Op 25 september laatstgeleden ging er in OC In’t Riet te Zillebeke een nieuwe editie (na een jaar onderbreking door een welbepaald virus) door van Devils Rock For An Angel. Deze organisatie is een metalfest waar de volledige opbrengst naar goede doelen gaat. Ze wordt gestuurd door gemotiveerde mensen met het hart op de juiste plaats. Deze editie steunt de organisatie de volgende goede doelen: Villa Rozerood, Saying Goodbye en KOG G STASEGEM. Voor deze editie had de organisatie terug een gevarieerde affiche samengesteld uit het ruime aanbod dat onze geliefde genre rijk is.
Tien bands mochten aantreden in Zillebeke en Hunter had de eer om het vuur aan de lont te steken. Deze band mocht gerust een paar plaatsen hoger op de affiche gestaan hebben, maar Hunter werd nog in Ninove verwacht en zodus opende band het festival. Niettegenstaande ze nog ergens anders moesten optreden was dit niet te merken aan hun energieke set. De link met Judas Priest en andere NWOBHM bands is zeer nauw maar toch weet Hunter er zijn eigen draai aan te geven. Een prachtige opener van Devils Rock For An Angel.
Shuulak had de verplaatsing vanuit Nederland gemaakt om met hun eveneens traditionele metal het aanwezige publiek te veroveren. Misschien iets donkerder maar wel met heel veel enthousiasme. Minpunt is misschien dat gedurende de volledige set er geen echte verrassingen waren en alle nummers een beetje volgens hetzelfde stramien verliepen. Pluspunt is dan weer het uitzicht van de band. Een frontman die het totale podium benutte, een wild enthousiaste gitarist en twee vrouwelijke bandleden. Graag zou deze band nog verder willen spelen maar eenmaal de tijdslimiet er is moet je onherroepelijk stoppen. Tot spijt voor wie het benijd.
Liquid Therapy leunt erg tegen de grunge aan had met hun recentste werk Breathe (uitgebracht toen corona ook uitkwam) hadden ze nog iets in te halen met het voorstellen van hun materiaal. De band kwam een beetje moeilijk op gang maar dankzij de charismatische frontman en zijn krachtige vocalen kon Liquid Therapy het tij keren. Waarna we nog een wervelende finale krijgen met veel interactie tussen publiek en band.
Objector was een band waar menig persoon blijkbaar naar uitkeek. Speed en trash van eigen bodem en Kreator die om de hoek kijkt. Even dacht ik dat ik de intro van Phantom Antichrist hoorde, tot Objector op hun eigen manier hun teutonic thrash ten berge bracht wat resulteerde in een energieke en verschroeiende set. Hoewel de bandleden zich volledig en met volle overtuiging smeten is er een speciale nominatie voor de drummer wiens hyperkinetische bewegingen er een extra schwung aan gaven.
Volgende op de lijst was het deathmetal gezelschap Carrion. Dit is een band met een sterke livereputatie en dat bewezen ze in Zillebeke nog maar eens. Agressief, gedreven en brutaal zijn drie begrippen die hier van toepassing zijn, zonder het vocale en muzikale uit het oog te verliezen. Wat zich vertaalde in een enthousiast publiek. Meer van dat aub.
Terug naar de heavy metal met Sin Savage. En hoewel de band een sterk optreden gaf, kon ik mij niet van de gedachte ontdoen dat we deze linken met Judas Priest en andere Motörhead’s eerder op de dag al eens gehoord hadden. Maar hey, wie ben ik.
Metalcore hadden we nog niet gehad in de line up, en zodus werd Signs Of Algorithm op het publiek losgelaten. Dit kwartet (SOA doet het tegenwoordig zonder bassist) heeft al een serieus palmares (Metaldays, Graspop, ...) en kwam op Devils Rock eens laten horen waarom ze dat palmares waard zijn. Het publiek had er duidelijk zin in en genoot van de ene na de andere mokerslag. Uiteraard mocht Skincrawler (waarvan de videoclip in samenwerking met Luk Wijns is gemaakt) niet ontbreken.
Cathubodua was een oase van rust(???) tussen al dat bruut geweld. Niet dat we te maken hadden met een orkest of zo, maar tussen SOA en de headliner was het misschien tijd voor symfonische metal. Ook dit moet kunnen op een festival. Vioolpartijen in combinatie met gitaren en een dijk van een stem die zonder probleem overschakelt van cleane naar operastem. Hoewel deze band soms een beetje donker en mysterieus overkomt, bracht Cathubodua een sterk optreden.
Reject The Sickness liet er geen gras over groeien. Knallen vanaf de eerste noot. Met hun nieuw album, While our World Dissolves, hadden ze dan ook iets om mee uit te pakken. De reactie uit het publiek bleef dan ook niet uit. Moshpits en crowdsurfers waren schering en inslag. De fijne mengeling van melodische deathmetal en metalcore is een geslaagde combinatie. Wat een fijne afsluiter van een fijn festival.
Als uitsmijter hadden de organisatoren nog een coverband voorzien, kwestie van degene die nog niet naar huis wilden, een beetje te entertainen. Back to Back bracht een selectie van de klassiekers die het metalgenre rijk is. En daarmee viel ook het gordijn over Devils Rock For An Angel.