Review Alcatraz Open Air 2023: zondag 13 augustus

Met Annisokay werd het startschot gegeven op de Prison stage onder een stralende zon. Aan dit jong Duits gezelschap de eer om het publiek op te warmen en dat deden ze goed. Hun energieke metalcore en enthousiasme straalde over het publiek heen. Een ware binnenkopper als opener.

 

Omgekeerde kruisen, vuurschalen en toortsen. Zelfs een leek in het genre kan uit die aanwijzingen niets anders afleiden dan dat er een flinke portie black metal op het programma staat op deze laatste festivalmiddag (of ochtend zo u wil). Serpents Oath mag dan al een relatief nieuwe naam zijn, de  muzikanten die op dit onzalige uur uw trommelvliezen en geloof in de mensheid verscheuren zijn verre van groentjes in de Belgische scène, een deel van de bandleden verdiende in het verleden immers al zijn sporen bij het ter ziele gegane Insanity Reigns Supreme. Die ervaring blijkt duidelijk uit hun optreden want de band raast ongenadig, foutloos en met veel branie door de setlist. Als u op zoek bent naar het laatste nieuwe geluid binnen de wereld der duistere metalen dan bent u bij Serpents Oath aan het verkeerde adres, daarvoor liggen de gelijkenissen met Watain, Dissection, Gorgoroth of het debuut van Satyricon er net iets te dik op. Maar liever een band die een bestaand recept tot in de perfectie en met duidelijke passie uitvoert dan de zoveelste ‘vernieuwende’ band die misschien wel origineel is maar zich verliest in experimenteerdrang.

 

Ook in La Morgue stond een stevige opener. Lekker Belgisch met Aeveris, een nog jonge band (opgericht in 2021 maar nu dus al opgepikt door de Alcatraz organisatie!) maar wel met ervaren rotten in de gelederen. Er mocht meer volk in de tent gestaan hebben voor de prima performance van deze heren. Ze kwamen hun debuutplaat White Elephant uitgebreid voorstellen en dat smaakt naar meer!

 

Wie bedenkt het nu om een legendarische band als Grave Digger op zo'n onmenselijk vroeg uur te programmeren!? De albums van deze Duitsers zijn op geen twee handen meer te tellen, hell, zelfs op bijna vier handen niet! Van in 1980 gaan ze al mee maar helaas bleef een grote doorbraak uit, integendeel tot andere heavy metal collega's uit die tijd. Maar een concert geven op deze plek op de affiche zo vroeg op de dag, dat verdienen ze echt niet. Wie into een potje lekkere old school heavy metal is, kon zijn hart hier uitlaten. Maar dat de heren ook een dagje ouder worden was wel duidelijk op het podium. Zanger Chris Boltendahl zijn leeftijd begint zich te tonen maar gelukkig niet in z'n stem. De setlist is uiteraard veel te kort om het oeuvre van Grave Digger ten volle te demonsteren aan het publiek. De ene klassieker na de andere volgde dan ook elkaar zeer snel op, zo werd er hevig meegezongen met knallers In The Dark Of The Sun en Rebellion (the Clans Are Marching). The House was een leuke toevoeging alsook Excalibur. Een extraatje is de verklede, Mexicaanse schedel-man die bij Dia de los Muertos aantreedt. Maar toch, veel te vroeg en veel te kort.

 

Ondergetekende heeft een bijzonder plaatsje in zijn hart gereserveerd voor dit zootje ongeregeld uit Canada. Sinds ik ze aan het werk zag in De Cinema in Aalst ben ik verknocht aan hun volstrekt originele recept van hypertechnische deathmetal met een vocalist die in het wereldje zijn gelijke niet kent. Zelf noemt zanger Oliver het ‘shotgun vocals’ al vinden we dat zelf een understatement, ‘machine gun vocals’ ligt immers dichter bij de waarheid. De aanwezigen die de band nog niet kennen schrikken zich dan ook een hoedje wanneer de brave man de eerste regels van Calamus Will Animate -vrij letterlijk- uitspuwt. Het is een vliegende start van een geanimeerde set, mede dankzij het gehalte stand-up comedy dat de verschillende aankondigingen kruidt. De eerste rijen veranderen in een kolkende massa die braaf uitvoert wat de frontman van hen vraagt. De snelste circle pit ter wereld? Dat willen we weleens proberen. Twister spelen tijdens een wall of death (ja, lees dit gerust nogmaals)? Geen probleem! Door alle geinigheid zouden we nog bijna vergeten dat Archspire ondertussen ook nog aan een bijzonder hoog niveau staat te musiceren. Hoogtepunt is een loepzuivere uitvoering van Involuntary Doppelgänger die de Swamp tot een kookpunt brengt. Als de tonen van afsluiter Drone Corpse Aviator wegsterven mag Archspire het podium verlaten met de wetenschap dat ze vandaag vele tientallen nieuwe volgelingen hebben geworven.

 

Nog een interessante band in La Morgue, en opnieuw van eigen bodem! Met Slaughter The Giant raasde er een orkaan (en een T-Rex, en een krokodil en zelfs een pauw, lees snel verder) door de tent. Ook nog een relatief jonge band, maar met muzikanten uit andere, vroegere bands geen gebrek aan ervaring. Op eigen risico betreden we de Morgue voor enkele foto's maar zoals dat al het hele weekend was, was iedereen vriendelijk en attent. We zien dat de sfeer goed zit, de band gaf van jetje met hun wel heel zware metalcore en dito grunts, maar langs de andere kant zagen we ... een opblaasbare T-Rex op en neer gaan? Het duurde ook niet lang tegen dat mensen het podium op kwamen om te stagediven en dat op een ander opblaasbaar dier, een krokodil. Er wordt zelfs een pauw het publiek ingesmeten. Zelfs een rolstoel raakt tot op het podium! Maar het mooiste aan dit optreden is de plotse ode aan de overleden Frietrock organisator Jan "Hamemrguy" Daneels. Topoptreden!

 

Het deert dus niet om een stuk van Sacred Reich te moeten missen met al de kwaliteit die al gepasseerd is. We weten immers wat te verwachten bij een optreden van Sacred Reich: piekfijne thrash metal. Niet het soort zoals Slayer of Exodus waar de riffs je haast chaotisch rond de oren vliegen, maar eentje met finesse haast. De band heeft er ongelooflijk zin in, zo is opi hun gezichten af te lezen. Het publiek gaat dan ook wild tekeer, zo aanschouwen we. Een niet te missen Surf Nicaragua is de kers op de taart hier aan de main stage.

 

Toch ook eens een kijkje nemen vandaag in de Helldorado. Daar zien we een wederom subliem Psychonaut. Het is echter al de vierde keer dat we Psychonaut aan het werk zien dit jaar. Het is en blijft goed, maar op den duur weet je niet meer wat nog nieuws te schrijven. We kunnen bijvoorbeeld opnieuw vermelden dat de drie heren zich keurig van hun plicht kwijten en hun samenspel een melancholische sfeer oproept en dat titelnummer van hun recente album Violate Consensus Reality en The Fall Of Conscienceness niet konden ontbreken. Geef ons echter toch liever een club om deze doomy band aan het werk te zien.

 

En of La Morgue garant staat voor talent van eigen bodem. We krijgen zowaar zelfs een streepje nü metal te horen op Alcatraz! Neen, niet van Bizkit Park maar van de nieuwe band Mantah. Mantah is het geesteskind van ex-Spoil Engine-gitarist Bart Vandeportaele en Fields of Troy-vocalist Sven Herssens, en dat gaf vonken. We hadden al veel goeds over deze band gehoord en we werden niet teleurgesteld, vanaf het eerste nummer worden we van onze sokken geblazen. Meteen toen we de tent betreden, krijg ik het gevoel te hebben een jong Korn te horen. Geen misse indruk dus bij deze jaren 90 cocktail dat ze in hun debuutalbum Evoke hebben gebrouwen!

 

Verrast waren we om Bleed From Within op de Prison stage te zien. Nog meer metalcore dus hier op dit podium (en dat zou later op de dag nog eens het geval zijn). Nog meer verrast waren we om eigenlijk niks uit het album Era te horen, de knaller Afterlife bijvoorbeeld was een gemis. En hoewel opvolgers Fracture en Shrine zeker ook prima te pruimen nummers hebben en de energie en dynamiek zowel bij band als publiek goed zit, blijven we toch ietswat op onze honger zitten. Het ligt het zeker niet aan de prestaties en de muziek van de band (bv. the End Of All We Know beukte er op het laatste nog eens goed op in). Misschien begon de vermoeidheid ongenadig toch toe te slaan op deze derde dag onder de stralende zon? Wel verdient de Brits-Schotse metalcore band deze plek op het hoofdpodium.

 

We aanschouwen ook een stukje Hexa Mera in La Morgue. Hexa Mera is terug en dat mag geweten worden. De band kwam hun nieuw album Methuselarity Pt. 1 voorstellen. Hun melodische deathmetal die ze anno 2023 brengen mag ten zeerste gesmaakt worden! We zien overal rondom ons heen gelijkgezinde gezichten.