Review Black Tolex @ De Vooruit

Ik maak me op voor een avond met enkel leuke vooruitzichten. Niet alleen stelt Black Tolex er zijn debuutplaat voor, maar dat doen ze in de geweldige Balzaal van de Vooruit én we krijgen er op de koop toe nog twee supportacts bij! Black Tolex is een West-Vlaamse band met als leden Milo Meskens (finalist van de Nieuwe Lichting), Simon en Guillaume Lamont en Matthijs Machtelinckx. Jarenlang hebben deze jongelui zich gestaag opgewerkt richting de top van het Vlaamse muzikale landschap. Al dat harde labeur levert de jongens uit Anzegem hun eerste plaat op: ‘CAYO’.

Om 20:15 stipt komt Helsinki als eerste aan de bak en dat doet het meteen met de nodige vitaliteit. Gitarist-zanger Thomas Vanelslander springt vaak in het rond terwijl hij zijn gitaar in verscheidene bochten wringt. Soms krijg ik wel het gevoel dat er bij momenten gebruik wordt gemaakt van dezelfde formule in de nummers, waarbij de ene gitaar een mooi akkoord speelt terwijl de andere zorgt voor een steevast terugkerend melodietje. Maar echt storen doet het niet en dat is waar het om draait bij een show. Vervelen doen ze trouwens nog minder, er wordt al eens een mopje gemaakt over een hond en ik moet eerlijk bekennen: het nummer There’s Got To Be A Better Way blijft voor lange tijd rondspoken in mijn hoofd. Een zeer goed begin van de avond!

Waar het bij de vorige band zeker niet aan energie ontbrak, moeten ze toch onderdoen voor The Lumbers. Alsof ze bezeten zijn door de duivel zelf stormen deze vijf Kortrijkzanen het podium op en starten meteen een set waarbij er geen minuut wordt stilgestaan en men zich af en toe al eens op het podium laat vallen. Op een gegeven moment in de show kan je enkel nog de drummer ontwaren omdat de rest van de band er niet beters op vindt om zich op een hoopje te smijten. Strakke set, verveelt geen ogenblik en muzikaal geweldig sterk. Hun zomerhit  van 2014 genaamd Voodoo Doll wordt door het publiek met het nodige enthousiasme ontvangen en daar zijn verschillende goede redenen voor. Een genre op deze band plakken is vrij moeilijk, omdat ze verschillende invloeden mixen in één mooi geheel. We horen elementen uit stonerrock, bluesrock en postrock en The Lumbers weten dit magistraal te combineren. In feite komt het erop neer dat deze band een bende geniale krankzinnigen zijn die er het doel van hebben gemaakt om zoveel mogelijk vernieling aan te brengen tijdens hun optreden. Het is vrijwel onmogelijk om niet van hen te houden.

Maar uiteindelijk draait deze avond enkel en alleen om de CD-release van Black Tolex. En voor ik een beschrijving geef van het concert moet ik zeggen dat het echt een lange tijd geleden is waarbij ik zo onder de indruk kon zijn van een Vlaamse band. Wanneer men mij achteraf vroeg wat ik over hen zou schrijven antwoordde ik verweesd: ‘Een boek.’ Er was zoveel talent aanwezig, zoveel sfeer, zoveel genialiteit dat ik bij het schrijven van deze review niet eens goed weet waar te beginnen. De Balzaal staat bomvol, iedereen is er klaar voor en meer dan de helft van het publiek heeft zich ondertussen al een T-shirt van Black Tolex aangeschaft. Wanneer de band opkomt en begint te spelen gaat iedereen uit zijn dak. Stuk voor stuk zijn dit virtuozen in wat ze doen. Wat daarbij opvalt is dat bijna elk nummer op een andere manier benaderd wordt. De drums zullen zo nooit twee keer hetzelfde klinken. Niet altijd dezelfde gitarist zal de solo’s voor zijn rekening nemen, de buit wordt mooi verdeeld. En de bas ondersteunt mooi het geheel zodat het volledige plaatje klopt. Dat ze er zin in hebben kan je aflezen aan hun gezichten vanaf de eerste minuut. En wanneer Milo Meskens zijn eerste woorden loslaat op het publiek, weet iedereen dat het Black Tolex menens is. Tijdens de set worden enkele rustpauzes ingelast met wat intiemere nummers waarbij de hele zaal wellicht een kippenvelmoment krijgt bij die ene minutenlange solo van Meskens. Maar wat iedereen in de Vooruit zal bijblijven, gebeurt op het einde van de show. De band nodigt producer en drummer Ace Zec uit om met hen nog een laatste nummer op te voeren. Gitarist Guillaume Lamont wordt daarbij op de handen gedragen door het publiek terwijl hij een machtssolo uit zijn versterker laat donderen. Maar daar stopt het niet, meteen erna komt de band weer het podium opstormen met Ace Zec én nog een extra gitarist, waarom niet! Wat daarna komt sloeg iedereen met verbazing. De band coverde namelijk Voodoo Child van Jimi Hendrix en ik kan eerlijk waar niet zeggen hoe lang dit nummer heeft geduurd. Tien minuten? Een halfuur? Niemand die het nog weet en niemand die het ook een moer kan schelen. Steeds opnieuw wordt er gesoleerd, opeens staat de drummer rechtop zijn stoel en gooit hij drumstokken in het publiek, dan weer vraagt Meskens het publiek om hem na te zingen. Niemand die daar tegenop ziet en plotsklaps wordt het publiek een vijfde lid van Black Tolex. Nog enkele solo’s om het af te leren en dan is het voorbij. Ik kijk naar verscheidene mensen rondom mij en merk op dat velen nog niet echt kunnen geloven wat zich hier zonet heeft afgespeeld.

Daar stopt de avond in feite nog niet, Black Tolex trakteert naast een ongelofelijk optreden ook met een gratis vat! Bij het meester maken van dat vat geef ik grif toe dat ik daar toch geen gering aandeel in had. Mensen hebben daarbij nog eens de gelegenheid om te dansen op de plaatjes die gedraaid worden door Charming Man, een opkomend deejay-talent in het rockmilieu. Bovenal heerst er een positief gevoel bij de mensen. Deze drie bands bewijzen stuk voor stuk dat rock’ n roll nog steeds leeft en dat er genoeg jonge mensen zijn om de boodschap over te brengen. Chokri, geef die mannen een podium.