Review Antwerp Metal Fest 2015 dag 1

Tussen al de megafestivals door liggen er heel wat pareltjes verborgen: iets kleinere festivals waar je nog rustig muziek kan ontdekken, waar je vriendelijk wordt geholpen en waar je nooit claustrofobisch wordt tussen de massa. Eén van deze pareltjes is al aan zijn derde editie toe in het Antwerpse Merksem, namelijk Antwerp Metal Fest. En dat zij niet enkel onbekende bands programmeren bewijzen ze met een affiche met onder andere Obituary, Deez Nuts en Pro Pain.

Het gebeurt zelden, maar ook België kent zijn officiële hittegolf! AMF was goed voorbereid en deelde heel het weekend gratis drinkwater uit, moedigde de mensen ook aan om veel water te drinken, zette de marquee opzij ook open, zodat er een constante luchtstroom kon zijn en zorgde voor genoeg schaduwplekken, een pluim voor de organisatie voor al die moeite! Voor de artiesten was er zelfs een zwembadje voorzien, waar regelmatig dankbaar gebruik van werd gemaakt.

Maar de mensen kwamen voor muziek en kregen hiervoor op vrijdag 7 Belgische bands, 1 Amerikaanse, 1 Australische, 1 Duitse en 1 Britse band en achteraf zelfs nog een DJ set. Reden genoeg om om 14:30 naar het hoofdpodium te gaan om daar Mästürbätör het festival in gang te zien trappen. Als deze band ooit een antwoord is in de slimste mens, dan heeft Erik van Looy een probleem me dunkt! De bandnaam getuigt niet echt van ambitie, maar de jonge bandleden brachten wel enthousiast hun thrashachtige muziek, aangevuld met enkele covers, waar vooral de DRI cover Thrashard  me bijbleef. Interessante opener, maar ik kwam niet helemaal aan mijn trekken!

Over dan naar de Marqueetent, waar de winnaar van de juryprijs van het AMF contest 2015 het beste van zichzelf kwam geven. Het Luikse 5-tal Deadalus (niet te verwarren met de Italiaanse  prog band met dezelfde naam) bracht krachtige metal die mij bij momenten deed denken aan het jonge Pantera. Een terechte winnaar van de contest, zo veel was duidelijk. Zanger Seb zorgde met zijn sterk ontwikkelde blote bast, dat de temperatuur zelfs nog enkel graden steeg in de tent! Op het hoofdpodium was het tijd voor Bloodrocuted.  Zanger Bob Briessinck deed me met zijn lange rosse haren denken aan een jonge Dave Mustaine en hetzelfde kon gezegd worden van hun muziek.  Snedige speed thrash metal, waarvan het publiek wel pap lustte. Er ontstond zowaar een 1ste circle pit van de dag. Om 16:00 bij temperaturen boven de 30°, respect voor band en publiek!

Het vorige optreden moet het publiek opgezweept hebben want tijdens Hammerhead in de Marquee werd er ondanks de hitte rustig verder gemosht in de tent. Wederom stond er thrash op het programma en als ik u er bij vertel dat zij een Betrayer van Kreator coverden, weet u waarschijnlijk waaraan u zich kon verwachten bij deze show! Op het hoofdpodium was het uitkijken naar Killer. Deze Belgische legende draait al een tijdje mee, zo dateert hun debuut van 1980, menig toeschouwer vandaag was toen zelfs nog niet geboren! Ze zijn maar met z’n drieën, maar wat een heerlijke muziek brengen zij toch voort. Het publiek was groot in aantal, maar door de hitte een beetje murw geslagen, daardoor was er weinig actie voor het podium te bespeuren. Maar Shorty trok het zich blijkbaar niet aan en speelde de pannen van het dak. Killer is het Belgische Motörhead, af en toe gekleurd met wat eightiessound en hier en daar wat glamrock. Het verschil in grootte tussen zanger/gitarist Shorty en zijn bassist is ongeveer een meter, maar muzikaal zaten ze duidelijk op de zelfde golflengte, reken daarbij nog een beest van een drummer en je krijgt een krachtig rockoptreden. De heren klokten iets vroeger af dan verwacht ondanks het feit dat er op de setlist nog 3 extra tracks stonden geprogrammeerd  (ik had ze nochtans graag Ace of spades horen spelen, want dan had het plaatje echt af geweest).

Ook in de Marquee stond iets legendarisch te gebeuren, namelijk Bark. Deze naam zal u misschien niet veel zeggen, daar de band zelf nog niet zo enorm lang bestaat, maar met  een handvol leden Aguardente aangevuld met de bassist van Your Highness, zijn zij voor het merendeel van de toeschouwers geen nobele onbekenden en hebben zij toch aardig wat kwaliteit in hun rangen. Het feit dat het publiek werd aangesproken in het sappige Kempisch werkte relatief verfrissend na de Micky Mouse Engelsachtige bindteksten die we daarvoor op het hoofdpodium geserveerd kregen. De band had er duidelijk zin in en hun enthousiasme werkte aanstekelijk op het publiek! Met I remain untamed en Voice of the Dog bewijzen ze ook dat blaffende honden echt wel kunnen bijten. Toch één van de verrassingen/ontdekkingen van het festival.

op het hoofdpodium was het nu tijd voor Heart of a coward, een Britse  (post) metal band met Jamie Graham aan de vocalen. De energie van de jonge band spat van het podium, maar lag het aan het vermoeiende vorige optreden of aan het moment (etenstijd?), het publiek leek  er niet helemaal klaar voor. Geen slecht woord over het optreden van de band zelf want energie en overgave genoeg! In de Marquee maakte de eerste Duitse band van het weekend zich op om van jetje te geven. Het optreden begon nog met de tonen van In Bloom, maar daar stopt de vergelijking toch tussen Nirvana en Coldburn.  Met hun agressieve hardcore staken zij toch terug de vlam in de tent. Een beetje te verwachten, want menig toeschouwer was zich duidelijk aan het opwarmen, als dit nog nodig zou geweest zijn tijdens deze hitte, voor het Australische Deez Nuts. Ze lieten het publiek duidelijk merken dat zij een nieuw sterk album hebben, want de klemtoon lag er vanaf opener What’s Good, op.  Dat deze Australische boys een sterke live reputatie hebben staat als een paal boven water en het publiek ging massaal mee in hun enthousiasme. Shot after Shot en Hustel Every Day werden dan ook mee gekweeld door aardig wat toeschouwers! Dat hun nieuw album agressiever is dan hun vorige werk kon ondergetekende aan der lijve ondervinden, want hun fans hebben de boodschap duidelijk begrepen! Wanneer Band of Brothers als laatste door de boxen schalt is dan ook iedereen tevreden en moegestreden. Doorweekt van de zon, zweet of rond gesproeid water, vooraan leek het er eventjes op of er een storm had geraasd, maar die stond duidelijk op het podium!

Setlist:

• What’s Good
• Stay True
• DTD
• Shot After Shot
• The Message
• Mother
• I Don’t Wanne Talk about it
• Face This on My Own
• Tonight/Hustle Every Day
• What I Gotta do
• Popular Demand
• Wrong Things Right
• Band of Brothers

After All is een Belgische band die bij sommigen al bekend in de oren klinkt. Deze Bruggelingen gaan al een tijdje mee en hebben in hun rangen gitarist Dries van Damme, die jullie misschien wel kennen van zware metalen op StuBru.  Als je dan ook nog eens begint met de intro van The A team, schept dit hoge verwachtingen! Op Antwerp Metal Fest kregen we alvast een voorproefje van hun later te verschijnen full album. Rejection Overruled en None Can Defy - de twee nummers van de EP, zijn snoeihard, naar mijn mening harder dan wat we van de heren tot hiertoe gewend waren. Zanger Sammy Peleman bezit de gave om verschillende zangstijlen perfect te combineren en het publiek op te zwepen, zo zagen we toch nog verschillende pits in de tent ontstaan. Mission accomplished, zo denk ik maar!

Afgesloten werd er op de eerste dag in Antwerpen door een legende. De Amerikaanse godfathers van death metal, het machtige Obituary! Deze grondleggers onder leiding van de broertjes Tardy behoeven geen introductie. Zij zijn gekend om hun setlist gaandeweg het optreden te maken en openen deden ze met het instrumentale Redneck Stomp van het onderschatte album 'Frozen in Time'. De heren mogen dan wel death metal spelen, dit wil zeker niet zeggen dat ze geen plezier afstralen. Er werd geput uit verschillende albums, maar uiteraard mochten enkele tracks van 'Inked in Blood' niet ontbreken, zo viel vooral  Violence op (check trouwens ook even de hilarische clip op hun Facebookpagina). Afgesloten werd er met de inmiddels klassieker Inked in Blood zelf en uiteraard met Slowly we Rot! Topafsluiter van een eerste topdag!