Review Alcatraz Open Air 2023 : zaterdag 12 augustus
Posted by wim van sand op Wednesday, 23 August 2023
Datum:
zaterdag, 12 augustus, 2023
Na een fantastische eerste dag van Alcatraz Open Air keken we vol enthousiasme uit naar dag twee. Redelijk vlot nog uit ons bed geraakt en na een stevige portie spek en eieren vergezeld van de nodige portie koffie waren we er klaar voor. Op naar de weide, waar vandaag onze focus verdeeld was tussen de Prison Stage en Helldorado!
Iron Mask - Prison Stage
De weergoden zijn Alcatraz zeer goed gezind en een stralend zonnetje vraagt om een passende soundtrack. De glorieuze power metal van Iron Mask is dan ook een meer dan gepaste manier om deze tweede festivaldag af te trappen als eerste band op de Prison Stage. Ondanks het feit dat deze Belgische band al meer dan 20 jaar actief is en ondertussen 7 albums op de teller heeft, is Iron Mask zeker geen sant in eigen land. Integendeel, voor veel bezoekers is dit zelfs een eerste kennismaking met de horde rond gitarist Dushan Petrossi. Ondanks het vroege uur schiet men enthousiast uit de startblokken en traag maar zeker lijkt dat ook het publiek te besmetten dat in toenemende getale de band komt checken. Zelf onthouden we Wild And Lethal en Like A Lion In A Cage als vermeldenswaardig. Hier zijn vandaag zieltjes gewonnen.
Yoth Iria - Helldorado
Wanneer twee veteranen uit de Griekse black metalscène een nieuw project uit de grond stampen, dan is het al snel uit intellectuele luiheid dat men die band ook de stempel ‘black metal’ geeft. Maar Yoth Iria valt toch niet helemaal binnen die muzikale grenzen, integendeel, hun geluid heeft vaak meer gemeen met een ruige versie van Fields Of The Nephilim dan met pakweg Darkthrone. Labels zijn maar wat ze zijn maar laten we het voor het gemak houden op melodieuze dark metal met een zwartgeblakerd randje. Wat de benaming ook moge zijn, de Griekse heren schotelen ons een bijzonder aangenaam concert voor dat van begin tot einde boeit. Live wordt de ene veteraan (The Magus, oa ex-Necromantia) op de vocals vervangen door Merkaal -ook een bezige bij in de Griekse scène-, de andere veteraan, gitarist Jim Mutilator (ex-Rotting Christ, ex-Varathron) houdt zich op in de verste hoek van het podium. Slechts één keer treedt hij in het voetlicht om zijn vroegere kompaan Euronymous te eren. Merkaal blijkt een energieke frontman die de volledige breedte van het podium gebruikt en het publiek bij de hand neemt voor een dik half uur muzikaal genieten. Voor de liefhebbers, check zeker eens de songs Yoth Iria, The Great Hunter en Sid Ed Djinn, daarmee heb je zowat alle aspecten van deze band gecoverd.
Gaerea - Helldorado
Waar liefhebbers van het ruigere werk gisteren met geen schoenlepel uit de Swamp te wrikken waren, hebben ze vandaag verzamelen geblazen in Helldorado. Het is behoorlijk druk wanneer de Portugezen van Gaerea hun weg naar het podium vinden. De band is aan een steile opmars bezig en afgaande op hun live prestatie vandaag hebben ze dat succes zeker niet gestolen. Met hun gekapte hoofden is de vergelijking met Mgla natuurlijk voor de hand liggend en ook muzikaal zijn er wel wat raakvlakken, maar Gaerea voegt daaraan toch ook een eigen toets toe die hen ver boven de status van copycat katapulteren. Gaerea klinkt over het algemeen wat ‘warmer’ en organischer dan de soms klinische en technische razernij van de Polen. Het niveau van de composities is van die aard dat ook muziekliefhebbers die minder voeling hebben met black metal zonder weerzin kunnen genieten van knallers zoals Salve, Urge, Mirage en Laude. Enige minpunt vandaag is de locatie, deze band verdient een duistere tent in plaats van een uit de kluiten gewassen strandbar zoals Helldorado, Gaerea verdraagt geen zonlicht.
Midnight - Helldorado
Een bekende van ondergetekende die deel uitmaakt van de security ploeg in Helldorado wist mij des morgens te vertellen dat het aantal mensen in zijn ploeg op zaterdag drastisch verminderd was. Na de hardcoredag van gisteren werden op deze black metaldag weinig crowdsurfers verwacht. Dit was enigszins buiten de waard genaamd Midnight gerekend. De opgefokte black ’n roll van het geesteskind van Athenar (Jamie voor de vrienden) nodigt immers uit tot enthousiaste publieksdeelname. Al vanaf het rockende All Hail Hell is het alle hens aan dek vooraan. De pit zal gedurende heel het concert voor vuurwerk zorgen en de eerste (van vele) crowdsurfers dienen zich aan. Van Black Rock ’n Roll over Satanic Royalty tot You Can’t Stop Steel wordt Helldorado vooraan veranderd in een heerlijk zweterige chaos. Midnight kent vandaag geen genade, heerlijk!
Dynazty - Prison Stage
Zaterdag blijkt ook de dag bij uitstek voor de Zweedse power metal liefhebbers. Met Dynazty staat gelijk een grootheid in dit genre gepland op de Prison stage. Is het op een festival of, zoals we hen eerder dit jaar zagen, in een kleinere Biebob zaal, deze Zweden stellen nooit teleur. De loepzuivere stem van Nils, de passie bij gitaristen Love, Mikael en Jonathan en uiteraard Georg achter zijn drumstel, maakt van elk Dynazty optreden een plezier om naar te kijken en luisteren. Naarmate de set vordert, wordt de omvang van het publiek groter, een menigte die Nils nodig had en uitnodigde om mee een oooh oh oh ooooh in te zetten bij de afsluiter – Heartless Madness – deze wordt dan ook al een deftig eind op de weide meegezongen. Na het wervelende optreden van Dynazty hadden we nood aan een lekker bekertje gerstenat en bleven we aan de mainstage postvatten voor het volgende deel van de Zweedse metal gedeelte.
H.E.A.T. - Prison Stage
De Zweedse hardrock/powermetal ging dus voort op de Prison stage met de heren van H.E.A.T.die aan de beurt waren. Na de openingstape met The Heat Is On van Glenn Frey, kwam wervelwind Kenny het podium opgesprint en zette Back To The Rythem in die gelijk op grote respons werd ontvangen. De oudere generatie die zich het duracell konijn nog herinneren, met zanger Kenny Leckremo heb je een duracell konijn op speed. Waar deze man zijn energie blijft halen is mij een raadsel. Een heel optreden lang springt en sprint hij van speaker naar speaker en blijft hij zijn zang wonderwel op een heel aardig niveau houden. Ik wil die zijn stappenteller wel eens bekijken na een set van een uurtje. Toch blijft hij de nummers er een voor een zonder enige moeite uitpersen. Hun hit 1000 Miles zou niet misstaan hebben in deze set maar die kregen we jammer genoeg niet te horen, wel was er plaats voor andere hits als Dangerous Ground, Rock Your Body en Living On The Run.
Taake - Helldorado
Het lijkt vandaag wel de dag van de éénmansbands. Net zoals Athenar (Midnight) is Hoest van Taake het enige vaste bandlid en laat hij zich live bijstaan door een legertje trouwe huurlingen. Er zijn wel meer parallellen te trekken met Midnight want ook Taake bedient zich nu en dan van riffs die meer weg hebben van rock ’n roll dan van black metal, al is het dan in een veel lagere dosis. Vandaag lijkt de nadruk wel eerder te liggen bij de meer rechttoe-rechtaan nummers. Opener Nordbundet heeft weliswaar nog een flinke portie rockende riffs maar vanaf dan is het toch vooral black metal dat de klok slaat, geen Myr, geen Hordalands Doedskvad 1 maar wel Du Ville Ville Vestland bijvoorbeeld. Het geluid is loepzuiver, wat eerder uitzondering dan regel is bij black metal, zodat elke riff en elke nuance perfect te onderscheiden is.
Sepultura - Prison Stage
Toen Sepultura aan hun set moest beginnen, viel het wel op wat een massa zich plots voor de mainstage had verzameld, hun Quadra tour sloeg blijkbaar enorm aan bij het publiek. Ook al blijf je horen, zoals de jongeman voor mij ook nog eens duidelijk maakte aan iedereen rond zich, dat dit niet Sepultura is, wel jongeman, Derrick Green heeft zijn plaats in het huidige Sepultura ondertussen meer dan dik verdiend. Dit, wat mij betreft, blijft het Sepultura van de volgende generatie. Hun set inzetten deden ze met Isolation een nummer gemaakt over het Amerikaans juridisch systeem. Blijkbaar had het publiek na al dat Zweeds hardrock/power metal gedoe nood aan een goeie stevige moshpit, die we aan de lijve mochten ondervinden, benen en armen vlogen alle kanten uit en hierin recht blijven staan was niet voor iedereen weggelegd, gelukkig werd er ook nu op gelet dat niemand hierin achterbleef en werden de bodies on the floor dadelijk door iedereen weer recht getrokken, vuistjes en een dank-knikje gegeven en verder moshen dan maar. Ondertussen bleef Sepultura de hits aan elkaar reigen, Isolation, Territory, Propaganda, Ali, Refuse/Resist en Arise, allemaal passeerde ze de stembanden van Derrick. Met de encore van Ratamahatta en Roots Bloody Roots en de vele blauwe plakken later zat het uurtje Sepultura erop. Op naar de volgende dan maar.
Tribulation - Helldorado
Het Zweedse Tribulation is ondertussen allang geen onbekende act meer in onze contreien, ze speelden al vaker op Belgische bodem en dat zowel op festivals als indoor. Het is net daarom verwonderlijk dat de publieke belangstelling het enigszins laat afweten want Helldorado is nauwelijks half gevuld voor de gothic doom/death metal van de band. En dat terwijl het buiten over de koppen lopen is. De afwezigen hebben, zoals het gezegde dit stellig op onze harten drukt, geheel ongelijk. Tribulation brengt een verzorgde en professionele set die de fans van hun werk ruimschoots op de wenken bedient. Persoonlijk hebben we de band al beter op dreef gezien en vooral enthousiaster. Muzikaal is er echter geen speld tussen te krijgen. Recente nummers als Axis Mundi en Hamartia (wat een wereldnummer!) staan broederlijk te blinken naast publieksfavorieten als Melancholia en het onvermijdelijke Strange Gateways Beckon. Deze band verdiende vandaag zonder twijfel een ruimer publiek.
Belphegor - Helldorado
Van de romantische vampirische horror van Tribulation dalen we nu enkele treden dieper de hellekrochten in om bij het echte addergebroed uit te komen. Het diabolische collectief genaamd Belphegor kotst een klein uur lang zijn gal over de aanwezige adepten uit en die laten zich dit welgevallen. De blackened deathmetal van deze Oostenrijkse duivelsaanbidders is snel, efficiënt en genadeloos maar misschien net iets te inwisselbaar om de volledige 55 minuten te blijven boeien. Het helpt uiteraard ook niet dat de zon langs drie kanten de tent binnen knalt want als er één ding nefast is voor de impact van smerige corpsepaint dan is het wel uitbundig zonlicht. De aanhang van Belphegor lijkt zich echter van zulke frivoliteiten weinig aan te trekken en schudt uitbundig de haren los op Baphomet, Hell’s Ambassador, Lucifer Incestus en Totentanz/Danse Macabre. Allicht was een plaatsje in de Swamp of een later aanvangsuur een betere optie geweest voor dit duistere gezelschap.
Biohazard - Prison Stage
Billy, Bobby, Danny en Evan, het originele Biohazard uit de New Yorkse hardcore scene is weer samen op pad voor (voorlopig) 16 optredens doorheen Europa. De Prison stage van Alcatraz in Kortrijk krijgt de eer om, na de Lokerse Feesten, één van de twee Belgische stops te zijn. Samen zorgen ze voor één van de hoogtepunten uit deze festivaldag. Hun set bestaat uitsluitend uit nummers van de albums State Of The World Adress en Urban Discipline. Dat deze gesmaakt worden door het vooral opvallend iets oudere hardcore scene publiek hoeft geen verdere uitleg me dunkt. Starten doen ze met Failed Territory op band waarna ze met Urban Discipline een meer dan geslaagde poging doen om je vanaf de eerste minuut bij de keel te grijpen en die grip pas weer los te laten na Punishment- en Hold my own. Na een welverdiend applaus op de tonen van No Sleep Till Brooklyn van de Beasty Boys hoop ik en waarschijnlijk ik niet alleen maar duizenden op de Prison grond van Alcatraz dat ze snel nog eens in de buurt komen en dat het niet bij de voorlopig zestien optredens gaat blijven.
Alestorm - Prison Stage
Een oversized en uit de kluiten gewassen geel badeendje palmt bijna een volledige Prison stage in, de overgrote meerderheid weet dan dat het tijd is voor een uurtje happy pirate metal van Alestorm. Inzetten doen ze met “Keelhaul that filthy landlubber send him down to the depths below”, "I got a hangover whohooow", Beer, Rum en lekkere happy meezing metal is alles wat deze weide nodig heeft om een uur lekker uit de bol te gaan, het had evengoed ook volgend weekend op Kamping Kitsch kunnen staan. Hun set is zo opgebouwd dat het feestje nooit in energie moet inleveren en, hoe platter de teksten worden en hoe zatter de mannen, hoe harder het publiek meezingt en springt, al die nonsens verheerlijkend. Als encores kregen we nog onder andere Drink waarbij leadzanger Christopher Bowes nog maar eens duidelijk maakte waarom ze nu eigenlijk echt naar Alcatraz waren afgezakt, waarbij als respons honderden bekers gerstenat de lucht ingestoken werden, hij was blijkbaar niet alleen die daarvoor hier was. Zombies Ate My Pirate Ship en Fucked With an Anchor maakten een einde aan het Alestorm feestje, althans dat dacht je. Wie lang genoeg bleef hangen aan de mainstage na hun optreden kreeg nog de kans op de foto te gaan met Christopher die vijf minuten na hun optreden plots op het terrein voor de mainstage verscheen en uitgebreid de tijd nam om met iedereen een praatje te maken en foto's te schieten, mogelijks een compensatie van z'n boertig, dronken gedrag in het verleden.
Heaven Shall Burn - Swamp stage
Een ware tweestrijd op het einde van de dag. We zeggen niet driestrijd, want KK's Priest op de Prison stage lieten we grotendeels aan ons voorbijgaan voor de volgende twee kleppers: Heaven Shall Burn én Amorphis, tegelijkertijd geprogrammeerd halverwege de headliner op de Prison stage. We trokken naar de Swamp stage waar het duitse deathmetal/metalcore fenomeen Heaven Shall Burn hun opwachting maakte. Zanger Marcus Bischoff zag er zoals gewoonlijk weer piekfijn uit in zijn rode hemd, perfect gestreken waar zelfs ons moeder jaloers op zou zijn. Waar de Swamp stage blijkbaar veel geluidsproblemen kende de eerste dag was het hier toch al redelijk deftig te noemen. Ook al begon hun set pas om 00:20, van vermoeidheid was er nog niet veel te merken, al van bij hun openingsnummer Endzeit vloog de moshpit open, wat een knaller dan ook om nog maar mee te beginnen. Heaven Shall Burn is steevast goed voor een portie stevige opzwepende riffs en een brullende bas die dreunt tot ver in het binnenste van je ziel. Van een opzwepende Ubermacht tot een alles vernietigende Black Tears, deze set van HSB had alles wat je wil dat er in hun set kan zitten, achteraf bekeken was dit misschien wel het beste optreden dit weekend in de Swamp stage.
Amorphis - Helldorado
Zegge en schrijve negen-en-twintig jaar geleden stapte ik op mijn fiets richting Lier om in de plaatselijke Free Record Shop het album Tales From The Thousand Lakes van Amorphis af te halen na een jubelrecensie van Wim Baelus in Aardschok. Sindsdien is veel veranderd. Ik ben ouder, grijzer en een beetje wijzer geworden en Amorphis vervelde van een experimentele death/doomband naar een melodieuze metalband en een flinke dosis traditionele (folk)muziek met hier en daar een uithaal die aan hun verleden herinnert. Het late aanvangsuur blijkt een zegen te zijn voor de band (waar we dus toch zeker ook een kijkje moesten nemen), de duisternis schept eindelijk de nodige intimiteit in Helldorado en ondanks de magere publieksopkomst hier (wegens die twee eerdergenoemde artiesten op de andere podia) wordt het een bijzonder sfeervol optreden en één van de hoogtepunten van deze editie van Alcatraz. De band piekt al vroeg in de set met een loepzuivere uitvoering van Bad Blood. Niet veel later worden de oudere fans op hun wenken bediend met de dubbele kraker Into Hiding en Black Winter Day. Het valt op hoe sterk deze nummers overeind blijven nu ze enigszins zijn aangepast aan de nieuwe Amorphis sound, meer zelfs, beide songs zijn er enkel maar sterker door geworden. Als we tegen het einde van de set The Bee bereiken staat het kippenvel op ieders armen afgetekend. Niemand kijkt op zijn of haar horloge, iedereen lijkt in trance, een heerlijke afsluiter van dag twee.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!