Review Alcatraz Open Air 2022: zondag 14 augustus - black en death, met een vleugje techno en glam

Datum: 
zondag, 14 augustus, 2022

De laatste dag Alcatraz was aangebroken. Opnieuw een bloedhete dag op de woestenij van Alcatraz. GigView was opnieuw present van begin tot eind na nogmaals een korte nachtrust.

Eerlijk, de laatste band die eindigt na 2 uur 's nachts en de eerste band die al start om 10:45, dat is een korte nachtrust, of je nu op de camping, in de omgeving of gewoon thuis overnacht. Geen geklier, we stonden op post om de opener van deze laatste dag mee te maken.

The Raven Age - Prison stage

Dat was The Raven Age op de Prison stage. De vooral gitaargerichte band (hoe kan het ook anders, met de zoon van Iron Maiden's Steve Harris, zijnde George Harris) bracht klassevolle heavy/alternative metal. Ze konden optreden voor een klein publiek onder een lekker warm zonnetje. Niet goed voor zanger Matt James, want die kampte nog met een kater zo vertelde hij zelf. Wat al dat toeren al niet met een mens doet, z'n vocale prestaties waren er in elk geval gelukkig niet minder om. Niet zo'n klepper als Vended de dag ervoor om mee wakker te worden, maar gewoon goed voor een half uur heavy metal.

Thanatos - Swamp stage

Na Alcatraz speelt Thanatos nog tweemaal ten dans en dan zit het er definitief op. De Nederlandse deathmetal/thrash veteranen hangen dan definitief de gitaren aan de wilgen. Gezien hun belang voor de ontwikkeling en bloei van de Nederlandse deathmetal scène is het een beetje wrang dat ze zo vroeg moesten openen in de Swamp die nauwelijks voor een derde gevuld was. De band liet het niet aan het hart komen en speelde met volle overtuiging. Nog één keer genoten we live van een kraker als War. Bedankt kerels, het ga jullie goed!

Bloodywood - Prison stage

Stel je voor, je loopt met je oortjes in je favoriete Indische afhaalrestaurant binnen terwijl Slipknot tegen je trommelvliezen knalt. Om de bestelling enigszins vlot af te werken haal je één oortje uit en gedurende enkele ogenblikken vermengen Slipknot en Indische folk, die de eigenaar van het restaurant draait, zich in je gehoorgangen. In theorie klinkt het als de hel op aarde maar in de praktijk wordt bewezen dat het een geslaagde mix kan zijn. Bloodywood uit New Dehli maakte er met die ingrediënten op het hoofdpodium een feestje van. Typisch Indische folkmuziek, gemengd met keiharde nu-metal riffs en daarbovenop een opgefokte rapper, het zou in principe niet mogen werken maar dat doet het wel. De band werd vanaf opener Gaddaar enthousiast onthaald en was wat ons betreft de verrassing en ontdekking van deze Alcatraz-editie. Niet alleen muzikaal wist de band een gevoelige snaar te raken maar ook qua thematiek veroverden ze harten. Ze fulmineerden tegen de pandemie van groepsverkrachtingen in hun thuisland, legden de vinger op de zere wonde van depressie (Jee Veerey) maar riepen ook op om dromen waar te maken in plaats van er blijvend naar te verlangen. Met Ari Ari hebben ze misschien zelfs een anthem op zak die de komende jaren de concurrentie kan aangaan met We’re Not Gonna Take It. Hou deze gasten in het oog.

1914 - Swamp stage

Enkele weken geleden zagen we deze Oekraïense band aan het werk in de Elpee in Deinze en toen al vreesden we dat de intensiteit en intimiteit van dat concert moeilijk zou te reproduceren zijn in de grotere setting van Alcatraz. Dat bleek ook vandaag want op geen enkel moment voelden we ons zo aan ons nekvel gegrepen als in Deinze. Dat wil niet zeggen dat de band een slechte prestatie leverde of het publiek niet meekreeg of forse statements uitte (zoals met de Oekraïnse vlag staan zwaaien een aantal keer, of ons verrassen met de Belgische Brabansonne in te zetten in plaats van het Oekraïens volkslied), integendeel, ondertussen is 1914 een geoliede machine en nummers als Corps d’Autos-Canons-Mitrailleuses en Vimy Ridge zijn zo sterk dat zelfs wie de band niet kent enige rillingen over de rug voelt lopen. Maar het podium van de Swamp is misschien net een maatje te groot voor de emotionele en epische oorlogssongs van 1914.

Praying Mantis - Prison stage

We hadden Loudness nu op de Prison stage verwacht, maar daar prijkten de letters van Praying Mantis. Een stokoude Britse 'New Wave Of British Heavy Metal' band, in feite zelfs van nog voor die NWBHM tijden. Hun sound is zoveel jaren later steeds wat geëvolueerd, van heavy metal naar rock naar AOR. Ondanks de geschiedenis en de vele bezettingwissels staan ze er terug als een blok en ze hadden er hier duidelijk zin in. We gingen echter ook een kijkje nemen in de Helldorado tent, want ook daar was een vervanging al eerder aangekondigd.

Funeral Dress - Helldorado

Funeral Dress vervingen Enforced. Funeral Dress is altijd leuk, hoe je dat draait of keert. Hun pretpunk stond garant voor een tent die niet stilstond. Van de jongste kleuter (want die was er ook), tot de oudste gepensioneerde (die van het podium niet meegerekend) konden de pret niet op. Zeker niet als er een demonische clown of een man met een masker van een middelvinger het publiek ophitste. Hier valt maar één ding over te zeggen: Party on Party on Party on!

Turbowarrior Of Steel - La Morgue

En het ene feestje volgde het andere op. Voor hun voorlaatste show ooit hadden de heren van Turbowarrior Of Steel de Morgue tot de nok gevuld gekregen. Van pretpunk naar prettrash, het is maar een kleine stap, maar iedereen in de tent was dan ook enorm gelukkig met de fratsen van deze mannen. Iedereen in de tent stond er met een gigantische smile, op de ene jongen na die toch wel een harde smak had gemaakt tijdens de moshpit. Een waardiger afscheid van het festivalpubliek had deze band zich niet kunnen inbeelden. Echt jammer dat ze er mee gaan ophouden.

Door dat afscheidsfeestje hebben we wel een zeer groot deel (lees: alles behalve de eerste twee-drie nummers) van Panzerfaust op Swamp stage moeten missen. Daar niet zozeer feest, maar wel een strakke black metalshow.

Diamond Head - Prison stage

Nog zo'n stokoude heavy metalband op de Prison stage met Diamond Head, de jaren '80 leken wel te herleven. Zo ook de leden en muziek van Diamond Head, die met veel speelplezier hun tweede jeugd lijken te beleven. Ze werden aangekondigd als zijnde een grote invloed geweest te zijn voor Metallica en dat is zeker niet gelogen. De song Am I Evil is namelijk niet van Metallica zelf moest je dat niet weten, maar van Diamond Head. Met deze klepper sloten zij hun set dan ook af. Het publiek genoot met volle teugen.

Misery Index - Swamp stage

We namen snel een kijkje in de Swamp stage, waar retestrakke deathmetal door de boxen loeide. We zagen Misery Index aan het werk die met hun US deathmetal sound iedereen murw sloegen. Maar we moesten snel naar La Morgue hollen, want daar stonden sympathieke Belgen ondertussen al op te treden die we niet konden missen.

WildHeart - La Morgue

Wat meer kan een jonge Belgische band zich wensen dan een denderende set te spelen voor een volle tent met veel ambiance? Vraag het maar aan WildHeart. Het glamrockensemble uit de ruime regio Geraardsbergen-Ninove heeft in de afgelopen jaren twee albums uitgebracht en is mede-organisator van het festival Wildfest. Het heeft het vijftal al enige naambekendheid bezorgd en samen met de aanwezige toeschouwers maakte WildHeart er een aanstekelijk feestje van. Het hardere werk van Mötley Crue en Whitesnake was nooit ver weg en dat smaakte absoluut naar meer. De mannen hadden er zelf ook enorme zin in en dat resulteerde in een show die je terug transporteerde naar de triomftijd van Van Halen, yogatapes van Jane Fonda en slechte kledingsmaak. Eén van de grootste ontdekkingen van het festival, zeker als je de jaren 1980 en hard rock een warm hart toedraagt. We kijken al uit naar het derde album van deze sympathieke bende.

Lacuna Coil - Prison stage

We herinneren ons nog het optreden van Lacuna Coil op een voorgaande editie van Alcatraz in de druipende regen, waar we toen resoluut bleven staan om niks te missen van dat knallend optreden. Geen regen maar zonneschijn deze keer, dus de band kon voor een vol publiek blijven spelen. De band heeft enkele jaren geleden een nieuw pad ingeslagen en lijkt hier op verder te gaan. De sound van deze Italianen (trouwens ondertussen opnieuw een 'full Italian line-up') is met de meest recente albums geëvolueerd naar een donkerder geluid en dito thematiek. De muzikanten staan dan ook elk optreden met corpsepaint op de planken, terwijl zanger Andrea Ferro en zangeres Cristina Scabbia hun eigen griezelige make-up doen. Het is een trend die, helaas, lijkt te blijven, want voor oude fans was er dit optreden weinig om te smaken. Op klassieker Heaven's A Lie en Our Truth na speelde de band allemaal nieuwere nummers, op de nieuw opgenomen versie van hun oude nummer Tight Rope na. Geef ons maar het origineel trouwens in plaats van de versie hoe die zou zijn moest de song nu opgenomen worden. Natuurlijk klinken die nieuwe nummers ook goed en is er een zeker showelement in hun optredens geslopen, toch hunkeren we naar tijden dat het allemaal wat 'losser' leek te kunnen.

Benediction - Swamp stage

Britse bands blijven uitblinken in droge humor en huidig Benediction vocalist Dave Ingram is misschien wel de droogste van allen. Behoorlijk letterlijk zelfs want de oude krijger beklaagt zich grappend over de drukkende warmte in de Swamp: "I’m drier than a nun’s vagina up here", klonk het plastisch, om zich meteen daarna te verontschuldigen bij alle aanwezige nonnen. Daarnaast kaapt hij ook de prijs weg voor meest sympathieke frontman want zo goed al tussen elk nummer bedankte hij uitgebreid het talrijk aanwezige publiek. Muzikaal blijft Benediction een betrouwbare rots in de branding. Quasi achteloos werkten ze zich door een afwisselende set van oud en nieuw werk zonder een noot te missen waardoor het optimaal genieten was van songs als Nightfear en The Dreams You Dread. De gemoedelijke, bijna familiale sfeer maakte van dit optreden weliswaar niet het beste, dan toch het meest gezellige van dit weekend.

Gotthard - Prison stage

Oude heavy metal en nu ook hardrock? Ja hoor, de oerrockers van Gotthard gaven als het ware een best of set. De megasingle Hush (naa-na-na-naa na-na-naa na-na-naa) weerklonk al heel snel door de boxen, sfeer verzekerd dus. Nieuwe zanger Nic Maeder kweet zich zeer goed van zijn taak en is een waar showbeest die het publiek goed meekrijgt. Maar het moesten niet altijd rockende gitaartunes zijn, ook een knap akoestisch moment zat in het optreden verweven.

Suffocation - Swamp stage

Deathmetal heerste deze dag in de Swamp en het Amerikaanse Suffocation gaf de aanwezigen een lesje in strakheid en muzikaal vakmanschap. Metronoomgewijs werd de setlist foutloos afgehaspeld waarbij we soms vergaten dat we naar een live optreden aan het kijken waren in plaats van de albums door onze stereo te knallen. Er viel werkelijk niets af te dingen aan dit optreden maar ergens misten we toch wel wat bezieling zoals bij Benediction. Liefhebbers van de band konden na afloop echter huiswaarts keren met de zekerheid perfecte uitvoeringen te hebben gezien van krakers als Effigy Of The Forgotten, Pierced From Within en Bind Torture Kill. Technisch gezien kaapt Suffocation ongetwijfeld de schoonheidsprijs weg maar wij misten toch een beetje gevoel. 

Speed Queen - La Morgue

Een triomf, beter als dat kan je de doortocht van deze band niet omschrijven. De mix van heavy en speed metal klonk door merg en been. De gitaarsolo’s vlogen je rond te oren en het charisma van zanger Thomas Kenis zorgde ervoor dat je benen niet stil konden blijven staan. Combineer dit dan nog met het (kleine) vuurwerk en je weet dat heel de tent in vuur en vlam stond. Zij staan toch naast Evil Invaders als de snelste Limburgers van het land, alhoewel Speed Queen net dat ietsje meer vlees aan het bot heeft zitten.

Electric Callboy - Prison stage

Sinds een paar maand moeten we Electric Callboy zeggen in plaats van Eskimo Callboy. Deze naamsverandering van de Duitse metalcore band kwam er heel plots, omdat dit een kwetsende of stigmatiserende (of zelfs racistische?) bijklank zou hebben. In wat voor een wereld leven we toch? Ach, Electric Callboy zal er niet wakker van liggen, zij feesten immers van het begin tot het eind van de dag, of zo lijkt het. Hun muziek kunnen we de recente jaren geen metalcore meer noemen, wel eerder 'partycore'. Wat moet je je hierbij inbeelden? Electro of zelfs gaande tot techno met daar screams en zware grunts en razende gitaren op. Het klinkt niet combineerbaar, maar de band doet het toch. Ken je dat gevoel, je hebt een hele dag lang moeten werken maar al jouw maten hebben die dag afgesproken om op café te gaan en na het werk spring je toch even binnen om goeiedag te zeggen. Bloednuchter kom je de afspanning binnen waar al jouw kompanen ondertussen al een redelijk niveau van beneveling hebben bereikt. Exact dat gevoel heb je wanneer een enthousiaste dochter je meeneemt om dit fenomeen Electric Callboy te aanschouwen. Toegegeven, de scepsis ten opzichte van de band was (is) groot en dat bemoeilijkt een eerlijke review. Maar eerlijk is eerlijk, de Duitse hype weet wel een ongelofelijk feestje te bouwen. 

En wat een feest was dat! Naar onze mening, qua opkomst was dit de headliner van vandaag, want het hele weekend lang hebben we het terrein voor de Prison stage nog niet zo vol zien staan als nu! In grappige pakjes in het thema van hun laatste hit Pump It kwamen de heren op, om hiermee natuurlijk aan te vangen. Van een opener gesproken, wat een energie op het podium en het publiek leek gek te worden, een gekkenhuis van dansende, springende en vrolijk meezingende mensen. Heel wat fans, maar ook heel wat nieuwsgierigen die de band ofwel onmiddellijk wist af te schrikken ofwel wist te overtuigen. Vol ongeloof keken we naar wat zich rondom ons voltrok en we moeten met enige frisse tegenzin toegeven dat de mix van partybeats en deathcore bijzonder goed lijkt te werken. Ook andere hits als MC Thunder II (Dancing Like A Ninja), Hypa Hypa, Spaceman en het recente Fuckboi werden luid onthaald, ze dreven de uitzinnige massa bijna tot een delirium en bij afsluiter We Got The Moves vreesden we zelfs dat de veroorzaakte stofwolk permanente schade zou toebrengen aan de longen van de feestende massa. Muzikaal staat deze band mijlenver van onze persoonlijke smaak maar dat ze hier iets uitzonderlijks veroorzaakten, daar kan zelfs de grootst cynicus niet omheen. Dat ze in mum van tijd van Trix naar Lotto Arena verhuizen, verwondert ons dus niet. In thuisland Duitsland al een bom, ook ons Belgenlandje heeft het nu geweten.

Satan - Helldorado

Voor een legendarische band als Satan, was de tent van Helldorado beschamend weinig gevuld, ongetwijfeld door alle aandacht waar Electric Callboy mee ging gaan lopen. Hadden de aanwezigen ongelijk? Satan zette een uitstekende show van hun NWOBHM en technische trash neer. Er is op Alcatraz zeker ruimte voor deze classic heavy metal, en dat was ook wat de band met verve aan het publiek gaf. En geef zanger Michael Jackson een microfoon voor een gemetste muur, zijn droge Britse humor kan zo ook een avondvullend programma vullen. De band had zelfs nog extra tijd na het vertrekken en gaf nog twee geweldige nummers cadeau aan het publiek. En daar kunnen wij hen enkel maar voor bedanken!

Aborted - Swamp stage

Drie jaar. Zolang is het geleden dat we één van onze favoriete deathmetalbands live mochten aanschouwen. De honger bij band en publiek s dan ook groot, de verwachtingen hooggespannen en de Swamp barst weerom uit haar voegen. Als Svencho en kompanen de bühne bestormen, zijn de aanwezigen dan ook twee nummers lang zo overdonderd door het geweld dat het opvallend rustig bleef in de eerste rijen, alsof iedereen eerst even van de schok moest bekomen. Maar volksmenner De Caluwé was niet van plan om die apathie lang te tolereren en na enige aansporing ontstond er toch de gezellige chaos die dit soort bands verdienen. Meer zelfs, het fenomeen ‘violent dancing’ deed zijn herintrede waardoor hier en daar kungfu panda’s te spotten waren. Qua strakheid hoeft Aborted al lang van niemand meer lessen te leren. De band raasde en blaasde in optima forma door een setlist die zowel de oude getrouwen als de nieuw ingewijden rijkelijk bediende. Hoogtepunten in een set van dit niveau benoemen is quasi onmogelijk maar Necrotic Manifesto, persoonlijke favoriet Dementophobia en The Saw And The Carnage Done waren toch net dat tikkeltje geweldiger dan geweldig. Welkom terug gasten en hopelijk tot heel vaak weerziens. En R!ck Astley zag dat het goed was.

Tesseract - Prison stage

Op naar iets wat we nog maar amper tot niet gehoord hebben deze editie: progressive metal. Al is Tesseract veel meer dan dat, met een vleugje djent en metalcore erbij. Heel technisch gespeelde muziek ook, ze weten dus zeker wat ze doen en hebben door de jaren heen een eigen sound ontwikkeld. Hadden we Tesseract op de Prison stage (het grootste podium met andere woorden) verwacht? Dat zeker niet, we wisten niet wat dat zou geven. Maar eerlijk, de band kweet zich goed van hun taak, al was het verschil in opgekomen publiek met voorganger Electric Callboy gigantisch (of ja, juist niet bedoelen we dus). Zanger Daniel Tompkins deed z'n uiterste best om iedereen mee te krijgen en ging zelfs even het podium af om voor de eerste rij te gaan zingen, maar slaagde daar helaas niet volledig in, al zal dit helemaal niet aan de band en hun muziek gelegen hebben. Gewoon misschien wrong place, wrong time?

Abbath - Swamp stage

Afgaande op het aantal memes en filmpjes op alle mogelijke social media zou de argeloze muziekliefhebber kunnen besluiten dat Abbath, frontman van de gelijknamige band, vooral niet al te serieus moet genomen worden en nog het best fungeert als grap. Aan het optreden van Abbath viel vandaag echter weinig grappigs af te dingen en dat is als compliment bedoeld. We hebben al optredens gezien waar het comedygehalte het door de uitspattingen van de frontman haalde van de muzikaliteit maar vandaag staat een professionele en volwassen band op het podium. Zou de brave man dan toch eindelijk de verdovende/opwekkende middelen hebben afgezworen of op z’n minst de kwantiteit ervan drastisch hebben teruggeschroefd? Opener Winterbane klonk alvast prachtig strak en episch en een uitpuilende Swamp genoot zichtbaar, zeker wanneer er rijkelijk geput werd uit het muzikale verleden van de overdag als Olve Eikemo bekend staande bandleider. In My Kingdom Cold en Withstand The Fall Of Time van het semi-legendarische Immortal werden dan ook op luid enthousiasme onthaald. Het bekkentrekken is Abbath nog altijd niet verleerd, maar gelukkig blijkt dat niet langer het meest opwindende aspect van de show.

Ignite - Helldorado

Is er leven na het vertrek van Zoli? Een moeilijke vraag, maar de Orange County hardcore band Ignite waagt er zich aan om met Eli Santana als nieuwe zanger een doorstart te maken. Er kwam een nagelnieuw album uit en de songs daarvan kwamen live goed over. Maar ook al is de langharige Eli een verdienstelijke zanger, hij heeft niet dezelfde emotie in de stem als Zoli, waardoor de oude songs van hun glorie verliezen. Zelfs de bekende coverversie van U2’s Sunday Bloody Sunday liet horen dat het geen makkelijke schoenen om te vullen zijn. Qua persoon kon Eli wel imponeren met onder andere een statement voor Oekraïne en een emotievol moment toen hij het had over de zelfmoord van een vroegere vriend en een betoog hield dat men in moeilijke tijden beroep moet doen op iemand. Op 30 oktober 2022 speelt Ignite in de Nijdrop Opwijk.

Cannibal Corpse - Swamp stage

De grootste en bekendste deathmetalband op aarde heeft de welverdiende eer om na een uitputtende driedaagse de lichten te doven in de Swamp. Zonder al te veel plichtplegingen walste de Amerikaanse tank over het publiek dat tot vele rijen dik buiten de tent een glimp trachtte op te vangen van deze iconen. Iedereen maakte zich op voor een lekker strakke oldschool show bulkend van degelijkheid. Aanvankelijk leek dat ook te lukken tot er plots een autoband (in de volgende dagen zal dit online aandikken tot een band van een vrachtwagen of zelfs tractor) het podium kwam opgerold en in zijn vaart over de pedalen van gitarist Alex Webster walste waardoor deze niet alleen het noorden maar ook de juiste toon even kwijt was. Hulpvaardige handen snelden toe om het euvel te herstellen terwijl Webster, onderwijl doorspelend, minutenlang met van woede blikkerende ogen naar de zijkant van het podium staarde, op zoek naar de onverlaat achter dit incident.

Met de nodige zin voor relativering probeerde George Fisher onder het mom ‘shit happens’ de show onverstoord verder te zetten maar iedereen voelde dat de spanningsboog gebroken was. Cannibal Corpse hakte zich professioneel een weg verder door de set en op de uitvoering van romantische werkstukken Fucked With A Knife, I Cum Blood en Devoured By Vermin valt niets af te dingen maar terwijl de laatste noten van Hammer Smashed Face nog nazinderen weet iedereen: hier zat meer in. Achteraf zal blijken dat de bewuste autoband op het podium was gerold door de frontman van een Belgische metalband. We geven de onverlaat achter deze ‘heldendaad’ hier niet de eer om zijn naam te vermelden maar zeker als medemuzikant zou je toch moeten weten dat je zoiets niet doet. De show van collega’s en publiek verpesten om god weet welke reden is gewoon een paar bruggen te ver. Excuses zouden de man sieren, zeker wanneer je drie dagen lang als VIP gratis mag rondlopen op de weide terwijl anderen voor hun ticketgeld soms hebben moeten sparen in deze vreemde economische tijden.

killthelogo - La Morgue

Op Graspop en de Lokerse Feesten openen, op Alcatraz dan weer afsluiten, dat was de taak gegeven aan killthelogo in La Morgue. We namen snel een kijkje daar toen deze toch wel ervaren muzikanten (kennen jullie bv. nog .Calibre?) aanvingen, maar daar stond slechts een dozijn mensen, de band zelf leek er ook even niet goed van en maakte ook een opmerking erover. Cannibal Corpse speelde namelijk terzelfder tijd op de Swamp stage en die puilde dus uit van het volk. De mannen trokken het zich niet aan en gelukkig wisten meer mensen hun weg terug naar La Morgue te vinden. Wie hier toch aanwezig was, werd getrakteerd op een puik optreden dat bol stond van energie en activiteit. Nog even met een knaller afsluiten dus!

Sick Of It All - Helldorado

Bij New York hardcore-grootheid Sick Of It All ontbrak gitarist Pete Koller wegens een operatie en werd adequaat vervangen door Craig Silverman van Agnostic Front. Zanger Lou Koller, op wie de leeftijd geen vat lijkt te krijgen, ging weer heerlijk hyperkinetisch tekeer op het podium en perste het laatste restje energie uit het afgepeigerde publiek. Hij vatte het ook sarcastisch samen met de woorden “a Sunday night last band of the weekend crowd”, maar bleef iedereen aanvuren om er een goede show van te maken. En dus kregen we in een uur speeltijd een twintigtal songs rond de oren gesmeten, die als het ware een mooi overzicht van de volledige SOIA-discografie boden. Nog altijd geen nieuwe track en dat brengt ons toch bij de volgende vraag aangezien het vorige album al van 2018 dateert: Wanneer nieuw materiaal guys?

Arch Enemy - Prison stage

Eindelijk konden we Arch Enemy nog eens aanschouwen, en dat met kersverse muziek onder de armen. Een paar dagen eerder kwam Decievers uit, hun nieuw album dat al ferm met enkele straffe singles gepromoot werd. We kunnen eerlijk zeggen: live klinken ze zelfs nog beter. ‘Deceiver, Deceiver’ , In The Eye Of The Storm, House Of Mirrors, Handshake With Hell en The Watcher klonken zo stevig dat lichamen die tegen elkaar inbeukten zelfs niet nodig was. Het was een klasse optreden van begin tot eind. Nieuwe nummers werden afgewisseld met vaste klassiekers (Ravenous, War Eternal, My Apocalypse, Dead Eyes See No Future), allen uitmuntend gespeeld door Michael Amott, Jeff Loomis, Sharlee D'Angelo en Daniel Erlandsson en in de maat gedirigeerd door frontvrouw Alissa White-Gluz. Alissa is een publieksmenner en haar stem lijkt geen grenzen te kennen. Met het ultieme We Will Rise en de zoveelste pyro's werd een spetterend optreden en daarmee ook het festival afgerond.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!