Review Brides Of Lucifer @ Vooruit

Brides Of Lucifer – het muzikale samenwerkingsverband tussen onder meer meisjeskoor Scala en Koen Buyse van Zornik – is terug van nooit weggeweest. Nadat vorige zomer de festivals aan de beurt waren, was het nu dus tijd voor het clubcircuit. Alvorens richting Antwerpen, Leuven en Parijs af te zakken, hield het gezelschap halt in de Arteveldestad. Vrijdagavond woonden we in Kunstencentrum Vooruit een origineel eerbetoon aan het metalgenre bij.

Toen we een uur voor aanvang onze bestemming bereikten, vielen ons meteen twee zaken op. Het was niet alleen minder druk dan verwacht. Ook was de samenstelling van het publiek verschillend van dat op een standaard metaloptreden. In plaats van langharige mannen, troffen we opvallend veel koppels en gezinnen aan. Een optreden van Brides Of Lucifer als familieuitstap? Het is eens wat anders dan een etentje of een bioscoopbezoek. Dat de toegewijde metalliefhebbers massaal voor het evenement bedankten, had een weerslag op het verdere verloop van de avond. Zo maakte het meebrullen plaats voor een beschaafd (zei het uitbundig) applaus tussen de nummers door. Headbangen werd dan weer ingeruild voor een burgerlijke knik van goedkeuring. Het werd een ongewone maar daarom niet ongenietbare avond in de Vooruit.

Bij gebrek aan een voorprogramma, kon het spektakel meteen van start gaan. Met Symphony of Destruction (Megadeth) werd een queeste ingezet doorheen de vele klassiekers die het metalgenre rijk is. Ook Holy Diver (Dio), Painkiller (Judas Priest) en South of Heaven (Slayer) kwamen vroeg tijdens de vertoning aan bod. Deze oude, maar nog steeds bijzonder relevante, composities gingen probleemloos over in nieuwerwets klinkend materiaal als Engel (Rammstein) of Walk (Pantera). Dat de jaren negentig heel wat hits voortbrachten, werd door Brides Of Lucifer verder duidelijk gemaakt aan de hand van bewerkingen van Poison (Alice Cooper), Fear of the Dark (Iron Maiden) en Roots Bloody Roots (Sepultura). Met Chop Suey! (System of a Down) en Duality (Slipknot) werden de meest recente nummers voor het einde gehouden.

Met een gevarieerd repertoire – gaande van Judas Priest en Manowar tot Behemoth, Slayer en Rammstein – slaagden Brides Of Lucifer erin om nagenoeg alle aanwezigen bij het optreden te betrekken. Dat nummers van ronkende namen als Metallica of Motörhead niet aan bod kwamen, zal sommigen ongetwijfeld tegen de borst stoten. Keuzes moeten nu eenmaal gemaakt worden. Klassiekers op een volstrekt eigenzinnige wijze brengen is allesbehalve een sinecure. Muzikaal mocht het dan even wennen zijn, het was de inspanning best waard. Deze terugblik zou niet compleet zijn zonder een eervolle vermelding voor de knappe choreografie. Dat het visuele aspect integraal deel uitmaakt van de belevenis, valt niet te ontkennen.

Bekijk ook het photo report.