U bent hier

Review Bush @ Trix - Hoog adrenalinegehalte en goede looks

Posted by Rick op Thursday, 9 June 2022

Datum:

donderdag, 2 juni, 2022

In de jaren ’90 maakte grunge zijn opgang en ook al is dit vooral een Amerikaans fenomeen met enkele notoire voortrekkers uit de stad Seattle, toch werd er ook in Groot-Brittannië op de kar gesprongen en waren de voornaamste afgezanten uit Albion de Londenaars van de band Bush. In 2020 brachten ze in corona-tijden het album ‘The Kingdom’ uit, maar nu pas kon er eindelijk getoerd worden op het oude continent. Ook in 2011 en 2017 stond Bush al eens op de planken van Trix en wie weet waren er nog toeschouwers die Bush ooit zagen in de Antwerpse Pacific in april 1995. Alleszins, op donderdagavond 2 juni 2022 liep zaal Trix zo goed als vol en GigView ging de sfeer opsnuiven.

Aangezien Bush zelf geen voorprogramma in hun kielzog heeft op deze Europese tournee, werd in België last minute het Gentse vijftal Eno toegevoegd. Een mooie opportuniteit voor de jonge band. Verrassend genoeg was op bas, als invaller voor de vaste bassist, een oude rot van de Belgische muziekscène te bespeuren, namelijk Mirko Banovic (zie ook Arno en Arsenal). Eno speelde geen pure grunge, maar wel in de stijl die we herkenden van Freaky Age en vooral The Strokes. Twee stevige gitaren, een orgel/keyboard en dubbele vocalen waren opvallende kenmerken in de indierock met een streep lo-fi zoals Eno zich presenteerde. En een opmerkelijke uitvoering van de song Boys Don’t Cry van The Cure trok de aandacht van het publiek.

Frontman Gavin Rossdale van Bush mag dan 56 jaar zijn, dat valt aan zijn goede looks niet te merken. De leeftijd lijkt geen vat te hebben op de beste man en het was dan ook met een energieke start dat er met het titelnummer van de nieuwste schijf afgetrapt werd. De set (zie setlist onderaan deze review) werd verdeeld over 15 songs in anderhalf uur tijd. De tracks van ‘The Kingdom’ moesten qua sound niet onderdoen voor het oudere werk. En dan wist Gavin, die overigens een opvallend truitje droeg waar op de achterkant de slogan “Love Me Till The Pain Fades Away” op vermeld stond, nog te zeggen dat een gloednieuwe cd al klaar is, maar er werd geen enkel liedje van gespeeld.

Voor de kenners van de volledige discografie van Bush viel ook op dat er van de albums ‘Golden State’ (2001), ‘Man On The Run’ (2014) en ‘Black And White Rainbows’ (2017) niets vertolkt werd en dat sommige succesvolle singles uit de carrière van Gavin en co niet aan bod kwamen. Het vooral uit dertigers, veertigers en vijftigers bestaande publiek genoot echter van een mooie lichtshow, onder andere met zoeklichten, alsook van een oerdegelijke geluidsbalans waar eveneens de goede backing vocals opvielen.

Het spelplezier op het podium was legio, want toen er bij Swallowed met een vals gestemde gitaar werd gestart, dan werd dat met een kwinkslag “That’s life” opgelost en de song herstart. Als het adrenalinegehalte tijdens het concert bijna constant hoog lag, dan viel het rustiger momentje tijdens eerste bisnummer Glycerine des te meer op, want dat werd door Gavin solo akoestisch op gitaar gebracht en blijft een liedje dat een gevoelige snaar raakt. Rest me enkel nog de kritische opmerking in de kantlijn dat slechts 15 songs in krap anderhalf uur tijd een beetje te karig is voor een band met een oeuvre van 8 studioalbums zoals Bush. En zeker als je dan keek naar de ticketprijs van 35 euro en er voor een t-shirt ook nog eens 40 euro gevraagd werd, dan had het wel wat meer waar voor zijn geld mogen zijn.

Setlist: