Review Antwerp Metal Fest 2017 dag 2

Datum: 
zondag, 9 juli, 2017

 

Ondanks de sombere voorspellingen de dag ervoor, waren ook op de tweede dag van Antwerp Metal Fest de weergoden Antwerpen goed gezind. Hierboven moeten ze duidelijk van dit festival houden en daar is alle reden voor.



De eerste band die de marquee normaal gezien mocht onveilig maken was het veelbelovende The Curse Of Millhaven. Helaas zagen deze jongens door een onverwacht afscheid in de intieme familiekring van één van de bandleden zich genoodzaakt om deze eer aan zich voorbij te laten gaan. In allerijl trommelde de organisatie dan maar Rebel’s End op, de runner-up van de juryprijs van de AMF Contest 2017. Deze jongens hadden gelukkig nog niets gepland die dag en vulden graag het gaatje op met hun punkrock. Vermoedelijk was het laat geworden de dag ervoor bij menig festivalganger of waren er een paar de weg kwijtgeraakt, want de marqueetent zag er minder vol uit dan de dag ervoor rond hetzelfde uur. Niet dat deze jonge honden dit aan hun hart lieten komen, maar zanger Jeff’s stem had blijkbaar bij momenten ook wat last van de zondagochtendblues. De energie die van het podium kwam, stond voor deze jongens helaas niet in verhouding tot de apathische houding van het publiek.

Apatisch was een woord dat bij Furia niet in ons opkwam. Noch bij de band, noch bij het publiek. Terecht ook, deze mannen werden door Alex Agnew al getipt als outsiders, en dit bleek volkomen terecht. Veel bekende gezichten op het podium, dus dit wil zeggen veel podiumervaring.  Zanger Serge Kraven (Leng Tch'e) zagen we de avond ervoor nog een puike Domination van Pantera weergeven bij de AMF all star band, gitarist Martin Furia verdiende ons respect al als gitarist van Bark, Toon Huet en Jan Rammeloo speelden ooit nog samen bij Bliksem en uiteindelijk was er ook nog Pieter de Ridder van het Antwerpse Mästürbätör. Dit kon niet anders dan een energieke cocktail geven en dat deed het ook. Een half uur pure kracht, met thrash, metal en hoe kan het ook anders deathmetal invloeden. De jongens beukten op het publiek in dat er duidelijk wel pap van lustte.

Wie dacht even tot rust te kunnen komen in de marqueetent, kwam helaas van een kale reis thuis. Dead End Path staat nu eenmaal niet bekend om hun ‘rustige’ shows. Dat de heren dan ook nog eens een soort van thuismatch spelen leek hen alleen nog maar méér energie te geven. Brutaal geweld was te noteren op en voor het podium. Waar zowel publiek als band zo vroeg al die energie vandaan haalden is ons een raadsel. Het is moeilijk om Dead end Path in één muzikaal vakje te stoppen, maar hardcore/metalcore is toch hun core business. Het concert schoot stevig uit de startblokken met Hypnotic Truth, onmiddellijk gevolgd door Mortal Coil. Het publiek kreeg amper tijd om naar adem te snakken tussen de splijtende riffs door, wanneer Dying Sun als afsluiter door de boxen knalde, zien we dan ook veel mensen snakken naar een verfrissing  om even op adem te komen.

Niet dat zij met Komah de kans hiervoor kregen... Deze Fransalige Belgen stonden ook al op AMF in 2014 en sindsdien zijn ze enkel maar gegroeid. Met hun agressieve metal bekoren ze ook een groot deel van het publiek. Hun laatste album Flashing Nightmare werd goed onthaald en blijkbaar zijn de jongens bezig met de opvolger van deze plaat. Er werd hier en daar al een nieuw nummer uitgetest. We verstonden de titel helaas niet zo goed, maar muzikaal-technisch klonk het alvast veelbelovend.

Prijs voor het meest relativerende optreden ging dit jaar naar San Diablo. Bij gebrek aan songteksten, grijpen deze mannen terug naar grappige bindteksten. Als extra attractie is hun ongetwijfeld jongste fan niet van het podium te slagen. Dit jongetje van,  we schatten hem 4 jaar, zorgde voor heel wat animositeit onder de toeschouwers. Waar een collega het vandaan haalde weet ik niet, maar bij zijn omschrijving van hun overigens voortreffelijke EP Ants (2012), noemde hij de muziek van deze Anwerpenaren en ik citeer: 'post-psychedelic mexican stoner with pre-cold war north russian influences'. Wel, ik zou het niet beter kunnen omschrijven. Georkestreerde chaos, waarbij alle instrumenten en muzikanten hun ding kunnen en mogen doen die resulteert in hemelse, excuseer, duivelse noise. Het plezier spatte van het podium en dit zorgde voor een leuke relatie met het publiek. Wie dacht dat het er op een metaloptreden niet leuk aan toe kan en mag gaan, moet deze jongens alvast even checken!

Genoeg lelijke venten gezien voor eventjes, want het Braziliaanse Nervosa stond klaar om van jetje te geven op het hoofdpodium. Vlak voor het podium was het over de koppen lopen, zou de samenstelling van deze band daar iets mee te maken hebben? Het zijn namelijk drie Braziliaanse dames! Zij zien er niet uit als katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Het publiek was alvast niet veilig voor hun vurige old school thrash. Moshpits waren dan ook regelmatig te spotten tijdens bijvoorbeeld Intolerance Means War of het snedige Masked Betrayer. Ook regelmatig te spotten waren kwijlende (vooral mannelijke) groupies op de eerste rij die in plaats van te genieten en op te gaan in de show, niets beters te doen hebben dan het volledige optreden op te nemen met hun smartphone. Dat ze daarbij de totale belevenis misten die deze wervelde show was, drong bij hen blijkbaar niet door. Afsluiter was Into Moshpit en dan zat deze 40 minuten durende rollercoasterride er helaas al op. Gelukkig kregen wij de kans om deze dames nog te interviewen. Dit interview kan u uiteraard later op onze website terugvinden.

De Limburgse band Moments stond ondertussen klaar om een stomende set hardcore te brengen. Weinig hardcore op AMF dit jaar, maar wat inboette aan kwantiteit, maakte Moments goed in kwaliteit. Hardcore van de bovenste plank gedreven door oerdegelijke vocalen! De jongens brachten onlangs nog een EP’tje (Outlast) en brachten hier uiteraard enkele nummers uit. Deze nieuwe nummers vielen duidelijk in de smaak en het doet verhopen op een nieuw full album.

Vervolgens stond Evil Invaders geprogrammeerd op het hoofdpodium.  Op 10 jaar tijd zijn deze jongens uitgegroeid tot een heuse sensatie. Hun tweede passage op Antwerp Metal Fest is zowaar nog furieuzer dan de eerste. Joe schreeuwt de longen uit zijn lijf en holt over het podium als een Duracellkonijn met schuim op zijn mond, high on speed! Op 29 september lossen zij een nieuwe duivelse boreling op de wereld en het AMF-publiek kreeg hiervan al een voorsmaakje. We hoorden dat het goed, correctie, héél goed was. De Invaders raasden over de wei als een vuurtornado en lieten een spoor van vernieling achter in de moshpit. Joe zelf aanschouwde zijn werk, grijnsde en zag dat het goed was. Missie geslaagd!

Carnation stond vorig jaar vroeg op het hoofdpodium. Nu werden ze op een later slot geprogrammeerd in de tent. Doordat de organisatie dit jaar geopteerd had voor een tent die het zonlicht buitenhield, kwam het optreden van deze band hier beter tot zijn recht dan vorig jaar in de blakende zon. Carnation is op een jaar tijd enorm gegroeid. Ze waren genoodzaakt een nieuwe drummer te nemen, maar hun tournee doorheen Japan legde hen alleszins geen windeieren. Met alle respect voor voorgaande soortgelijke bands, Carnation stak er met kop en schouder bovenuit met hun melodieuze deathmetal. Zanger Simon Duson is een sensatie voor oor en oog en weet duidelijk hoe een massa op te jutten. Wanneer als opener Sermon Of The Dead door de boxen galde is het alsof er een blijke helvloeistof werd opengetrokken. Het publiek was onmiddellijk mee zeker met strakke opvolgers Hellfire en Dellusions Of Power. De hitte bleef toenemen in de tent, met als absolute opotheose Explosive Cadavers, het orgelpunt van een wervelend optreden. Een goede zet om de heren in de tent te programmeren, een kans die ze met beide handen grepen!

Toen Antwerp Metal Fest startte in 2013, keerde Diablo Blvd. daarvoor speciaal terug uit vakantie. Dit jaar gaven ze hun enige festivaloptreden van het jaar in hun eigen Antwerpen. Het was dan ook reikhalzend uitkijken naar nieuwe nummers, want Diablo Blvd. brengt op 23 september hun nieuwe album Zero Hour uit. Lang moesten we niet op een nieuw nummer wachten, want opener was het spiksplinternieuwe Demonize. Ook het reeds gereleasete Animal  en Sing From The Gallows vinden we terug op de selist. Nieuwbakken bassist Jan ‘Jakke’  Rammeloo (ook ex-Bliksem), is al zeer goed ingeburgerd. Frontman Alex Agnew was in zijn sas en grapte en grolde, riep, tierde, zong en gruntte! Het publiek at uit zijn hand en zong gewillig afsluiter Black heart Bleed mee. Diablo Blvd. is klaar om Europa te veroveren, hopelijk klinkt de volledige plaat zoals de nummers die we te horen kregen, want dan belooft dat veel goeds!

Toxic Shock kan zowat de huisband van AMF genoemd worden, als ze niet geprogrammeerd stonden, waren ze alleszins klaar om in te vallen. Zij hebben een lange weg afgelegd. Van openen binnen in de zaal van Bouckenborg zelf, waar zanger Wally op de deuren klom, weet u nog? Tot vandaag, co-headliner in de marquee. Aan energie hebben de jongens niet ingeboet. Opener The Survivalist is onmiddellijk een kopstoot van jewelste, gevolgd door klassiekers als On Thin Ice, I shot Joe Biden en uiteraard Mr T. Ook hoorden we veel nieuwere nummers, maar de podiumpréséance van Wally blijft uniek. Springend als een gummibeer, zichzelf verstikken met het microsnoer, … een belevenis op zich. Muzikaal zijn ze ook enorm gegroeid, waar het vroeger al eens rommelig klonk, is het nu strak en vettig. Bij momenten hoorden we echte Metallica waardige riffs! Doordat Toxic Shock zo energiek is, raasden zij door de set en waren ze iets sneller dan voorzien door de nummers heen, maar niemand die daar om maalde, want iedereen had nood aan lucht en drank na deze zuurstofconsumerende show!

De afsluiter van AMF 2017 op het hoofdpodium, was Death Angel: de Amerikaanse thrash metalband uit de Bay Area scene. Zij hadden een belangrijk aandeel bij het ontstaan van de thrash daar en kwamen hier op AMF laten zien waarom zij zo legendarisch zijn. Neem daarbij dat zij in 2016 het heerlijke The Evil Divide uitbrachten en je weet dat je je kan verwachten aan een wervelend uurtje thrash! Daar waar Sepultura er niet volledig in slaagde om de aandacht vast te houden, slaagde Death Angel er wel in om van begin tot einde het publiek te bestoken met goede songs, stevige moshpits, leuke bindteksten en heel veel crowdsurfers. De meest in het oogspringende crowdsurfer was een opblaasbare sekspop, waarvan zanger Mark Osegueda grapte dat hij eerst dacht dat het zijn moeder was! Klassiekers Evil Priest en Thrown to the Wolves gingen er in als zoete koek, maar ook hun nieuwe werk werd gespeeld met als afsluiter het steengoede The Moth, heerlijke thrashshow, meer dan Antwerp Metal Fest afsluiter waardig!

Als extra toemaatje kregen we voor het tweede jaar op rij Sisters Of Suffocation voorgeschoteld. De organisatoren hebben duidelijk een boontje voor deze dames, want na vorig jaar halverwege geprogrammeerd gestaan te hebben, mochten zij dit jaar al de marquee en eigenlijk het festival afsluiten. Zangers Els Prins is een lieve, aangename dame en wanneer je overdag met haar een praatje slaat op de weide, heeft zij een leuke, aangename, zoete, Nederlandse stem. Wanneer zij echter zingt met de Sisters, lijkt het alsof iemand het deksel van de toegang tot de hel heeft opengezet en tientallen demonen tegelijk uit haar strot komen, impressionant. Ook impressionant zijn haar andere 3 zusters, die spelen dat het een lieve lust is. Songs als Psychosurgery, I Am Danger en Host of a Dead Fetus, laten dan ook niets aan de verbeelding over! Deathmetal, van 4 hele lieve meiden, wat een contrast. Ik vermoed ook dat deze dames het record braken van het luidste concert van AMF 2017. Voor mij is driemaal scheepsrecht dames!

Zo zat Antwerp Metal Fest 2017 er op. Het weer zat weer mee, de bands zaten weer mee. AMF, bedankt voor zoveel moois en hopelijk tot volgend jaar. Same time, same place?

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!