Review Equal Idiots @ AB - Kempenaars worden groot

Equal Idiots, de band van Kempenaars Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs, heeft een nieuwe plaat voor te stellen! Daar hoort een release show bij en niet van de minste. Een net niet uitverkochte AB kon smullen van dit Kempisch geweld!

Dat de AB net niet uitverkocht was, daar zal hun optreden op de main stage van Rock Werchter zeker voor iets tussen gezeten hebben. De heren hebben daar een geweldige indruk achter gelaten voor een breder publiek, en het feit dat Thibault de ochtendshow op Studio Brussel met Fien Germijns presenteert zal ook geen windeieren gelegd hebben. Laatstgenoemde stond overigens slechts met een paar personen tussen naast ondergetekende, alsook die andere spring-in’t-veld van Stubru Nona. Support van de collega’s, top! Al verwachten we dat naar goede gewoonte de StuBru-review van dit optreden slechts een social media-post van één a twee zinnen zal zijn.

Mitraille mocht eerst nog opwarmen, een garage-punk bandje uit het Antwerpse. Een totaal onbekende nog voor ondergetekende. Zoals dat het punkgenre beaamt, vlogen de nummers ons rond de oren, korte, hevige flarden van een paar minuten zoefden doorheen de AB. Het viel zeker niet in dovemansoren, maar het publiek stond er tot nu toe maar wat bij en keek ernaar. Ook lang niet ‘gelekt en gestrekt’, deze muziek van dit drietal, maar dat hoeft ook helemaal niet. Geef ze eerder een kans in een intieme zaal of eerder obscure muziek-bunker en daar zal dat wel volledig tot z’n recht komen!

Keurig op tijd begon dan de hoofdact Equal Idiots, en hoe. Een sober decor enkel bestaande uit gele spots boven en achter het tweetal zette de sfeer. Met een van de nieuwe knallers I Am The Light werd de aftrap gegeven, een lekker snelle, punky song. Zoals gezegd een knaller van een opener, mooi opgevolgd door het ruiger klinkende The Bees maar was het de band zelf die zichzelf nog afremde of het publiek dat nog niet goed wist hoe hier mee om te gaan? Het bleef namelijk nog opvallend rustig op zulke energieke nummers. Thibault was wel tot de dag ervoor nog niet helemaal genezen van ziekte, maar uitstellen was natuurlijk geen optie, gewoon goed uitrusten en keihard ervoor gaan. Geen sleet op zijn stem gelukkig! Het duurde gelukkig niet lang eer een eerste zij het bescheiden moshpit zich vormde vooraan en bij oudere hit 16 dook de eerste crowdsurfer op. “Het crowdsurfen mag beginnen hè gasten”, aldus frontman Christiaensen. Zo gezegd, zo gedaan, de hele avond lang een zee van crowdsurfers, naar het podium, stagediven en terug naar achter. Zo ook de enthousiaste Nona die plots boven de hoofden opdook.

Ook de combi Toothpaste Jacky en Salmon Pink deden het uitermate goed, dit zijn immers gekende hits die zorgen voor leuke meezingmomenten, al snappen we de remix van The Cranberries’ Zombie dat erin verweven zat niet zo goed. We kregen een mooie mix van oud en nieuw materiaal voorgeschoteld, waarbij de radiohit Strawberry niet kon ontbreken, maar we toch liever het snelle, hardere nieuwe materiaal van het begin van de show verkiezen. Ieder z’n goesting natuurlijk. Een stevig Butter (Up Down) zorgde voor nog meer entertainment, want midden het nummer vertrouwde Thibault zijn gitaar toe aan Mitraille gitarist Mathias zodat hij zelf kon gaan crowdsurfen tot helemaal achteraan aan de PA, daar een drankje oppikken en weer terug naar het podium! Een gimmick die we de jongeheer al eerder hebben zien doen. Na dit intermezzo deden velen zijn voorbeeld na. Met Adolescence Blues nog een laatste meezinger van formaat: “We don’t care, we’re just having fun!”, dat zelfs zonder muziek op het einde werd doorgezongen. Een binnenkopper zeg maar!

Uiteraard zat de avond er nog niet op. De bisronde bestond nog uit drie nummers. Bij de nieuwste single Rainbow kwam zowaar Brutus gitarist Stijn Vanhoegaerden mee het podium op! Stijn heeft mee het nieuwe album (dat overigens gewoon ‘Equal Idiots’ heet) helpen opleveren, leuk dat hij hier ook live aan mocht bijdragen! Maar wie dacht het heftigste al achter de rug te hebben, had zich vergist. Het nieuwe nummer Shoot raast als een sneltrein en is samen met I Am The Light onze persoonlijke favoriet van dat album. Met Put My Head In The Ground (was het hier dat zich nog een bescheiden wall of death vormde, of was dit iets eerder?) nog een laatste feestje voor we bezweet huiswaarts konden trekken, maar niet zonder nog een verdiend overdonderend applaus voor deze Kempische jongeheren! Score, jongens!