Review Baroness @ Trix Club

Het was veel te lang geleden dat ik één van mijn meest favoriete bands, Baroness om volledig te zijn, nog eens deftig live aan het werk gezien had. Meerbepaald van hun grandioze set in de metaldome op GMM 2018. Toegegeven, begin November speelden ze nog in het voorprogramma van Volbeat in het Antwerpse Sportpaleis maar dat was zeker geen memorabele avond. Vanwaar ik zat kon ik de baard van John Baizley niet deftig zien en het geluid was erbarmelijk slecht gewoonweg. Bovendien deed het echt pijn om mijn helden te moeten zien spelen voor een ongeïnteresseerde meute die meer bezig waren met te tetteren en op hun telefoon te tokkelen of naar de bar te lopen dan te beseffen wat voor fantastische muziek ze daar wel niet te horen kregen. Ach, een typisch Sportpaleis concert dus, maar niks van dat deze avond in Trix!

Qua exposure zal die tournee met Volbeat Baroness zeker wel het één en ander opgebracht hebben. Op deze manier kregen ze de kans om zichzelf aan een iets breder publiek voor te stellen en hoogstwaarschijnlijk zullen ze er toch wel een aantal nieuwe fans hebben bijgekregen. Maar Baroness blijft toch het type band dat het best gedijt in een kleinere zaal, waar ook de fans dicht opeengepakt én aan de rand van het podium staan waar ze het zweet van Baizley kunnen ruiken en op zich voelen spatten. En dat zweet hebben we vanavond in Trix geroken en gevoeld, zeker weten.

Omdat het een bijzonder koude novemberavond was moesten we natuurlijk eerst opgewarmd worden. Die taak lag in de bekwame handen van Demon Eyes, een trio uit Nederland. Voor mij was het de eerste kennismaking met deze heren. De boel warm stomen konden ze zeker en vast. Ze spelen een zompige soort van psychedelic stoner/doom met invloeden van Motörhead (bassist Janneke bespeelt een Rickenbakker bass en heeft zijn microfoon boven zijn hoofd hangen, net als wijlen Lemmy), Black Sabbath, het NWOBHM genre en ook Baroness zelf. Ook bij de Belgische fans waren zij blijkbaar (nog) niet zo bekend want in het begin bleef het publiek wat afwachtend. Song per song wisten frontman Marc en zijn kompanen (ik was ook bijzonder onder de indruk van hun drummer Barry moet ik zeggen) de hoofden losser te krijgen en tegen het einde van hun set was het toch al drummen geblazen frontstage.

Baroness was vandaag, volgens Baizley’s eigen zeggen toch, al 61 dagen op tournee. Wat voor hen best al een lange tijd is. Het grootste deel daarvan bestond dus zoals gezegd uit de Volbeat tournee waarbij ze moesten spelen in voor hen veel te grote arena’s voor een overwegend ongeïnteresseerd publiek. Maar we mogen niet vergeten dat ze afgelopen zomer nog een fantastische plaat, Gold & Grey (herlees hier onze review) getiteld, uitbrachten. Een album met een aantal nummers die er gewoonweg om schreeuwen live gespeeld te mogen worden. Zoals bijvoorbeeld het magistrale Throw Me an Anchor, dat vanavond meteen als opener van de set mocht dienen. Om maar te zeggen dat het de heren en dame menens was. John Baizley beschikt over een machtig stemgeluid maar bij vroegere tours heb ik hem die wel eens totaal de vernieling weten in te zingen, gewoonweg omdat hij niet altijd de correcte technieken gebruikte. Daar heeft hij dit jaar blijkbaar minder last van want tijdens de 60 vorige dagen had hij blijkbaar voldoende gedoseerd en wist hij er ook in Trix Club op de gepaste momenten het nodige uit te halen.

Baroness is natuurlijk meer dan het ‘groepeke’ van John Baizley. Wat voor een rastalentje hij in huis heeft met Gina Gleason (gitaar + backing vocals) zal hij zelf ongetwijfeld wel beseffen. Gleason was vanavond in bijzonder goed vorm. Ze stond geen seconde stil en wrong de meest onvoorstelbaar voortreffelijke noten uit haar gitaar. Aan Nick Jost (bass + keyboard) zag je bij de aanvang al dat hij er veel zin in had maar de man groeide echt in de set en zocht steeds vaker de rand van het podium op om het contact met de fans ultiem te kunnen beleven. Drummer Sebastian Thomson zat uiteraard de hele avond een beetje verscholen achter zijn bijzonder fraai ogend drumstel maar speelde ook de pannen van het dak.

De band was zichtbaar opgelucht bevrijd van de arena’s en rolde vanavond als een pletwals over het Antwerpse publiek heen. Of als een bulldozer, een sloophamer, de superlatieven schieten mij tekort. Ik ga er niet flauw over doen, dit was zowat het beste concert dat ik dit jaar al heb mogen bijwonen En dat van de vorige jaren ook als dat mag. De energie die de band ontving van het publiek gaven ze dubbel en dik terug. 17 nummers, een uur en dik drie kwartier, werden er gespeeld met songs uit alle kleuren van de Baroness albums. Uit het nieuwe album kregen we naast Anchor ook nog Borderlines, Can Oscura, Seasons  en Tourniquet voorgeschoteld. Uit de andere albums hoorden we veel van onze andere favoriete nummers als A Horse Called Golgotha, If I Have to Wake Up (Would You Stop the Rain?) / Fugue, Chlorine & Wine of The Gnashing. Hoe verder de set voortliep, hoe hoger de temperatuur in de club steeg en hoe zotter het publiek werd. De bindteksten van Baizley waarin hij om de haverklap de fans bedankte voor hun aanwezigheid en steun werden hoe langer hoe meer onverstaanbaar door het gejuich en geklap. Na The Gnashing vertelde hij iets over een avondklok en werd er afscheid genomen. Wij zagen echter toch nog 3 songtitels op het blaadje naast zijn pedaalbord staan. En inderdaad, het gejoel bleef aanhouden en er werd nog teruggekomen om The Sweetest Curse, Isak en Take My Bones Away te spelen. Tijdens die finale afsluiter dook La Gleason langs links van het podium het publiek in en liet zich door alle handen dwars over de lengte voeren om er rechts weer op te komen. Nu was het voor de zichtbaar ontroerde bandleden helaas tijd om finaal afscheid te nemen van Antwerpen. Hopelijk zien we Baroness snel weer ergens op een Belgische podium verschijnen.