Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2018: zondag 12 augustus

Datum: 
zondag, 12 augustus, 2018

Alcatraz Hard Rock & Metal Festival breidt uit. Deze editie toonde opnieuw een groeitendens. Nog meer bands verdeeld over drie dagen en een grotere en vernieuwde Prison stage (de Alcatraz main stage) waar bands als Behemoth, In Flames en headliner Helloween een heuse show opzetten. Lees het verslag van de derde en tevens laatste festivaldag.

De laatste dag van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival begon compleet onverwacht met een aangepast tijdschema. Helemaal uit het niets, onaangekondigd behalve dan op de main stage schermen 's avonds de vorige dag. Je moet maar een dagkaart voor zondag gekocht hebben, dan wist je dus helemaal van niets, want de organisatie heeft op geen enkel andere manier de bezoekers weten te bereiken, een vreemde zaak in dit digitale tijdperk waarin we leven. De dag begon om 11:25 met Orden Ogan op de main stage in plaats van Pestilence in de Swamp om 10:45, Exhorder was verplaatst naar de main stage en vooral opvallend: Sepultura viel middenin het slot van Helloween. De eerste overlapping werd een feit.

De Prison stage werd zondag dus geopend door Orden Ogan, de Duitse power metalband die met hun vorig jaar verschenen album Gunmen de kaart van het Wilde Westen hebben getrokken. Wild West Metal, als het ware. Muzikaal gezien tappen ze daarmee dus uit hetzelfde vaatje als bv. een Alestorm die we later vandaag nog te zien zouden krijgen, alleen hebben zich door een ander soort films laten inspireren. Tijdens het tweede nummer in de set, F.E.V.E.R., kregen we de eerste pyrotechnische knallen van de dag al geserveerd. Het zouden heus niet de laatste zijn. Maar zelfs een band die op het middaguur moet spelen heeft recht op special effects, niet? Ze pakten het wel goed aan moeten we zeggen, de gasten van Orden Ogan, allen gehuld in van die lange cattle driver overcoats. En zelfs de podiumaankleding was die van een oud, verlaten, houten fort. Zo’n portie power metal kon wel tellen als stevig ontbijtje en dat vonden de aanwezigen duidelijk ook. Het dikte toch zo’n 10 a 15 rijen aan tijdens de show. Zanger/gitarist Sebastian Levermann zat met een gebroken duim dus had Niels Löffler zijn bas in de bus laten staan en de gitaar ter hand genomen. Iets dat hij uitstekend deed. Het ontlokte Sebastian de opmerking “Who needs a fuckin’ bass anyway”. Wat later dolde hij ook nog met het publiek toen dat niet meteen uit volle borst meedeed met het meezing moment: “You sound like my grandmother, in her bedroom, when she’s sleeping”. Gelukkig kwam het toch nog allemaal goed en waren we allemaal goed opgewarmd.

Daar stonden we dan iets voor 11 uur in de Swamp stage, geen Pestilence te zien. We dropen naar de Prison stage af waar als eerste Orden Ogan speelde, met daarna pas de deathmetal van het Nederlandse Pestilence. Uitstel was geen afstel, Pestilence trad op voor een helaas halfvolle tent en met een geluid dat nog niet zo goed afgestemd was. Hun rauwe deathmetal werd gesmaakt, maar kwam niet volledig tot z’n recht. De fans van echte deathmetal zaten daar niet zo mee in, zij leefden zich op dit vroege uur al uit. Pestilence heeft nog veel te vertellen met hun muziek, de band die in 1994 uit elkaar ging maar in 2008 terug samenkwam, bracht sindsdien opnieuw vier albums uit, waarvan Hadeon dit jaar nog uitkwam. Hou hen in de gaten, dit Morbid Angel van de Lage Landen!

Op de tonen van een volledig foute tune die deed denken aan een jaren ’70 of ’80 tv show betraden de mannen van Inglorious de Prison Stage. Op hun backdrop stond nog Inglorious I maar ondertussen is er toch al de opvolger, gemakkelijk Inglorious II gedoopt. Maakt niet zoveel uit, hier aan onze kanten zijn de mannen nog niet zo heel bekend, in hun eigen thuisbasis, de UK, zijn ze toch al wel redelijk groot aan het worden. Met hun sterk op jaren ’70 hardrock gebaseerde sound (denk aan Whitesnake, Deep Purple, Aersosmith en consoorten) kunnen ze dan ook muziekliefhebbers uit verschillende generaties bekoren. Zanger Nathan James heeft toch wel bijzonder verwijfde maniertjes op het podium. Maar dat is hem echter snel vergeven. De man beschikt namelijk over een stem waar elke zichzelf respecterende klok toch niet minder dan stikjaloers op kan zijn. Maar toch, we hebben nog niet veel rockzangers ooit op een podium de term ‘Jolly Good’ weten hanteren… Hij kon het toch ook niet laten om te pas en onpas te vermelden hoe goed hun platen het wel niet deden in het VK, zo blijkt dat het tweede album de eerste plaats haalde in de alternative rock charts daar. Eigenlijk niet zo vreemd als je weet dat de muziek van Inglorious rockt en swingt als mijn ballen in een XXXXL boxershort. Het openingsnummer uit dat album, I Don’t Need Your Loving, lijkt wel iets dat Deep Purple vergeten op te nemen is, zo ‘balls out’… Hier werden wij alvast goed gezind van. Ook het publiek, dat bij aanvang van de set nogal mak reageerde leek naar het einde toe dan toch meer en meer wakker te worden.

Opnieuw deathmetal in de tent dan. Stond Death daar te spelen? Nee, het was Gruesome. Deze Amerikaanse band begon oorspronkelijk als een tribute to Death in 2014. Dat betekent niet dat we covers te horen kregen, de band heeft hun eigen nummers verdeeld over een studioalbum en twee EP’s. Het leek echter of Death daar zelf stond, zo dicht ligt hun muziek bij die legendarische band. Met het grote verschil dat er een vrouw op het podium stond, bassiste Robin. Voor de deathmetal fan was dit optreden lekker genieten en headbangen.

Met Exhorder uit New Orleans hadden de programmatoren van Alcatraz wederom een leuke nostalgische act gestrikt. Het vijftal, met als originele leden enkel nog zanger Kyle Thomas en gitarist Vinnie LaBella, bracht in hun carrière slechts twee albums uit, namelijk Slaughter In The Vatican (1990) en The Law (1992), maar genoot altijd een cult-reputatie. De thrash metal van Exhorder heeft een uitzonderlijke groove en is doorspekt van talloze dubbele gitaarpartijen. Bands zoals Pantera, Lamb Of God, White Zombie en Machine Head weten waar ze de mosterd vandaan hebben gehaald. In Kortrijk mocht Exhorder doorschuiven van de Swamp Stage naar de Prison Stage omdat Sepultura niet tijdig ter plekke geraakte. En zelfs in volle zon kon Exhorder bekoren, want de nostalgici werden op hun wenken bediend met een set die enkel opgebouwd was uit old school stuff, waarbij vooral de nadruk lag op Slaughter In The Vatican. Er werd dan ook stevig geheadbangd op tracks zoals bijvoorbeeld Homicide, Legions Of Death, The Law, (Cadence Of) The Dirge, een voortreffelijke cover van Black Sabbath's Into The Void en slotsong Desecrator. Exhorder geniet duidelijk van de hernieuwde belangstelling en nieuw materiaal zou er mogelijk nog in de nabije toekomst komen, we zien wel.

Er bestaat een voorgeschiedenis tussen Primordial en Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. In 2012 - toen de Brielpoort in Deinze nog het decor vormde – pronkte groep reeds op de affiche van het festival. Enkele jaren en twee studioalbums later konden we andermaal genieten van de aanwezigheid van A.A. Nemtheanga en co. Donkere muziek vraagt om de nodige intimiteit. Het was dan ook geen wonder dat de Ieren de Swamp Stage toebedeeld kregen. Het was vroeg op de dag toen Primordial met optreden begon, te vroeg als je het ons vraagt. Ook al liet de publieke belangstelling het wat afweten, de uit Dublin afkomstige groep leverde een behoorlijke prestatie af. Kwamen ondermeer aan bod: Empire Falls, No Grave Deep Enough en de allesvernietigende afsluiter As Rome Burns.

Met de komst van Alestorm was afgelopen zondag niet Mogadishu maar wel Kortrijk de piraterijhoofdstad van de wereld. De muzikale zeerovers onder leiding van zanger Christopher Bowes moesten het op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival met een wel heel ondankbaar tijdslot stellen. De composities – voornamelijk handelend over thema’s als dronkenschap en het piratenbestaan – klinken zoveel beter in beschonken toestand. Het was nog volle namiddag toen onze favoriete zeeschuimers de Prison stage bestormden. De grote meerderheid van het publiek mocht dan al enkele biertjes achterover hebben gekapt, voor echt dronken taferelen was het nog veel te vroeg op de dag. Ook sober is een optreden van Alestorm genietbaar: getuige hiervan de enthousiaste publieksrespons bij nummers als Captain Morgan’s Revenge, Drink, Shipwrecked of The Sunk’n Norwegian. Echt serieus kan je deze zeerotten niet nemen. De gigantische badeend op het podium toonde aan dat dit gevoel wederzijds is. De groep reisde met maar één ambitie voor ogen naar Kortrijk af: een feestje bouwen! Doelstelling behaald als je het ons vraagt.

The Black Dahlia Murder dan… Nu noemen we hun geluid heel modieus deathcore, toen deze band uit Detroit er 17 jaar geleden mee begon, heette het nog gewoon deathmetal. Soit, het smaakt er daarom allemaal niet minder lekker door. Snoeiharde drums en gitaarriffs die je lijf met één haal openklauwen. En het publiek in de Swamp tent lustte het duidelijk ook want de tent kolkte en bruiste dat het een lieve lust was. Ook de crowdsurfers lieten hun armen en benen lustig naar voren stuiteren. Niet dat het aan de nummers lag maar het geluid van TBDM in het algemeen klonk eigenlijk veel te schel in de tent, of je nu vanvoor of vannachter stond. Ach, de zon scheen, er was fris drinken en de mensen amuseerden zich. Dan gaan we toch niet zitten neuten hé.

Een welgekomen vriend van Alcatraz dan. Behemoth trad er voor de tweede keer op. We herinneren nog levendig hun vorig optreden in 2015 toen ze vriend en vijand van hun sokken bliezen met hun wervelende show. Zouden ze dat opnieuw overdoen? Ja hoor, Behemoth slaagde wederom in hun opzet. De Polen gaven alles wat ze hadden en het vuur spatte er letterlijk van af. Nergal en de zijnen hadden er zin in. De trompetten begonnen te schellen. Het teken van de inzetting van het razende Demigod. Ook het even krachtige Ora Pro Nobis Lucifer en Conquer All kregen we te horen. Door hun veelvuldig toeren heel bekende songs, maar er was ook plaats voor nieuw werk. Zo hoorden we God = Dog met uitmuntende gitaarsolo’s.

Nergal sprak ook geregeld het publiek toe. Iedereen moest mee doen aan de ervaring, ook de “lazy people on the balcony”, waarmee hij naar de vips verwees. Met veel hell yeah’s en fuck yeah’s zetten ze ook het nieuwe Wolves Ov Siberia in. Ondanks de locatie ook hier weer een ware vuurzee. Vergeet niet dat Behemoth met hun black metal ook rasechte satanisten zijn. Dat werd duidelijk met omgekeerde kruisen die gevormd werden met rookmachines, knap gedaan. Of ze echter zieltjes weten te lokken naar de duistere zijde met hun muziek en gimmicks is twijfelachtig, het publiek blijft het allemaal een leuke show vinden, maar niet meer. Blow your Trumpets Gabriel, galmde het dan. Frontman Nergal liet dat ook door het publiek zingen. Ook bassist Orion kreeg enkele zanglijnen, bij Decade of Therion. De bassist zong delen van de tekst terwijl Nergal gebukt naar het publiek was gericht, gitaarspelend. Een orkestrale intro (die sterk doet denken aan muziek voor computergames als Diablo) met At the Left Hand ov God, waarop met een knal de grunts  weerklonken en daar waren de rokerige omgekeerde kruisen weer. De hele band ging achteraan op het podium staan en er kwam een tweede drummer bij, die synchroon met drummer Inferno een potje drumde.

De gates of hell gingen pas echt open (zoals Nergal het uitbrulde) met Chant of Ezkaton 2000. De satanistische kant van de band kreeg nog een uiting met de letterlijke “Hail satan” oproep. Toen volgde zwarte sneeuw, zijnde zwarte confetti die de lucht werd ingeschoten. Nergal kwam terug het podium op onder het bloed. De vlammen aan de microfoonstanden werden aangewakkerd en O Father O Satan O Sun volgde nog. Allemaal met zwart gehoornd masker stonden ze daar imposant te wezen, want dat was Behemoth dan ook een heel optreden lang. Totaal onverwachts werd er na het optreden van de band nog opgeroepen tot een stil moment voor de overleden Channel Zero drummer Phil Baheux (1967-2013).

Alcest op de Swamp stage hebben we compleet gemist, puur om In Flames van dichtbij mee te maken. Of dit nodig was, is een andere vraag, al een heel weekend lang kon je tot bijna de eerste rij lopen bij zowat elke band, het zegt iets over de opkomst dit jaar in vergelijking met voorgaande jaren. Het is iets dat we opmerkten alle dagen, minder volk dan voorgaande jaren. Alles wordt er namelijk niet goedkoper op en het aanbod concerten en festivals is tegenwoordig gigantisch. Vorige keren was er bv. geen doorkomen aan bij bands als Trivium, Nightwish, Sabaton of Twisted Sister. We zagen heel veel mensen naar de Swamp stage gaan om daar de dromerige sound van Alcest te beluisteren. Dromerig is een understatement. De Franse band  lijkt black metal onder te dompelen in een eclectische laag van prog, stoner en atmosferische vlagen. Voor velen genieten, voor anderen een vraagteken of een verlangen naar zware drums en dito gitaren. In elk geval een welgekomen afwisseling, die lang niet iedereen wist te behagen maar voor een select publiek was.

In Flames kreeg voor het einde van Alcest toch een hele meute op de been, ondanks dat ze met hun melodieuze deathmetal van de laatste jaren een toch wel eerder mainstream geluid opzoeken. Maar na de opener My Sweet Shadow volgde al snel eentje uit de oude doos van het Clayman album, Pinball Map. De ruwe deathmetal van weleer kwam niet aan bod, in de plaats kozen de Zweden voor een mix uit de jaren 2000 en daarna. Delight And Angers, Everything’s Gone, Cloud Connected, Fear is the Weakness, … de ene hit werd afgewisseld met de andere waarbij zanger Anders Friden gebruik maakte van zowel zijn clean vocals als screams. De gitaristen zochten ook constant de interactie met het publiek op, niet dat ze opjutting nodig hadden met al die crowdsurfers en moshpits.

Het record crowdsurfers (cf. Graspop) zal deze keer echter niet gehaald zijn. Voor de band aanving met grote hit Only For The Weak, bracht Anders een ode aan Helloween en dat ze wensen ooit ook zo hoog geprogrammeerd te staan, iets dat hen de laatste jaren steeds beter lukt. Ook nog The Truth, Take This Life en The End werden massaal meegezongen.

Anders riep tijdens het optreden al op om de volgende band na hun show te gaan bekijken in de tent. Tijd om dan pas echt brutaal voluit te gaan. Met wie anders dan Cannibal Corpse. De meesters van de brutal death metal stonden in de Swamp stage en lieten die daveren tot ver erbuiten. Boegbeeld Fisher, zanger van de band, heeft nekspieren als een os. Samen met de band beukte hij erop los van begin tot eind. Ruige mannen als ze zijn, droegen ze toch een song op aan iemand die vorige maand overleed. De loeiharde gitaren en bonkende drums zullen tot ver daarboven gehoord zijn. Fisher riep op om te proberen mee te headbangen met hem: “keep up with me, you can try but you will fail”. Het nummer in kwestie, I Cum Blood is dan ook een nekkraker van de hoogste klasse. Ook Make Them Suffer en afsluiter Hammer Smashed Face beukten er op los. Voor finesse moest je hier niet zijn, wel om je even uit te leven.

Helloween!!! Nadat ze een paar jaar geleden de Trix vol met old school power metal vulden, was dit optreden van Helloween wel extra speciaal: Pumpkins United. Nadat ze meestal maar met één zanger op pad gaan, Andi Deris, waren voor deze gelegenheid de drie zangers uit het tijdperk van Helloween united: enter Kai Hansen (ook gitarist bij ex-Helloween) en Michael Kiske (die Hansen aan de vocals verving in de goede oude tijd). En eindelijk, het werd tijd. Naast hun muziekset, was het decor ook wel de moeite waard om te zien. Lichtelementen en geanimeerde video's brachten wel iets extra aan de show. Zowel voor de oudere generatie als de jongere die hard power metalfans was dit een soort van once in a lifetime show. Klassiekers als Future World, I Want Out, Dr Stein, ... 2 uur lang power metal plezier met veelzijdige zang verdeeld over de drie en knappe gitaarsolo's. Vergeet het nooit: Heavy Metal is the Law!

Meezingen aan de main stage met Helloween, headbangen in de Swamp. Sepultura was geprogrammeerd op de Prison stage in de namiddag, maar werden verplaatst naar de avond in de Swamp stage, middenin het optreden van Helloween. Het allereerste optreden op Alcatraz ooit dat samenviel met een andere band. Wij hopen dat die trend zich niet zal herhalen, een van de voordelen van Alcatraz is dan ook dat je elke band in principe kan bekijken, de ene na de andere. Het was lekker donker in de tent, een gevoel dat versterkt werd door de spookachtige orgel intro. De band ging knallend van start met een nummer van hun laatste album Machine Messiah: I Am The Enemy. Ook Phantom Self van dat laatste album kwam aan bod en bracht het publiek goed in beweging. Zanger Derrick Green verwees enkele keren naar dat uitstekende nieuwe album. De songs moesten zeker niet onderdoen voor ouder werk.

We kregen alweer een meesterlijke vertoning van Kairos te horen maar dan kwamen pas de echte knallers. Het oude Territory met die geweldige drumintro werd gespeeld en de tent barstte uit z’n voegen. We noteerden ook de krakers Refuse/Resist, Arise en Ratamahatta. Een verschroeiende versie van Roots sloot af. Dat werd gespeeld met een trager einde, om live dat nog meer uitstraling te geven en het publiek nog gekker te maken. We zijn blij dat Sepultura hier op de Swamp stage mocht spelen in het donker en met zo’n laat tijdslot, het sierde hen beter dan een plek in vol daglicht aan een groot podium.

Met de wanprestatie op Dynamo Metal Fest in het achterhoofd was het bang afwachten wat Al Jourgensen met zijn Ministry in Kortrijk ten tonele zouden brengen. Deze vrees bleek gelukkig (grotendeels) ten onrechte. Het lauw onthaalde album ‘AmeriKKKant’ mocht dan wederom wat oververtegenwoordigd zijn in de setlist, genietbaar was het optreden zeker. Het zal niet verbazen dat de klassiekers Thieves, Just One Fix en Lies, Lies, Lies voor veruit de meeste respons zorgden. Nonkel Al was naar zijn normen in goeden doen en wilde zelfs van geen ophouden weten. Zo duurde de passage van Ministry een vijftiental minuten langer dan oorspronkelijk gepland. Een industrial-feestje als afsluiter van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival? Het moet kunnen!

Lees ook de review van de eerste en tweede festivaldag.

De volgende editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival vindt plaats op 9, 10 en 11 augustus. Opnieuw drie dagen hardrock en metal, benieuwd wat de line-up zal worden!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!