Review Dynamo Metal Fest 2018

Onder een brandende zon vond afgelopen zaterdag de vierde editie van Dynamo Metal Fest plaats. Het gezellige IJssportcentrum van Eindhoven deed net zoals de voorgaande jaren dienst als strijdtoneel. Het immens populaire Ghost fungeerde deze keer als headliner. Voorts werd nog een resem hoog aangeschreven groepen – waaronder Ministry, Overkill en Annihilator – op het podium verwacht. Geen uitverkochte editie zoals vorig jaar het geval was maar toch aangenaam druk. GigView stak de Nederlandse grens over en zag dat het goed was. Lees verder voor de bevindingen van onze reporter.

Het was nog geen middag of Elephant trapte het festival reeds op gang. Deze Balense groep werd eerder op het jaar tot winnaar van de Dynamo Band Battle uitgeroepen. Als beloning versierde het post-hardcore gezelschap een plek op de affiche van het Eindhovense zomerfestival. Abominabel vroeg of niet, Jonas Willems en co. hadden er klaarblijkelijk zin in. Dat Elephant zich met amper een half uurtje tevreden moest stellen en dat de weide bijlange niet was volgelopen, vormde geen onoverkomelijk obstakel. Een geslaagde kennismaking zonder meer!

Ook op een vroeg uur kan je al stevig uit de bol gaan. Vraag dit maar aan wie de voorste rijen bevolkte tijdens de passage van Iron Reagan. De Amerikaanse groep bracht crossover van de bovenste plank en zag dit beloond met de eerste moshpit van de dag. Zanger Tony Foresta – eveneens bekend van Municipal Waste – ontpopte zich op het podium tot een ware komiek. Nogal veel bindteksten, dat wel, maar ze werkten tenminste op de lachspieren. Op dit slotconcert van de tournee kwamen ondermeer Eat Shit and Live, The Living Skull, Fuck the Neighbors, Your Kid's an Asshole en afsluiter Miserable Failure aan bod. Ook een cover van Cannibal Corpse - A Skull Full of Maggots – viel het publiek te beurt. Overtuigend maar zonde van de korte duurtijd!

Ze werden op de valreep nog als vervanger van Sons of Apollo aan de affiche toegevoegd. Geen Mike Portnoy dus maar wel Anneke van Giersbergen. Het Nederlandse VUUR speelde voor het tweede opeenvolgende jaar een thuiswedstrijd in het Eindhovense IJssportcentrum. De groepsnaam mag je bovendien gerust letterlijk nemen. Niet dat VUUR de weide per se in lichterlaaie zette, een beperkte pyro show maakte nu eenmaal deel uit van het optreden. Het subgenre mag dan niet iedereen liggen, liefhebbers van progressive metal kwamen zeker aan hun trekken. Een nieuw studioalbum van de groep wordt overigens in de loop van volgend jaar verwacht. Dit laatste werd door zangeres Anneke meegedeeld aan het einde van de set.

De verschijning van Illud Divinum Insanus mag zijn imago dan een stevige deuk hebben gegeven: David Vincent is en blijft een legende binnen de deathmetal.  Dat hij niet langer deel uitmaakt van Morbid Angel, belet ‘Evil D.’ er niet van om op te treden. De Amerikaan ging door met percussionist Tim Yeung. Samen met gitaristen Bill Hudson en Ira Black werd zo I Am Morbid boven de satanische doopvont gehouden. Met materiaal van de gerenomeerde albums Altars of Madness, Covenant, Blessed are the Sick en Domination had de groep alle troeven in handen om het publiek in de watten te leggen.  Het geluid mocht dan niet alles zijn, door in te zetten met het machtige Immortal Rites zat de sfeer er meteen goed in. Wegens de beperkte duurtijd van het optreden haalden niet alle favorieten – waaronder Chapel of Ghouls - de setlist. Maar zeg nu zelf: kleppers als Maze of Torment, Dominate, Visions from the Dark Side, Blessed Are the Sick / Leading the Rats, Rapture, Pain Divine en Eyes to See, Ears to Hear klinken tot op heden als een klok! Met de slotakkoorden van Where The Slime Live werd helaas veel te vroeg een einde gemaakt aan de passage van I Am Morbid.

Van begeleidingsband van Ihsahn tot op zichzelf staande naam op de festivals: we hebben het hier uiteraard over Leprous. De overgang van het snoeiharde I Am Morbid naar het progressieve werk van deze Noorse groep mocht dan wat drastisch zijn, menig toeschouwer leek er wel mee om te kunnen gaan. Wie niet genoeg kan krijgen van Einar Solberg en co. kan Leprous dit najaar nog twee keer in deze contreien aan het werk zien. Op donderdag 20 (Effenaar, Eindhoven) en dinsdag 25 september (Neushoorn, Leeuwaarden) staat de groep wederom op de Nederlandse podia.

Wie Annihilator enkele jaren geleden op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival aan het werk zag, hield zijn hart vermoedelijk vast. Zou de Canadese groep rond Jeff Waters er deze keer wel zin in hebben? Het is een overpeinzing die je niemand kwalijk kon nemen. De zorgen bleken voor de aanwezigen gelukkig ongegrond te zijn. De thrash metalgroep uit Ottawa kreeg het publiek probleemloos mee. Door King of the Kill vroeg in het optreden te brengen, zal dit laatste uiteraard weinig verbazing opwekken. Waters toonde zich overigens van diens grappigste kans toen hij de band voorstelde als ‘Anal Eater’. Een greep uit het gebrachte werk: Fiasco, Suicide Society, Welcome to Your Death, Alison Hell en Human Insecticide als finale.

De Amerikanen van Overkill bouwden doorheen de jaren – zeg maar gerust decennia – een stevige liverepuatie op. Het mag dan ook allerminst verwonderen dat de groep, aangevoerd door Bobby “Blitz” Ellsworth, voor misschien wel het beste optreden van de dag tekende. Van opener Mean, Green, Killing Machine tot de weinig verrassende afsluiter Fuck You: deze thrash veteranen verveelden geen seconde. Best frappant overigens hoe Bobby een aanzienlijk deel van diens bindteksten in het Nederlands verzorgde. Naar respect voor het publiek toe verdient dit een dikke pluim. Kwamen verder nog aan bod: Rotten to the Core, In Union We Stand, Electric Rattlesnake, Hello from the Gutter, Ironbound en uiteraard Elimination.

Dat Al Jourgensen compleet het noorden kwijt is, valt niet te ontkennen na de erbarmelijke vertoning van Ministry in de gloeilampenstad. Om te beginnen, verscheen de Amerikaan met Cubaanse roots zowat een kwartier te laat op het podium, technische problemen, geen zin of te stoned? Alsof dat nog niet genoeg was, diende het publiek een wel erg bleke keuze aan nummers te ondergaan. De set van Ministry bestond grotendeels uit materiaal van het lauw onthaalde album AmeriKKKant. We hebben het hier ondermeer over Twilight Zone, Victims of a Clown, Antifa en Wargasm. De klassiekers LiesLiesLies en Just One Fix konden de pijn wat verzachten maar schoten tekort om het optreden te redden. Toen een verward overkomende Jourgensen geen toestemming kreeg om langer door te gaan, vond hij er niet beter op dan de organisatoren publiekelijk voor nazi’s te verslijten. Doe jezelf een plezier Al en zoek dringend hulp! Om toch nog met een positieve noot te eindigen: volgende maand kan het op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2018 alleen maar beter worden.

Het was aan Cardinal Copia en de zijnen om de wanprestatie van Ministry te doen vergeten. Gezien het aantal fans dat speciaal voor Ghost naar Noord-Brabant afzakte, kon dit moeilijk fout lopen. De eerste tonen van Rats bleken voldoende om de aandacht van het publiek vast te grijpen. Het zal velen een raadsel zijn waarom de metal met een hoog aaibaarheidsgehalte van de Zweden zo populair is. Heeft het met de sfeerschepping te maken? Is het de de mystiek rond de groep die het hem doet? Hoe dan ook, Ghost kon voor het overgrote deel van de toeschouwers niets fout doen. Als muzikanten dit kunnen bewerkstelligen dan prijken ze terecht bovenaan de affiche! Passeerden ondermeer de revue: Absolution, From the Pinnacle to the Pit, Faith, Cirice, Year Zero en Square Hammer.

Bekijk ook het photo report.