U bent hier

Review Epica + Mayan + Off The Cross @ Trix

Posted by Boswachter Johannes op Thursday, 19 October 2017

Datum:

woensdag, 18 oktober, 2017

Wanneer we vertellen dat Epica een waanzinnig populaire band is in metalland, vertellen we uiteraard geen geheimen. Dik twee miljoen likes van Facebook pagina en bijna 200.000 volgers op Twitter, je moet ze verdienen, elke dag. Maar wanneer we vertellen dat Epica ook op onze Gigview redactie mega populier is, verklappen we misschien een publiek geheim uit onze interne keuken maar aan de andere kant zal het u uiteraard niet verbazen. Wanneer wij dan horen dat deze Kezen onder leiding van onze favoriete redhead op Belgische bodem komen spelen dan stijgt de temperatuur op onze redactie meer dan gevoelig. Veel woorden om te zeggen dat ook wij present waren en hiervan verslag uitbrengen.

Zo bevonden we onszelf op deze warme woensdagavond in zaal Trix te Antwerpen. Epica trad hier in het verleden al regelmatig op maar de laatste keer was toch alweer geleden van 17 januari 2010 (toen werd er met z'n allen 'happy birthday' gezongen voor Simone). Ze waren zeker niet alleen om het feestje te bouwen, Off The Cross en MaYan vervolledigden de affiche. Dat werd dus zonder meer een avond om van te snoepen en eentje die we ons nog lang zullen herinneren, zo'n fantastisch feestje was het.

De feestelijkheden werden geopend door Off The Cross, de Antwerpse band die we enkele weken geleden nog zagen openen voor Evil Invaders. OTC is een band die zeker ook paste op deze avond. Hun debuut 'Divided Kingdom' kwam eerder dit jaar uit en sindsdien hebben de heren al menig podium en publiek platgespeeld. De sound van Off The Cross laat zich absoluut niet in één hokje plaatsen. Laten we het dus vooral houden op LUID en, om het met een Antwerpse uitdrukking te zeggen, Boenk oep aa bakkes. Als openingsact moet je vaak genoegen nemen met een half podium en drummer Gerben Andries zat misschien ietwat ongelukkig aan de zijkant van het Epica podium, het weerhield de band er niet van om een knallende, retestrakke set neer te zetten. Ze begonnen voor een nog bijna lege zaal maar tijdens hun set dikte het publiek toch tot rij of acht aan. De devil horns gingen gretig de lucht in. Aan het aantal t-shirts te zien speelde de band meer dan een thuismatch maar ik ben er van overtuigd dat er ook menig zieltje gewonnen werd vanavond. We hopen en gunnen OTC het van harte dat ze in een hopelijk niet al te verre toekomst deze zaal ook eens kunnen vullen met hun eigen affiche.

Setlist Off The Cross:

Passenger
Divided Kingdom
Megalomaniac
Confinement of Our Souls
drum solo intro + Book of Doom
The Final Adjustment
Red Seas Flowing

Tijd voor de volgende hap dan. Met MaYan, die 'andere' band van Mark Jansen. En het podium stond naast Mark Jansen nog aardig vol met ander (bekend) volk ook. Wat te denken van klinkende namen als gitariste Merel Bechtold (Delain), drummer Ariën Van Weesenbeek (van waar kennen we die ook alweer...), zangeressen Laura Macri en Marcela Bovio en nog een handvol andere talentvolle muzikanten. MaYan heeft geen nieuw album te promoten en voor zover wij weten staat er geen release op stapel. Het materiaal uit hun set kwam dan ook voornamelijk uit Quarterpast (2011) en Antagonise (2014). Het begin van hun show was een beetje rommelig qua klank, waardoor het leek alsof Henning Basse niet echt goed bij stem was. Nadat grunter George Oosthoek erbij kwam leek het ook met de mix in orde gekomen te zijn en klonk alles plots een pak helderder. Tijdens het tweede nummer (Paladins of Deceit) kwamen ook Laura en Marcela meezingen. Vanaf het vierde nummer namen de dames de vocalen echter volledig over. Eerst Laura Macri met de MaYan versie van Stabat Mater en nadien Marcela Bovio met een mij tot nog toe onbekend nummer. Italiaans of Spaans, het was in elk geval bloedmooi. Halfweg Human Sacrifice kwam Mark Jansen, tot grote uitbundigheid van de fans, mee het podium op om een stevig potje te grunten en kon het MaYan feestje niet meer stuk. We kregen nog een geweldig Hate Me As I Am en als afsluiter een knallend Bite The Bullet geserveerd.

Setlist MaYan:

Devil in Disguise
Paladins of Deceit - National Security Extremism - part 1
unknown
Stabat Mater
unknown (Italian Song)
Human Sacrifice
Hate Me As I Am
Bite the Bullet

Nu was het tijd voor de hoofdschotel van deze avond en de band waarvoor uiteindelijk iedereen gekomen was. De fans waren er aan hun zenuwachtig geroezemoes te horen duidelijk klaar voor. De zone voor het podium was helemaal gevuld en ook op de 'trappen' was er niet veel doorgang meer mogelijk. Iedereen wilde een zo goed mogelijke glimp van onze favoriete band kunnen opvangen. De intro van The Holographic Principle (Eidola) weerklonk door de boxen terwijl de mannelijke bandleden één voor één het podium op kwamen en hun plaatsen innamen. Net zoals op het album volgde na Eidola ook hier The Edge of the Blade, dat ondertussen toch al een heuse klassiekerplaats heeft ingenomen binnen het Epica oeuvre. Simone kwam als laatste het podium op, gekleed in een sobere, aansluitende, zwarte jurk en met haar haren nog prachtiger rood dan anders (excuses, ik liet mij even gaan). Het geluid zat meteen glashelder en goed. Zo ook de sfeer op en naast het podium. Coen en Isaac blijven altijd de grapjurken van dienst (maar nooit tè), Ariën is en blijft een beest achter de drums waarvoor zelfs Animal van The Muppets het in zijn broek doet, Rob lijkt altijd wel net van zijn bike geplukt en op het podium gedropt te zijn en Mark Jansen, nu met zijn gitaar erbij blijft toch het toppunt van cool gewoonweg.

Als derde nummer kwam Sensorium langs, een haast vergeten pareltje uit debuutalbum The Phantom Agony. Hierna kregen we een live primeur met Fight Your Demons uit de zopas verschenen EP The Solace System. Het publiek reageerde alsof ze het nummer al jaren kenden en de handen gingen overal vlot op elkaar. Waarna we met The Essence of Silence één van de allerbeste Epica krakers voorgeschoteld kregen. Voordat Universal Death Squad werd ingezet repliceerde Simone nog tegen één van de fans, "I love you too baby but don't tell my husband". Geen zorg Simone, wij kunnen zwijgen als het moet. Niet enkel de nieuwe EP moest gepromoot worden, ook het meest recente album The Hographic Principle is nog steeds hot as hell. Daarom kregen we achtereenvolgens Ascension - Dream State Armageddon en Dancing In A Hurricane (met die prachtige Oosterse klanken) te horen. Dat ook The Quantum Enigma nog steeds, en ook door de band zelf, als een belangrijk album in de Epica History beschouwd wordt, merkten we vanavond naast het eerder gespeelde Essence ook nu aan Victims of Contingency en het door Simone als één van haar favoriete Epica songs benoemde Unchain Utopia. En wie zijn wij om haar tegen te spreken.

Cry For The Moon is nog zo'n Epica signature song dat voorbije jaren niet meer steevast elk concert gespeeld wordt maar hier duidelijk nog eens met inzet opgevist werd. En wat voor een inzet. Zo enthousiast waren ze dat halverwege het nummer Coen's synthesizer de grond op keilde en schijnbaar de geest gaf, waarna hij zich noodgedwongen verder moest behelpen mijn zijn draagbare, halfronde synth. Gelukkig kon hij er zelf nog grapjes om maken ook. Professionals op en top, wetende dat alles voorzien is om zulke euvels snel op te lossen. Na de break kwamen hij en Isaac samen als eerste weer op om als een soort van komisch duo het publiek mee de voorbereiding voor Sancta Terra te laten doen (weet u nog wat het woordje van de avond was? het was niet moeilijk ... inderdaad, het was 'HEY'). Coen ging met zijn synth nog een beetje gaan crowdsurfen ook en kreeg letterlijk met een ballenknijper te maken. Het zijn kapoenen, die Epica fans. Gemosht en gepit en alles daartussen werd er nu volop gedaan, ook tijdens Beyond the Matrix. Voor de klassieke afsluiter Consign to Oblivion vroegen en kregen Mark en Simone een wall of death. Ook wie niet mee moshte op dit nummer genoot met volle teugen van de grunts, de vuurballen en de hele tuti quanti. Bijna vijftien jaar bestaan ze ondertussen en met acht meesterlijke albums op hun palmares zouden ze nog voldoende materiaal hebben om enkele uren door te gaan en de fans zouden dat niet eens zo heel erg gevonden hebben. Helaas zat het feestje er op. We hadden een prachtige, muzikale avond gehad.