Review Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2021: zondag 15 augustus - Van luchtig naar snoeihard

Datum: 
zondag, 15 augustus, 2021

Yes! Eindelijk!!! Na 18 maanden van genoodzaakte onthouding konden we nog eens zonder verplichtingen en voorzorgen genieten van live muziek, moshpits, walls of death en verschaald bier. Zo'n 10.000 bezoekers deden hetzelfde, zonder mondmasker en afstand. Heel wat bands stonden op het programma van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival daar in Kortrijk, met op de tweede dag een gevarieerd programma met Kreator, Amenra en Wiegedood als afsluiters.

Dag 3 en we denken dat we spreken voor een groot deel van het publiek (of is het de ouderdom?) maar na bijna twee jaar geen concerten en festivals meer, onder een loden zon, veel drank en het enorme, fijne gevoel van terug in alle vrijheid te kunnen genieten van onze favoriete bezigheid, begint de vermoeidheid een beetje door te wegen. Maar we laten ons niet kennen en gaan vol voor dag drie van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.

Russkaja – Prison Stage

Om die reden is het misschien geen slechte keuze om de dag te starten met een iets luchtiger genre. Hoewel….. wat in een eerste opzicht leek als een folk metal met prettig gestoorde bandleden in een soort Baltische taal (afgaande op de instrumenten die zich aandienden zoals viool, tuba en saxofoon) draaide heel anders uit. Eén van de eerste zinnen die de forsgebouwde frontman riep was: “ I want to make some lawaai” en inderdaad daar ging onze wake up call. Spontaan ontstond er bij de frontstage security een polonaise en het eerste feestje van de dag was een feit. We waren nog maar elf uur in de voormiddag en de toon was gezet voor terug een zalige dag. Even dit terzijde. Al laat hun naam anders vermoeden, deze partygasten zijn afkomstig uit Oostenrijk en noemen hun genre is Turbo Ska Rock.

Tim’s Favourite – La Morgue

Even de schaduw opzoeken en die vonden we in de tent van La Morgue waar er altijd wel een ontdekking te doen is in verband met Belgische bands. Tim’s Favourite uit de buurt van Liedekerke deze keer. Een band die vernoemd is naar het favoriete neefje van de frontman en brengt een mix van grunge gecombineerd met psychedelische en progressieve invloeden. Na een beetje geworsteld te hebben met het geluid kwamen deze gasten al snel op dreef en kregen ze het aanwezige publiek al snel op de hand. Geregeld doet deze band mij aan Soundgarden denken en misschien daarom zijn we nog een tijdje in deze tent blijven hangen.

Sloper - Swamp Stage

De vreemde eend in de bijt, zo kan je Sloper op Alcatraz omschrijven. Dit nieuwe project met naast twee gitaristen ook drummer Mario Goossens (Triggerfinger) en drummer Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) in de gelederen, twee drummers dus, brengt pas eind augustus hun debuut uit. De nieuwsgierigen onder ons waren opgedaagd om kennis te maken. Classic rock met een scheut blues, denk bijvoorbeeld aan Whitesnake en ZZ Top, kregen ze voorgeschoteld, voorzien van een doorleefde stem. Meer dan een lauwe reactie kwam er van het publiek niet.

Evil Invaders – Prison Stage

"Are you ready to lose your mind? Are you ready to go insane?". Tijd voor Belgisch grootse thrash metalband: Evil Invaders. Al bij de eerste noten barstten er mosh- en circlepits los en had de security daarjuist nog tijd voor een polonaise, dan is het nu werken geblazen om alle crowdsurfers op te vangen. Er werden ook enkele nieuwe nummers gespeeld van het op stapel staande nieuwe album. Geen enkele centimeter van het podium bleef onbenut en de gitaarsolo’s werden het publiek naar het hoofd geslingerd. Na een energieke set verlieten Joe en zijn bende het podium met de woorden "Remember this legendary day". En of het herinnerd zal worden, dit hele weekend trouwens.

Haester - La Morgue

De post-metal van Haester sloeg in als een bom zo rond kwart voor twee in La Morgue. Zowel de band als het publiek wisten niet wat er komen kwam, en dat maakte voor een geweldige show. De band stond strak te spelen en het publiek kon de extase bijna niet aan. Dit zorgde ervoor dat zanger Maarten Levecque uit zijn rol als stoere frontman viel. Hij bekeek de chaos voor hem met een gigantische smile achter zijn baard, en zag dat het goed was. En wij zagen een band dat het zeker nog groot gaat maken. Het is een genre dat meer aan populariteit aan het winnen is, en Haester is, samen met onder andere Psychonaut en Evil Invaders, het bewijs dat België een prachtig metalland is.

(Foto door Brothers in Raw collega John Van de Mergel)

Artillery - Swamp Stage

Ondank is ’s werelds loon. Alhoewel de Denen van Artillery begin jaren 80 tot de pioniers van het thrash genre behoorden, slaagden ze er nooit in om dezelfde status te bereiken als bepaalde Amerikaanse en Duitse broeders. Zo komt het dat deze band na al die jaren nog steeds veroordeeld is tot een plaats onderaan de affiche. Twee jaar geleden verloren ze bovendien stichtend lid Morten Stützer. Zijn broer Michael besloot desondanks om verder te gaan met Artillery als eerbetoon. Een matig gevulde tent zag een bijzonder degelijk en professioneel optreden en de riffgeoriënteerde thrash klinkt nog altijd behoorlijk fris. Maar ondanks quasi perfecte uitvoeringen van Turn Up The Rage, Beneath The Clay (RIP) en Terror Squad sloeg de vlam nooit echt helemaal in de pan. Doodjammer.

Raven - Prison Stage

Het was de beurt aan de Engelse broertjes Gallagher. Samen met drummer Mike Heller hebben Mark en John de heavy metalband Raven opgericht, al in 1974! Of er nu sex, drugs & rock 'n roll aan te pas kwam of niet, de jaren zijn al goed te zien. Toch stonden de broers energiek op het podium. Ze liepen van links naar rechts en gingen met hun gitaren vaak in duel met elkaar. Geen microfoonstand voor John trouwens, hij had een microfoontje voor z'n gezicht hangen, maakt hem mobiel. De band bracht Metal City uit vorig jaar en daar deden ze nu promotie voor. Het publiek kon het zeker smaken, hun manier van optreden bracht een lach op het gezicht.

Growing Horns – La Morgue

Deze doommetalband heeft zoals veel bands ten tijde van corona een album uitgebracht, Nobility Of Pain, en heeft deze dus nog nul komma nul kunnen live presenteren. Zodus is Alcatraz een godsgeschenk voor veel bands en dus ook voor de Daf en zijn kompanen. De lockdown heeft blijkbaar voor een metamorfose gezorgd want de lange dreadlocks zijn verdwenen en ingeruild voor een kortgeknipte coupe. Wat meteen resulteerde in een frisse en energieke set. Deze sludge/doomband kwam met zijn brutale grunts en vette zware muziek zomaar eventjes La Morgue inpakken. En deze gasten hadden blijkbaar in de lange lockdownperiode niet stilgezeten want ze speelden zowaar een nieuw nummer, Lost for An Eye.

(Foto door Brothers in Raw collega John Van de Mergel)

Asphyx - Swamp Stage

De immer sympathieke Hollanders van Asphyx profiteren maximaal van het feit dat de Swamp geen concurrentie heeft van andere optredende bands op het hoofdpodium of La Morgue. De grote tent is dan ook barstensvol gevuld met ook heel wat aanwezigen die niet of nauwelijks van deze deathmetalband gehoord hebben. Martin Van Drunen mag dan een indrukwekkend postuur hebben, zijn reputatie als één van de vriendelijkste en meest bescheiden frontmannen maakt hij ook vandaag met verve waar. Onder zijn goedlachse en ontspannen leiding ratelde Asphyx door een sterke set. Snelheidsrecords werden niet gebroken (dat laten we over aan Marduk, waarover later meer) maar de lompe en loodzware riffs kwamen daardoor eens zo hard binnen. Het is genieten van Molten Black Earth, Death The Brutal Way, 'meezinger' Deathhammer en uiteraard The Rack. Asphyx won vandaan dankzij een loepzuivere uitvoering en een pretentieloze show heel wat nieuwe zieltjes.

Eclipse - Prison Stage

Het Zweedse Eclipse bracht dan weer krachtige rock, om maar aan te tonen dat ook deze laatste dag heel veelzijdig was. Heel cliché, de looks, de muziek, de performance. Slechts de eerste paar nummers hebben we hiervan gevolgd, want zoals altijd was er ook wat in La Morgue te doen, een Vlaamse band die ons aangeraden werd. Keuzes maken.

Huracan – La Morgue

Nog een band ontdekt. Het Gents/Antwerpse sludge metal kwartet heeft zijn naam niet gestolen (Spaans voor orkaan). Ze speelden een zeer strakke set en blaasden de tent figuurlijk omver. De tracks Bruises en Dark Numbers hadden op Spotify veel succes en dat resulteerde zich in de belangstelling op Alcatraz. In al zijn enthousiasme liet Christophe zich gewillig meevaren op de handen van het publiek. Met hetgene wat wij gezien hebben is dit echt een band om in de gaten te houden.

(Foto door Brothers in Raw collega John Van de Mergel)

Marduk - Swamp Stage

Pantserdivisie Marduk had zich voorgenomen om de eigen songs, die sowieso al lijken gemaakt voor ADHD’ers, op dubbele snelheid te spelen. Althans, wanneer er gespeeld werd. Want tot ergernis van velen liet de band onverklaarbare lange pauzes vallen tussen de verschillende songs, wat de vaart totaal uit het optreden haalde. Eerlijk is eerlijk, aan de uitvoering van de songs valt niets af te dingen, de band raast en blaast nog steeds alsof de Apocalyps voor de deur staat. Ook de setlist was een feest voor de trouwe fans met een mooie afwisseling tussen nieuw werk (Werwolf, Frontschwein, Viktoria) en (stok)oude nummers (Those Of The Unlight, Beyond The Grace Of God, Slay The Nazarene). Maar zoals gezegd waren de lange stiltes tussen de nummers voer voor irritatie en tot overmaat van ramp ging schreeuwlelijkerd Mortuus ook nog eens het publiek aansporen om ‘hey hey’ te roepen, iets wat in het geheel niet past bij de man-zonder-glimlach. Voormalig frontman Legion kwam daar nog mee weg maar bij Mortuus past de publieksinteractie als een tang op een varken. Met Christraping Black Metal kwam er een furieus einde aan een optreden waar we toch vooral gemengde gevoelens aan overhielden.

Jinjer – Prison Stage

Rijzende ster aan de horizon is wel de Oekraïense band Jinjer en voornamelijk frontvrouw Tatjana Shmailyuk. Niet alleen een mooie verschijning maar ook nog eens een top performance en zeer sterke zangeres. Van waar komen al die grunts vandaan? Bovendien kan deze dame ook perfect een cleane stem aan. Aan de reacties in het publiek te zien hadden veel metalheads naar dit optreden uitgekeken. On The Top was het openingsnummer en dat het direct erop was. Wat wel opviel was dat er weinig interactie was tussen de bandleden. Het was meer een 'onewomanshow', wat natuurlijk niets afdoet van het optreden. Het publiek werd bestookt met nummers als Bernal, Teacher en Mediator. Het afsluitende Vortex bracht nog alles eens samen, grunts, screams en cleane zang waarna Tati het publiek bedankte met een welverdiende "dank je wel".

Lalma - La Morgue

Lalma is het geesteskind van zanger John Roan (Arsenal), samen met een jonge bende rondom zich. Onder matige belangstelling (de plaat verschijnt pas in het najaar) kregen we duistere muziek te horen, waarbij de vocalen voor kleur zorgen. Instrumentaal black metal en deathmetal, maar qua zang eerder à la David Dewaele (Soulwax). Melancholie ten top, denk bijvoorbeeld aan Paradise Lost, respectvol onthaald. "Merci om te komen, merci om te blijven", zo verwoordde John Roan het treffend.

Freedom Call - Swamp Stage

Je zal het als fan maar meemaken. Goedgemutst richting een optreden van een agressieve Amerikaanse thrash band drentelen en dan tot de vaststelling komen dat de groep waar je naar uitkeek vervangen is door een Duits power metal viertal. Thrash liefhebbers die hun social media de laatste dagen wat verwaarloosden, hadden uit het oog verloren dat Vio-lence omwille van vaccinatieperikelen noodgedwongen moest afzeggen en vervangen werd door Freedom Call (noot van de redactie: na het festival bleek een van de Vio-lence bandleden ook effectief positief te testen op covid-19). Het contrast tussen beide bands kon nauwelijks groter zijn. Een aantal mensen droop dan ook teleurgesteld af maar wie bleef was getuige van een feestje dat niet zou misstaan op Kamping Kitsch dat een week later op ditzelfde terrein ging plaatsvinden. Het was cheesy, over the top en de clichés struikelden over elkaars voeten maar het was vooral ook heel erg fun. De band amuseerde zich te pletter op het podium en dat plezier sloeg over naar het publiek dat vrolijk begon mee te hossen en zelfs wie de songs niet kende, brulde ze al bij het tweede refrein mee. Sail Away, M.E.T.A.L., Metal Is For Everyone (nee, het is geen quantumfysica), … het heeft een hoog K3 meets metal gehalte.

Doro - Prison Stage

Doro deed eigenlijk exact hetzelfde als Dirkschneider de dag ervoor. Ze zorgde voor een gezellig heavy metal feestje dat leidde tot erg veel crowdsurfers en aangenaam gedans vlak voor de Prison stage. Is zij, net als Udo, net voorbij haar prime? Absoluut. Haar show is er dan ook eentje dat we al duizend keer hebben gezien, maar het blijft enorm leuk om naar haar bindteksten te luisteren, in dat Engels doorspekt met dat heerlijke Duitse accent. ‘All We Are’ still in love met haar, maar ook hier mag ze ruimte laten voor de vele andere prachtige vrouwenstemmen in de metal.

Thurisaz - La Morgue

Een band die nog nooit op Alcatraz stond en zo goed als buren zijn van het festival is de avant garde metalband Thurisaz. Gewapend met hun nieuwe album Re-Incentive onder de arm waren de gasten van het naburige Wervik klaar om een overvolle La Morgue plat te spelen. Hun mix van atmosferische death en black metal en dit gecombineerd met grunts, screams en cleane vocalen zorgt telkens weer voor een show om duimen en vingers van af te likken. De set was mooi verdeeld met tracks van het nieuwe album en de betere ouder nummers zoals One Final Step en In All Remembrance. In Balance, The Veil, Illuminight en eerste single Monologue vertegenwoordigden dan weer het nieuwe album. Dit is zeker voor herhaling vatbaar en liefst op een groter podium.

(Foto door Brothers in Raw collega John Van de Mergel)

STAKE - Swamp Stage

Voorlaatste band op de Swamp Stage waren ook al gasten uit de buurt van Kortrijk, STAKE. Dat frontman Brent een energiebom is, was al lang geweten en dat hij de ziel uit zijn lijf kan schreeuwen ook. Ook is hij niet vies van eens samen met het publiek te crowdsurfen (al dan niet met gitaar) en zodus ook op Alcatraz. De coronapandemie heeft de strakheid die deze band heeft niet aangetast want ze speelden alsof ze nooit stilgelegen hebben. Voornamelijk tracks uit hun album Kosmokoma (toen nog als Steak Number Eight) passeerden de revue. Met Devolution kregen we een kalmer moment maar het nieuwe Catatonic Dreams joeg de adrenaline terug de hoogte in. En onder een regen van confetti vroeg Brent een enorm applaus, niet voor STAKE maar voor de organisatie. Ja, iedereen was blijkbaar blij dat we dit weekend hebben kunnen meemaken.

Eluveitie - Prison Stage

Ook folk metal kreeg z'n kans dit jaar op Alcatraz. Eluveitie behoort ondertussen tot de top. Ook voor hen was het net als zovelen voor hen het eerste optreden sinds overal ter wereld lockdown werd afgekondigd. De speelvreugde spatte er dan ook vanaf bij dit dolle en uitgebreide gezelschap. Een zanger, een zangeres en harpiste, een violiste, nog een mooie deerne met hurdy-gurdy, gitaristen en drummer natuurlijk en zelfs een man met blokfluit, hoe je zo iemand ook noemt. Om maar een beeld te schetsen dat ze niet in het rijtje passen. Er heerste veel sfeer aan de Prison stage, maar merkten ook op dat dit lang niet voor iedereen weggelegd was. Maar aan performance lag het niet. Hits als King, The Call Of The Mountains (deze keer terug in het Engels gezongen door Fabienne Erni, waar we het meest verdeelde meningen over hoorden) en Helvetios vielen in de smaak en afsluiter Inis Mona liet alle fans meezingen en dansen. Nog eens zo'n feestje dus. 

Bark - La Morgue

Nog zo een band die een groter podium verdient. Het Antwerpse Bark kwam, zag en overwon. De intro van Voice of Dog waren nog maar een seconde te horen en de temperatuur in de tent steeg al direct serieus wat graden. Ron benutte het hele podium en grolde en klauwde om zich heen als een razende hond. Uiteraard was er ook aandacht voor hun op stapel staande nieuw album en nieuwe single To The Grave. Verschillende crowdsurfers gebruikte het podium als lanceerplatform waardoor je soms moeite had om de band nog te zien staan. Terwijl het buiten koeler werd kwam er uit La Morgue een rookpluim van verhitte lijven.

Amenra / Kreator / Wiegedood

Lees het verslag van afsluiters Amenra (Swamp Stage), Kreator (Prison Stage) en Wiegedood (La Morgue) hier.

Bekijk alle foto's van deze derde festivaldag in het photo report.

Lees ook de reportages van de eerste en tweede festivaldag en bekijk de foto's van de eerste en tweede dag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!