U bent hier

Review Cock Sparrer @ Zappa

Posted by Pieter-Jan Vand... op Thursday, 20 December 2018

Datum:

zaterdag, 15 december, 2018

De laatste passage van Cock Sparrer in ons land dateert van het ter ziele gegane Olensfest in 2015. Hoog tijd om deze veteranen nog eens te boeken, moeten ze bij HeartBreak Tunes en Pirates Press Records dan ook gedacht hebben. Afgaande op de publieke belangstelling, bleek dit zonder meer een wijze keuze. De twijfelaars waren eraan voor de moeite: het bordje ‘uitverkocht’ pronkte treiterend op de voorgevel van Zappa. In het kielzog van Sparrer reisde nog meer mooi volk naar het Kiel af. Zo keken we er eveneens naar uit hoe ondermeer Lion’s Law en The Bar Stool Preachers het er vanaf zouden brengen. Dat streetpunk in deze tijden van voorgekauwde bagger nog steeds springlevend is, konden we afgelopen zaterdag met de glimlach op het gezicht aanschouwen!

Het was nog ruim een half uur wachten vooraleer de concertavond op gang zou worden getrokken. Toch was het reeds drummen om als eerste de zaal te kunnen betreden. Onder de wachtenden bevonden zich diverse nationaliteiten. Heel wat Britten, Nederlanders, Duitsers en zelfs een eenzame ziel uit Noorwegen waren speciaal voor dit evenement naar Antwerpen afgezakt. Of ze geen seconde van The Ratchets wilden missen of dat ze zich zo snel mogelijk te goed wilden doen aan een frisse pils, laten we in het midden. Hoe dan ook, de openingsgroep moest het niet met een lege zaal stellen. Over de prestatie van The Ratchets kunnen we kort zijn. Slecht was het niet maar echt onder de indruk waren we evenmin. Het gebrachte werk – waaronder Heart of Town en Gotta Be Cool – klonk hiervoor te braafjes. Platenfirma Pirates Press Records beschrijft de groep graag als een modern alternatief voor The Clash. Wij houden het op een grijze versie van The Gaslight Anthem.

Ze zijn afkomstig uit Tarragona en klinken bijzonder opgefokt. We hebben het over de Catalaanse punkformatie Crim. Deze vier muzikale geestverwanten gaven in Antwerpen hun eerste optreden sinds het verschijnen van de langspeler ‘Pare Nostre Que Esteu a l’Infern’. Een albumvoorstelling én het podium delen met Cock Sparrer? Voor Crim was het hoe dan ook een avond om niet snel te vergeten! De groep slaagde er bovendien in om een behoorlijk positieve indruk na te laten. Bij momenten was wat meer variatie welkom geweest, de verbetenheid en speelvreugde wisten dit wonderwel te compenseren. Onze kennis van de Catalaanse taal mag dan voor verbetering vatbaar zijn, het refrein van La Puta Copa del Rei brulden we luidkeels mee. Zanger-gitarist Adri zat klaarblijkelijk meer met de taalbarrière verveeld dan het publiek. Maar zoals hij in diens beste Engels probeerde over te brengen: emoties zijn een universeel gegeven!

Wat The Ratchets eerder op de avond niet konden, lukte The Bar Stool Preachers zonder problemen: animo brengen. De met ska doorspekte punk zat goed in elkaar en werkte bovendien bijzonder aanstekelijk. De in sneltempo drukker wordende concertzaal, wist de vrolijke deuntjes van dit zestal uit Brighton zichtbaar naar waarde te schatten. Ondermeer 8.6 Days (all the broken hearts), Start New, Trickledown, DLTDHYOTWO en Clock Out, Tools Down passeerden in een tijdspanne van amper dertig minuten de revue. Aflsuiter Barstool Preacher slaagde er zelfs in om zowel de punks als de skinheads aan het dansen te krijgen. Missie meer dan volbracht, al mocht de politieke profileringsdrang gerust achterwege blijven.

Op de tonen van Truly Madly Deeply (Savage Garden) betraden de skinheads van het Belgisch-Nederlandse This Means War! het podium. Een thuiswedstrijd dus voor deze groep met voormalige leden van onder andere Discipline en Convict in de rangen. De aanwezigen werden getrakteerd op een setlist bestaande uit nummers als Those Were The Days, Sailing Anarchy, Why We Fight!, Pressure en Greed Is Out. Met Off With Their Heads kwam bovendien een cover van The Old Firm Casuals aan bod. De zangstijl van Bert Van Dyck deed bij momenten wat aan Evil Conduct denken, al haalt This Means War! vooralsnog dit niveau niet. Een verdienstelijke prestatie zonder meer!

Dat streetpunk niet langer een louter Britse aangelegenheid is, had je intussen ook wel door. Met Lion’s Law was eveneens de Franse hoofdstad vertegenwoordigd op het Kiel. Louis Chatenay en diens kompanen hadden er een dag eerder reeds een optreden in ons land opzitten. Geen idee hoe deze Parisiens het er in Bree vanaf brachten. Wat we wel weten, is dat Lion’s Law te Zappa voor het voorlopige hoogtepunt van de avond zorgde. Gedurende veertig minuten slaagde de groep erin om de grens tussen streetpunk en hardcore te doen vervagen. De brute moshpits illustreerden hoe heftig het er aan toe ging. Dat we bij bij Lion’s Law de eerste stagedivers van de avond optekenden, was geen toeval. Kwamen ondermeer aan bod: City Streets , In Your Veins, I Don’t Give A Damn, persoonlijke favoriet Knock ‘Em Out en afsluiter For My Clan. Zonde van het strakke tijdschema: voor een bisronde waren we namelijk zeker te vinden!

Sinds hun laatste doortocht in België, hebben ze bij Cock Sparrer niet op de lauweren gerust. Zo blikte de Londense groep vorig jaar nog het album ‘Forever’ in. Deze nieuwste toevoeging aan hun discografie, mochten ze aan een volgepakt Zappa voorstellen. Traditiegetrouw werd met het machtige Riot Squad geopend. Meteen hierna kregen we de publiekslievelingen Working en Watch Your Back voorgeschoteld. Elke vorm van twijfel (indien überhaupt aanwezig) kwam meteen te verdwijnen. Cock Sparrer had er zin in, zoveel was nu echt wel duidelijk! Recente composities als One By One, Nothing Like You en het aan wijlen Pete Shelley (Buzzcocks) opgedragen Gonna Be Alright, ontbraken niet op de setlist. Toch waren het vooral de ouderwetse krakers - waaronder Secret Army, Take ‘Em All en Where Are They Now – die ons bij de keel grepen. Afgezien van het hoge meezinggehalte is het toch die ontwapenende oprechtheid die Cock Sparrer zo uniek maakt! De nacht was reeds ingezet toen Steve Burgess en co. voor een tweede keer ten tonele verschenen. De enthousiaste menigte had nog ondermeer England Belongs To Me te goed. Dat het melige We’re Coming Back de avond afsloot, moesten we er bij nemen. Brexit of niet, Cock Sparrer blijft wat ons betreft een graag geziene gast!