Review Avenged Sevenfold, Disturbed, Chevelle @ Ziggo Dome

Datum: 
zaterdag, 18 februari, 2017

Voor een stevige portie metal zakten enkele Gigview reviewers af naar Amsterdam. Hier traden Chevelle, Disturbed en Avenged Sevenfold op in de Ziggo Dome. 

De Ziggo Dome was een van de vele stops van 'The Stage World Tour' die georganiseerd wordt door Avenged Sevenfold om het nieuwe album te promoten. Uren voor het optreden stonden vele fans al in de rij te wachten en eenmaal de deuren (na een vertraging van een half uur) open gingen stormde iedereen naar binnen. Het was een heuse sprint om de beste plek aan het podium te bemachtigen. Later bleek ook dat het optreden volledig uitverkocht was.

Chevelle mocht openen. Deze Amerikaanse driemans groep mag dan wel praktisch onbekend zijn in ons klein Belgisch landje en bij onze Noorderburen, doch dit zijn ze dit zeker niet in Amerika. Ze hebben een platinum en een gold album op hun naam staan. Voor Amsterdam waren ze spijtig genoeg maar het voorproefje voor het hoofdgerecht, in de ogen van de technici waren ze precies ook de mic en soundcheck. De basslijn was overduidelijk te horen, Pete Loeffler’s stem was daarentegen bijna onhoorbaar. Dit hield de mannen niet tegen en ze brachten een killershow, de ideale opwarmer dus voor de nog grotere namen die op het programma stonden van de avond. Maar liefst acht albums heeft de groep uitgebracht en met maar zes nummers voor dit optreden is het duidelijk dat the best is yet to come. Chevelle, een naam die we toch in ons achterhoofd zullen houden.

De kalmte voor de storm was maar van korte duur na het optreden van Chevelle want het was de beurt aan Disturbed en 10.000 vuisten waren in de lucht gestegen van bij hun opkomst tot na hun allerlaatste song. Ze openden met immortalised en hoewel de mics goed waren afgesteld en David Draimen geen stemproblemen leek te hebben, was hij enorm slecht hoorbaar. Dit was simpelweg te wijten aan het feit dat de fans te luid aan het meezingen waren. Zelf bij hun Simon and Garfunkel cover Sound of Silence was het moeilijk om de zanger te horen. Hoewel de keren dat hij goed hoorbaar was, er geen valse noot te bekennen was. Tijdens hun show op GMM 2016 brachten ze vooral nummers van hun eerste en hun laatste album, in Amsterdam kregen al de albums een kans, één song hiervan was Prayer van het Believe album (2002). IJzersterke performance wat prachtig aantoont dat na 15 jaar het enige dat er is veranderd een bassist is en niets meer. De energie, dynamiek en kracht van de groep is gebleven, hun fanbase is daarentegen wel drastisch gestegen en verdiend. Sound of Silence brengt bij velen nog steeds kippenvel als het op de radio wordt afgespeeld, live brengt Disturbed het tot een volledig nieuw niveau: een bijna pikzwarte zaal, enkel lichten op de band en al de gsm-lichten van het publiek, het geeft een gevoel van tussen de sterren te zitten en dit gevoel keert ook weer bij The Light.  Na Ten Thousand Fists was het tijd voor hun laatste lied, hiervoor had de frontman nog een laatste verzoek: de grootste circlepit die de menigte te bieden had. His wish was granted, terwijl ze Down with the Sickness brachten ging het dak van de Ziggo Dome er af en bijna niemand van het publiek stond op het einde nog op zijn originele staanplaats. De show was ten einde, hun battlecry werd weer geroepen: “My brothers, my sisters, my blood, We are Disturbed, We are Disturbed, WE ALL ARE DISTURBED!” een foutloos optreden, onze Amerikaanse vrienden hebben bewezen dat ze wel degelijk indestructible zijn.

Voor het publiek een welverdiende pauze want voor hun stond er nog maar liefst twee uur aan Avenged Sevenfold te wachten. De band waar iedereen op zat te wachten was natuurlijk deze headliner uit Long Beach Californië. Het optreden begon een kwartier later dan voorzien omdat men de grote kubus die boven het podium hing niet kreeg ingesteld zoals men wou. Voor de band opkwam werd Space Oddity van David Bowie afgespeeld, best toepasselijk als je het concept van het nieuwe album kent. Hierna zagen we op de grote schermen het artwork van de band. Grote bliksemschichten lichtten de schermen op en onder de tonen van het nummer The Stage wandelde Synyster Gates het podium op. Op het moment dat hij het nummer inzette, lichtte het podium op en even later voegden de andere bandleden zich op het podium. Al meteen vanaf het begin werd er uit volle borst meegezongen. Als tweede nummer werd Afterlife gespeeld. Een klassieker en gekend door iedereen. Op de buitenste schermen zagen we beelden van de bandleden. Deze beelden werden voorzien van een overlay wat voor een geweldig visueel effect zorgde. Na een snelle instrumentwissel snelde Synyster Gates zich naar de middengang om Hail To The King in te zetten. Tijdens de intro zagen we de eerste moshpits al verschijnen. M. Shadows zette iedereen ertoe aan om het refrein zo hard als mogelijk mee te brullen, zo gezegd zo gedaan natuurlijk. Na Paradigm nam Shadows wat tijd om het publiek een “red light district” verhaaltje te vertellen. De avond voor het optreden besloot de band om uit te gaan. Hij stond op straat te wachten tot Johny zijn pint gekocht had tot een 70 jarige prostitué kwaad naar buiten kwam gelopen om te zeggen dat hij van haar raam moest weggaan. Alsof dat nog niet erg genoeg was zei ze dat hij zijn baard moest scheren, een douche moest nemen en dat niemand interesse had om zaakjes met hem te doen. Natuurlijk werd er op dat moment luid geklapt en gejuicht in het publiek. Hij ging verder met “You look like a scumbag, you’ll get treated as a scumbag…this song is called To End The Rapture”. Dit legendarische nummer dateert al uit 2001. Het is terug te vinden op het album Sounding The Seventh Trumpet. Hierna kregen we een old school nummer te horen. Chapter Four kwam voor velen als een verrassing. Een aangename verrassing want veel nummers van hun tweede album, Waking The Fallen, worden niet meer gespeeld. De sfeer zat er goed in en vooral de backing vocals en het dual gitaarwerk, verzorgd door Synyster en Zacky, vielen zeer goed in de smaak. Om tot rust te komen speelde Synyster wat cleane akoestische melodieën die leidden tot Buried Alive. Een van de hoogtepunten is zonder twijfel het moment dat we de eerste tonen van Nightmare hoorden. Iedereen herkende dit meteen en de metal horns vlogen meteen de lucht in. Wat volgde was een zeer luide schreeuw die Nightmare luidde. Net zoals zijn mohawk waren de background vocals van Johny Christ on point. Sinds kort wordt er zelfs een tweede nummer gespeeld dat terug te vinden is op debuut album. Warmness On The Soul werd voor deze tour omgezet zodat dit op de gitaar gespeeld kon worden, wat volgde was een prachtig stukje dual guitar tussen de gitaristen. Nadat we even terug op adem konden komen was het tijd voor de volgende verrassing. Almost Easy is gekend onder de fans en die reageerden ook uitzinnig toen Shadows begon met “I’m not insane”. De set werd afgesloten met Planets en Acid Rain. De band verliet het podium, het werd donker en plots hing er een groot ruimtepak boven het podium. Dit is ook terug te vinden op de cover van het laatste album. Vooral de details waren prachtig, zo waren de lampjes in de helm aan en zag men zo de skull. Een lust voor het oog!

Onder luid gejuich kwam de band het podium op om een andere klassieker te spelen, “He who makes a beast out of himself…”, inderdaad het was tijd om mee te schreeuwen op de tonen van Bat Country. Na dit nummer werd een zekere Nick het podium op geroepen, hij werd vergezeld door zijn vriendin en mocht onder het toeziend oog van de band een huwelijksaanzoek doen. Een ja-woord en enkele felicitaties later kondigde Shadows aan dat hij een nummer aan hen wou opdragen, een nummer over liefde, maar dat dit ook een nummer was over verraad, dood en necrofilie moesten ze maar negeren. Het was uiteraard tijd voor A Little Piece Of Heaven. Een leuke toevoeging was dat de gekende videoclip op de grote schermen getoond werd. Er is een stukje dat oorspronkelijk gezongen werd door niemand minder dan de overleden drummer Jimmy “The Rev” Sullivan. Voor dat stukje werd er een bandje op gezet waardoor we zijn stem nog eens konden terug horen. Een zalig moment voor de fans die Avenged Sevenfold al volgen sinds de beginjaren. Er werd afgesloten met enkele circle pits, een wall of death en vele moshpits. Unholy Confessions was een van de nummers waar velen de hele avond op zaten te wachten. Een perfect nummer om een geweldige avond af te sluiten.

Het drumstel, de gitaren, het dual gitaarwerk, de backing vocals, het enthousiasme, het decor… Er was zoveel om onder de indruk van te zijn. De bandleden kwamen vaak naar het middenstuk, gingen vaak naar de hoger gelegen uiteindes op het podium en maakten onderling veel plezier. We hadden een optreden gezien waar vooral Chevelle last had van techinsche problemen, een ijzersterk optreden van Disturbed en een opvoering van Avenged Sevenfold om U tegen te zeggen. Een avond vol goede muziek werd op een positieve noot afgesloten en na de aankoop van de merch konden we met een goed gevoel de Amsterdamse Ziggo Dome verlaten.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!