Review Antwerp Metal Fest 2023 - Back To The Roots!

Eindelijk was het weer zover, na twee jaren van coronaperikelen en een (desalniettemin zeer geslaagde) mini-editie, was het dit jaar weer tijd voor een échte editie van Antwerp Metal Fest. Voor deze doorstart werd geopteerd om terug te keren naar de roots! Zowel voor de locatie, als voor de affiche! De locatie was terug het feeërieke park Bouckenborgh in Merksem, voor de affiche werd teruggegrepen naar vooral talent van eigen bodem!

Bij het opwandelen van de Gaston Berghmansdreef naar het park sprong alvast de mooie muurschildering van Gaston zelf in het oog. De zon keek op ons neer, het beloofde een mooie dag te worden. Enkele gezinnen met kinderen keken maar wat verwonderd naar het legioen mensen dat samen met ons, bijna volledig gekleed in het zwart, naar het kasteel van Bouckenborgh wandelde.

Invictus (Core Stage)

Met een eerste biertje in de hand zetten wij ons klaar aan de Core stage waar Invictus dit kleine indoor podium op muzikale manier mocht ontmaagden. De roots van dit 5-tal liggen hoofdzakelijk in Limburg. De leden zijn (of waren) ook actief bij tig aantal verschillende andere bands waar misschien Disinterred en Redemption Denied een belletje doen rinkelen (wij raden ook aan om Fungus Inc. eens te checken op Youtube!). Dit resulteert in het feit dat al deze bands een invloed hebben op de muzikale omlijsting van Invictus. Ze bestordmen het podium met de gretigheid van hun openingstrack, Wolves. Ze trokken zich duidelijk niets aan van het feit dat het vroeg was, want AMF was al aangenaam volgelopen! Wat onmiddellijk opviel, waren de sterke vocalen van deze band! Ook het gemak waar zij mee op het podium staan, was opvallend! Dit valt onder andere op toen effe terloops de gsm op het podium gecheckt werd, om te zien hoeveel tijd ze nog hebben. Met afsluiter Ablaze waren onze oortjes na dit eerste halfuurtje alvast goed opgewarmd!

Behind Bars (Main Stage)

Veel tijd om op adem te komen hadden we niet, want op het hoofdpodium staan de jongens van Behind Bars al te popelen. Zij hebben al veel watertjes doorzwommen en openden onder andere al voor het legendarische Pro Pain. Ook stonden ze zelfs al op Wacken Open Air, zij het in een iets andere bezetting. Ook muzikaal is deze band aan het groeien. Dat sinds een tijdje Ian Huysken de nieuwe zanger is, zal hier zeker voor iets tussen zitten. Na het beluisteren van hun nieuwe album, All In Due Time (lees hier onze review), waren wij vooral benieuwd hoe ze dit live zouden brengen. Wel, we werden niet teleurgesteld. De blastbeats klinken nog impressionanter dan op het album! Huskens ontpopt zich tot een volksmenner pur sang en ondanks hun muzikale doorgroei, klonk Six Feet Deep nog altijd super vet! Maar ook nieuwe tracks als Doomsday en End It All hebben de potentie om door te groeien tot publiekstrekkers! Strakke set waar we enorm van genoten hebben!

Primal Truth (Core Stage)

Primal Truth is dan weer een veel ‘jongere’ band. Opgericht rond 2020, brachten ze hun eerste EP uit in 2021. Deze boys brengen een mix van hardcore en metal dat zich vertaalt in verschroeiende breakdowns en klievende gitaarriffs! Aan overgave alvast geen gebrek. Maar wat toch vooral in het oog sprong, was het prachtige witte tijgerhemdje van de bassist! Deze band heeft veel potentieel, maar het kwam er naar ons inziens/horens, niet altijd even goed uit. Bij momenten was het iets té serieus (er mag écht wel eens gelachen worden op het podium)! Maar het mag gezegd worden, het optreden van Primal Truth was zoals een goede wijn, het duurt eventjes, maar hoe langer het optreden vordert, hoe beter het werd! En geloof ons, dit had niets te maken met onze alcoholconsumptie! Misschien hadden zij er wel last van, want zij wilden er zelfs twee nummers te vroeg de brui aan geven! Gelukkig dat dit niet doorging, want wij vonden Condemned en zeker No Thorns zeker de moeite waard om de hitte binnen te trotseren! Helaas vonden violent dancers het nodig om met twee de volledige zaal te vullen, op die manier wij zijn daar écht geen fan van! Geen probleem met moshpits, crowdsurfers of wall of deaths, maar zo wat met je vuisten in het rond liggen slaan en wat foempe karatekicks in het rondstrooien en iedereen daarbij meehebben… There is a time and place, en dat was niet in in dit kleine zaaltje, waardoor heel wat mensen niet anders konden dan van achter de twee poorten naar binnen te turen. Korte samenvatting: in het begin hadden we onze twijfels, maar de jongens waren blijkbaar nog niet goed opgewarmd, want de eindsprint maakte echt heel veel goed. Wij geven ze binnenkort zeker nog een extra luisterbeurt!

Carnal Desecration (Main Stage)

Het kwartiertje pauze was welgekomen, maar wij keken wel reikhalzend uit naar Carnal Desecration! Zij maakten op Slaughterfest dan ook een verpletterende indruk op ons! De zon mocht dan misschien wel schijnen, maar het podium straalde enkel in een gitzwarte gloed. Dat deze band geen “bleukes” zijn, hoor je onmiddellijk. We krijgen een set vol heerlijke oldschool deathmetal. Deze Antwerpse band speelde een thuismatch en dat was te merken aan het publiek! Zanger Kristof Hectors heeft een stem waar zelfs de discipels van Beëlzebub himself bang van krijgen. We mogen echt wel spreken van een Antwerpse supergroep, en dit was écht wel één van dé optredens van de dag! De zon was al heerlijk loodzwaar, maar opener Suffering Eternal was zowaar nog zwaarder!  Zwart, zwarter, zwartst! Bij afsluiter Carnal Desecration gingen dan ook massaal de vuisten de lucht in om de appreciatie van deze band nog wat extra in de gitzwarte verf te zetten! Topoptreden!

Shy, Low (Core Stage)

Shy, Low kwam helemaal uit Richmond, Virginia afgezakt naar Antwerp Metal Fest om ons kennis te laten maken met hun postmetal geluid uit (hoofdzakelijk) hun debuutalbum Snake Behind the Sun. Met z’n vijven werden ze op het podium van de Core stage bijeengepropt, deze vreemde eenden in de bijt binnen deze line-up. Die vijf muzikanten spelen nummers waar zoveel inzit dat ze absoluut geen zanger nodig hebben. Een van de drie gitaristen lijk fysiek een beetje op Brent Hinds van Mastodon en ook muzikaal zitten er wat invloeden van die band in Shy, Low. Nummers die je het ene moment onder je baard kietelen om je vervolgens onverwacht bij de haren vast te grijpen en je alle hoeken van het Bouckenborgh jeugdhuis te laten zien. Werkelijk prachtige set van deze schitterende band. Ik hoop dat zij nog vaak naar ons landje afzakken.

Coffin Feeder (Main Stage)

Het zonnetje stond intussen al hoog aan de hemel. De temperaturen waren, mede door de vorige bands, ook al flink de hoogte ingeschoten en vele bezoekers zaten al aan hun tweede (of derde) reeks drankjetons. Coffin Feeder was daardoor niet meteen een licht verteeerbare hap. Deze nog relatief jonge deathcoreband met véél bekend koppen in het zwartgeblakerde genre (denk aan Leng Tch'e, Aborted, er zit zelfs een snuiter onder de naam Fleddy in) heeft al twee EP’s op z'n conto geschreven. De jongste daarvan, Over the Top, is qua teksten en visueel aspect een ode aan over-de-top jaren 80 actie- en horrorfilms. Met opener Dead or Alive zat het er al meteen boenk op. De samples deden ook goed hun werk. Al snel vlogen pinten en (delen van) metalheads door de lucht. Ook het materiaal uit de eerste EP deed het heel goed. Neemt u mij niet kwalijk dat ik geen setlist heb kunnen bemachtigen en ik sowieso al een ramp ben in songtitels. Ik was eigenlijk ook gewoon al blij dat mijn lijf en oren de set van Coffin Feeder overleefd hebben. Maar wel top van genoten!

Eightball (Core Stage)

Na mijn innerlijke mens met een koppel heerlijke burgers versterkt te hebben (pasta of pizza was de andere optie) was het tijd om volledig los te gaan bij Eightball Antwerp Crew. Is het een beetje schaam op mij dat ik die band niet kende? Waarschijnlijk wel want zo’n dikke 25 jaar geleden moeten ze wereldberucht zijn geweest in het Antwerpse. Dan moet het zeker door die lekkere oldschool sound zijn gekomen dat ik mijzelf, na het moshen al zo’n 15 jaar geleden te hebben opgegeven, niet kon bedwingen om toch nog eens de pit in te duiken. Mijn moves daar waren ongetwijfeld roestiger dan de sound van deze vier bonkige kerels.

Carnation (Main Stage)

Met Carnation hebben we een brute death metalband waar we als Belgen met recht en reden trots op mogen zijn. Dat weten ze ook in verschillende buitenlanden. En dus met recht en reden stonden ze zo hoog op de affiche van de main stage. Zelfs in het zonlicht blakerde de corpse paint van Simon prachtig en de nog hangende namiddaghitte gaf de muzikanten peper in hun reet. Ze zetten de beuk erin door te beginnen met Iron Discipline, onmiddellijk gevolgd door het verwoestende Stench of Death en Sepulchur of Alteration. Ze wisselden de set vervolgens af met een blik nummers uit het debuut Chapel of Abhorrence, waaronder het titelnummer en het krochtige Plaguebreeder. Ook nu vloog er weer vanalles door de lucht en was de moshpit een gevaarlijke plek om te vertoeven. Alhoewel, neen, want wie toch neerging werd onmiddellijk door een aantal handen weer omhoog getrokken.

Het volgende blokje bestond opnieuw uit songs uit het nieuwe album waaronder Where Death Lies. Waarna het tijd was voor een beetje oer-Carnation met The Necromancer, dat door het Antwerpse publiek duidelijk gesmaakt werd. Ook Fathomless Depths is zo’n kraker maar eindigen deden ze met het geweldige, en niet meer zo vaak op hun setlists voorkomende, Explosive Cadavers. En vooral dat eerste woord mag letterlijk genomen worden. Er bleef net geen krater achter na Carnation’s passage op AMF 2023. Mogen ze volgend jaar op het hoogste plekje van de affiche aub?

Do Or Die (Core Stage)

Ook over de afsluiter op de core stage, het Belgische Do Or Die, moet ik u kennis over albums of songtitels schuldig blijven, vermits ook zij voor mij nobele onbekenden waren. Maar is dat net niet het leukste een festivals? Dat je ook nieuwe bands ontdekt? In het geval van Do Or Die was ik meteen mee met hun knetterende hardcore. Gelukkig waren er ook genoeg fans aanwezig die wèl de nummers kenden en konden meebrullen, een degelijke mosh opzetten en het Bouckenborgh jeugdhuis net niet met de grond gelijk maakten. Ik ben sinds AMF ook fan en beloof u voor volgende keer een muzikaal deskundiger verslag. Vanavond heb ik gewoon genoten en ik was duidelijk niet de enige.

Asphyx (Main Stage)

Wanneer ik de Hollanders van Asphyx veteranen noem doe ik dat met het grootste respect. Chapeau voor de AMF organisatie om deze band als headliner te durven programmeren. Een band met een tumultueus verleden maar ook met tonnen goede muziek in hun wapenholsters. Het jongste album Necroceros dateert ook alweer uit 2021 maar door de gekende omstandigheden hebben ze dat na de release ook nog deels vorig jaar nog niet uitgebreid kunnen promoten. Dus werd de aftrap gegeven met enkele nummers uit dat album, Botox Implosion, Molten Black Earth. Waarna de setlist een weerspiegeling werd van hun toch best al wel lange oeuvre. Ze vierden immers niet voor niets ’25 years of doom en death’. Alhoewel de band intussen al geen enkel origineel lid meer in de gelederen heeft, is zanger Martin Van Duren toch al het langst dienende Asphyx lid met zijn spierwitte lange haren als ultieme veteranentrofee. Hij nam regelmatig de tijd om ons toe te spreken, wat hij uiteraard in zijn moerstaal deed en maakte ook wel wat grapjes over de vriendelijke rivaliteit tussen Belgen en Nederlanders. In het donker en onder de spotlights lieten ook de fans zich niet vermoeien. Terwijl de eerste rijen hevig met hun haren schudden en de dranghekken bijna afbraken werd er achter hen gemosht en crowd gesurft. Wat wil je met brute maar geweldige nummers als bv. Death the Brutal Way, Forerunners of the Apocalypse maar zelfs met oer-Asphyx songs als Wasteland of Terror. De set ging continu crescendo. Maar om 23:30 zat het er helaas helemaal op.

Ook deze editie van Antwerp Metal Fest zat er nu zo goed als op. Misschien een beetje een meer stripped down versie dan het AMF van voor de coronacrisis maar daarom absoluut niet minder geslaagd. We moesten nog niet meteen naar huis, er was nog een vrolijke afterparty waar vrienden elkaar (terug)vonden, de pintjes vrolijk bleven komen en voor sommigen het licht ook wel een beetje uitging. Deze back to the roots werd dus uiterst gesmaakt!