Review Dour 2019 - Een greep uit het metal-aanbod

Het is al enkele jaren geleden dat ik het festival Dour nog bezocht en ik moet zeggen, wat een wereld van verschil. Was het oude terrein La Plaine de la Machine à Feu nog een ware ontdekkingstocht om alle podia te vinden, het nieuwe terrein aan de voet van de windturbines (op een steenworp van de vorige locatie) is zeer overzichtelijk en heeft een oppervlakte van 120 hectare. Hierdoor kan alles gecentraliseerd worden rond het festival (parking, camping, …).

Nog nieuwigheden dit jaar is bijvoorbeeld La Salle Polyvalente, een tent met een capaciteit van 6000 man. In het verleden noemde dit podium The Caverne en dit was ook de plaats waar de metalgroepen een plaats kregen. Dit jaar heeft Dour ervoor gekozen om iedere dag een ander thema aan het podium te geven. Zo was de donderdag experimentele hiphop, op vrijdag dub & reggae, op zaterdag avant-garde metal en de zondag Franse pop. Wij kwamen uiteraard voor de zaterdag, de metaldag met als headliner Neurosis.

Vonnis

Deze Gentse knapen mochten als eerste de metaldag op gang trappen. En trappen deden ze. Hun genre omschreven ze als blackenedpowerviolencenoisecrust-core en dat lieten ze ook horen en zien. Niets was veilig op en rond het podium, de monitoren opeenstapelen en proberen erop te gaan staan, gevolg: monitoren en zanger op de grond, hoe lang kan een microkabel zijn als je ermee door het publiek loopt (inderdaad tot hij breekt), beklimmen van de podiumstelling, het verplaatsen van het drumpodium (tijdens een song), enz. Dan hebben we nog crowdsurfing van de zanger niet vermeld. Tijdens Apoptosis kwam de bandfotograaf een potje meeschreeuwen en blijkbaar was dat het teken om de set iets vlotter te laten verlopen. Was het publiek niet massaal opgekomen, de podiumcrew had alleszins genoeg werk, zonder nog maar van geluidmensen te spreken die terug alles in orde moesten krijgen voor de volgende band.

Birds In Row

Afkomstig uit het Franse Laval en met een uiterlijk en klederdracht waar sommige nerds jaloers zouden op zijn, betrad Birds In Row als tweede band het podium. Maar dat schijn bedriegt lieten ze direct horen dat hun roots in de posthardcore ligt aangevuld met punkinvloeden. Na het tweede nummer begonnen de eerste moshpits er aan te komen. In de achtergrond kregen we visuals van een in de touwen hangende vrouw die haar gangetje ging en zich er blijkbaar niets van aantrok van al dat geweld dat voor haar afspeelde. Erg handig in Wallonië maar Dour wordt door ook door zeer veel Vlamingen bezocht, zijn de lange bindteksten van de zanger in het Frans, tot mijn grote schande heb ik er geen bal van verstaan. Met I Don’t Dance sloten ze set af om nog eenmaal de boel te laten ontploffen.

Wiegedood

Nog een band dat de boel kan laten ontploffen is Wiegedood. Met bandleden van Oathbreaker en Amenra brachten ze terug een ode aan hun overleden vriend met nummers uit hun trilogie De Doden Hebben Het Goed. Twee gitaren en een drummer, meer heb je niet nodig om ijzersterke extreme death metal te brengen, neem daarbij nog de ijselijke stem van Levy, af en toe afgewisseld met Mongolische keelzang. Dat dit na vijf jaar een goed geoliede machine is bewijst de strakke set en kregen we drie kwartier heerlijke akelige momenten tot het moment gekomen was van het einde van de set en even abrupt als ze begonnen worden waren ze terug verdwenen.

The Body & Full of Hell

Twee Amerikaanse bands die samen een project hebben. De ene band brengt sludge en doom en de andere grindcore. Eén gemeenschappelijke deler is dat ze allebei niet bang zijn van drumcomputers en elektronica. Naast hun eigen albums hebben ze als”supergroep” ook al twee releases uitgebracht. Doorspekt met vervormde vocalen en af en toe een zware technobeat zorgden ervoor dat de tent af en toe op zijn grondvesten daverde. Niet echt mijn ding en aangezien de innerlijke mens ook moet gesterkt worden hebben we deze groep dan maar gelaten voor wat het was om op tijd terug te zijn voor een nieuw hoogtepunt van deze dag.

YOB

Zanger/gitarist Mike Scheidt had er zin in en dat kon je al tijdens de soundcheck merken. Met zijn opstelling zijdelings naar het publiek kon je perfect zien over wat een indrukwekkende reeks pedalen de man beschikt. Het experimentele gedeelte was voorbij, tijd voor oerdegelijk stonermetal (met een vleugje doom en post). Geen visuals of bandlogo op de achtergrond, maar de muziek die voor zich spreekt. Bij Atma verontschuldigde Mike zich voor zijn verkoudheid en maar hij ging zijn best doen. Wat zou dat moeten geven indien zijn stem wel ok was, ik (en de rest van het publiek) heb er in elk geval niets van gemerkt. Wat een kracht komt daar uit dat strot zeg. Met nog ruim 13 minuten te spelen kondigde de groep zijn laatste nummer aan, Breathing From The Swallows. Een tijd die ze met dat ene nummer dan ook ruim invulden.

Electric Wizard

Stoner deel twee. Electric Wizard had er ook veel zin in en deed er nog een serieuze schep bovenop. Met projecties waarvan je in trance zou geraken en een opbouwende intro werd er direct ingevlogen met Witchcult Today. De beelden van motorrijders op de achtergrond symboliseert perfect de ingesteldheid van deze groep. Al meer dan 25 jaar berijden ze de stonerhighway en dat kwamen ze in Dour uitvoerig bewijzen. Nadat hun toegestane tijd al ruim overschreden was, bleven deze Britten maar lustig doorgaan. Een kwartier na tijd kwam een crewlid van Neurosis het podium opgestormd om duidelijk te maken dat het wel mag gedaan zijn en werd Funeralopolis dus voortijdig afgebroken.

Neurosis

De band waar velen naar uitkeken en veel van verwacht werd was Neurosis. Deze uit Oakland (USA) afkomstige band doet deze zomer maar en handvol concerten en Dour festival is er één van. Omdat ze maar zeer weinig tijd hadden om hun materiaal op te stellen waren de mannen van Neurosis al pisnijdig nog voor hun optreden begon. Wat resulteerde in een zeer luide en gefrustreerde set. De zang van gitaristen Steve Van Till en Scott Kelly zorgen voor een mooie afwisseling, samen met de keyboardspeler die zijn instrumenten toch wel versleurde over zijn deel van het podium (waarom doet een keyboardspeler zich altijd voor als de ruigste van de groep). Het ene na het andere nummer joegen ze door hun set, luid, log, door merg en been maar desalniettemin drukten ze toch hun stempel op deze metaldag van Dour. Nog eenmaal pakten ze hevig uit, gevolgd door een doodse stilte en weg waren ze.

Setlist:

My Heart For Deliverance

A Shadow Memory

At The Well

Bending Light

To The Wind

End Of The Harvest