Review Amorphis @ Biebob

Een heel goed volgelopen Biebob voor een avondje gevuld met melodische, progressieve metal en aanverwante genres stond op het programma met Amorphis en hun twee supports.

Het zou een vrij rustige avond worden met de melodische bands The Man-eating Tree, Leprous en Amorphis. The Man-eating Tree mocht van start gaan. Deze Finnen spelen progressive metal en mochten een half uur optreden. In het begin was er nog amper volk in de Biebob en we vreesden een beetje voor een magere opkomst. Maar naar het einde van de set toe liep de Biebob zowaar al bijna vol. Van The Man-Eating Tree kunt u een recensie van hun laatste album 'Harvest' hier nalezen en ook het daarbij horende interview. Op cd konden ze alvast overtuigen, maar live net iets te weinig, al zal het van persoonlijke smaak afhangen. Het klonk allemaal lekker meeslepend en zanger Tuomas Tuominen beschikt over een bom van een stem. Dat was vooral te horen op de meer akoestische nummers. Maar het klonk allemaal een beetje teveel op dezelfde lijn om de aandacht het hele optreden aan te houden, vooral in het begin toen de eerste drie nummers hard op elkaar leken. Gelukkig kwam er meer variatie in, wat dromerige momenten opleverde. Deze band heeft zeker potentieel, maar hier en daar moet er toch nog wat worden gesleuteld aan hun live-act. Ze kregen het publiek ondanks verwoede pogingen ook niet geheel mee. Slecht was dit zeker niet, we zouden ze in de toekomst zeker nog een kans geven, maar het gevoel dat ze op cd konden voortbrengen konden ze live niet geheel creëren. Hun vorige optreden in Charleroi in november 2010 als support van het Finse Tarot leek hiermee vergeleken iets beter.

Puur muzikaal was het Noorse Leprous dan een heel ander verhaal. Met hun door merg en been snijdende gitaar sound zorgden ze voor een donker en zelfs naar doom metal neigend sfeertje. Jammer genoeg paste de stem en screams van de zanger niet echt in het geheel. Tekenend was dat we dat gevoel waar we zaten op te wachten wel kregen toen de gitarist bij een song de zang voor zijn rekening nam, een donkere grunt die perfect paste bij de muziek van Leprous. Puur instrumentaal was dit dus op en top progressive metal om van te genieten en zij kregen het publiek toch iets meer mee dan hun voorgangers. Mooi optreden, jammer dat de screams niet konden overtuigen. De band heeft overigens iets met rood, elk bandlid droeg wel iets rood zoals een rode broek, rood hemd, rode das, ...

Over overtuigen gesproken, Amorphis slaagde daar wel in. Niet alleen door de strakke set van meeslepende gitaren, bonkende drums en een vleug keyboard, het was vooral de innemende stem en verschijning van zanger Tomi Joutsen die tot de verbeelding sprak. Met lange dreadlocks (hier kan de zanger van Leprous nog een voorbeeld aan nemen, laten groeien die haren dus) en een sterke uitstraling nam hij samen met zijn band het publiek in een 'stevige houtgreep'. En ook al waren het vooral de oudere, meer naar death metal neigende songs die het meest konden bekoren (dit was duidelijk aan de reactie van het publiek), ook de nieuwe songs van hun recente cd 'The Beginning of Times' klonken live overtuigend genoeg. Waar hun voorgangers niet geheel in slaagden, lukte bij Amorphis dan weer wel. Het was al ongelofelijk druk bij Leprous, maar tijdens Amorphis kon je nog amper een kant uit door het volk. Maar het publiek genoot met volle teugen en er zat ook genoeg variatie in de set om de aandacht niet te laten verslappen. Aan interactie met het publiek ontbrak het ook niet, ze lieten het publiek eens een nummer kiezen door het nummer waarvoor het meest geroepen werd te spelen. Een mooi einde was toen Tomi zijn band voorstelde en ieder lid een stukje mocht spelen op zijn instrument, zo kregen we een streepje Black Sabbath van de gitarist te horen en een snuifje Iron Maiden (meerbepaald de intro van Run to the Hills) van de drummer. Een ludieke voorstelling wat ons betreft en een geslaagd optreden.

Verslag van Erik Van Damme en Tim Vermoens