Review Arch Enemy + In Flames @ Mainstage - Combo die Nederland deed daveren

Fans vanuit heel het land en daarbuiten trokken zondagavond naar Mainstage Den Bosch want dat was de place to be voor een avond snoeiharde metal van de hoogste kwaliteit. Met In Flames én Arch Enemy op dezelfde avond mocht je dit niet missen. Geen Belgische datum, dus dan maar een tripje over de grens!

Onder de noemer Rising From The North trad de Zweedse garde van In Flames, Arch Enemy en Soilwork hier deze avond op. Het was aanschuiven aan de ingang aan de net niet uitverkochte zaal om deze Zweedse metalpackage aan het werk te zien. We mochten eerst kennismaken met Helsingborg, de thuisstad van Soilwork. Ze vlogen er meteen in met de knaller Stabbing The Drama, een start om u tegen te zegggen en misschien ook nodig om onmiddellijk de aandacht te trekken en de sfeer te zetten. Zanger Björn Strid was duidelijk goed bij stem, maar het viel ons op, de hele avond zelfs, dat het geluid op lagere decibels stond dan we gewend zijn op metaloptredens. Lag dit aan de akoestiek van deze grote zaal, of was er een limiet? Anyway, Soilwork focuste dit optreden niet op een bepaald album, we kregen van zowat alles wat te horen. Het knetterde alvast van enthousiasme in het publiek, dat beloofde voor later.

De co-headlining van In Flames en Arch Enemy zorgt soms voor verwarring. De twee metalgrootheden wisselen soms af wie eerst gaat, deze avond was dat In Flames. Dus eerst tijd voor Gothenburg death metal! Het optreden ving aan met een grote doorzichtige doek voor het podium. Intro’s van verschillende bekende nummers van de band werden na elkaar afgespeeld, het enthousiasme groeide en met Cloud Connected kon het metalfeest beginnen. Een opwarmertje, want met als tweede nummer Take This Life (vroeger eerder de ultieme afsluiter) barstte het enthousiasme pas echt los. En ja hoor, daar was de eerste van de vlaag crowdsufers die er zin in hadden. Zanger Anders Fridén aanzag het allemaal en grijnsde, met z’n blije bakkes, ze hadden er zin in. De band bracht een mix van oude krakers en nieuwere, grote hits. Maar na Deliver Us en Paralyzed leek er een beetje enthousiasme weg te ebben. Oldies Coerced Coexistence en Food For The Gods zijn leuk voor de old school fans, maar een hele Mainstage maken ze hier niet warm mee, het is ondertussen totaal andere muziek dat de Zweden maken. Het was pas bij grote hit Only For The Weak dat de sfeer van eerder volledig terugkwam met onder andere een heuse circle pit op commando van Anders en een wall of death. Ook Alias, The Mirror’s Truth en I Am Above sloegen nog in als een bom, maar om met My Sweet Shadow af te sluiten is toch ook wel een opvallende misschien zelfs vreemde keuze. We kregen niet die overdonderende vibe die we op voorgaande In Flames optredens (denk aan recente Graspop passages en AB in 2022) wel ervaarden.

Tot slot op naar Halmstad, de thuishaven van Arch Enemy. Zij tappen uit een heel ander muzikaal vaatje, melodic death metal maar van een heel andere intensiteit. Meer gitaargeweld, minder interactie maar natuurlijk de brulboei Alissa White-Gluz. Ook hier hing een doek voor het podium met ‘pure fucking metal’ erop, dat naar beneden viel na Ace Of Spades en de intro van Deceiver, Deceiver. Meteen een goede start die je onmiddellijk bij je nekvel greep en je liet kennismaken met waar Arch Enemy voor staat. Brulboei Alissa flateerde op brutale wijze op het podium terwijl de gitaristen hun kunnen toonden. The World Is Yours, House Of Mirrors, … heel wat nieuwe nummers doorheen de setlist. Er werden zelfs twee nummers gespeeld van het nieuwe album dat nog moet uitkomen, Dream Stealer en Liars & Thieves. Klonk best goed, maar moet door het publiek nog gekend worden. Benieuwd wat dat volledig album gaat geven! Verder natuurlijk heel wat grote hits, zoals My Apocalypse, War Eternal en het fantastische As The Pages Burn. Alissa trok veel aandacht naar zich toe en presenteerde zich opnieuw als een publieksmenner. Dat wel met veel cliché’s, als Canadese leunt dat dicht tegen Amerikaans aan. Met No Gods No Masters en ultieme hit Nemesis werd nog het slotakkoord gegeven.

Eén ding moeten we toch aankaarten: de fameuze ‘Dutch disease’ is absoluut geen fabeltje. Heel de optredens lang kwetterde menig Nederlands kliekje alsof ze op café tussen pot en pint elkaars levensverhaal aan elkaar kwijt moesten. Lijkt toch een duur cafépraatje zo voor 60 euro.

Bekijk ook het fotoverslag.