Review Ben Khan @ Botanique

Datum: 
dinsdag, 7 april, 2015

U kent het wellicht wel, mannen, vrouwen, pubers en jongvolwassenen die kledij combineren die u primo: wellicht niet in u kast hebt hangen en secundo: nooit in het openbaar tegelijkertijd zou aantrekken. Nochtans is het die dunne lijn tussen esthetisch en mottig die hipsters maar al te graag bewandelen. De komst van de hippe Londense R&B singer/songwriter Ben Khan naar de Botanique, bleek het ideale moment om onze witte kousen en opgerolde jeans toch eens boven te halen. 

Ben Khan is op zich een fascinerend figuur, ondanks het gebruik van zijn echte naam, laat hij paradoxaal genoeg weinig los over zichzelf. Hij noemt zich in de eerste plaats producer en songwriter waardoor het vrij lang duurde alvorens hij op een podium verscheen. Zo liet hij in november nog een optreden op het Pitchfork Music Festival in Parijs cancellen omdat hij voorkeur gaf aan het afwerken van materiaal in de studio. Hij slaagde er zelfs in zijn gezicht een tijd verborgen te houden en in interviews blijkt hij een meester in het ontwijken  van persoonlijke vragen zonder zijn vriendelijkheid en charme te verliezen. Zijn vader is een textielkunstenaar afkomstig uit Kashmir die hem Fleetwood Mac leerde kennen. Zijn muzikale inspiratie haalt hij uit de groove van J. Dilla, de blues van B.B. King, de gitaren van Nirvana, een grote passie voor films (bekijk zeker de clips voor Youth en Savage) en kunst van onder andere Salvador Dali. Genoeg input om zijn muziek veelzijdig te maken en zijn hippe vogelgehalte de hoogte in te jagen.

Khan opteerde alvast voor de intelligent approach in de Rotonde door zelf de gitaar ter hand te nemen en zich te laten flankeren door een drummer en twee toetsenisten, waarvan een ook de bas op zich nam. Een opstelling waardoor hij ook de finesses uit de studio live naar voor kon brengen. Wat volgde was een korte stomende set van 30 minuten en twee bisnummers. Meer was ook niet nodig om iedere aanwezige botergeil te krijgen met zijn typische mix van funky grooves, zweverige synths, duistere bassen, bezwerende R&B en zwoele, rockende soul. Khan maakt er dan ook een expliciete doelstelling van om mensen uit hun comfortzone te lokken en hokjesdenken te verbrijzelen met deze symbiose van stijlen en invloeden.

Eden maakte een eerste keer duidelijk dat de muziek van Ben Khan er is om de liefde op te bedrijven. Het is weinigen gegeven om het libido van een volledige zaal zo snel te doen stijgen zonder zeemzoet, klef of goedkoop over te komen. Live klonken de bassen uit Drive dreigender dan op plaat en refereren ze zelfs naar The Haxan Cloack. Maar vanaf Khan aan het zingen ging zorgden ze enkel voor een donker randje rond een van passie doordrongen nummer. “Let’s have sex in the backseat, have drugs and get no sleep” we zouden het zomaar en ongegeneerd met het mooie hipstermeisje naast ons aandurven.

Tijdens Youth werd het duidelijk dat Ben Khan nog meer dan op plaat, live moet verorberd worden. De non-verbale communicatie tussen band en publiek verscherpte de sensualiteit die de muziek sowieso met zich meebrengt. Een broeierigheid die weliswaar steeds een vervaarlijke feel meekreeg door een donkere bas, een afwijkend drumpatroon of de soms licht obscure lyrics. Ben Khan verbrandt zich live duidelijk niet aan meligheid of populisme. Weinig woorden, geen onnodig uitgesponnen versies en nieuw materiaal dat niet afsteekt tegen gekend werk.

Enkel bisnummer Savage krijgt  een soort funk intro mee waarbij Khan langs de zijlijn, bijna onzichtbaar enkele snaren plukt. Wat volgt is een eruptie van hitsigheid in de zaal en Khan die het laatste woord geeft aan zijn grote liefde, de funky gitaarrif. Het mag duidelijk zijn dat dit geen muziek is om af te spelen via muziekdragers van bedenkelijke kwaliteit. Dit is muziek die live moet gedegusteerd worden, al mag er één uitzondering gemaakt worden. De volgende keer dat u de liefde bedrijft, doe het dan op de tonen van Ben Khan. Wij zullen alvast het voorbeeld geven. 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!