Review Dunk!Festival 2017: dag 3

Datum: 
zaterdag, 27 mei, 2017

Dunk!Festival 2017 dag 3 - Post-rock in zijn meest pure vormen, als kers op de taart. Op onze tweede festivaldag van Dunk!Festival trotseerden we de hitte, om ons weer te laten onderdompelen in de unieke atmosfeer die op dit evenement wordt geschapen. We kunnen alvast ons besluit van de eerste festivaldag herhalen. Het absolute hoogtepunt van Dunk!Festival 2017, is het festival zelf. Dat bleek weer eens. Na drie dagen is de organisatie nog steeds even vriendelijk en gemoedelijk als die eerste dag, ook al is het een vermoeiende trip geweest. Wegens de hitte vertoeven veel mensen in die gezellige omgeving van het bos, of in de nabijheid van de Stargazer Stage die herschapen is tot een soort terras waar je kunt genieten van een frisse pint, het ondertussen toch wel indrukwekkende aanbod van gezonde voeding en daar bovenop een streepje muziek als er een band of artiest staat te spelen. Wat wil je nog meer? De intimiteit die dit festival zo uitzonderlijk maakt, is ondanks de stevige groei eveneens overeind gebleken. De rode draad doorheen die derde festivaldag? Post-rock in zijn meest pure vormen! Het blijkt telkens de kers op de taart te zijn. Ons verslag.

Wegens omstandigheden de eerste act The Chasing Monster gemist. Naar we vernomen van een collega reporter, bleek dit een verrassende sterk concert te zijn geweest. Een naam om te onthouden dus. The Moth Gatherer brengen een combinatie van post-metal, post-rock en sludge. De band werkt niet alleen met gitaristen, die hun gitaren gebruiken als vlijmscherpe scheermesjes. Of een drummer die met zijn salvo's als mokerslagen je herspan dreigt in te slaan. Bovendien is er een vocale aankleding, met twee verschillende stemmen, wat dit concept toch vrij uniek maakt. The Moth Gatherer legt die lat direct erg hoog en laat een toch wel goed opgekomen publiek ondanks die lange festivaldagen compleet uit de bol gaan. Bovendien is er voldoende interactie naar het publiek, en laat de frontman van de band het niet na om de fans uitvoerig te bedanken. Naast lekker post-metal en post-rock naar voor brengen, blijken dit dus ook uiterst sympathieke jongens te zijn met het hart op de juiste plaats. Een droomstart, van wat weer een topdag zou worden.

Halma tappen op de Stargazer Stage uit een ander vaatje. De band brengt atmosferische rock op technisch enorm hoog niveau. Halma, in 1999 ooit gestart als classic rock formatie, leggen de lat wel degelijk heel hoog op dat vlak. Geluidsmuren worden niet direct afgebroken, maar ergens kan deze intensieve muziek ons hart wel raken. Echter, doordat alles wat diezelfde monotone lijn blijft uitgaan, verslapt de aandacht nogal vrij snel. Een ontgoocheling was dit concert van de Duitse formatie zeker en vast niet. Maar geheel overtuigend, in de zin dat we compleet werden omver geblazen, helaas ook niet.

"Het publiek gaat gewillig mee

in deze wilde trip, tot de diepste kelders van de hel.

Want inderdaad, B.R.I.Q.U.E.V.I.L.L.E. brengt absolute duisternis,

zelfs bij dit zonnig weer.

Door de opening van de tent straalde die zon binnen,

maar ze had geen kans

om de putten van de hel te ontwijken."

Dat was toch heel anders met B.R.I.Q.U.E.V.I.L.L.E. die door middel van een oorverdovende set niet alleen onze trommelvliezen deden barsten, maar ook ons hart doorboorden. Er hangt nog steeds een zweem van mysterie rond B.R.I.Q.U.E.V.I.L.L.E. die ondanks die hitte staan op te treden in een donkere pij, met een opvallend masker. Hoe ze het daarin circa één uur uithouden? Het is ons nog steeds een raadsel. Vanaf die eerste noten legt de band de lat niet gewoon hoog, maar torenhoog. Geen seconde rust gunnen ze zichzelf of hun publiek. De ene mokerslag en snoeiharde riff is nog maar voorbij, of daar komt een volgende wervelwind op ons af. Het publiek gaat gewillig mee in deze wilde trip, tot de diepste kelders van de hel. Want inderdaad, B.R.I.Q.U.E.V.I.L.L.E. brengt absolute duisternis, zelfs bij dit zonnig weer. Door de opening van de tent straalde die zon binnen, maar ze had geen kans om de putten van de hel te ontwijken. Dankzij de duivelse aanpak en hypnotiserende beelden op het scherm, voelden ook wij de tongen van de hel onze voetzolen likken. Over hun laatste album II schreven we: Omgeven door die donkere walmen, geven elk van de songs je een beklemmend gevoel vanbinnen (lees de review hier). Datzelfde gevoel hadden we ook bij het optreden van deze band. Het leek wel of diezelfde donkere walmen als klauwen je de strot dichtknepen. Eveneens naar goede gewoonte deed de zon pijn aan onze ogen toen we de naar buiten gingen na deze oorverdovende trip, naar de diepste kerkers van de hel.

Tijd om even te 'chillen' met Xenon Field. Deze band brengt dansbare noise muziek en speelde voor een deels zittende en deels dansend publiek. Een dance act op Dunk!Festival? We zijn dat nog niet tegen gekomen. Echter, Xenon Field zorgde ervoor dat de dansbenen werden aangesproken. Ook al kon je op deze muziek ook neerzitten en gewoon de bedwelmende beats je laten verdoven. Dat is meteen de grote sterkte van een act als Xenon Field. Met deze aanpak spreken ze een ruim publiek aan. Niet dat de Stargazer overvol zat, maar het feit dat enerzijds mensen lekker stonden te dansen en anderzijds muziekliefhebbers op de grond gingen zitten en in een soort trance genieten, bevestigt deze stellinginname alleen maar. Xenon Field leek ons een beetje een vreemde eend in de bijt, maar bleken dus wel de aanhoorders op één of andere manier te kunnen raken. Daarvoor kunnen we alleen maar diepe bewondering hebben.

In onze inleiding gaven we het al aan: Post-rock in zijn meest pure vormen, bleek telkens opnieuw de kers op de taart te zijn. Nu, Set and Setting, die via Dunk!Records hun plaat Reflectionless heeft uitgebracht, doen ons wat denken aan bands als Year of no Light. Of toch in die richting. Diezelfde manier van 'de muziek als een muur in je gezicht blazen' aanpak, die voornoemde naar voor brengt. We merken dat ook bij Set and Setting. Razendsnelle gitaar riffs en drumsalvo's als kanonskogels. Het bleek doorheen de volledige set de rode draad door het geheel. Vanaf die eerste noot greep de band zijn publiek stevig bij de strot en liet niet meer los tot het einde. Alsof je in meerdere wervelstormen terecht was gekomen en er geen doorkomen meer aan was. Zo voelde dit optreden van Set and Setting aan. Zonder meer werd de lat daarbij enorm hoog gelegd en kreeg datzelfde publiek geen seconde rust. De band bleef op datzelfde snoeiharde elan doorgaan, tot iedereen compleet murw geslagen in de touwen terecht kwam. Zo hoort het gewoon!

We hadden het in ons verslag van onze eerste festivaldag al aangegeven. Door het feit dat bij de drie laatste acts er naast concerten in de Stargazer Stage, nu ook optredens waren aan de Forest Stage in het bos, moesten we vaak keuzes maken. Met op die Stargazer Stage The Void of Expansion een project rond Dirk Serries en Tomas Jarmyr - eveneens 2/3 van YODOK III - en in het bos BARST was die keuze zo goed als onmogelijk. Daarom besloten we elk van hen een stuk te gaan zien. Opvallend? Er zijn wel degelijk raakpunten tussen beide projecten. Zowel The Void of Expansion als BARST werken met hoogtes en laagtes, in een golvende beweging. Bij The Void of Expansion was dat eerder een rustige golvende zee, waarbij intieme momenten je onder hypnose brachten, waarna een climax je hart doorboorde. Bovendien waren we enorm onder de indruk van de hemelse kruisbestuiving tussen gitaarvirtuoos Dirk, die met een strijkstok zijn gitaar bespeelde en door middel van hartverscheurende riffs je gevoelige snaar wist te raken. Gerugsteund door en al even subtiele en verdovende drumlijn van Tomas. Dit alles dus in zachte golven, waarbij geen geluidsmuren werden afgebroken, maar ons hart toch in gruzelementen op de grond terecht kwam.

"Zet The Void of Expansion in datzelfde bos

en de intensiviteit wordt zowaar

naar een nog hogere dimensie doorverwezen.

Net doordat die locatie een magisch,

onaards mooie en overweldigende indruk nalaat op de aanhoorder."

Ook bij BARST was dit het geval. Deze keer met alle vijf de klasseartiesten op het podium. De indrukwekkende gitaarriffs, drone tot saxofoon en percussie inbreng deed enerzijds een aardverschuiving ontstaan in het bos, waardoor de demonen van het bos tevoorschijn dreigden te komen. Bij de stille en intieme momenten echter, kon je haast een speld horen vallen bij wijze van spreken. De intensiviteit die toen ontstond, werd de hoogte ingestuwd door de omgeving waar BARST hun ding mocht en kon doen. Het verschil met The Void of Expansion? Bij BARST waren het eerder wilde golven van enerzijds doodse stilte en anderzijds oorverdovend de geluidsmuren afbreken. Net door plots van intiem naar oorverdovend over te stappen, werd je als luisteraar van de ene emotie naar de andere gesleurd, binnen een set die je hart - net zoals bij voornoemde The Void of Expansion - leek te doorboren. Waar lag dan het verschil? Naast de uiteenlopende manier waarop golvende bewegingen werden gemaakt, vooral de locatie. Zet The Void of Expansion in datzelfde bos en de intensiviteit wordt zowaar naar een nog hogere dimensie doorverwezen. Net doordat die locatie een magisch, onaards mooie en overweldigende indruk nalaat op de aanhoorder.

Na te hebben genoten van de uitmuntende keuken op Dunk!Festival met een gratis koffie om alles door te spoelen, gingen we weer eens genieten in het bos van deugddoende drone en soundscapes, die je ziel compleet tot een vorm van innerlijke 'zen' brengen. Mathieu Vanderkerckhove, gitarist bij AmenRa, laat met zijn project Syndrome een heel andere zijde van zichzelf zien. Syndrome verstaat als geen ander de kunst om, door gebruik te maken van dromerig soundscapes en drone, de luisteraar in opperste ontroering te brengen en naar veel hogere sferen door te verwijzen. Wederom valt ons op dat binnen de context in het bos, die sfeer naar een onaardse hoogte werd doorgestuwd. Binnen een verstilde sfeer, waarbij vooral weer eens harten worden doorboord, verwarmen de klanken die Syndrome naar boven bracht je hart en gaven je een zekere gemoedsrust. Meer nog, er ontstond een kruisbestuiving tussen de bomen in het bos en de klanken die Mathieu naar voor bracht. De hypnotiserende uitwerking van die voornoemde kruisbestuiving, bracht je wederom in een diepe trance. Net als op plaat, raakt Syndrome je ook live op een heel bijzondere plaats in je hart waardoor je compleet 'zen' wordt, en hij de demonen in je hoofd doet verdwijnen. Indrukwekkend!

Mooncake is, volgens het programmaboekje, in Rusland één van de toonaangevende bands binnen het instrumentale muziekgebeuren. Dat schept uiteraard hoge verwachten, mede omdat ze toch ook co-headliner waren op deze laatste festivaldag. De band liet nogal lang op zich wachten. De rij wachtende werd steeds maar groter, maar na een half uur hoorden we wat leek op een 'soundcheck', maar kon het publiek nog niet binnen. Pas na drie kwartier wachten, begon Mooncake eindelijk aan hun set. Wat we voorgeschoteld kregen was een combinatie van doorsnee post-rock met visuele effecten op het scherm die je wel degelijk onder hypnose brachten. We willen bovendien nog maar eens een pluim op de hoed steken van de lichtman van dienst, die tijdens het gehele festival een adembenemende lichtshow naar voor bracht, die we zelden of nooit tegen komen in de muziekwereld. We dwalen echter af. Mooncake bleken dus wel degelijk een heel sterke set te brengen, en inderdaad die visuele effecten waren zeker en vast adembenemend op sommige momenten. Echter bleven we toch wat teveel op onze honger zitten en begrepen eigenlijk niet goed waarom ze zo hoog aangeschreven worden. Eerder kregen we een beetje een 'dertien in een dozijn gevoel'. Mooncake brengt dus het soort post-rock, zoals we voortdurend tegen komen. Eerder binnen een middelmatige omkadering, dan een verbluffend.

We besloten vroegtijdig naar het bos weer te keren. Om te vertoeven in de donkere, wereld van CHVE. CHVE ofwel Colin H. Van Eeckhout beter gekend als frontman van AmenRa mocht de Forest Stage afsluiten. In het donkere bos, voelde zijn duistere muziek aan alsof elk moment mystieke boswezens de aanwezigen zouden verscheuren. Echter leek het eerder dat Colin die wezens aan het bestrijden was, om hen uiteindelijk te overwinnen. CHVE combineert het instrument draailier met een pakkende stem, die je koude rillingen bezorgt tot op de bot en je bovendien tot een hemelse gemoedsrust brengt. Wederom, tussen de takken van de bomen, bleek het effect dat dit op je hart en ziel heeft deze keer nog hoger te liggen dan we gewoon zijn van Colin. Bovendien, de donkere omkadering voelde wat dreigend aan, maar bezorgde je geen angstaanvallen. Eerder komen we in een donkere roes terecht en werden we bovendien weggezogen naar een heel andere - al even duistere - dimensie. CHVE is een artiest die grenzen verlegd binnen die duisternis en bewees nog maar eens heer en meester te zijn in hart en ziel te beroeren tot ontroeren. Buitengewoon indrukwekkend, en bovendien na al die keren dat we hem hebben bezig gezien adembenemend mooi.

"God is an Astronaut brachten dus niet alleen

één emotioneel moment,

de gehele set was opgebouwd rond het spelen met emoties.

Van het wegpinken van een traan,

het weerbarstig headbangen,

tot intensief genieten tot de toppen van onze tenen 

en het diepste van ons hart."

God is An Astronaut mag dan één van de grotere namen binnen het post-rock genre zijn, maar net door niet in een keurslijf te willen zitten zorgt een optreden of plaat van deze heren soms voor gefronste wenkbrauwen. Waardoor ze in de voetsporen blijven zitten van de grotere acts als Explosions in the Sky, Mogwai of 65daysofstatic. Wie echter de magie begrijpt, zal prompt aanvoelen dat God is an Astronaut grenzen verlegt binnen het globale post-rock gebeuren. Vroeger, en nog steeds. De band had er duidelijk zin in om weer eens op Dunk!Festival te spelen. Ondertussen is God is An Astronaut inderdaad een beetje kind aan huis op het festival. Ze stonden er in 2008, 2009, 2011 en 2014. Wij waren daar telkens ook bij, en diep onder de indruk van de verbluffende performance van deze band. Dat was anno 2017 weer het geval. Vanaf die eerste song had God is An Astronaut het publiek stevig in de greep. De tent was bijna helemaal vol gelopen en zou dat blijven tot het einde van de set. Binnen die set zaten voldoende kleppers als Helios/Erbus, Red Moon Lagoon en het wondermooi All is violent, all is bright. Bovendien sprak de frontman van God is an Astronaut haast voortdurend zijn bewondering uit voor zowel het aanwezige publiek als de organisatie. Door het feit dat de band met een hoge spontaniteit hun intensieve en vaak oorverdovende post-rock naar voor bracht, had zijn uitwerking op de aanwezigen. We zagen mensen van vooraan tot achteraan haast de gehele set uit de bol gaan. Bovendien was er ook plaats voor een emotioneel moment, toen Forver Lost werd opgedragen aan iedereen die we verloren hebben. Het zorgde voor een golf van kippenvel doorheen de tent. Echter, tijdens de gehele set voelden we koude rillingen lopen over onze rug bij elke gitaarriff, drumsalvo tot keyboardklank opnieuw. God is an Astronaut brachten dus niet alleen één emotioneel moment, de gehele set was opgebouwd rond het spelen met emoties. Van het wegpinken van een traan, het weerbarstig headbangen, tot intensief genieten tot de toppen van onze tenen en het diepste van ons hart. Het was er allemaal bij. Na een hartverscheurende From dust to the beyond kregen we op de koop toe nog twee bisnummers als ultieme kers op de taart.

We kunnen dan ook besluiten, hoewel we bij onze eerste besluit blijven, het festival zelf was het absolute hoogtepunt van Dunk!Festival 2017 en God is An Astronaut bleek de ultieme headliner, die door het brengen van een grensverleggende post-rock act voor de zoveelste keer op deze festivaldag ons hart doorboorde en onze ziel deed bloeden en bovendien diepe gensters heeft weten slagen in datzelfde hart en ziel. Indrukwekkend einde, van wederom een adembenemende editie van Dunk!Festival.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!