Review Death By Stereo, Young Hearts en Steele Justice @ De Cinema - Uit de hand gelopen housewarming

We komen naar het feestje in uw huisje...

De laatste schoolweek is een ware logistieke nachtmerrie voor ouders. Niet enkel mijn zoon, die naar het middelbaar gaat, zit thuis met de duimen te draaien maar ook mijn 11-jarige dochter hoeft zich in deze finale van het schooljaar nog nauwelijks  in de klas te vertonen. Het is dan ook zonder de minste schaamte over mijn opvoedkundige rol dat ik haar midden in die week meeneem naar een avondje punk en hardcore. Wanneer haar juffrouwen zich enkel nog middels films en knutselwerken van hun pedagogische taken kwijten hoef ik haar niet uitgeslapen aan de schoolpoort af te zetten.

Stipt om 19u bieden we ons aan in De Cinema, sinds een jaartje mijn favoriete concertzaal die ondertussen al een beetje als thuis aanvoelt. Het is echter akelig stil en tot onze verbazing zijn wij de eerste aanwezigen. Het is een veeg teken dat de opkomst vandaag eerder beperkt zal zijn en dat is een understatement. Uiteindelijk zullen zo’n kleine 40 aanwezigen hun weg vinden naar Aalst. Ik waarschuw mijn dochter alvast dat het misschien weer net zo’n avond zal worden als met Cocaine Piss in Nosta (mijn brein zegt nog steeds: Nijdrop) waar de band z’n stinkende best doet voor een publiek dat zich bijna schaamt om enthousiast te zijn, mijn grote ongelijk zal later op de avond treffend aangetoond worden.

De ervaren organisatoren van Rock ’n Load hebben alvast de zaalopstelling aangepast voor een floorshow om toch wat intimiteit te creëren. Het is eigenlijk hemeltergend dat deze muziekfreaks die met zoveel passie en toewijding concerten organiseren zich voor hun inzet niet beloond zien met een grotere publieksopkomst. Dat terwijl elke idioot met een belachelijke maar blijkbaar hippe naam en een USB-stick voor volle tenten zijn laptop mag tonen aan geoliede jongens en meisjes die de preselectie van Temptation Island net gemist hebben.

Steele Justice is vanuit het verre Limburg afgezakt en laat zich de vrijwel lege zaal niet aan het hart komen. Ondersteund door de mee afgereisde familieleden en vrienden stuiteren ze vierklauwens door hun set van vinnige punk met een lekker snuifje hardcore. Zanger en ADHD-patiënt Anthony herinnert zich mijn dochter van op Brakrock 2018 en draagt een nummer aan haar op, mij tegelijkertijd bezwerend haar dringend te laten kennismaken met de film The Goonies (consider it done!). Even later slagen ze er zelfs in om Gold van Spandau Ballet in een punkjasje te steken en er zowaar een lekkere song van te maken. De zanger blijkt trouwens een multitalent want heeft ook net zijn eerste roman uit (meer info google ‘Relatief Ongeschonden’ van Anthony Palaia).

Ook Young Hearts heeft er al een hele rit op zitten vanuit de Antwerpse rand en de Kempen. Met de nodige humor tussendoor maken ze er een gezellige boel van met hun melodieuze punk die vlot in het gehoor ligt. De song Animals, met een doordachte bijna poppy opbouw, zou zelfs niet misstaan op StuBru. Verder vallen ook Shakes en de cover van John Farnham’s You’re The Voice op. Bij deze laatstgenoemde laat het publiek trouwens z’n schroom vallen en wordt er netjes mee ge-oh-ooh-ood. De ongedwongen sfeer tussen publiek en bands voorkomt nu al dat de kleine opkomst als vreemd of unheimlich wordt aangevoeld.

Ik kan me best voorstellen dat je er als band de pest in hebt wanneer er maar een paar tientallen aanwezigen opdagen en je er dan maar vanaf maakt met een verplicht nummertje. Maar dat is buiten Death By Stereo gerekend. Wat een energie, wat een spelvreugde! De band musiceert met een overtuiging alsof ze het hoofdpodium van Groezrock staan plat te walsen. De lekkere mix van punk, hardcore en nu en dan een heerlijke metalriff doet wat denken aan Suicidal Tendencies maar dan minus het ego.

Het enthousiasme werkt aanstekelijk want van de 40 aanwezigen staan er 41 te dansen en springen en dat letterlijk tussen en rond de bandleden. De avond heeft dan ook meer weg van een uit de hand gelopen housewarming, inclusief een mini circle pit in de living. De muzikanten doen alsof ze thuis zijn en tussendoor worden er praatjes geslagen met de aanwezigen, bestellen de bandleden shotjes aan de bar en wordt er veelvuldig geknuffeld. Zanger Efrem promoveert in mijn persoonlijke lijstje van ‘sympathiekste frontmannen’ vanuit het niets naar plaats één, al moet de brave man wel opletten met zijn veelvuldige liefdesverklaringen aan het adres van mijn dochter. Tussendoor wordt de heer Trump nog eens deftig in z’n hemd gezet met opgestoken middelvinger en furieus muzikaal geweld. Drie keer wordt het laatste nummer aangekondigd om er daarna toch nog maar eentje aan te breien. Op het einde wordt letterlijk iedereen persoonlijk bedankt door de bandleden.

Vorige week stond ondergetekende nog tussen duizenden medemetalheads te feesten op Graspop maar qua beleving en gezelligheid was deze avond misschien zelfs leuker en intensiever. Er hing, ondanks het bijzonder kleine publiek, magie in de lucht. Magie die me twintig jaar terug in de tijd flitste naar metalcafé De Dolle Maagd in Nijlen (RIP) waar ook bands optraden voor soms twintig mensen maar waar steeds een broederlijke sfeer heerste, een gevoel van ‘wij tegen de wereld’. Bedankt Death By Stereo om dat gevoel opnieuw op te roepen.