Review Battle of the Bays: King Parrot, Prong, Exodus, Obituary

Datum: 
dinsdag, 1 november, 2016

Een dag na All Hallows Eve streek het circus van The Battle Of The Bays neer in Trix Antwerpen. De naam van deze tour verwijst uiteraard naar de plaatsen van herkomst van beide grootheden. Obituary komt uit Florida, uit de bekende Tampa Bay Area, waar andere bands zoals Morbid Angel en Deicide ook hun origine vinden. Helemaal aan de andere kant, aan de oostkust, vinden we Exodus terug. Hun roots liggen in de San Francisco Bay Area, een zeer vruchtbare muziekgrond want hier drukten onder andere Faith No More en uiteraard Metallica hun stempel op de muziekgeschiedenis. Exodus en Obituary zouden dus onderling uitmaken wie de grootste en sterkste was! Een beetje raar, want het is alsof je een judoka tegen een worstelaar zou zetten. De ene band maakt snoeiharde thrash, de andere zijn de medegrondleggers van death metal.

Maar alvorens we zouden kunnen uitmaken wie deze veldslag won, kregen we eerst twee opwarmertjes, de ene al wat bekender dan de ander. Om stipt 18:30 begonnen de Australiërs van King Parrot er aan. Zeer vroeg voor een concertavond en neem daarbij nog eens dat Antwerpen een bouwwerf is, dus toen wij de zaal betraden, waren deze heren al serieus van jetje aan het geven. Opvallend was alvast dat ieder bandlid of een short droeg of in blote bast op het podium stond. Het minste wat we van zanger Matthew Young kunnen zeggen is dat, hoewel de zaal nog niet echt gevuld was, hij er invloog van het begin tot het einde. De thrash en sludge metal songs werden in razend tempo gewisseld met punkachtige hardcore songs. Nodig ook, want er was een strak tijdsschema en elke band hield zich daar keurig aan. Met het snoeiharde drietal Shit On The Liver, Psychotherapy & Valium en vaste afsluiter Silly Ol’ Mate verliet het vijftal het podium, Youngs broek lag letterlijk op zijn enkels en we kregen meer Young te zien dan we wilden. Onze honger was over, gelukkig niet de honger naar meer rockmuziek, want na exact 25 minuten bestormden Tommy Victor en de zijnen het podium. Victor is nog het enige originele lid van Prong, maar deze jongens zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld. Zij tappen uit een totaal ander muzikaal vaatje dan de eerste band en de meeste mensen geraken ondertussen opgewarmd en smaken de meer naar metal neigende songs blijkbaar beter. Prong gaat dan ook al een tijdje mee en wanneer tijdens Beg To Differ de bas het laat afweten, spelen de andere twee bandleden rustig verder. Ik zeg duidelijk twee andere bandleden, want terwijl alle andere bands deze avond uit een vijftal bestaan, is Prong een trio, ook al is daar muzikaal niets van te merken. Uiteraard staan er op de setlist songs van het nieuwste album 'X (No Absolutes)', zo passeren Cut and dry en Ultimate Authority de revue, maar uiteraard kunnen klassiekers Who’s Fist … en afsluiter Snap Your Fingers ... niet ontbreken en is de eerste moshpit een feit. Deze Amerikanen stellen zelden teleur en spelen een strak en venijnig top optreden!

Een tijdje geleden keerde Steve Souza terug naar het oude vertrouwde nest van Exodus. Gary Holt heeft nog verplichtingen met Slayer en toert helaas nog niet terug mee, dit laatste is toch een gemis. Steve Souza is echter de perfecte frontman en bestookt het publiek te pas en te onpas met al dan niet voorgekauwde bindteksten. En hoewel de klemtoon toch ligt op het oudere werk, sluipen o.a. Blood in, Blood Out en Body Harvest van het laatste album ook op de setlist. Maar het publiek smult duidelijk van de klassiekers. War is my Shepard wordt nog opgedragen aan Lemmy Kilmister en het publiek laat zich volledig gaan op Blacklist, Piranha en uiteraard The Toxic Waltz. Tijdens afsluiter Strike of the Beast organiseert Souza zelfs een wall of death, diezelfde Souza is dan ook terecht onder de indruk wanneer iemand voor het startschot een saltootje maakt in de vrijgekomen open ruimte! Heerlijke afsluiter.

Obituary voorstellen is eigenlijk niet nodig. Deze death metal pioniers gaan al een eeuwigheid mee, en hebben de status van headliner van deze tour dan ook niet gestolen. Het album 'Slowly we Rot' mag dan al dateren van 1989, zij zou toch de ruggengraat van de set vormen, wij telden zeven nummers van dit toch wel legendarische album. Opener van de avond was dan ook de openingstrack van het album, Internal Bleeding, onmiddellijk gevolgd door Words of Evil en Chopped in Half. Dat het oog soms ook wat wil, werd duidelijk tijdens Bloodsoaked, wanneer het volgens de heren tijd was voor een backdrop change! Daarna kwam ook Ten Thousand Ways To Die, van de nieuwe EP, ons ter oren! De soms wel lange pauzes tussen de nummers zorgde er helaas wel een beetje voor dat de snelheid wat wegviel. Toch hield dat de eerste echte crowdsurfer van de avond niet tegen. Na een korte pauze, kwamen de jongens terug voor twee bisnummers. Het geleende Dethroned Emperor van Celtic Frost en uiteraard de evergreen Slowly We Rot. Wanneer tijdens de outro Donald Tardy nog volop zijn vellen aan het geselen is, neemt broer John uitgebreid de tijd om de hele eerste rij persoonlijk te gaan bedanken voor hun aanwezigheid; sympathieke kerels, echt waar!

Wie won er nu dit titanengevecht? Aan de hand van het aantal bandshirts zou ik zeggen Obituary, aan de hand van energie eerder Exodus, maar afgaande op het publiek en de energie die tijdens de optredens vrijkwam, wint Obituary toch op punten, zij het héél nipt! De grote winnaars waren echter de aanwezigen, want die zagen vier schitterende, uiteenlopende optredens! Altijd leuk, zo’n avond met alleen maar winnaars, nietwaar?

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!