U bent hier

Review Dynamo Metal Fest 2016

Posted by Tim Vermoens op Tuesday, 19 July 2016

Datum:

zaterdag, 16 juli, 2016

Voor het tweede jaar organiseerden Eindhovense enthousiastelingen Dynamo Metal Fest. Laten we hopen dat dit festival net zoals zijn ondertussen historisch grote broertje Dynamo Open Air uitgroeit tot het Nederlandse metalfestival bij uitstek, na twee jaar zijn ze in elk geval heel goed op weg. Voor slechts 20 euro kregen we ook dit jaar een knappe affiche, geen enkele reden om niet op te dagen!

Het concept van het festival is eenvoudig: voor een betaalbare prijs kwalitatieve metal aanbieden, niet meteen de allergrootste bands, maar publiekslievelingen, oude rotten en nieuw lokaal talent. Van een uitverkoop was aanvankelijk dit jaar geen sprake, maar de prachtige locatie die het Ijssportcentrum is was gedurende de namiddag vorderde heel druk gevuld met goedgeluimde metalheads. Ook het weer zat Dynamo Metal Fest mee, lekker warm met af en toe een straaltje zon. De organisatie heeft enkele pijnpunten van vorig jaar aangepakt (en hiermee ook onze raad opgevolgd), zoals meer muntenkassa’s en verspreide toiletten. Een groot podium vooraan, een grasweide ervoor, links, rechts en achteraan drank- en eetstanden, … alles lag er uitnodigend bij om het publiek te verwelkomen.

Extremities mochten aanvangen. Deze Nederlandse band won dit jaar de Dynamo band battle en waren heel enthousiast over het veroveren van hun plekje op het festival. Ze wisten toen de jury te overtuigen met hun performance en daverende death metal met een melodieuze groove. Geen wonder dat hun inspiratie bands als Textures en Gojira zijn, je mag hen gerust in dat rijtje plaatsen. Ze zijn nog piepjong maar dat is er niet aan te merken. Van spanning om op dat grote podium te staan leek geen sprake en de band bracht alles professioneel over. Binnenkort brengen ze hun eerste EP ‘Rakshasa’ uit waarvan ze hier menig nummer speelden. Het publiek keek toe, maar veel activiteit was er nog niet te bekennen zo vroeg op de dag. Het zou de heren van Extremities echter worst wezen, ze gingen all-out en leverden dan ook een goed optreden af van zware muziek met een sterke grunt. Maar wat stond dat volume hoog, de hele dag lang!

Daarna was het de beurt aan Noorwegen. Geen black metal, maar hard rock. Het vijftal van Audrey Horne heeft ondertussen al vijf platen op hun conto, maar dat heeft zanger Toschie en co nog altijd niet verder gebracht dan een status als opener op festivals. Echter, de Noren storen zich daar geenszins aan en willen op dit vroege uur de aanwezigen wakker schudden. Hun classic hard rock, met vele twin solo’s, refereert bijvoorbeeld naar Thin Lizzy en is uitermate aanstekelijk. Voor deze korte set plukken ze vooral uit hun twee meest recente langspelers, ‘Youngblood’ en ‘Pure Heavy’. Het beleefdheidsapplaus weerklinkt steeds luider en meer en meer hoofden knikken mee op het ritme van de muziek. Als dan tijdens het laatste nummer Waiting For The Night zanger Toschie met zijn microfoon tussen het publiek opduikt, is er nog wat extra animo. Audrey Horne blijft gestaag aan zijn opmars verder werken. Wees er volgende keer bij als ze ergens vroeg op de dag spelen, ze zijn het absoluut waard.

Opnieuw een band van Nederlandse bodem dan. De heren van Textures hebben in Nederland helemaal geen introductie meer nodig, maar voor wie toch niet bekend is met hen: complexe, groovy, progressieve death metal… tja, probeer hen maar eens samen te vatten, deze muzikale duizendpoot. De band heeft dit jaar hun nieuw album ‘Phenotype’ uitgebracht en dat klinkt als een perfecte samensmelting van progressieve melodieën en keiharde death metal. Muziek die niet voor iedereen is weggelegd misschien maar live toch iets om mee te maken, zo bewezen ze ook op Dynamo Metal Fest. Hun set was strak en bood variatie. De veelzijdige en krachtige zang van Daniel de Jongh leent zich perfect tot zowel zware nummers als Shaping a Single Grain of Sand of melodische songs als New Horizons of Awake. Zowaar merkten we de eerste echte activiteit in het publiek op met een moshpit, het bewijs dat Textures gesmaakt werd.

Normaal zou ook Life of Agony gespeeld hebben, maar omdat hun drummer zijn sleutelbeen gebroken had, lasten ze hun hele tournee af. Ze werden vervangen door het death metal-instituut uit Florida, genaamd Obituary, ook zij konden al heel wat volk voor het podium verzamelen. De machine van brute en lompe death metal werd op gang getrokken met enkele songs (het alom gekende Redneck Stomp, Centuries Of Lies, Visions In My Head) van cd’s die verschenen na de reünie in 2003, waarna het grote deel van de set toch weer de klemtoon lag op de onverslijtbare klassiekers uit hun beginperiode ‘Slowly We Rot’ (1989) en ‘Cause Of Death’ (1990). Het publiek lustte er pap van en de voorste rijen kwamen in beweging en zelfs een crowdsurfende rolstoelgebruiker liet zich niet onbetuigd (ja, dezelfde persoon van vorig jaar). Hoe kan het ook anders op beukende nummers als bijvoorbeeld Dying, Don’t Care, Chopped In Half, Turned Inside Out en Slowly We Rot? Als er dan toch een minpuntje moet worden genoemd, dan zijn het de dode momenten tussen de nummers door waarin weinig publieksinteractie plaatsvond en waar stilte even regeerde. Wel leuk om zien hoe de kinderen van de Obituary-leden (tenminste, dat vermoed ik toch) aan de zijkant van het podium met hoofdtelefoon op keurig stonden te kijken naar de prestaties van hun papa’s.

Ze waren vorig jaar op het festival al aangekondigd: Sacred Reich. Deze thrash legendes waren vol lof over hun programmatie op het festival en lieten dit ook blijken tijdens hun optreden. De goedgeluimde (en goedgezette) frontman Phil Rind haalde herinneringen op over hun eerdere bezoeken aan Eindhoven, waaronder hun optreden op Dynamo Metal Fest in 1998. In feite is er sindsdien niet veel veranderd. De band heeft in jaren geen nieuw materiaal uitgebracht en teert op hun oude albums. Dit blijkt te werken want het publiek ging uit hun dak. Headbangers, moshpits en crowdsurfers, het was er allemaal zoals het een old school thrash metal concert betaamt. Niet enkel hun eigen hits zoals The American Way en Death Squad werden goed gespeeld, ook een cover van Black Sabbath’s War Pigs werd goed gebracht en kon op het nodige enthousiasme rekenen. Natuurlijk konden ook Who’s to Blame, Independent en Surf Nicaragua niet ontbreken.

We zien ze tegenwoordig zowat overal, maar vervelen doen ze gelukkig nog niet. Tussen al die oude hard rock, heavy metal en thrash/death metal was Powerwolf de vreemde eend in de bijt. Maar goed, voor slechts 20 euro zullen zelfs mensen die enkel in power metal geïnteresseerd zijn niet getwijfeld hebben. De fans stonden dan ook op de eerste rijen met her en der een geschminkt gezicht, zoals de bandleden ook hebben. Ze kwamen een voor een op en luidden hun ‘heavy metal mass’ in met de knaller van formaat Blessed and Possessed. Al snel volgden Amen & Attack, Army of the Night, … Powerwolf was op dreef. Zanger Attila Dorn was goed bij stem, de gebroeders gitaristen Charles en Matthew Greywolf produceerden snedige riffs, Nederlander Roel van Helden zorgde voor een opzwepend drumritme, terwijl toetsenist Falk Maria Schlegel afwisselde tussen keyboard spelen en het publiek opjutten zoals enkel hij dat kan.

Het klonk allemaal goed en de band aan het werk zien is altijd een spektakel dankzij de activiteit on stage en de publieksinteractie. Bij alle nummers werd duchtig meegedaan maar vooral Resurrection By Erection, Werewolves Of Armenia en We Drink Your Blood werden uitbundig meegezongen. Hoo ha!

Genoeg theatrale muziek, het was tijd voor een potje old school heavy metal met Metal Church. De Amerikaanse band heeft als het ware een cultstatus te vergelijken met leeftijdsgenoten Manowar, Metallica of KISS, maar zijn nooit volledig doorgebroken als headliner-waardige band. Jammer voor hen, maar nu zanger Mike Howe opnieuw bij de band is, staan ze nochtans terecht garant voor een spetterend optreden. Aan stemgeluid is dit heerschap nog steeds niet ingeboet en hij loopt en poseert er nog eens goed op los ook. Muzikaal kreeg Dynamo Metal Fest dan weer hoogstaande gitaarsolo’s te horen van Kurdt Vanderhoof, het (kale) hoofd van de band. Energiek ging het er misschien iets minder aan toe dan bij de paar vorige bands, maar muzikaal genoot elke heavy metal fan.

Met At The Gates was Dynamo Metal Fest toe aan de voorlaatste band, een echte Zweedse death metal band wat wil zeggen beuken tegen te sterren op. Even kort wat geschiedenis: de band maakte in totaal vier albums in de jaren 90 toen ze het voor bekeken hielden. Ze werden toen in één adem genoemd met In Flames en Dark Tranquillity en staan samen met hen bekend als de grondleggers van de ‘gothenburg sound’ zijnde melodic death metal. In 2007 kwam de band opnieuw samen en hun reünie werd zo gesmaakt dat ze in 2014 een nieuw album uitbrachten. De bal was dus opnieuw aan het rollen en heden ten dage staan ze op verschillende festivals. At The Gates is zonder twijfel de zwaarste band van bovengenoemde drie. De death metal overheerst terwijl de melodieuze gitaarriffs eerder voor opvulling zorgen. De klemtoon lag hier ook op zware nummers. Er werd vooral gekozen voor songs van het laatste album ‘At War with Reality’ en klassieker ‘Slaughter of the Soul’ met her en der een duik in het verdere verleden. Een ding was zeker, At The Gates beukte er zoals verwacht hard op los.

Vorig jaar Arch Enemy, dit jaar Anthrax om af te sluiten. Nodig eens een van de Big Four uit zullen ze gedacht hebben, gegarandeerd succes. En gelijk hadden ze daar in Eindhoven, Anthrax maakte er een thrash metal feest van. Al liep het niet meteen van een leien dakje, beginnen met twee nieuwe nummers is misschien niet aan te raden (er lagen zelfs lyrics vooraan het podium voor zanger Joey Belladonna). Het duurde dan ook even voor de sfeer er echt inzat, namelijk bij Caught in a Mosh. Het viel dan ook op dat de oude nummers op meer activiteit konden rekenen dan de nieuwe, al was het eerbetoon aan Ronnie James Dio (en Dimebag Darrell) met In The End hartverwarmend voor elke metalhead. Andere hoogtepunten waren Antisocial en de afsluiter Indians. Verrassend is Anthrax niet meer (maar welke van de Big Four is dat wel nog), maar ze zijn steeds een plezier om te aanschouwen dankzij gitarist Scott Ian die de ene straffe gitaarriff na de andere voortbrengt met een lach of grijns op het gezicht en Joey Belladonna weet nog steeds het publiek op te jutten.