Review Algiers @ AB Club

Datum: 
woensdag, 4 november, 2015

“Europeanen, open dit boek en treed erin. Na enkele stappen in het duister zal je onbekenden aanschouwen, verzameld rond een vuur. Kom nader en luister.” – Jean-Paul Sartre

Met deze boodschap kondigde Algiers onlangs de start van een eerste Europese clubtour aan. Afgelopen zomer mochten we op Pukkelpop al eens ervaren hoe ongenadig hard hun performance kan aankomen. Het goddeloos vroege uur van aantreden leek voordien in het nadeel te spreken van een verhoopte krachttoer. Desalniettemin slaagde de band er met sprekend gemak in een plaats in onze Pukkelpop Top 15 te claimen. Hun eerste AB-passage ongemerkt laten voorbijgaan was hierdoor niet langer een optie.

De lading van wat zich gisteravond in die intieme AB club voltrok, wordt door de term 'concert' onvoldoende gedekt. Voodoo ceremonie, duiveluitdrijving, heidendans, rite,… Geen idee welke vergelijking het doeltreffendst is maar laat duidelijk zijn dat Algiers een koelbloedige aanslag pleegde op de zielsrust. De sfeer laveerde continue van intens naar onbehaaglijk, van dreigend naar weemoedig. In de ruimte tussen nummers werd de suspense handig aangehouden door een onbestemde geluidsgolf. Kletterende percussie en drone samples rolden van de bühne, waarbij verademing ongegund bleek.

Het eeuwige sociale onrecht en de daarmee gepaard gaande woede waaruit deze band inspiratie puurt, werd zo intensief uitgedragen dat het met minder aanstekelijke nummers voor de toehoorders ondragelijk zou geworden zijn. Een verbeten Black Eunuch stak het vuur aan de lont maar had nog te kampen met enige klankonzuiverheden. Daarna bleek een ontketend Algiers zonder omkijken vertrokken. Old Girl, met die onweerstaanbare gospel-intro, werd een eerste hoogtepunt. Franklin James Fisher bewees andermaal een frontman pur sang te zijn. De man kende dankzij een torenhoog charisma weinig moeite om alle blikken naar zich toe te trekken. Aan het einde van Remains volgde er merkwaardig genoeg een oorverdovende stilte in plaats van applaus. De manier waarop het publiek verbouwereerd stond te staren, was bijzonder veelzeggend. Murw geslagen, in een trance verkerend, zo leek het wel. Het onverwoestbare Blood en een ingetogen Games vormden helemaal op het einde de climax. Alle registers werden opengetrokken in dit zinderende slot, waarbij iedere bisronde zou verbleken. Het getuigde dan ook van bijzonder veel lef dat de band niet toegaf aan de smeekbede van het publiek. Deze passage sprak voor zich, krachtiger kon men onmogelijk eindigen.

Laat ons er vooral geen doekjes meer om winden: als er één nieuwe band is die u dit jaar zou moeten ontdekt hebben, is het wel Algiers. Afkomstig uit Atlanta, verwijdert dit trio zich van iedere mogelijke norm. Hun eigenwijze mix van gospel en noise maakt radicaal komaf met het verleden, het conventionele, de status quo. Daarbovenop slaat het de gepretendeerde regels van hoe independent music moet klinken aan gort. Algiers kent qua geluid en idee geen precedenten. Alleen daarom al zijn ze, in deze tijd van deel- en kopieerdrang, een absolute must om te aanhoren. Op plaat en, als het even kan, ook op het podium. Sartre gaf het al aan: “Kom nader en luister.”

De setlist:

  • Black Eunuch
  • Claudette
  • Old Girl
  • Remains
  • And When You Fall
  • Irony.Utility.Pretext
  • But She Was Not Flying
  • Blood
  • Games
Tags: 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!