Review Dertig jaar Music City @ Trix part 2 - Woof!

Vorige zaterdag kwam de hele Antwerpse underground-scene samen in Trix om het dertigjarig bestaan van Antwerp Music City te vieren. Het werd een dag vol met hoogtepunten, veel pintjes en nog meer vrienden! En wie dacht dat de middag al een feestje was, ging nog voor een grote verassing komen te staan. 

Na het brutale geweld van Carnal Desecration, werd de avond ingeluid door de kabouters van Gnome. Zij veranderden het publiek voor de clubstage in een zee van pinnenmutsen, die met veel plezier met hun combinatie van stoner, hardrock en progrock meedanste. Deze band hoeft zich niet meer te bewijzen, dat deden ze al meermaals op festivals als Desertfest, maar ook vanavond speelden zij met zo een plezier dat het leek of ze de voorronde van Humo's Rock Rally speelden. Met gigantische smiles onder de mutsen keken zij naar de kolkende massa voor hen, en iedereen zag dat het goed was. Een uitstekende aperitief voor het begin van de avond. 

Toxic Shock moest voor de aanwezigen die dag niet meer voorgesteld worden. Deze Antwerpse crossover thrash/metalcore band zorgde er al snel voor dat de barstage vol stond. De band moest de weg naar het echte grote publiek nog vinden, maar ze bewezen met hun set dat ze hier meer dan klaar voor zijn. Het aantal moshpits, crowdsurfers en dansende benen bewezen dit meermaals. Ze zijn een zeer graag geziene gast op Antwerpse podia en dat was die avond nogmaals meer dan duidelijk. Ook hier kon de band zelf geen glimlach meer onderdrukken en stonden gretig mee te feesten met de aanwezige fans. En dat waren er meer dan dat kleine podium aankon. Absoluut aanradertje. 

Na het moderne, tijd voor een blast from the past met de speedmetal van Bütcher. Deze band kwam aanzetten met hun nieuwe drummer, Rob Martin, ook gekend van Bliksem en RRRags, en die zette zich met een enorme energie in om de rest van de band nog beter te laten klinken. Ik ben al een tijdje fan van de band en heb hen al meermaals gezien. Naast hun passage op Graspop, was dit één van de betere keren dat ik hen gezien heb. Ik denk dat de vibe in Trix zo goed zat die dag, dat iedereen zijn beste beentje voorzette. Leer, metalen pieken, een schild, alles was aanwezig om er een feestje van te maken en ze stelden niet teleur. Dit wordt een band waar we hopelijk nog heel veel van gaan horen. Ze zijn al een tijde bezig, maar het kan alleen nog maar omhoog gaan. 

Om de portie weird en fun nog wat omhoog te draaien kwamen de vrolijke mensen van Penus ook een keertje langs. Punk, kraut, psychedelica, smoormachines, alles kwam aan bod. Even bekomen van al dat gitaargeweld, maar het was toch nog geen tijd om de dansbenen de rust te gunnen. Deze mengelmoes van stijlen zorgde ervoor dat iedereen in nog hogere sferen geraakte dan dat ze al zaten. De pintjes vloeiden nog vrolijker, er werd al eens een speciale soort sigaret opgestoken, maar dit met alle plezier alsof we ons op een scoutsfuif in onze tienerjaren begaven. Het bracht me terug naar momenten alwaar ik al mijn moed moest verzamelen om naar het mooiste meisje van het dorp te stappen, om te vragen om straks eens te slowen als het wat rustiger zou worden. Die slow heb ik toen gehad, maar deze avond ging dat niet lukken. 

Want het ging niet rustiger worden. Integendeel. Het was tijd voor BARK. Met superheld Martin Furia op gitaar. Potverdekke, wat zette deze band de tent in vuur en vlam. Dat is iets waar ze al een zeer grote tijd garant voor staan. Hun rauwe mix van punk, hardcore, thrash en nog vanalle andere extreme genres zorgde voor een wervelwind van dansende lichamen, ronddraaiende armen en benen in de lucht. Een wervelwind dat ze nog niet zo vaak in Trix gezien hebben. En nogmaals dank aan iedereen dat mij van het podium gans tot achter de zaal heeft gedragen, crowdsurf om u tegen te zeggen. Bark kwam, blafte alles bij elkaar en overwon. Een zeer uitstekende headliner voor deze avond. 

Maar dat wil niet zeggen dat de avond gedaan was. Er stond nog wat gezelligs op het menu, beginnend met Stieglitz. Eerder die avond bassist bij Bütcher, maar ook gekend als gitarist bij Speed Queen, deze man kwam met zijn soloproject de dansbenen van iedereen nogmaals extra kilometers bezorgen. Zijn combinatie van rock, funk en metal brengen de jaren 1980 zo terug. Zelf staat hij achter een draaitafel, maar ook loopt hij rond als een energetisch duracell-konijntje, dat deze unieke stijl nog meer in de verf zet. Er waren al mensen die al heel de dag stonden te dansen en al moe werden, maar deze man zorgde nogmaals voor extra schwung en maakte ons klaar voor nog iets heel speciaals. 

Want onder leiding van de heer Aldo Struyf was het tijd voor de AMC All Star Band. Met een resem aan covers, guestsingers, guestband-leden garandeerden zij een prachtig einde aan wat een nog prachtigere dag was. We hoorden Melvins, Descendents, Dead Kennedys, Napalm Death en nog zoveel meer. Wat een set, wat een avond, wat een dag. Na de live muziek kwamen er nog DJ-sets van onder meer Sam De Roeck (HOND), Aldo Struyf, maar vooral Peter 'Lintfabriek' Daems. En ik heb het zelf niet zo lang volgehouden, maar dat feest heeft nog wel tot een kot in de nacht geduurd. De zon was al op toen het gedaan was, meer moet er niet gezegd worden! 

Ik heb zelden zoveel mensen geknuffeld, met zoveel mensen gedanst, gelachen, gefeest. Het zal zeer moeilijk worden dit jaar om dit feestje te toppen. Maar ik hoop dat het lukt, want dan zou 2024 het muziekjaar bij uitstek worden! Op naar de 50, 60, 100 jaar Music City!