in de hele Graspopgeschiedenis is geworden. Hier op Alcatraz deed Behemoth dat duivelskunstje nog eens vlotjes over. Tijdens opener Blow Your Trumpets Gabriel waren de geluidstechnici nog niet helemaal bij de les en klonk het geluid net iets te dun maar gaandeweg zwol het aan tot de orkaankracht passend bij de sferische black/death metal van zanger Nergal en de zijnen. Ook aan het showelement werd gedacht, van in begin waren brandende attributen, pyro's en rook alom aanwezig, heet! Later in het optreden kwam ook een hoeveelheid bloed eraan te pas.

Behemoth mikte vooral op epiek en beleving en liet derhalve een aantal van zijn snellere nummers achterwege. In plaats daarvan sleurde men ons ongenadig mee op een tocht door de zeven kringen van de hel aan de hand van ijkpunten zoals Ora Pro Nobis Lucifer, Conquer All, Messe Noire, Alas, Lord Is Upon Me en At The Left Hand Of God. De muzikale perfectie werd daarbij akelig dicht benaderd en de dreigende sfeer werd enkel nog maar verhoogd door de afstandelijke houding van de muzikanten.

Met het onvermijdelijke Chant For Eschaton 2000 kwam de reguliere set tot een einde maar er volgde nog een vergiftigd dessert in de vorm van het vuige en beklemmende O Father O Satan O Son! Kippenvel bij temperaturen die tegen de dertig graden aanschurken, daar moet de duivel mee gemoeid zijn. Voor velen het concert van Alcatraz 2015.

In eigen land heeft de legendarische Duitse oerband Accept een status die vergelijkbaar is met die van Iron Maiden en verkopen ze zonder veel moeite de grootste zalen uit. In België moet men het doen met een iets bescheidener positie op de affiches maar dat laten de Teutonen zich niet aan het hart komen. Accept zonder Udo Dirkschneider zal voor een aantal mensen nooit echt Accept kunnen zijn maar opvolger Mark Tornillo kwijt zich uitstekend van zijn taak. Het is misschien vloeken in de kerk maar net omdat Mark niet zo vaak de -irritant- hoge regionen opzoekt als Udo indertijd vind ik de band zelfs beter klinken met hem (de redactie verwacht uw furieuze mails en telefoons vanaf nu).

Het is alsof de Oosterburen zelf beseften dat ze het publiek niet zomaar aan hun kant krijgen en dus vlogen ze er in met een enthousiasme waar menig beginnend bandje een voorbeeld kan aan nemen. Door af te trappen met relatief nieuwe nummers als Stampede en Stalingrad kozen ze daarbij niet meteen voor de makkelijkste weg maar hun tomeloze energie begon uiteindelijk ook de toeschouwers te besmetten.

Wanneer men vervolgens aan een rondje klassiekers begon was het hek van de dam. De wei van Alcatraz veranderde in een gigantische outdoor karaoketent. Er werd gezongen, gedanst en gejuicht op de tonen van Fast As A Shark, het 'Mozartgedeelte' van Metal Heart werd uitbundig meegebruld en bij afsluiter Balls To The Wall gingen stembanden finaal aan flarden. Waarschijnlijk de hardst werkende band van deze dag.

Het was de dag van de godfathers. Met Death hadden we reeds de oervaders van de death metal op bezoek en Carcass lag aan de wieg van de grindcore. Er zijn echter weinig bands die zo terecht het soms clichématige etiket 'godfathers' opgekleefd krijgen als Venom. Er was metal voor Venom en metal na Venom. Met de Britse band sloop er een kwaadaardigheid in de scène die de geboorte inluidde van de extremere varianten van het door ons zo geliefde genre.

Natuurlijk is de incarnatie vandaag maar een beperkte versie van het oorspronkelijke drietal met enkel frontman Cronos in de gelederen. Voor fans was het dan ook afwachten of Venom zou kunnen opboksen tegen de eigen reputatie. Bovendien had de eigenzinnige frontman in verscheidene interviews laten verstaan dat de volgelingen niet moeten verwachten dat de band enkel zal teren op zijn verleden. Er zouden ook nieuwe nummers gespeeld worden, of we dat nu leuk zouden vinden of niet.

Toch lag bij dit concert desondanks het meeste gewicht bij de klassiekers, tot vreugde en opluchting van de aanwezigen. Met een glimlach aanhoorden ze relatief nieuw werk als Long Haired Punks omdat ze wisten dat ze beloond zouden worden met krakers als Die Hard, Welcome To Hell, Countess Bathory en -uiteraard- Black Metal. Gedurende het hele optreden werd ook rijkelijk gestrooid met vuurwerk en vlammen wat de feestvreugde enkel verhoogde.

Na Black Metal verdween men even van het podium maar al snel dook men opnieuw op voor de toegift. En wat voor een toegift! In League With Satan is sowieso al een sfeervol nummer maar wanneer de gastvocalen werden verzorgd door de heer Nergal hemzelve mogen we spreken van een unicum. De allereerste black metalband ooit verenigd met de vaandeldrager van de nieuwe generatie, prachtig. Als ultieme doodsklap scheurde men daarna maniakaal door Witching Hour. Technisch geen perfect optreden maar qua sfeer de meest beklijvende versie van Venom die we tot nog toe zagen.

Sabaton tot slot. De fans van deze Zweedse metalsensatie stonden al een hele tijd helemaal vooraan, soms tot groot ongenoegen van fans van andere bands en zelfs die bands zelf, met de passieve houding van die fans op andere muziek dan hun favoriete artiest. Nuja, het was zo en daar viel niets aan te doen.

Sabaton brengt altijd een grootse show, maar ze komen zo vaak naar de Lage Landen en omstreken dat het lijkt alsof ze telkens hetzelfde optreden geven. Eigenlijk kunnen we gerust een van onze eerder geschreven reviews kopiëren met her en der een nummer verschil of andere volgorde en klaar is kees, zou zelfs iemand het merken? Maar laten we origineel blijven. Het Sabaton optreden op Alcatraz begon alvast met The Final Countdown van Europe, gevolgd door hun eigen intro (The March to War) en het dynamische Ghost Division (…tot zover de originaliteit, neen dit is geen copy/paste van een of meerdere eerdere reviews). Wel speciaal was de grote tank die op het podium stond. Hier werd zowaar bij de eerste tonen van Ghost Division vuurwerk uit geschoten wel heel dichtbij de hoofden van het publiek. De vlammenzee werd nog groter met de massala pyro’s die een heel optreden lang er flink van langs gaven, lekker warm! Meer van hetzelfde, maar een zeer goede start, die alleen maar beter werd door onmiddellijk erop het leuke en catchy To Hell and Back te spelen. Het publiek sprong, zong en headbangde erop los. Tussen de nummers door zong de menigte constant het deuntje van Swedish Pagans, Sabaton zwichtte al vrij snel en speelden deze publieksfavoriet, met de nodige grappen en grollen ervoor en erna.

België houdt van Sabaton en de band onder leiding van frontman Joakim Brodén maakte geregeld een verwijzing naar de Belgische geschiedenis. De nummers No Bullets Fly en Resist and Bite gaan over veldslagen waar wij betrokken bij waren. Bij dat laatste speelde Joakim ook gitaar zoals dat altijd gaat, met een grappige maar lange dialoog eraan voorafgaand. Dat is tegenwoordig ook Sabaton de dag van vandaag, veel blabla. Meer nummers graag!

Wat onderscheidde nu dit optreden tegenover vorige Belgische passages? Nummers als het oude Wolfpack en Panzerkampf en ook het donderende Screaming Eagles, dat we allen hartelijk terug verwelkomen in de setlist. Ook The Art of War en Attero Dominatus vielen opnieuw in goede aarde. De bisronde bestond nog uit het machtige Night Witches van het laatste album ‘Heroes’, Primo Victoria waar het publiek nog even total loss ging en afsluiter Metal Crüe. Een knap optreden maar sorry Sabaton, volgende keer graag switchen met Behemoth. Bij deze zat deze fantastische editie van Alcatraz er op, het lijkt mogelijks zelfs het hoogtepunt van deze festivalzomer. Wij kijken alvast uit naar volgend jaar en de eerste aankondigingen!

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy en Rick. Foto's door Tim Vermoens, meer binnenkort.