Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2021: zaterdag 14 augustus - Van stevige gitaren tot vogelgefluit

Datum: 
zaterdag, 14 augustus, 2021

Yes! Eindelijk!!! Na 18 maanden van genoodzaakte onthouding konden we nog eens zonder verplichtingen en voorzorgen genieten van live muziek, moshpits, walls of death en verschaald bier. Zo'n 10.000 bezoekers deden hetzelfde, zonder mondmasker en afstand. Heel wat bands stonden op het programma van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival daar in Kortrijk, met op de tweede dag een gevarieerd programma met Heilung en Emperor als headliners.

"For Metal We Wil Die" stond er in koeien van letters op het spandoek van de Prison Stage geschreven. En inderdaad, we hebben dit zo hard gemist dat we op vrijdag danig gevierd hebben. Maar terug fris en monter stonden we weer paraat voor een dagje van optredens zoals voor het virus (dat naar een bier is genoemd) ons liederlijk leven overhoop gooide.

Dyscordia - Prison Stage

De progressieve melodieuze metalformatie Dyscordia had de eer om op zaterdag de slaap uit ieders ogen te verdrijven. Net zoals veel bands hebben deze Kortrijkzanen een nieuw (nuja, ondertussen dus al niet meer zo nieuw) album te promoten. En dus kregen we als opener het titelnummer van hun laatste plaat, Delete/Rewrite. Met hun drie gitaristen kregen we iedere keer opnieuw een 'wall of sound' naar ons hoofd gegooid. Ook kenmerkend voor Dyscordia is de mooie combinatie tussen de clean vocals van frontman Piet en de grunts van gitarist Fane. Prachtig te horen op afsluiter Twin Symbiosis.

Necrotted - Swamp Stage

Wanneer we deze zaterdagmiddag met licht vermoeide benen -de leeftijd weet u wel- richting Swamp slenterden, werden we begroet door een zoetgevooisd, vertrouwd maar te lang niet meer gehoord geluid: het ratelende machinegeweer van een dubbele basdrum. De Duitse deathmetal van Necrotted vormde vandaag het aperitiefhapje en is meteen een volwaardige maaltijd. De  sympathieke oosterburen hadden er een rit van meer dan 8 uur opzitten maar van enige wagenziekte was geen spoor te bekennen. Met hondsdol enthousiasme slingerden ze hun songs het meteen klaarwakkere publiek in. We hebben onze deathmetal ooit al origineler geserveerd gekregen maar de spelvreugde spatte er vanaf en de eerste pit van de dag was meteen een feit. Zoals zoveel bands heeft Necrotted van de verplichte pandemische pauze gebruik gemaakt om een nieuw album neer te pennen en de voorsmaakjes daarvan, waaronder nieuwe single Compulsory Consumption, beloven alvast veel goeds. Een oerdegelijke prestatie waar verder niets op af te dingen valt.

Spoil Engine - Prison Stage

Eveneens uit West Vlaanderen, op frontvrouw Iris (NL) na, is Spoil Engine. En ook zij zetten de wei in vuur en vlam. Iris schreeuwde alsof haar leven ervan afging, om dan eens lief Alcatraz te bedanken om dit weekend mogelijk te maken waarna er terug stevig in gevlogen werd. En of er ingevlogen werd. Spoil Engine tekende voor de eerste circle pit aan de Prison stage, gevolgd door een wall of death. En we waren nog maar middag! Ze speelden een mix van nieuwe songs (bv. R!ot, Venom van hun laatste album Renaissance Noire) en semi-oude knallers a la Stormsleeper en Disconnect, waarna ze een oorverdovend applaus kregen van het al talrijk opgekomen publiek.

Psychonaut - La Morgue

Psychonaut bewees ondertussen met hun optreden in La Morgue nog maar eens dat ze één van de meest interessante bands zijn in de Belgische scene. Hun psychedelische post-metal stond te vroeg geprogrammeerd in de kleine tent, maar dit weerhield de band er niet van een meesterlijke show neer te zetten. Duidelijk emotioneel aangedaan van de reacties van het publiek (dat uit zijn dak ging), speelde de band de pannen van het dak. Het was overduidelijk dat zij erg blij waren voor de menigte van Alcatraz te spelen. Het is te hopen dat ze in de toekomst dit kunnen doen voor een groter publiek en later op de dag, want dit is een band dat die plaats absoluut verdient.

Ryker's - Swamp Stage

Tijd voor wat hardcore met Ryker's! Neen, deze mannen zijn niet uit New York of andere stad/staat in Amerika, het zijn gewoon onze oosterburen. Ze hebben er al een hobbelig parcours opzitten, opgericht al in 1992 maar gesplit in 2000, om dan 8 jaar opnieuw samen te komen maar er opnieuw mee te stoppen, om uiteindelijk in 2013 opnieuw hun hardcore te brengen. Sindsdien gaat het opnieuw keihard voor hen, zo ook op Alcatraz, een energiebom met hun korte maar krachtige nummers.

Burning Witches - Prison Stage

Hadden we met Iris van Spoil Engine al vrouwelijk schoon op het podium, dan werd er nu nog een ferm schepje bovenop gedaan! Burning Witches, neen, dat is niet ons Doro in vermomming of een Doro/Warlock coverband, het zijn eerder de dochters van Doro. Vijf jonge deernes in strakke leren pakjes kwamen met gitaar/drumstokken/microfoon het podium op om een heavy metal feestje van jewelste te bouwen. Uit Duitsland komen ze, maar onlangs lijfden ze de Nederlandse Laura Guldenmond in als zangeres en dat levert resultaat op, Laura is een waar podiumbeest. Songs als Wings Of Steel, Hexenhammer en het nieuwe The Witch of the North van hun gelijknamig nieuw album werden als een kanonsalvo op het publiek losgelaten. Meer van dat, al leken meningen verdeeld (ach, die zo goed als gepensioneerde thrashers toch).

Atomic Vulture - La Morgue

Atomic Vulture uit Wingene bracht dan weer het beste van wat stoner te bieden heeft in België. Ze speelden een bijna foutloze set, waar iedereen in de tent van aan het genieten was. De driekoppige band liet ons het einde van het universum zien en daar voorbij, met hun psychedelische, maar toch uiterst dansbare sound. Deze band is het best genietbaar met een fris pintje in de hand en met eventueel nog een ander verdovend middel, waar wij hier absoluut geen reclame voor gaan maken. Deze band was voor veel mensen een ontdekking, ondanks dat de eerste EP al in 2018 uitkwam. Meer van dat!

Funeral Dress - Swamp Stage

Funeral Dress was deze dag de vreemde eend in de bijt, als oerpunkers geprogrammeerd staan op een metalfestival is immers geen evidentie. Zanger en levende punklegende Dirk stipte dit opmerkelijke feit gedurende de set meermaals aan en wees vooral op de vele dingen die metalheads en punks verbinden. De gok van de organisatie zal er één van goudwaarde blijken want Funeral Dress bouwde een indrukwekkend feestje in de Swamp. Vanaf de eerste tonen ging het dak eraf en werd er lustig meegebruld met songs zoals Welcome To Murdertown en Way Of Life. De pit stond geen moment stil en het aantal crowdsurfers was bijna niet bij te houden. Wie de band kende, merkte ongetwijfeld op dat zanger Dirk fel vermagerd is en duidelijk wat gezondheidsproblemen onder de hanekam heeft maar dit zette absoluut geen rem op zijn prestatie. Met een in vettig Kempisch geschreeuwd ‘alle flikke zèn smeirlappeh!’ bewees hij dat een punk misschien wel zijn haren maar nimmer zijn streken verliest. Orgelpunt was een extatische uitvoering van bescheiden hit Party On die de dansbeentjes en stembanden van de aanwezigen nog één keer op de proef stelde. Memorabel.

Fleddy Melculy - Prison Stage

Feestje bouwen? Dan moet je Jeroen Camerlynck en zijn kornuiten uitnodigen. Met hun nummers die altijd wel een kritische kijk op de maatschappij zijn. Zowat alle hits passeerden de revue zoals Feestje in je Huisje, Ik Ben Kwaad, Geen vlees wel vis en afsluiter T-shirt van Metallica. Uiteraard was er natuurlijk ruimte voor de nieuwe nummers uit het laatste album And Just Niks For All. De moshpits, walls of death en de crowdsurfers bleven dan ook voordurend komen. En met een dikke dankjewel voor de steun het afgelopen jaar was feestje nummer één afgelopen.

Omnium Gatherum - Swamp Stage

Van het feestje naar de begrafenis. Of zo voelde de overgang naar Omnium Gatherum toch aan. Let wel, deze Finnen brachten hun melodic death metal met verve, het was echter een heel andere sfeer dan wat we tot nu toe al gehad hebben. De melodieën en tonen van de muziek die je in vervoering brachten werden afgewisseld met harde energieke delen waar natuurlijk een moshpit uit resulteerde. Een nieuw album hebben ze niet echt onder de arm (The Burning dateert al van 2018), maar da's geen reden om een spetterend optreden te geven.

Seven Witches - Prison Stage

Dat vampieren uit de Verenigde Staten tegen de hitte konden, bewees James Rivera van Seven Witches op de Prison Stage. Terwijl wij in onze bezwete bovenlijven stonden te puffen in de zon, stond de zanger van de enige niet-Europese band deze dag op het festival er in een rode fluwelen jas, alsof het niets was. Dit was dan ook het enige echt opmerkelijke aan het optreden. Het was een aardig potje heavy metal om de middag mee te vullen, maar het was ook niet meer dan dat. Er werd wat geheadbangd, er werd wat gedanst, maar meer zat er voor het puffende publiek niet in.

Bizkit Park - Swamp Stage

Het zoveelste feestje. Een coverband op een festival? Inderdaad, en blijkbaar zeer goed gesmaakt door het publiek want er was geen doorkomen meer aan. Toepasselijk eerste nummer Down With The Sickness waarna zowat alle nu metal songs de revue passeerden, gaande van Limb Bizkit tot Papa Roach, Slipknot, Korn, System Of A Down en wat nog allemaal. Aan elkaar geplakt tot één grote langgerekte mix. De crowdsurfers waren niet te tellen. Afsluiter In the End van Linkin Park werd tot ver buiten de tent meegebruld. De band wou 'total fucking chaos' zien en of ze die gekregen hebben.

Destruction - Prison Stage

Het begin van Destruction was dan ook vrij... leeg. Iedereen leek nog in de tent te zitten feesten. Om een of andere reden stond Destruction dan ook nog eens 10 min vroeger geprogrammeerd, een allereerste overlap (of kreeg Bizkit Park 10 min langer speeltijd, het is maar hoe je het bekijkt). Ondertussen hing de zon als een loden ploert boven Kortrijk. Geen weer om een moshpit door te jagen zou je denken maar het Duitse thrashinstituut Destruction had toch andere plannen eens de meute zich uit de Swamp tent begaf richting hoofdpodium. De tropische hitte (althans, zo voelt het aan na anderhalve maand regen en wind) mag dan wel de verbleekte metallijven frituren; er zal bewogen worden in de frontlinie. Hoe zou je ook kunnen stilzitten wanneer de Germaanse furie de ene thrash klassieker na de andere afvuurt? Het tempo was dan ook adembenemend, opener Curse The Gods was nog maar een opwarmertje want Death Trap, Nailed To The (fucking!!!) Cross, Mad Butcher en Life Without Sense moesten dan nog volgen. Om de klus helemaal te klaren werd voor de zekerheid ook nog even de tweeloop Total Desaster en Bestial Invasion bovengehaald. Opdracht volbracht voor voltijds kok en deeltijds thrasher Schmier en de zijnen. Dat de tronie van de frontman zelf gedurende de set steeds meer van cuisson blue chaud naar saignant evolueerde mag daarbij geen beletsel zijn. Duitse degelijkheid, het bestaat nog.

Rawdriguez - La Morgue

Jammer genoeg voor Rawdriguez kwam hun debuut 'Asylum Of The Arcane' uit net toen de lockdown in maart 2020 zich manifesteerde. Daardoor heeft de band nog niet veel aan hun naambekendheid kunnen werken en zal het Alcatraz-optreden één van de eerste live shows ooit van de band geweest zijn. De grote massa was bijgevolg niet vertegenwoordigd in La Morgue (want enerzijds zaten die nog in de Swamp tent bij Bizkit Park en nadien voor een groot deel bij Destruction), maar de curieuzeneuzen onder ons zagen wel een interessant concert van zanger Gunther Uytterhoeven (ex-Damn Your Idols), gitarist John Pollentier (de riffmeister die we ook kennen van bij Cowboys & Aliens), bassist Stefaan Bonte (Locus Control) en drummer Christophe Depree (die bij After All en Channel Zero normaliter de gitaar omgordt). Stevige rock/metal met smaakvolle vocalen, veel groove en af en toe grunge-invloeden. Illustratief was de keuze voor een cover van Corrosion Of Conformity (COC), met name Albatross. De andere songs op de setlist waren allemaal afkomstig van de plaat 'Asylum Of The Arcane'. Onbekend maakt onbemind, onthoud de naam Rawdriguez.

Dark Tranquillity - Swamp Stage

Het zou opnieuw sfeervol worden in de Swamp tent. Een ander sfeervol dan eerder (lees: energiek met moshpits en crowdsurfers), want de muziek van het Zweedse Dark Tranquillity laat je elke keer weer in vervoering brengen. Niet dat er geen crowdsurders of een moshpit te bespeuren was, want aan actieve songs geen gebrek: Monochromatic Stains, Encircled, Lost To Apathy. De echte kracht van Dark Tranquillity zit in de melodische delen die in hun deathmetal doordrengd zijn en de teksten erbij die je tot in je hart kunnen raken, dankzij zowel de diepe grunts als de clean vocals van Mikael Stanne. Toegegeven, een festival is niet de meest geschikte plek daartoe, maar het publiek omarmde de band zoals weleer. Het hun nieuw album Moment doen ze daar nog een schep bovenop, getuige songs Phantom Days, Transient, The Dark Unbroken en Identical To None (wat een knallers!). Ook het machtige Terminus (Where Death Is Most Aliveen afsluiter Misery's Crown mochten niet ontbreken, alsook de golden oldie Therein met een waar meezingmoment van jewelste. Wisten wij veel dat dit meteen ook het laatste optreden zou zijn met een van de laatste originele leden die nog resteren (op zanger Mikael Stanne na, die ook al sinds 1989 bij de band is, maar eerst als gitarist), drummer Anders Jivarp. Samen met bassist Anders Iwers (sinds 2015 pas bij de band) stoppen zij bij de band. Het ga hen goed!

Orden Ogan - Prison Stage

Na dit intens goeie concert haasten we ons naar de Prison Stage waar Orden Ogan aan het werk was. Daar mochten we slechts één nummer fotograferen, maar tot daar aan toe, de stoom die werd geblazen zal daar de reden voor geweest zijn. Stoom leek ook de band te blazen met dit warm weer, ook deze zanger was lekker warm uitgedost. Het geheel klonk heel melodieus en het aanwezige publiek smaakte het wel, maar een hoogtepunt was het zeker niet. We vragen ons ook ergens af hoe ze zo hoog op de line-up geraakt zijn, dan hebben we toch eerder al andere bands gezien die (veel) hoger mochten geprogrammeerd worden (cfr. Destruction).

Alkerdeel - La Morgue

We haasten ons al snel naar La Morgue. Daar stond een black/doom metalband uit het meetjesland die bovendien in het Nederlands zingt. Het Nederlands van de regio Eeklo wel te verstaan. Vier mannen in bloot bovenlijf, besmeurt met rode verf. 'Slonk' noemt hun laatste worp en zodus was dit zoals veel bands hun eerste publiekvoorstelling van dit album. De zeer energieke set zorgde natuurlijk voor de nodige bewegingen in het publiek. We kunnen wel stellen dat dit de hevigste en ruigste set was van Alcatraz, in alle opzichten.

Hypocrisy - Swamp Stage

Wat zit er toch in de lucht in de Swamp vandaag? Eerder op de dag toverden Ryker's, Funeral Dress en Dark Tranquillity de grote tent al om tot een plaats waar de elektriciteit voelbaar door de lucht knetterde, maar wat Hypocrisy uit de hoed toverde was pure magie. Met Fractured Millennium heeft het Zweedse instituut sowieso het meest geniale openingsnummer ooit geschreven op zijn conto maar de set die volgde was voor elke liefhebber van melodische deathmetal een orgastisch festijn. Strak, loepzuiver en beenhard knalde de band gedurende een klein uur de concurrentie naar het hiernamaals. Muzikaal genie Peter Tägtgren leidde zijn troepen in zijn gekende bescheiden stijl richting een klinkende overwinning. Hoogtepunten aanduiden in een show van zulk hoog niveau is schier onbegonnen werk maar tijdens magistrale uitvoeringen van Valley Of The Damned, Eraser, Fire In The Sky en The Final Chapter kreeg zelfs ons kippenvel kippenvel. Uiteraard werd afgesloten met de kraker der krakers Roswell 47. Als de lampen weer aangingen keken meerdere aanwezigen licht knikkend en zacht mompelend in elkaars ogen. Dit zou wel eens het sterkste optreden van het gehele weekend kunnen geweest zijn.

Dirkschneider - Prison Stage

De frontman van Accept kwam om zijn ding te doen en deed dat ook met verve. Is zijn stem nog hetzelfde? Neen, absoluut niet. Is zijn huidige band even goed als Accept? Totaal niet. Was het een feestje? Dat wel. De man weet met nummers als Balls to the Wall en Son of a Bitch perfect hoe hij het publiek uit zijn hand moet laten eten. Hij is misschien zijn beste tijd al ver voorbij, maar dat kon het publiek voor de Prison stage niet deren. Het werd een old school heavy metal feestje, dat je met momenten enkel als 'Duits' kon omschrijven. Of het nu U.D.O., UDO & Friends of Dirkschneider is, allemaal hetzelfde.

Cowboys & Aliens - La Morgue

Veel beter vertoeven was het in La Morgue. Dit jaar viert Cowboys & Aliens hun 25-jarig jubileum en dat mocht gevierd worden op Alcatraz. Afgetrapt werd er met Morbid Orbit, een lekkere nieuwe song die tijdens de lockdown het licht zag en voorbode is van een verse plaat die in 2022 zal verschijnen. De stoner rock-sound van de Bruggelingen klonk zoals altijd massief, overgoten met de meeslepende vocals van zanger Henk. Uiteraard werd er ook nog wat aandacht aan de vorige schijf 'Horses Of Rebellion' uit 2019 besteed, met Soaking, Two Times A Man, het titelnummer Horses Of Rebellion, Sheep Bloody Sheep en een furieus I Refuse. Opvallend genoeg werd er geen enkele track uit 'Language Of Superstars' gespeeld, maar de andere schijfjes uit de discografie (uitgezonderd 'League Of Fools') kregen we wel in de setlist verwerkt: Blow Your Past (To Smithereens) en Share The Goods uit 'A Trip To The Stonehenge Colony’, Surrounded By Enemies uit de gelijknamige release, Simple Things en Ghost In My Speaker uit 'Love Sex Volume', Question Vs Answer uit 'Sandpaper Blues Knockout'. Er was aardig wat belangstelling in de tent en een uitgelaten fanclub/studentenclub hield de stroom stagedivers en crowdsurfers gedurig op gang. Laat die nieuwe plaat maar komen en koppel er graag wat cluboptredens en festivalverschijningen aan vast, want Cowboys & Aliens zien we graag terug.

Emperor - Swamp Stage

Lees het verslag van headliner Emperor hier.

Heilung - Prison Stage

Lees het verslag van headliner Heilung hier.

Bekijk alle foto's van deze tweede festivaldag in het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!